30/6/09

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Προς τι ο διάλογος;

πηγή:Ακτίνες -
Το άρθρο δημοσιεύεται και στο "Εν Συνειδήσει" της Ι.Μονής Μεγάλου Μετεώρου - Ιούνιος 2009

Του π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού,
Ομ. Καθηγητού Πανεπιστημίου


Με τις τελευταίες δηλώσεις του «urbi et orbi» ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ δεν μας αιφνιδίασε. Διότι δεν είναι η πρώτη φορά, που διακηρύσσει την εκκλησιολογική συνείδηση του Παπισμού. Το ίδιο είχε πράξει και πέρυσι, πριν μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη, προσκεκλημένος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Και ποιες είναι οι δηλώσεις αυτές που με απόλυτη ο­μοφωνία δημοσίευσε ο ελλαδικός και παγκόσμιος Τύ­πος.
Η Ρώμη διεκδικεί την ταυτότητα της «μοναδι­κής πραγματικής Εκκλησίας του Χρίστου στον κό­σμο», χωρίς να είναι πρόθυμη να απαρνηθεί στο ελά­χιστο την πεποίθηση της αυτή. Αναγνωρίζει μεν, ότι υπάρχουν και εκτός της «Καθολικής Εκκλησίας πολ­λά στοιχεία καθαγιασμού και αλήθειας» (σημ.: Έτσι σώζεται «ως δια πυρός» ο διαχριστιανικός και πανθρησκειακός διάλογος!), αλλά ο Παπισμός είναι η μό­νη αληθινή Εκκλησία του Χριστού. «Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες» (όχι Η Ορθόδοξος Εκκλησία) είναι μεν «εκκλησίες», αλλά πάσχουν από ένα «έλλειμμα», μη αναγνωρίζοντας τον Πάπα ως διάδοχο του (Αποστό­λου) Πέτρου, αρνούμενες δηλαδή, ή μη δεχόμενες ακόμη, το παπικό Πρωτείο, που θεμελιώνεται στην πε­ρί Πέτρου παπική διδασκαλία.
Όταν αυτά δεν τα λέ­γει ένας οιοσδήποτε Πάπας, αλλά ο σημερινός, που είναι σπουδαίος ρωμαιοκαθολικός δογματολόγος, το πράγμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα.
Έχουμε εισέλθει, οι Ορθόδοξοι, σε διάλογο με τον Παπισμό, ο όποιος (διάλογος), μάλιστα ανανεώ­θηκε τελευταία με την συγκατάθεση των Οίκουμενιστών μας, που δέχονται στην πράξη τις δηλώσεις του Πάπα. Άρα προχωρούμε με βάση την φιλοσοφι­κή αρχή της «λήψεως του αιτουμένου», κάτι που ση­μαίνει την εκ μέρους μας «ελλειμματική», πράγματι, συμμετοχή, όσον αφορά στην δική μας αυτοσυνειδη­σία και το εκκλησιαστικό αυτοσυναίσθημά μας.
Με μειωμένο αυτοσυναίσθημά και αναγνώριση του «εκκλησιαστικού ελλείμματος» μας αδικούμε και αρνούμεθα την Ορθοδοξία των Αγίων μας, όλων των αιώνων, συνομολογώντας σιωπηρά την κατά τον Πάπαν μη πληρότητα της Εκκλησίας μας. Πό­σο μάλλον, όταν ο Πάπας δεν παραλείπει να προσθέ­σει:
«Ο διάλογος δεν μπορεί να είναι μία αφορμή, για να προσαρμόσει ή να μαλακώσει αυτό που πι­στεύει (ό Παπισμός) ότι είναι»! Καμμία διάθεση, δη­λαδή, υποχωρήσεως εκ μέρους του.
Το αστείο εδώ, και τραγικό συνάμα, είναι, ότι οι οικουμενιστές Ποιμενάρχες μας διακηρύσσουν ότι μετέχουμε στους θεολογικούς διάλογους, για να δια­φωτίσουμε και διδάξουμε τους ετεροδόξους!
Βέβαια, η Χάρη του Θεού πολλά πράγματα μπορεί να μετα­βάλει, οδηγώντας σε ανατοποθετήσεις και τελικά στην μετάνοια. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα, ούτε βοηθούν την ενεργοποίηση της Θείας Χάριτος μέσα μας η δουλική συμμετοχή στον διάλογο και οι χαλαρές «αντιδράσεις», που απλώς επιβεβαιώνουν την πολύ γνωστή στο Βατικανό ηττοπάθεια και αδυναμία μας.
Δεν θα ήταν λογικό να λεχθεί, με αξιο­πρέπεια και αγάπη για την Αλήθεια, στον Πάπα, ό­τι, εφ’ όσον γίνονται παρόμοιες δηλώσεις, η συμμε­τοχή μας στον διάλογο είναι μάταιη και συνιστά a priori παραδοχή του παπικού Πρωτείου και τής μοναδικότητας της Λατινικής Εκκλησίας;
Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι ο Πάπας, που, μέσα σε ένα παραλήρημα εξουσιαστικής υπεροψίας, συνεχίζει τις ίδιες παπικές διακηρύξεις και για επί­δειξη δυνάμεως στο εσωτερικό του Παπισμού και για την ανάκτηση του αμφισβητουμένου κύρους της Παποσύνης.

Το πρόβλημα είμαστε εμείς και κυρίως οι βασι­κά υπεύθυνοι, οι Ποιμένες. Στο σημείο αυτό και εις μνημόσυνον του αισθάνομαι την ανάγκη να μνησθώ του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, όταν ρω­τούσε εμάς τους κατ’ επάγγελμα, Θεολόγους των Πα­νεπιστημίων. «Είναι Εκκλησία το Βατικανό;».
Όσα αρνητικά θα μπορούσε κάποιος να προσάψει στον τέως Αρχιεπίσκοπο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ότι την Πίστη δεν την έβλαψε. Ενθυμούμαι, μάλιστα, την σύνεση, που επέδειξε το 1993, μετά την ουνιτική απόφαση τού Balamand, την όποια η Εκκλησία τής Ελλάδος (τότε…) δεν είχε προσυπογράψει.
Ό μακαριστός παπα-Γιάννης Ρωμανίδης έλεγε στα τελευταία χρόνια της ζωής του: «Από τώρα και στο έξης το πρόβλημα θα είναι οι Δεσποτάδες μας. Ποια πίστη έχουν»! Αυτό το ζούμε όλοι μας. Πολλές φορές μου έρχεται στη μνήμη ο λόγος του Αποστό­λου Παύλου στις Πράξεις (20, 28 έ.) για «λύκους βα­ρείς» πού θα διεισδύσουν στο εκκλησιαστικό σώμα, «μη φειδόμενοι του ποιμνίου».
Και όλοι οι ερμηνευ­τές, παλαιότεροι και νεότεροι, ταυτίζουν τους «λύ­κους» αυτούς με τους αιρετικούς, και πολύ ορθά. Δεν είναι παρά ψευδοποιμένες, που θα εμφανίζονται με το ένδυμα του ποιμένος, ενώ στην ουσία θα είναι λύ­κοι και μάλιστα «βαρείς», δηλ. τυραννικοί και σκλη­ροί. Βαρύτητα, όμως, ερμηνευτικά έχει η φράση του στ. 30, «και εξ υμών αυτών»!
Παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος: «Και το χαλεπώτερον, ότι αυτούς τούτους εξ αυτών αναστήσεσθαι λέγει, ο και σφό­δρα έστι βαρύ, όταν εμφύλιος ο πόλεμος ή». Η ιστο­ρική πραγματικότητα δείχνει, ότι ο Απόστολος δεν μιλούσε μόνο για την εποχή του.
Είναι δυνατόν, λοιπόν, μετά από αυτά, ορθόδο­ξος Επίσκοπος να θέτει το ερώτημα: «Άλλαξε τίπο­τα στην Ορθοδοξία με το που ήλθε ο πάπας;» (Εν­νοούσε την έλευση του στην Ελλάδα το 2001).
Αντι­δρώντας τότε, αναγκασθήκαμε νά δηλώσουμε δημό­σια: «Τι άλλο ήθελε ο Πάπας; “Τα πήρε όλα και έ­φυγε”»! Ποια ήσαν αυτά τα «όλα»; Απλούστατα, η υποδοχή και αναγνώριση του ως γνησίου επισκό­που της Εκκλησίας του Χριστού, παρά τα παπικά δόγματα (πρωτείο, αλάθητο και το παπικό κοσμικό κράτος), που αφορούν κάθε δυνατότητα στον Παπι­σμό να εμφανίζεται και να διεκδικεί τον χαρακτηρι­σμό «εκκλησία».
Δεν είναι, δυστυχώς, μόνο η απουσία θεολογικών προϋποθέσεων ή η υπόταξη και το θάψιμο τους σε ­οποιεσδήποτε συμβατικότητες ή ενδοκοσμικές και αν­τιχριστιανικές προσδοκίες, που μας κάνει να διαμαρτυρόμεθα.
Είναι κυρίως η τόσο εύκολη απεμπόληση της Πίστεως των Αγίων μας όλων των αιώνων, χω­ρίς την οποία σωτηρία, δυνατότητα θεώσεως, δεν εί­ναι δυνατόν να υπάρξει. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι Ποιμένες ενεργούν με τη συνείδηση και καταστροφι­κή διάθεση των «λύκων» των Πράξεων κατασπαρά­ζοντας πνευματικά οι ίδιοι το ποίμνιο, που ο Κύριος τους ενεπιστεύθη (πρβλ. Ίω. 22, 15-17).
Υπάρχει, όμως, και κάτι πρακτικά χειρότερο. Οι Δυτικοί γνωρίζουν τις αδυναμίες μας και τον τρόπο σκέψεως μας και γι’ αυτό δεν ανησυχούν. Όλα τα βλέπουν δικά τους και προ του διαλόγου, που, όπως γίνεται, δεν είναι παρά επανάληψη ή συνέχεια της ουνιτικής ψευδοσυνόδου της Φλωρεντίας (1439).
Επί τέλους, ότι δεν πέτυχε ο Παπισμός στη διάρκεια της δουλείας (λατινοφραγκικής και οθωμανικής) με τις πιέσεις, να επιβάλει δηλαδή την απόφαση της Φλωρεντίας, το επιτυγχάνει σήμερα με την συγκα­τάθεση των ίδιων των Ποιμένων μας! “Ε, τότε, μας ταιριάζει ο χαρακτηρισμός των (πολιτικά) γραικύ­λων από τον μακαρίτη ποιητή μας Κωστή Παλαμά:
Δεν έχεις, ‘Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, Ραγιάδες έχεις, Μάννα Γη, σκυφτούς για το χαράτσι. Κούφιοι και οκνοί, καταφρονάν τη θεία τραχιά σουγλώσσα,των Ευρωπαίων περιγελά και των αρχαίων παλιάτσοι…
Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό ισχύει για τούς οικουμενιστές Ποιμένες της εποχής μας. «Των παπι­κών περιγελά» καταντούν και των «Πατέρων μας παλιάτσοι».
Υπάρχει κάτι χειρότερο και απαισιώτερο από αυτό; Ο Θεός να μας ελεήσει και να μας οδη­γήσει στην μετάνοια, με τούς τρόπους που Αυτός γνωρίζει….
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
(Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος» 3.8.2007).

Στη Σύνοδο να τεθεί το ζήτημα του Οικουμενισμού

Με θλίψη και περισυλλογή παρακολούθησαν οι αγωνιούντες Ορθόδοξοι πιστοί τις συμπροσευχές Ορθοδόξων και Παπικών κατά την εορτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Πατριάρχης και Πάπας αντάλλαξαν αντιπροσωπείες ώστε να δηλώσουν την αγάπη τους προς την «αδελφή Εκκλησία».
Με τις συμπροσευχές σε Βατικανό και Αντιόχεια οι Ιεροί Κανόνες για μια ακόμη φορά καταπατήθηκαν και ο Οικουμενισμός θριάμβευσε. Κάθε φορά που επαναλαμβάνονται αυτοί οι «συνεορτασμοί» Ορθοδόξων και Παπικών εντείνεται ανάμεσα στους πιστούς η αγωνία για το πόσο κοντά βρισκόμαστε στο Κοινό Ποτήριο που σχεδιάζουν οι Οικουμενιστές και οι Παπικοί. Νιώθουν όλοι ότι οι δύο πλευρές παραβλέποντας το χάσμα που δημιουργούν οι αιρετικές κακοδοξίες του Πάπα, ψάχνουν απλώς την κατάλληλη στιγμή για να προχωρήσουν στην ένωση. Η στιγμή αυτή θα έρθει αναμφίβολα εάν μειωθεί η αντίδραση Ορθοδόξων κληρικών και λαϊκών απέναντι στις φιλοπαπικές ενέργειες των οικουμενιστών. Για τούτο είναι αναγκαία πάντοτε η αντίδραση όλων μας απέναντι στα οικουμενιστικά ανοίγματα. Αντίδραση με λόγους, κείμενα, άρθρα, αλλά πάνω απ’όλα με το πανίσχυρο όπλο της προσευχής.
Από τους Ορθόδοξους αγωνιστές κληρικούς ο πιστός λαός αναμένει να θέσουν το ζήτημα της παναίρεσης του Οικουμενισμού στις ιερατικές Συνάξεις των κατά τόπους Μητροπόλεων. Και από τους επισκόπους περιμένει να τεθεί επιτέλους επίσημα το ζήτημα στη Σύνοδο και να ληφθούν αποφάσεις.

Ι.Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, Ας ακούσουμε τι δηλώνουν οι Οικουμενιστές

O αγώνας κατά του Οικουμενισμού αποτελεί οπωσδήποτε μια συγκεφαλαίωση του όλου αντιαιρετικού αγώνος αλλά καιμια αντίσταση κατά της σχιζοφρενούς πορείας του συγκρητισμού. Όπως είναι φυσικό οι ορθόδοξες αυτές θέσεις θα έχουν τις αντιρρήσεις- αν και ορθότερα πολεμική-όπως και έγινε με το προσφάτως δημοσιευθέν κείμενο «Ομολογίας Πίστεως κατά του Οικουμενισμού». Λέχθηκε, λοιπόν, πως όλα γίνονται με ορθόδοξο πνεύμα, πνευματική υπευθυνότητα και κανονική ακρίβεια (ή έστω Οικονομία). Επίσης υποστηρίχθηκε ότι οι Ιεροί Κανόνες δεν απαγορεύουν την συμπροσευχή μεετεροδόξους αλλά μόνον την συλλειτουργία. Ακόμη θεωρούνται οι διάλογοι από τους υποστηρικτές τους ως βασικό είδος ιεραποστολής (;!).
Το ηχητικό αρχείο (σε μορφή WMA) και το Βίντεο που ακολουθούν περιλαμβάνουν την παρουσίαση συντόμων συνεντεύξεων, υποστηρικτών των παραπάνω θέσεων. Αυτές λήφθηκαν από τον π. Πέτρο Heers, ως δημοσιογράφο Αμερικανικού περιοδικού, και παρουσιάστηκαν στην Θεολογική ημερίδα: «Η Ιεραποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας καιτο Π.Σ.Ε.». Ο π. Πέτρος είναι Αμερικανός προσήλυτος στην Ορθοδοξία (όχι όμως από τους διαλόγους...). Αξίζει να ακούσουμε μέχρι τέλους για να πληροφορηθούμε τι δηλώνουν οι θιασώτες της Οικουμενικής Κίνησης και ο καθένας ας εξάγει τα συμπεράσματά του.

Σεξουαλική αγωγή: Πότε θα λάβει θέση ο Υπουργός Παιδείας;

Πληθαίνουν καθημερινά οι φωνές διαμαρτυρίας ενάντια στην εισαγωγή μαθήματος Σεξουαλικής αγωγής στα δημοτικά σχολεία. Όλο και περισσότεροι Σύλλογοι αποστέλλουν κείμενα διαμαρτυρίας στο υπουργείο Παιδείας, αναπτύσσοντας τους λόγους για τους οποίους διαφωνούν με την εισαγωγή τέτοιου μαθήματος στα σχολεία.
Προς το παρόν η μοναδική αντίδραση του Υπουργείου είναι η σιωπή. Μέχρι πότε όμως ο κ. Υπουργός θα αντιμετωπίζει με υπεροψία και αδιαφορία τις εναγώνιες φωνές γονέων, εκπαιδευτικών, κληρικών και τόσων άλλων Ελλήνων;
Άμεσα και οριστικά το Υπουργείο οφείλει να καθησυχάσει τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς ανακοινώνοντας την ακύρωση του σχεδίου για μάθημα Σεξουαλικής αγωγής στα δημοτικά σχολεία.
Μέχρι να το πράξει δεν θα σταματήσουν οι φωνές διαμαρτυρίας. Γιατί κανείς δεν πρόκειται να παραδώσει τα παιδιά της Ελλάδος στα χέρια σεξοδιδασκάλων και στην μελέτη θανοασκητικών βιβλίων.

29/6/09

Εναντίον του διορισμού θεολόγων στα Δημοτικά σχολεία ο Πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας

πηγή:Ακτίνες

Ο πρόεδρος της ΔΟΕ (Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος) κ. Δημ. Μπράτης, στην πανηγυρική συνεδρίαση της 78ης Γ. Συνέλευσης της ΔΟΕ αναφέρθηκε εκτός των άλλων και στο θέμα των θεολόγων στα δημοτικά.

Συγκεκριμένα είπε ότι «τελευταία έχουμε και τις προτάσεις της Ένωσης Θεολόγων να διδάσκουν το μάθημα των θρησκευτικών στα δημοτικά, τις οποίες δυστυχώς υιοθέτησε και ο Αρχιεπίσκοπος. Δεν θα το επιτρέψουμε ποτέ να γίνει»

Σχόλιο του blog μας

Δεν είναι καινούργια η θέση αυτή του κ. Μπράτη. ΔΟΕ και ΟΛΜΕ στάθηκαν απέναντι στα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των θεολόγων πάντοτε. Θυμίζουμε ότι μία από τις ελάχιστες φορές που η ΟΛΜΕ συμφώνησε με απόφαση του Υπ. Παιδείας ήταν όταν πέρυσι το καλοκαίρι ο τότε Υπουργός κ. Στυλιανίδης άλλαξε το καθεστώς των απαλλαγών από τα Θρησκευτικά, πράξη την οποία επικρότησαν οι συνδικαλιστές της εκπαίδευσης. Είναι γνωστό το αθεϊστικό τους πνεύμα και η μανία τους εναντίον κάθε χριστιανικού στοιχείου της ελληνικής παιδείας.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Το βάπτισμα των Λατίνων είναι ψευδώνυμον

πηγή:ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙ


Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Ερμηνεία ΜΖ΄ ­Α­πο­στο­λι­κου Κανόνος, Πηδάλιον, 1970, σελ. 55-56

Λοιπόν ακολουθούντες εις τα ειρημένα, επειδή ο τύπος του Α­πο­στο­λι­κοῦ Κανόνος το απαιτεί, λέγομεν, ότι το των Λατίνων βάπτισμα είναι ψευδώνυμον βάπτισμα, και δια τούτο, ούτε κατά τον λόγον της ακριβείας είναι δεκτόν, ούτε κατά τον λόγον της οικονομίας. Δεν είναι δεκτόν κατά τον λόγον της ακριβείας,.­... δια­τί είναι αιρετικοί. Ο­τι δε οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, δεν είναι καμμία χρεία επί του παρόντος να κάμωμεν καμμίαν απόδειξιν.


Αυτό γαρ τούτο, οπού τόσον μίσος και τόσην αποστροφήν έχομεν ήδη τόσους αιώνας προς αυτούς, είναι μία φανερά απόδειξις, ότι ως αιρετικούς τούς βδελυττόμεθα, ο,τι λογής δηλαδή και τούς Α­ρει­α­νο­ύς, η Σαβελλιανούς, η πνευματομάχους Μακεδονιανούς. Μα ανίσως τινάς αγαπά να καταλάβη και από βιβλία τας αιρέσεις των, αυτάς θέλει τας εύρει όλας μεν, εις τα βιβλία του αγιωτάτου Πατριάρχου Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων κυρίου Δοσιθέου του παπομάστιγος, με τας σοφωτάτας αναιρέσεις των. Πλην ικανήν είδησιν ημπορεί να λάβη και από το βιβλιάριον του σοφού Μηνιάτου, το επιγραφόμενον Πετρα σκανδάλου· αρκούσι δε όσα περί αυτών ο άγιος Μαρκος ο Ε­φέ­σου εν τη Φλωρεντία (συνελεύσει κε) παρρησία είπεν ούτως· «ημείς δι οὐ­δέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλ ἤ ότι εισίν, ου μόνον σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί». Δι ὅ ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς. Και ο μέγας δε Εκ­κλη­σι­άρ­χης Σιλβεστρος (τμημ. θ'. κεφ. ε') έλεγεν· «Η των Λατίνων διαφορά, αίρεσίς εστι, και ούτως είχον αυτήν οι προ ημών. «Λοιπόν όντας ομολογούμενον, πως οι Λατίνοι είναι παμπάλαιοι αιρετικοί, εν πρώτοις ευθύς από τούτο είναι αβάπτιστοι, κατά τον μέγαν Βασίλειον ανωτέρω, και τούς προ αυτού αγίους Κυπριανόν και Φιρμιλιανόν. Διατί λαϊκοί γενόμενοι, με το να εξεκόπησαν από την ορθόδοξον Εκ­κλη­σί­αν, δεν έχουσι πλέον με λόγου τους την χάριν του αγίου Πνεύματος, δια της οποίας οι ορθόδοξοι Ι­ε­ρεῖς τελειόνουσι τα μυστήρια. Εν τούτο επιχείρημα, το οποίον τόσον είναι ισχυρόν και αναντίρρητον, όσον είναι ισχυροί και αντίρρητοι οι Κανόνες του μεγάλου Βασιλείου, και του ιερομάρτυρος Κυπριανού, ωσάν οπού έλαβον, και έχουν μάλιστα το κύρος από την αγίαν και Οικουμενική στ' σύνοδον. β' οι Λατίνοι είναι αβάπτιστοι, διατί δεν φυλάττουσι τας τρεις καταδύσεις εις τον βαπτιζόμενον, καθώς άνωθεν η ορθόδοξος Εκ­κλη­σί­α παρά των αγίων Α­πο­στό­λων παρέλαβεν.
Λοιπόν αβάπτιστοι οι Λατίνοι, διατί δεν κάνουσι τας τρεις καταδύσεις και αναδύσεις, κατά την Α­πο­στο­λι­κήν παράδοσιν. Περί τούτων των τριών καταδύσεων πόσον είναι αναγκαίαι και απαραίτητοι εις τελείωσιν του βαπτίσματος, δεν λέγομεν. Ο­ποι­ος αγαπά, ας αναγνώση, αλλά κατά πάσαν ανάγκην ας αναγνώση, το εγχειρίδιον του πολυμαθεστάτου και σοφωτάτου Ευστρατίου του Αρ­γέν­του. Αλ­λά και ημείς εις τον ν' Α­πο­στο­λι­κόν Κανόνα θέλομεν ειπή, όσα η νυν χρεία απαιτεί. Ει δε και τις εξ αυτών των Λατίνων, η και των Λατινοφρόνων, ήθελε προβάλη τας τρεις επικλήσεις της αγίας Τριάδος, δεν πρέπει να καμόνηται πως αλησμόνησεν εκείνα οπού ήκουσεν ανωτέρω από τον ιερόν Φιρμιλιανόν, και από τον μέγαν Α­θα­νά­σιον· ήγουν πως είναι αργα δηλαδή και ανενέργητα τα υπέρθεα εκείνα ονόματα, προφερόμενα από των αιρετικών τα στόματα. Διατί αν ούτω δεν είναι, βεβαιότατα πρέπει να πιστεύσωμεν, ότι και τα κακογραίδια κάμνουσι θαύματα, με το να επάδουσι τα θεία ονόματα».
Και παρακάτω:
«Και προς ταύτα απλά και δίκαια αποκρινόμεθα ταύτα. Ο­τι φθάνει, οπού ομολογείς, πως με μύρον τούς εδέχετο. Λοιπόν είναι αιρετικοί. Διατί γαρ με μύρον, αν δεν ήσαν αιρετικοί»;
Ακρίβεια πλέον και όχι οικονομία
«Οικονόμησαν λοιπόν ομοίως και οι προ ημών, και εδέχθησαν το βάπτισμα των Λατίνων, κατά τον δεύτερον μάλιστα τρόπον, δια τι ο παπισμός τότε ήκμαζε, και όλας τας δυνάμεις των της Ευρώπης βασιλέων είχεν εις τας χείράς του, το δε βασίλειον το ιδικόν μας έπνεε τα λοίσθια. Ο­θεν ήτο ανάγκη, αν η οικονομία αυτή δεν εγίνετο, να εγείρη τα Λατινικά γένη ο Παπας κατά των Α­να­το­λι­κῶν, να αιχμαλωτίζουν, να φονεύουν, και άλλα μύρια εις αυτούς να κάμνουν δεινά. Αλ­λά τώρα οπού κακά τοιαύτα δεν δύνανται εις ημάς να κάμνουν, με το να επέστησεν εις ημάς η θεία πρόνοια φύλακα τοιούτον, οπού και αυτών εκείνων των αγερώχων εις τέλος κατέβαλε την οφρύν, τώρα λέγω, οπού τίποτε καθ ἡ­μῶν δεν ισχύει η λύσσα του παπισμού, τι πλέον οικονομία χρειάζεται; η οικονομία γαρ έχει μέτρα και όρια, και δεν είναι παντοντινή, και αόριστος».
Και παρακάτω:
«Βεβαια κακή οικονομία είναι αυτή, όταν δια μέσου αυτής ούτε τούς Λατίνους ημπορούμεν να επιστρέψωμεν, και ημείς παραβαίνομεν την ακρίβειαν των ιερών Κανόνων, και δεχόμεθα των αιρετικών το ψευδοβάπτισμα. «Οικονομητέον γαρ ένθα μη παρανομητέον», λέγει ο θείος Χρυσόστομος.

28/6/09

Συνάντηση στο Βατικανό της Αντιπροσωπείας του Οικ. Πατριαρχείου με τον Πάπα Βενέδικτο

Με την ευκαιρία του εορτασμού των Αγίων Πέτρου και Παύλου, ο πάπας Benedict XVI, είχε συνάντηση το πρωί του Σαββάτου 27 Ιουνίου, με την αντιπροσωπεία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.
Την αντιπροσωπεία αποτελούσαν ο Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, Πρόεδρος της Συνόδου των Ορθοδόξων Επισκόπων της Γαλλίας και Διευθυντής του Γραφείου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ε.Ε., ο Βοηθός Επίσκοπος Σινώπης της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου κ. Αθηναγόρας, καθώς και ο Διάκονος Ιωακείμ Μπίλλης, Κωδικογράφος της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικoυμενικού Πατριαρχείου.
Ο Πάπας Βενέδικτος τόνισε μεταξύ άλλων:
"Χάρη σε σας και ειρήνη από τον Θεό Πατέρα μας και του Κυρίου Ιησού Χριστού" (Eφεσ. 1, 2). Με αυτά τα λόγια ο Απόστολος Παύλος , απόστολος του Ιησού Χριστού μίλησε "προς τους αγίους" της Έφέσου Σήμερα, με την παρούσα διακήρυξη της ειρήνης και της σωτηρίας, σας καλωσορίζω στην γιορτή των Αγίων Πέτρου και Παύλου, η οποία θα ολοκληρώσει το έτος Αποστόλου Παύλου. Πέρυσι, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, Βαρθολομαίος, μας τιμήσε με την παρουσία του να γιορτάσουμε τα εγκαίνια του έτους της προσευχής, του προβληματισμού και της ανταλλαγής μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως. Με τη σειρά μας, είχαμε τη χαρά της αποστολής αντιπροσωπείας στην γιορτές που διοργάνωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Επίσης δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά σε αυτό το έτος το αφιερωμένο στη μνήμη του Αγίου Παύλου, ο οποίος συνέστησε "να διατηρηθεί η ενότητα του πνεύματος στην ομολογία της ειρήνης", η διδασκαλία μας ότι υπάρχουν «ένα σώμα και ένα πνεύμα" (Eφ. 4, 3-4).
Καλώς ήρθατε, αγαπητοί αδελφοί που έχετε αποσταλεί από την Αυτού Αγιότητα τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Σε αρμονία γιορτάζουμε την γιορτή των Αγίων Πέτρου και Παύλου, πρωτοκορυφαίων των Αποστόλων, που επικαλείται και η Ορθόδοξη λειτουργική παράδοση, ότι είναι αυτοί που κατέχουν την πρώτη θέση μεταξύ των αποστόλων και ονομάζονται "οι πλοίαρχοι των Οικουμένης "Με την παρουσία σας, η οποία είναι ένα σημάδι εκκλησιαστικής αδελφοσύνης, θυμόμαστε τη δέσμευσή μας για την αναζήτηση της πλήρους κοινωνίας. Γνωρίζετε ήδη, αλλά θα ήθελα να επιβεβαιώσω σήμερα ότι η Καθολική Εκκλησία προτίθεται να συμβάλει με κάθε τρόπο ότι είναι δυνατόν για την αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας, σε απάντηση της βούλησης του Χριστού. Με την προοπτική αυτή, θα μπορέσουμε να δούμε με εμπιστοσύνη την ομαλή συνέχιση των εργασιών της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής για τον διάλογο μεταξύ της Ορθόδοξης και της ρωμαϊκής Καθολικών. Οι τελευταίοι (Μικτή Θεολογική Επιτροπή για το διάλογο) θα συναντηθούν τον Οκτώβριο για να αντιμετωπίσουν ένα κρίσιμο ζήτημα για τις σχέσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης, δηλαδή ο ρόλος του επισκόπου της Ρώμης στην κοινωνία της Εκκλησίας κατά τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας. Η μελέτη του θέματος αυτού αποδεικνύεται απαραίτητη στο πλαίσιο της τρέχουσας αναζήτηση της πλήρους κοινωνίας. …..... Εύχομαι οι συμμετέχοντες στο διάλογο Ορθοδόξων-Καθολικών να γνωρίζουν τις προσευχές μου και ότι ο διάλογος αυτός έχει την πλήρη υποστήριξη της Καθολικής Εκκλησίας. Με όλη μου την καρδιά, ελπίζω ότι οι παρεξηγήσεις και τις εντάσεις που ανέκυψαν μεταξύ των Ορθοδόξων αντιπροσώπων κατά την τελευταία ολομέλεια της εν λόγω επιτροπής έχουν ξεπεράστει, έτσι ώστε αυτός ο διάλογος να είναι πιο πολύ αντιπροσωπευτικός της ορθοδοξίας. Αγαπητοί αδελφοί, σας ευχαριστώ και πάλι για την παρουσία μας σε αυτή την ημέρα και παρακαλούμε να μεταφέρετε αδελφικούς χαιρετισμούς μου προς το Οικουμενικό Πατριάρχη, Βαρθολομαίο, την Ιερά Σύνοδο και όλους τους κληρικούς, καθώς και τον πιστό Ορθόδοξο λαό. Η χαρά της γιορτής των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, τους οποίους παραδοσιακά γιορτάζουμε την ίδια ημέρα, ας γεμίσουν την καρδιά σας με εμπιστοσύνη και ελπίδα! "πηγή: Ακτίνες

Δείτε στο παρακάτω video από το Youtube τη συνάντηση της Ανπιπροσωπείας με τον Πάπα. Όλα υπό το άγρυπνο μάτι του Βάλτερ Κάσπερ






Ι.Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, Εισηγήσεις Συνεδρίου για τον Οικουμενισμό

Η Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου παρέχει στους αναγνώστες της ιστοσελίδας της τις εισηγήσεις του Διορθόδοξου Θεολογικού Συνεδρίου ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: ΓΕΝΕΣΗ- ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ - ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ σε μορφή mp3.

Πρόκειται για μοναδικό και αξιολογότατο συνέδριο με πλήθος εισηγήσεων από πολλούς διακεκριμένους επιστήμονες και ευλαβείς πιστούς, κληρικούς και λαϊκούς, απ' όλη την Ορθοδοξία.

Είναι πολύ σπουδαίο και χρήσιμο για κάθε πιστό να πληροφορηθεί σχετικά με την παναίρεση του Οικουμενισμού και τις διαστάσεις του.

Τα αρχεία είναι ταξινομημένα ανά συνεδρίες με τις φωτογραφίες των ομιλητών και τις συζητήσεις στις οποίες παρουσιάζονται ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις, διαφωνίες και επιπλέον πληροφορίες.

Για να κατεβάσετε και να ακούσετε τις σημαντικές αυτές εισηγήσεις πατήστε ΕΔΩ


27/6/09

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Γ΄Κυριακή του Ματθαίου

Γ΄Κυριακή του Ματθαίου
Ματθ. στ΄,22-33
Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Ουδέποτε ο άνθρωπος από μόνος του θα κατορθώσει να φτάσει στα αποκαλυπτικά ύψη που τον οδηγεί ο ίδιος ο Ιησούς με την «Επί του όρους ομιλίαν».
Ένα τμήμα από το θησαυρό αυτό θα ακούσουμε την Κυριακή αυτή στους ιερούς μας ναούς.
Πού αλήθεια να σταθεί κανείς; Σε ποιό διαμάντι από τους στίχους της περικοπής να εμβαθύνει; Αν πραγματικά η κοινωνία μας, έστω και πειραματικά, θα ήθελε για λίγο να εμβαθύνει στη θεία αυτή διδασκαλία, τότε ο κόσμος μας θα μεταβαλλόταν σε παράδεισο. Αν οι στόχοι μας ήταν υψηλοί και ουράνιοι, τότε όλα τα προβλήματα που μας απασχολούν, ακόμα και τα πλέον τεχνικά και πρακτικά, θα είχαν βρει τη σωστή τους λύση.
Ακριβώς όμως επειδή δεν θέλουμε ή δεν έχουμε μάθει να ζούμε με τις επιταγές του λόγου του Θεού, καταντούμε ώστε ο βίος μας να γίνεται μια τυραννία, με αποτέλεσμα αντί να χαιρόμαστε τη ζωή μας, να αγανακτούμε και να κινούμαστε μέσα σε μια συνεχή σύγχυση και ταραχή.
Αν θελήσουμε να επισημάνουμε ποιά ακριβώς είναι η κύρια αιτία που η ζωή μας έπαυσε να είναι όμορφη και γνήσια δημιουργική, θα καταλήγαμε στο υπερβολικό άγχος και στην εξοντωτική μέριμνα για πλουτισμό.
Όταν όμως ο στόχος μας γίνεται τόσο υλικός και όλες μας οι προσπάθειες στρέφονται στο να δουλέψουμε στο μαμωνά, τότε γινόμαστε ικανοί για τα πάντα, και θα πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Αν μάλιστα ο πιστός μπλέξει στα γρανάζια του εύκολου πλουτισμού, νομίζοντας ότι ταυτοχρόνως θα υπηρετεί και το Θεό, τότε η κατάστασις καταντά τραγική, αφού ξεκάθαρα: «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει. ού δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά.» (Ματθ. στ΄, 24). Δηλ. Κανείς δεν δύναται να είναι δούλος σε δύο κυρίους (συγχρόνως), διότι ή τον ένα θα μισήσει και τον άλλο θα αγαπήσει, ή στον ένα θα προσκολληθεί και τον άλλο θα καταφρονήσει. Δε μπορείτε να είστε δούλοι και του Θεού και του μαμωνά (του χρήματος).
Μέσα στην απλότητά της αλλά και στο βάθος της η Επί του Όρους Ομιλία, περιέχει αυτές τις μοναδικές αλήθειες που αγγίζουν την καρδιά και φέρνουν την ειρήνη στη συνείδηση του ανθρώπου.
Το ότι ο ίδιος ο Θεός προνοεί για τις ανάγκες μας, αυτό θα πρέπει να μας γίνει συνείδηση και βίωμα. Όχι απλώς να βρίσκεται «στο πίσω μέρος του μυαλού μας», αλλά καθημερινώς να ζητούμε τη χάρη Του, ώστε να αποδεικνύουμε, κυρίως στον ίδιο τον εαυτό μας, ότι αυτά που πιστεύουμε τα ζούμε και τα εφαρμόζουμε.
Βεβαίως, σε καμμία των περιπτώσεων, η πίστη στην πρόνοια του Θεού δε θα μας οδηγήσει στην τεμπελιά ή σε άλλες απαράδεκτες κοινωνικές καταστάσεις… Η αρχαία ρήση «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», έχει και δω την εφαρμογή της. Θα σχεδιάσει ο άνθρωπος τη ζωή του και το επάγγελμά του, θα εργαστεί ο πιστός και μάλιστα έντονα, θα προσέξει να τοποθετεί τον εαυτό του μέσα στο σωστό επαγγελματικό του κύκλο κατά πάντα δίκαια και σύννομα, αλλά ουδέποτε θα επιτρέπει στη συνείδησή του να ξεφεύγει από τα όρια και να καταντά άπληστος και άπιστος.
Για το μεγάλο αυτό πειρασμό που κρύβεται στο σημείο τούτο, έρχεται ο Κύριος και μας δείχνει την πραγματικότητα, και μας διδάσκει μέσ’ από την ίδια τη φύση. Ούτε ένα πουλάκι και ούτε ένα λουλουδάκι δεν βρίσκεται έξω από την πρόνοια του Θεού. Αν λοιπόν όλα αυτά τα οποία είναι τόσο πρόσκαιρα και επιτέλους είναι άψυχα και εκμηδενίζονται, αν όλα αυτά βρίσκονται μέσα στην προνοητική αγάπη του Θεού, είναι ποτέ δυνατόν εμείς που δημιουργηθήκαμε σύμφωνα με την εικόνα Του, και προορισμό έχουμε να γίνουμε όμοιοί Του, είναι δυνατόν να μας εγκαταλείψει ποτέ;
Είναι ποτέ δυνατόν αυτός ο Δημιουργός μας που γνωρίζει καλύτερα από εμάς τους ίδιους τις ανάγκες μας, να μας εγκαταλείπει; Και αν με την αγωνιώδη μέριμνα που καταλαμβάνει τον άνθρωπο, αποδεικνύεται αν όχι η απιστία, πάντως όμως η ολιγοπιστία, τότε πώς είναι δυνατόν να προκόψει κανείς στη δικαιοσύνη του Θεού, δηλ. στην απόκτηση των αρετών και στην εν Χριστώ ζωή;
Ήδη το τονίσαμε. Θα κάνει ο άνθρωπος ό,τι είναι δυνατόν να κάνει στη ζωή του, και κατόπιν θα πρέπει να ειρηνεύει. Εκεί που χρειάζεται ο αγώνας είναι στο να επιζητούμε «Πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού», και όλα τα άλλα θα δοθούν επιπροσθέτως από τον ίδιο το Θεό.
Δυστυχώς αρκετές φορές αντιστρέφουμε τα πράγματα, και εκεί που χρειάζεται όντως αγώνας και προσοχή, δείχνουμε μια καταστρεπτική απάθεια, αφήνοντας την πνευματική μας προκοπή. Και εκεί που χρειάζεται εμπιστοσύνη και ψυχραιμία, παρουσιάζουμε υπερβολική αγωνία και διάθεση ταραχής και άγχους, με καταστρεπτικές φυσικά συνέπειες στην όλη ύπαρξή μας.
Αδελφοί μου. Έχει λεχθεί και είναι μεγάλη αλήθεια ότι ο άνθρωπος καταστρέφει την υγεία του για να κερδίσει χρήματα, και κατόπιν δαπανά όλη του την περιουσία για να ξαναβρεί την χαμένη του υγεία!
Αυτή η νοοτροπία, ας το παραδεχτούμε όλοι μας, αποτελεί την μεγάλη ασθένεια της εποχής μας. Την ασθένεια που κάνει τα νοσοκομεία και τις κλινικές να είναι γεμάτα από παλαιές αλλά και νέες αρρώστιες…
Ας αφήσουμε να αγγίξει τη συνείδησή μας ο λόγος του σημερινού Ευαγγελικού αναγνώσματος και κάθε βράδυ που πέφτουμε για ύπνο, αντί άλλων βασανιστικών σκέψεων για το πώς θα τα βγάλουμε πέρα, ας ακούμε την φωνή του Κυρίου Ιησού που μας λέει: «Μή ουν μεριμνήσητε εις την αύριον, η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής. Αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής» (Ματθ. στ΄, 34). Δηλ. Να μη μεριμνήσετε για την αυριανή ημέρα, διότι η αυριανή ημέρα θα μεριμνήσει η ίδια για τα δικά της πράγματα. Αρκεί στην (κάθε) ημέρα η δική της ταλαιπωρία.
Αμήν.

Στην Αντιόχεια ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος για την εορτή των Αγίων Αποστόλων

O Οικουμενικός Πατριάρχης θα συνεορτάσει τη μνήμη των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στην Αντιόχεια μαζί με τον Πατριάρχη Αντιοχείας κ.Ιγνάτιο αλλά και με Παπικούς "κληρικούς". Την είδηση μας δίνει το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων romfea:

Σύμφωνα με πληροφορίες του Εκκλησιαστικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Romfea.gr», ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, προσεκλήθη επίσημα από τον Πατριάρχη Αντιοχείας κ. Ιγνάτιο να τελέσει την πανηγυρική Θεία Λειτουργία των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στην Αντιόχεια.
O Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έκανε δεκτό το αίτημα του Πατριάρχη Αντιοχείας, και αναχωρεί την Κυριακή το απόγευμα με αεροπλάνο των Τουρκικών Αερογραμμών απευθείας για Αντιόχεια.
Στις 19:00 θα τελεστεί ο Πανηγυρικός Εσπερινός στον Ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στην Αντιόχεια, όπου θα παρευρεθούν επίσης ο Νούτσιος του Βατικανού στην Άγκυρα, Αρχιεπίσκοπος Θουρίου κ. Αντώνιος Lucibello καθώς και επίσημη Αντιπροσωπεία από το Βατικανό.
Να σημειωθεί, πως η Αντιπροσωπεία του Βατικανού βρίσκεται στην Αντιόχεια για να εορτάσει την λήξη του «Έτους Αποστόλου Παύλου», που είχε ανακηρύξει πέρυσι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Οι εορτασμοί για την λήξη του Έτους Αποστόλου Παύλου θα λάβουν χώρα την Δευτέρα, 29 Ιουνίου στην Ταρσό της Κιλικίας, όμως πληροφορηθέντες ότι έρχεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην γειτονική Αντιόχεια θα έρθουν όλοι για να πάρουν την ευχή του.
Τον Προκαθήμενο της Ορθοδοξίας στην Αντιόχεια θα συνοδεύουν, οι Μητροπολίτες Αυστρίας κ. Μιχαήλ και Προικονήσου κ. Ιωσήφ, ο Αρχιγραμματέας της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Αρχιμ. Ελπιδοφόρος Λαμπρυνιάδης και ο Μέγας Αρχιδιάκονος Μάξιμος.
Τον Οικουμενικό Πατριάρχη θα υποδεχθούν στο καινούργιο αεροδρόμιο της Αντιόχειας, οι Μητροπολίτες Χαλεπίου κ. Παύλος, Δαμασκηνός Μανσούρ που υπηρετεί στην Βραζιλία, Σέργιος Αμπάντ που υπηρετεί στην Χιλή, Εμέσης κ. Γεώργιος Αμπού Ζάχμ, ο Αρκαδίας Βασίλειος Μανσούρ και ο Επίσκοπος Λουκάς Χουρί.
>

Συνεργαζόμενοι Ορθόδοξοι Σύλλογοι Λαμίας, Γιατί δεν πρέπει να εισαχθεί το μάθημα της Γενετήσιας αγωγής στα σχολεία

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΛΑΜΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ Λαμίας
ΠΛ. ΔΙΑΚΟΥ 9 , Τ.Κ. 351 00 ΛΑΜΙΑ - Τηλ. 22310 22349 & Φάξ 22310 22782

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΛΟΓΟΙ ΜΑΤΑΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΧΘΕΙ
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΗΣΙΑΣ ΑΓΩΓΗΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

1. Στην ηλικία των δύο τελευταίων τάξεων του Δημοτικού, που ανακοινώθηκε από τον Υπουργό Παιδείας ότι θα εισαχθεί το μάθημα, τα παιδιά βρίσκονται ακόμη στην ηλικία της απλότητας και παιδικής αθωότητας.
2. Θα μπούνε οι μαθητές σε μια γνωστική διαδικασία αναντίστοιχη με την ηλικία τους και θα προκληθεί στην ψυχή τους έντονος προβληματισμός και ενοχλητική περιέργεια, επικίνδυνη οπωσδήποτε, που θα τα καθιστά ευάλωτα σε καταστάσεις ανεπιθύμητες.
3. Λόγω της φύσης του θέματος και της όλης δομής του εκπαιδευτικού συστήματος θα αισθάνονται τα παιδιά αιχμάλωτα και επηρεασμένα και για τα επόμενα χρόνια με ανασφάλειες και παράξενες δοκιμές, πειραματισμούς και πρωτοβουλίες ατομικές και ομαδικές που θα διασπάσουν την ενότητα της προσωπικότητάς τους και θα τα βάλουν σε περιπέτειες.
4. Δεν μπορεί το μάθημα αυτό να γίνει δημόσια μέσα στην τάξη, διότι ποικίλει η ψυχοσωματική ανάπτυξη των μαθητών. Άλλα παιδιά θα κοκκινίζουν, άλλα θα γελούν, άλλα θα αγνοούν τελείως την όλη ιστορία, άλλα θα υπερηφανεύονται και πολλά θα τραυματίζονται.
5. Μόνοι αρμόδιοι για την ενημέρωση των νέων είναι οι γονείς τους, που ξέρουν τα παιδιά τους, σαφώς κατάλληλα και αυτοί πληροφορημένοι, και ίσως προς αυτούς έπρεπε να στραφεί το ενδιαφέρον του Υπουργείου με σεμινάρια στις Σχολές Γονέων και στους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων.
6. Οπωσδήποτε το μάθημα αυτό δεν πρέπει να εισαχθεί ερήμην των καθ΄ ύλην αρμοδίων, των Γονέων. Σε μερικές (μόνο 6 από τις 27, «ΤΑ ΝΕΑ» 03.06.2009) Ευρωπαϊκές χώρες έχει μπεί το μάθημα αυτό στο Δημοτικό και μάλιστα όχι σε όλες αυτές ως πλήρες μάθημα. Πάλι εμείς θα είμαστε στην πρωτοπορία του κατήφορου της καταστροφής; Σε άλλες υπήρξαν αντιδράσεις από τους Γονείς.
7. Το μάθημα της Γενετήσιας Αγωγής εισάγει στις παιδικές ψυχές την έννοια της δοκιμής και της περιέργειας, του «πειθαναγκαστικού» προκαθορισμού και προγραμματισμού, του «πειρασμού», για να πειραματισθεί αύριο βιαστικά και απρόσεκτα πάνω στο ευαίσθητο αντικείμενο της γενετήσιας λειτουργίας. Αυτό όμως είναι άκαιρο, αψυχολόγητο και ασεβές.
8. Είναι πολύ επικίνδυνο το μάθημα αυτό, γιατί ζούμε μέσα σ΄ ένα κόσμο που βομβαρδίζεται καθημερινά από τη χυδαία και διαφημιζόμενη προκλητικότητα και ασφαλώς θα δυναμιτίσει την ηρεμία των παιδικών ψυχών ακόμη περισσότερο και θα τα αγχώσει. Τα παιδιά δε θα μπορέσουν να διαχειρισθούν επαρκώς το θέμα της ειδικής αυτής γνώσης σε συνάρτηση με τη διαφήμιση, την περιέργεια και την ανηθικότητα.
9. Στις χώρες που εφαρμόσθηκε το μάθημα αυξήθηκαν ραγδαία οι φόνοι των αγέννητων παιδιών (εκτρώσεις) στις μαθήτριες λόγω της αυξημένης περιέργειας. Καταλαβαίνουμε ότι θα χρειασθούν μετά ένα σωρό «πρόνοιες» με ψυχολόγους, γιατρούς και κοινωνικούς λειτουργούς για διορθωτικές επεμβάσεις πάνω στα ερείπια που θα δημιουργήσει η διδασκαλία του μαθήματος.
10. Δεν είναι δυνατόν στις μικρές ηλικίες – εκτός της ευθύνης του γάμου – να υπάρχει στοιχειώδης υπευθυνότητα που μπορεί να φυλάξει τα παιδιά από τους κινδύνους των ασθενειών και αφροδίσιων νοσημάτων, με κορυφαίο το Aids, και από τα συναφή και σχετικά ψυχολογικά τραύματα.
11. Με το προτεινόμενο μάθημα θα γίνεται ευκολότερη η εξοικείωση των παιδιών με τις ορέξεις των παιδοφίλων, λόγω απώλειας της φυσικής ντροπής και εξοικείωσής τους με διαδικασίες πρόωρες για την ηλικία τους. Οι εκτός γάμου σχέσεις θα χειραγωγούνται πλέον από τους όποιους δασκάλους και τους φιλήδονους εμπνευστές τους.
12. Σε ποιόν θα εμπιστευθούν οι γονείς να χειρισθεί το θέμα της γενετήσιας αγωγής; Κι αν υπάρξουν δάσκαλοι και καθηγητές με άναρχες ιδέες πάνω στο ευαίσθητο αυτό θέμα, με επιμονή και εμμονή στη «διαφορετικότητα» και στη διαφυλική και ομοφυλική γενετήσια πολυπραγμοσύνη, ποιος αύριο θα διασφαλίσει την αυτοεκτίμηση των παιδιών και τη συνειδητοποίηση στην ταυτότητα του φύλου τους; Σε μια πολιτεία μάλιστα που θα έχει νομιμοποιήσει πλέον κάθε είδους απόκλιση;
13. Είναι αναληθές ότι με το προτεινόμενο μάθημα της γενετήσιας αγωγής θα εξασφαλίζεται όχι μόνο η αναγκαία γνώση, αλλά θα προστατεύονται οι μαθητές από τα αφροδίσια νοσήματα. Η αλήθεια είναι ότι η προστασία επιτυγχάνεται με την εγκράτεια και τη δημιουργία συγκροτημένης οικογένειας. Τα υπόλοιπα είναι «εκ του πονηρού» μαθήματα, πως θα αμαρτάνουν τα παιδιά μας με ασφάλεια.
14. Οπωσδήποτε το μάθημα της γενετήσιας αγωγής θα φέρει, προϊόντος του χρόνου, ένα διχασμό στο σχολείο, είτε συνεχισθεί και στο Γυμνάσιο η διδασκαλία του είτε σταματήσει στην ΣΤ΄ Δημοτικού. Διαφορετικά θα διδάσκει αύριο ο θεολόγος και διαφορετικά θα τα έχει πεί ήδη ο «σεξολόγος». Η αλήθεια της Εκκλησίας όμως είναι ξεκάθαρη πάνω στο θέμα των προγαμιαίων σχέσεων και της αγνότητας. Η θέση της δυστυχώς θεωρείται αναχρονιστική και γραφική από τους εμπνευστές της γενετήσιας απελευθέρωσης. Μήπως γι΄ αυτό θέλουν να κάνουν το μάθημα των θρησκευτικών θρησκειολογικό και γι΄ αυτό εκδίωξαν και τους πνευματικούς από τα σχολεία; Για νάχουν ελεύθερο το έδαφος οι «εκσυγχρονιστές»;
15. Ειδικότερα ο συγκεκριμένος ψυχίατρος και συγγραφέας των πρόσφατων βιβλίων της γενετήσιας αγωγής, φαίνεται πολύ καθαρά, από τις δημόσιες εμφανίσεις του και εκπομπές του, ότι εμφορείται από μια νοσηρή περί έρωτος θεωρία, η οποία βρίσκεται στον αντίποδα της ελληνικής και θρησκευτικής παραδόσεώς μας.

Γι΄ αυτούς τους λόγους, προφανώς και για άλλους πολλούς, πρέπει να ματαιωθεί οριστικά και τελεσίδικα η Εισαγωγή του Μαθήματος της Γενετήσιας Αγωγής στα Σχολεία της Πατρίδας μας. Το κόστος από τα αποσυρόμενα βιβλία θα είναι πολύ μικρότερο από τη ζημιά που θα προκαλέσουν στις παιδικές ψυχές και στις επόμενες γενεές, αν διδαχθούν.
ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ Λαμίας

6 επίσκοποι, 4 Αγιορείτες ηγούμενοι και όλοι οι μοναχοί της Ι.Μονής Αγίου Σάββα (Άγιοι Τόποι) υπέγραψαν την Ομολογία Πίστεως

Σύμφωνα με ενημέρωση που είχαμε από την Ι.Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου στον κατάλογο των υπογραφόντων την "Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού" προστέθηκαν ένας ακόμη επίσκοπος (έξι συνολικά επίσκοποι υπογράφουν μέχρι στιγμής την Ομολογία), δύο ακόμη Αγιορείτες ηγούμενοι (τέσσερις συνολικά Αγιορείτες ηγούμενοι υπογράφουν), όλοι οι μοναχοί της Ι. Μονής Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στους Αγίους Τόπους και ο Ηγούμενος της Ι.Μ Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου.

Δείτε τα ονόματα των επισκόπων, των Αγιορετιών ηγουμένων, των μοναχών του Αγίου Σάββα και του ηγουμέου της Ι.Μ. Αγίου Γερασίμου παρακάτω:

Μητροπολίτης Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων Σεραφείμ
Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς
Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ
Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμίας, Καθηγητής Θεολ. Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Μητροπολίτης Ράσκας καί Πριζρένης, Κοσσόβου καί Μετοχίας Ἀρτέμιος
Μητροπολίτης Ἀντινόης Παντελεήμων


Ἀρχιμ. Χριστόδουλος, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους
Ἀρχιμ. Ἰωσήφ, Καθηγούμενος Ἱ. M. Ξηροποτάμου Ἁγίου Ὄρους
Ἀρχιμ. Φιλόθεος, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Καρακάλλου Ἁγίου Ὄρους
Ἀρχιμ. Ἀγάθων, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Κωνσταμονίτου Ἁγίου Ὄρους

Ἀρχιμ. Χρυσόστομος, Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου, Ἱεροσόλυμα

Ἀρχιμ. Εὐδόκιμος, Πνευματικός Ἱερᾶς Λαύρας Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα,
Ἱερομόναχος Εὐφρόσυνος Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Ἀρκάδιος Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Ἐφραίμ Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Ζωσιμᾶς Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Ἰωαννίκιος Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Ἰωάσαφ Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Καλλίνικος Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Λάζαρος Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Μερκούριος Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Παΐσιος Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Ραφαήλ Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Σεραφείμ Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα
Μοναχός Χερουβίμ Σαββαΐτης, Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Ἱεροσόλυμα


Διαβαστε επίσης τη λίστα με όλα τα ονόματα αυτών που υπογράφουν την Ομολογία Πίστεως πατώντας ΕΔΩ
Σὐμφωνα με την τελευταία ενημέρωση (27/6/2009) από την Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου ο αριθμός των υπογραφόντων την Ομολογία Πίστεως ξεπέρασε τους 2200 και έπεται συνέχεια

Δραματική μείωση των σπουδαστών στην Ανώτερη Εκκλησιαστική Εκπαίδευση


Δραματική μείωση του αριθμού των σπουδαστών της Ανώτερης Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης καταγράφει η Γενική Γραμματεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδος.
.
Σύμφωνα με τους Πίνακες των Στατιστικών για την Εκκλησιαστική Εκπαίδευση του ακαδημαϊκού έτους 2007/2008 ο αριθμός των πρωτοεγγραφέντων σπουδαστών στην Ανώτερη Εκκλησιαστική Εκπαίδευση εμφάνισε μείωση κατά 54,8% σε σχέση με το προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος 2006/2007.

Έτσι ενώ το έτος 2006/2007 ο συνολικός αριθμός πρωτοεγγραφέντων σπουδαστών στις Ανώτερες Εκκλησιαστικές Σχολές ήταν 241, το έτος 2007/2008 ο αντίστοιχος αριθμός ήταν μόλις 109 και μάλιστα παρά το γεγονός ότι με την ανωτατοποίηση των Σχολών επετράπη η εγγραφή σε κάποια τμήματα και θήλεων σπουδαστριών (από τους 109 σπουδαστές οι 35 είναι θήλεις)

Με πληροφορίες από alfavita




Μητροπολίτης Γόρτυνος, Είναι λάθος να αποδίδεται ο όρος "εκκλησία" στους Δυτικούς

πηγή: "Εν Συνειδήσει", έκτακτη έκδοση της Ι.Μονής Μεγάλου Μετεώρου, Ιούνιος 2009 και ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙ

Είναι λάθος να αποδίδεται ο όρος "εκκλησία" στους Δυτικούς

Γράφει ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας,
Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Στο σύντομο αυτό και ταπεινό μου άρθρο, αγαπητοί αναγνώστες, θέλω να αποδείξω ότι αυτοί που τους λέμε «Καθολικούς» ή καλύτερα να τους λέμε «Φραγκολατίνους», δεν είναι Εκκλησία.
1. Η Εκκλησία, όπως το λέμε στο Σύμβολο της Πίστεώς μας, είναι ΜΙΑ. Και αυτή η ΜΙΑ Εκκλησία είναι η Ορθόδοξη. «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» ομολογούμε. Ας προσέξουμε όμως ότι σ’ αυτό το άρθρο της Πίστεώς μας την Εκκλησία μας την λέμε «Καθολική». Και την λέμε «Καθολική», πρώτον μεν, γιατί ο σκοπός Της είναι ιεραποστολικός. Ο σκοπός της Εκκλησίας είναι να περιλάβει στους κόλπους Της όλες τις φυλές των ανθρώπων, να σώσει όλους τους ανθρώπους, να ξαπλωθεί σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης. Όλοι οι άνθρωποι, αγαπητοί μου, είναι καλεσμένοι για την σωτηρία. Και η Εκκλησία θέλει όλους να τους κάνει μέλη Της, γι’ αυτό και ξαναλέμε καλείται «Καθολική». Όπως μας λέει ωραία ο Κύριλλος Ιεροσολύμων «Καθολική καλείται δια το κατά πάσης είναι της οικουμένης από περάτων γης έως περάτων» (Κατηχ. 18,11). Η, όπως μας λέει πάλι ο Μ. Αθανάσιος, η Εκκλησία καλείται «Καθολική», διότι «καθόλου του κόσμου κεχυμένη υπάρχει» (ΜPG 28,724). Δηλαδή η Μία Ορθόδοξη Εκκλησία λέγεται Καθολική, επειδή είναι Οικουμενική· γιατί ο Κύριός μας είπε στους Αποστόλους Του, και δι’ αυτών σε όλους εμάς τους κληρικούς, να πορευθούμε σε όλα τα έθνη, να τα ευαγγελίσουμε και να τα εισαγάγουμε στην Εκκλησία Του με το άγιο Βάπτισμα: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19). Ας παρατηρήσουμε ότι τον λόγο αυτόν του Κυρίου τον ακούμε στο ιερό Μυστήριο του Βαπτίσματος, γιατί όχι μόνο των κληρικών, αλλά και κάθε πιστού είναι καθήκον το «πορευθέντες», η ιεραποστολή δηλαδή για την πραγματοποίηση της καθολικότητος της Εκκλησίας.
Αλλά όπως η Εκκλησία λέγεται «Καθολική», επειδή δεν περιορίζεται και δεν περικλείεται σε τόπο, αλλά είναι παντού, έτσι λέγεται Καθολική, δεύτερον, γιατί δεν περιορίζεται και σε χρόνο. Όσο κι αν πολεμείται η Εκκλησία, θα υπάρχει πάντα, μέχρι τα τέλη των αιώνων, γιατί ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε στους Μαθητές Του: «Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28,20). Κάι το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας, θα μένει μαζί μας «εις τον αιώνα» (Ιωάν. 14,17).
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η Εκκλησία μας είναι Καθολική, αλλά δεν πρέπει να ονομάζουμε τους Φραγκολατίνους «καθολικούς», γιατί αυτοί δεν ανήκουν στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία.
Αλλά ούτε και Ρωμιοί είναι αυτοί, ώστε να μιλάμε για Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. «Ρωμιοί» είμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες, όπως το δηλώνουν από παλαιά και σχετικές τοπικές ονομασίες μας (Ρούμελη) η και ονόματα προσώπων μας (Ρωμανίδης).
2. Αλλά στο άρθρο μας αυτό θελουμε να μιλήσουμε ιδιαίτερα για το λάθος που γίνεται να αποδίδουμε τον όρο «Εκλησία» στους Δυτικούς. Ξαναλέμε ότι την Εκκλησία την αποτελούν μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Το τι καλείται Εκκλησία, αγαπητοί αναγνώστες, δεν μπορούμε να το εκφράσουμε με έναν απλό ορισμό. Λανθασμένοι είναι οι ορισμοί, που δίδονταν παλαιότερα αλλά και σήμερα σε δογματικά εγχειρίδια, περί Εκκλησίας. Και ο Καθηγητής Ανδρούτσος λέγει περί των φερομένων αυτών ορισμών περί Εκκλησίας ότι «ερείδονται επί ημαρτημένων προϋποθέσεων η είναι κατά το μάλλον η ήττον ατελείς» (Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, σ. 260,1). Γι’ αυτό και οι άγιοι Πατέρες δεν μας δίνουν κανέναν ορισμό περί Εκκλησίας και καταφεύγουν σε σύμβολα και εικόνες, παρμένες από την Καινή Διαθήκη, για να την εκφράσουν. Έτσι η Εκκλησία εκφράζεται με την εικόνα της αμπέλου και των κλημάτων (Ιωάν. 15,1-8), του ποιμένος και των προβάτων (Ιωάν. 10,1-16), της κεφαλής και του σώματος (Εφεσ. 1,22-23), της οικοδομής (Εφεσ. 2,19-22), του οίκου η της οικογενείας (Α Τιμ. 3,15) η της εικόνος του γάμου (Εφεσ. 5,32).
Μας κάνει πολλή και τρομερή εντύπωση το ότι, ενώ οι διανοούμενοι έχασαν την πραγματική έννοια της Εκκλησίας και την μπέρδεψαν στον λαό με τους δικούς τους ορισμούς, όμως ο πιστός λαός μας, οι αγράμματες κατά κόσμον, αλλά πιστές γιαγιούλες κράτησαν στην καθαρή τους ψυχή την σωστή έννοια περί Εκκλησίας. Αν ένας ξένος Αθηναίος βρεθεί σε ένα χωριό και ρωτήσει μια γιαγιά που είναι η Εκκλησία, η γιαγιά θα σηκώσει το χέρι της και θα δείξει τον Ναό του χωριού. Αυτό πραγματικά είναι η Εκκλησία! Είναι αυτό που γίνεται μέσα στον Ναό. Και μέσα στον Ναό τελείται η Θεία Λειτουργία. Την έννοια της Εκκλησίας, αγαπητοί μου, θα την νοήσουμε και θα την απολαύσουμε στην Θεία Λειτουργία. Γι’ αυτό ο άγιος Ιγνάτιος έλεγε: «Εάν μη τις η εντός του θυσιαστηρίου υστερείται του άρτου του Θεού» (Προς Εφεσίους 5,2). Κατά τον λόγο αυτόν του αγίου Ιγνατίου Εκκλησία είναι το Θυσιαστήριο, η Αγία Τράπεζα δηλαδή, πάνω στην οποία τελείται η Θεία Λειτουργία.
Λέγουμε λοιπόν, τελικά, ότι Εκκλησία είναι η σύναξη των πιστών να τελέσουν την Θεία Ευχαριστία, δηλαδή την Θεία Λειουργία. Ως απόδειξη γι’ αυτό φέρουμε το 11ο κεφάλαιο της Α πρός Κορινθίους επιστολής του αποστόλου Παύλου. Είναι φανερό ότι στο κεφάλαιο αυτό ο Απόστολος μιλάει για την σύναξη των πιστών να τελέσουν την Θεία Ευχαριστία· και την σύναξη αυτή την ονομάζει Εκκλησία, γιατί λέει: «Συνερχομένων υμών εν Εκκλησία ακούω σχίσματα εν υμίν υπάρχει» (στιχ. 18).
Ας προσέξουμς τώρα, αγαπητοί αναγνώστες: Αφού Εκκλησία είναι η Θεία Λειτουργία και αφού την Θεία Λειτουργία δεν μπορούμε να την τελέσουμε με τους Δυτικούς –αυτούς που λανθασμένα λέμε «καθολικούς»-, ἄ­ρα αυτοί οι Δυτικοί δεν αποτελούν Εκκλησία.
3. Αλλά θέλω να πω και γιατί δεν πρέπει να τελέσουμε την Θεία Λειτουργία με τους Φραγκολατίνους Δυτικούς. Γιατί δηλαδή δεν επιτρέπεται να έχουμε συλλείτουργο μαζί τους. Ο Κύριος, στην επί του Όρους ομιλία Του, μας είπε ότι δεν επιτρέπεται νάπροσφέρουμε το δώρο μας στον Θεό, αν έχουμε διαφορές μεταξύ μας (Ματθ. 5,23-24). Και με τους λεγομένους «καθολικούς» μας χωρίζουν, χρόνια τώρα, πολλές διαφορές. Δεν είναι μόνο το filioque η το αλάθητο του Πάπα, αλλά και τόσες άλλες πολλές και πάμπολλες διαφορές σχετικά με την σωστή έννοια του Θεού και την σωστή πορεία μας σ’ Αυτόν. Οι Δυτικοί έχουν λανθασμένη έννοια περί Θεού. Ο Θεός τους δεν είναι «ο Θεός των Πατέρων ημών». Αφού αυτοί δια του δικού τους αιρετικού Βαρλαάμ κήρυξαν Θεό άνευ θείων ενεργειών, η νεολαία τους –τα εγγόνια του Βαρλαάμ- κήρυξε τον «θάνατο» αυτού του Θεού τους, λέγοντας και γράφοντας στα πλακάτ: Πέθανε ο Θεός! Καλά του τα έλεγε του Βαρλαάμ ο δικός μας άγιος Γρηγόρος ο Παλαμάς: «Φιλόσοφε, κηρύττεις Θεόν ανενέργητον, άρα Θεόν ανύπαρκτον»!­!!
Δεν αποτελούν λοιπόν Εκκλησία οι λεγόμενοι «καθολικοί» και γι’ αυτό θεωρούμε και πιστεύουμε ότι είναι λανθασμένες οι εκφράσεις που λέγονται περί αυτών γραπτώς και προφορικώς «καθολική εκκλησία» η «ρωμαιοκαθολική εκκλησία». Οι Φραγκολατίνοι ούτε Καθολικοί είναι, ούτε Ρωμιοί είναι, ούτε, πολύ περισσότερο, είναι Εκκλησία. Επαναλαμβάνουμε ότι η Εκκλησία -αν μιλάμε για την σωστή θεολογική της έννοια- είναι Μία και αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Σ’ Αυτήν ομολογούμε Πίστη, όταν κάθε φορά λέγουμε: «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».

Φώτης Κόντογλου, "Η μάνα μας η πνευματική είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας"




Ναι! Πίστη και Πατρίδα είναι για μας ένα πράγμα. Κι όποιος πολεμά το ένα πολεμά και το άλλο κι ας μην ξεγελιέται.
Η μάνα μας η πνευματική ειναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, που ποτίστηκε με πολύ και αγιασμένο αίμα.
Κανένας λαός δεν έχυσε και δεν χύνει ως τα σήμερα το αίμα του για την πίστη, όσο ο δικός μας.
Η Ορθόδοξη πίστη είναι ο θησαυρός ο κρυμμένος κι ο πολύτιμος μαργαρίτης που λέγει ο Χριστός...

Φώτης Κόντογλου

26/6/09

Ανακοίνωση των Πολυτέκνων Εκπαιδευτικών Λάρισας για τη Σεξουαλική αγωγή

Όχι στη Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση

Το Τοπικό Συμβούλιο Πολυτέκνων Εκπαιδευτικών Λάρισας σε ανακοίνωσή του σημειώνει πως «διαφωνεί με την επιχειρούμενη εισαγωγή στο Δημοτικό Σχολείο του μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Ωραίο «φρούτο» κι αυτό της Νέας Εποχής. Ως γονείς εκπαιδευτικοί και μάλιστα πολύτεκνοι, δεν θα επιτρέψουμε στον κάθε «ειδικό» σεξολόγο ασυνείδητα ή συνειδητά να «ταΐζει» τις τρυφερές ψυχές των παιδιών μας με προβληματισμούς ανώτερους ή άσχετους από τα παιδικά τους ενδιαφέροντα. Είναι άκαιρη, αντιδεοντολογική και αντιπαιδαγωγική η πρόωρη ενημέρωση των μικρών παιδιών σε θέματα και προβλήματα που αδυνατούν να τα επεξεργαστούν ώριμα και σοβαρά μέσα τους όπως γράφει πολύ σωστά ο πανοσ. αρχιμ. Σαράντης Σαράντος.
Κάνουμε θερμή έκκληση στο ΥΠΕΠΘ να ανακαλέσει την απόφασή του για τη διδασκαλία του εν λόγω μαθήματος στο Δημοτικό Σχολείο διότι, εκτός των άλλων θα επιφέρει διάσπαση στη σχολική κοινότητα μεταξύ των φορέων της (γονέων, δασκάλων, κ.λ.π). Ας θυμηθούμε την υπόθεση με την Ιστορία όταν υπουργός στο ΥΠΕΠΘ ήταν η νυν ευρωβουλευτής κ. Γιαννάκου. Ο κάθε υπουργός Παιδείας θα «χρεώνεται» και με ένα πρόβλημα που έρχεται σε αντίθεση με την παράδοση αυτού του Έθνους;
Το Τοπικό Συμβούλιο Πολυτέκνων Εκπαιδευτικών (Παράρτημα της ΠΕνΕΠ) προγραμματίζει για το προσεχές σχολικό έτος 2009-2010 εκδηλώσεις με έγκριτους Πανεπιστημιακούς δασκάλους σε θέματα όπως το προκείμενο και όχι μόνο.
Και κάτι ακόμη: Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, γιατί να μην τεθεί στο τραπέζι η ανάγκη ύπαρξης, αν όχι μαθήματος αλλά σημαντικής αναφοράς στο θέμα δημογραφικό; Να μια πρόταση προς το ΥΠΕΠΘ για επεξεργασία» καταλήγει η ανακοίνωση του Συλλόγου.

Ερώτηση στη Βουλή για το μάθημα Σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης από το βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μανώλη Στρατάκη

19/6/2009
ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΤΡΑΤΑΚΗΣ, ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Την έντονη διαφωνία της για την σχεδιαζόμενη εισαγωγή του μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο δημοτικό σχολείο εκφράζει η Ανώτατη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος(ΑΣΠΕ).
Σύμφωνα με έγγραφο της ΑΣΠΕ διακεκριμένοι παιδαγωγοί και επιστήμονες, όπως ο σουηδός καθηγητής της κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο της Ουψάλα, Ιωακείμ Ισραέλ, σύμφωνα με τον οποίο "Στις χώρες που εισήγαγαν το σεξ στα σχολεία, όπως απέδειξαν οι στατιστικές, αυξήθηκε καταπληκτικά ο αριθμός των ανήλικων κοριτσιών που έμειναν έγκυες", εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους σχετικά με την εισαγωγή του μαθήματος στο δημοτικό. Επίσης, σύμφωνα πάντα με το έγγραφο της ΑΣΠΕ, στις χώρες που το μάθημα αυτό διδάχθηκε έχει περιθωριοποιηθεί και τείνει να αποσυρθεί.
Επιπλέον στο έγγραφό της η ΑΣΠΕ προτείνει η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των μαθητών του δημοτικού να γίνεται δια μέσου των γονέων τους, οι οποίοι θα παρακολουθούν σεμινάρια στα σχολεία, τα οποία θα επαναλαμβάνονται ανά διετία, και την εισαγωγή μαθημάτων Υγιεινής και Ανθρωπολογίας στο δημοτικό.
Επειδή, το θέμα της εισαγωγής του μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο δημοτικό είναι σοβαρό και χρήζει λεπτομερούς έρευνας σε σχέση με τα θετικά και τα αρνητικά αποτελέσματά της.
Επειδή, υπάρχουν παραδείγματα αποτυχημένων αντίστοιχων προσπαθειών από άλλες χώρες.
Επειδή το θέμα μπορεί να προκαλέσει έντονες διαμαρτυρίες σε διάφορες κοινωνικές ομάδες όπως αυτή των πολυτέκνων οι οποίοι, όπως είναι φυσικό, έχουν μεγαλύτερη εμπειρία σε θέματα διαπαιδαγώγησης.
ΕΡΩΤΑΤΑΙ
Ο κ.Υπουργός:

Εάν προτίθεται να υλοποιήσει τη σχεδιαζόμενη εισαγωγή του μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο δημοτικό και αν ναι πάνω σε ποια στοιχεία και έρευνες στηρίζει την εισαγωγή αυτή, ποια είναι η προτεινόμενη ύλη και ποια μέτρα έχουν ληφθεί για να μην υπάρξουν προβλήματα στους μαθητές του δημοτικού από τη διδασκαλία του παραπάνω μαθήματος.

Ο Ερωτών βουλευτής
Μανόλης Σοφ. Στρατάκης
πηγή:ΠΑΣΟΚ<

Σύνδεσμος Θεολόγων Μακεδονίας – Θράκης: Υπόμνημα για την αξιοποίηση του θεολογικού δυναμικού

Από το Σύνδεσμο Θεολόγων Μακεδονίας - Θράκης μας εστάλη το παρακάτω Δελτίο Τύπου και το σχετικό Υπόμνημα προς τους αρμόδιους Υπουργούς για ζητήματα των θεολόγων, τα οποία ευχαρίστως δημοσιεύουμε:

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ - ΘΡΑΚΗΣ
Γραφείο 404, Θεολογική Σχολή ΑΠΘ,
54624 Θεσσαλονίκη
τηλ. - fax: 2310 997113,
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Κυρίες - Κύριοι,
Σας γνωρίζουμε ότι ο νεοσυσταθείς Σύνδεσμος μας, με έδρα την Θεσσαλονίκη, απέστειλε χθες Πέμπτη 25-06-2009 Υπόμνημα προς τα συναρμόδια Υπουργεία Εσωτερικών, Εθνικής Οικονομίας-Οικονομικών, Απασχόλησης & Κοιν. Προστασίας, Πολιτισμού & ΤουριστικήςΑνάπτυξης. Σκοπός είναι η υλοποίηση των δύο από τα επτά σημεία της επιστολής της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, με θέμα, την αξιοποίηση του θεολογικού δυναμικού της χώρας μας, σε υπηρεσίες σχετικές με τον Θρησκευτικό τουρισμό και τον Πολιτισμό.
Παρακαλούμε για την ενημέρωση σας, και την αναδημοσίευση στους ιστοτόπους που διαχειρίζεστε.
Με τιμή ,
Η Διοικούσα Επιτροπή
____________________________________

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – ΘΡΑΚΗΣ

Γραφείο 404, Θεολογική Σχολή ΑΠΘ, 54624 Θεσσαλονίκη
τηλ.–fax:2310-997113,
mail:theologoi@gmail.com,
http://www.theologoi.wordpress.com/
Θεσσαλονίκη 23.06.2009
Αρ. πρωτ.: 4

ΠΡΟΣ: - Υπουργείο Εσωτερικών, Υπουργό κ. Π. Παυλόπουλο
- Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, Υπουργό κ. Ι. Παπαθανασίου
- Υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης, Υπουργό ΤουριστικήςΑνάπτυξης, κ. Κων. Μαρκόπουλο
- Υπουργείο Πολιτισμού, Υπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά
-Υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, Υπουργό κ. Φ. Πετραλιά

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Ιερά Σύνοδο
–Αρχιεπισκοπή Αθηνών –Κρήτης,
Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων,
ΠΕΘ – Παράρτημα Ν. Λάρισας,
Παγκρήτιο Σύνδεσμο Θεολόγων,
ΠΕΘ – Παράρτημα Ν. Λέσβου,
ΠΕΘ – Παράρτημα Ν. Ηλείας,
Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης

ΘΕΜΑ: Απασχόληση Θεολόγων: θρησκευτικός τουρισμός-πολιτισμός

Αξιότιμε κ. Υπουργέ,
Με δεδομένο ότι η τουριστική ανάπτυξη αποτελεί αφενός μεν έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες για την εθνική μας οικονομία, αφετέρου δε προβάλλει την χώρα μας διεθνώς, θα θέλαμε να σας γνωρίσουμε τις απόψεις και τα αιτήματα του Συνδέσμου μας για το ζήτημα του Θρησκευτικού Τουρισμού.
Είναι γεγονός ότι η χώρα μας, με τη μακρά τουριστική παράδοση που έχει, καλείται στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, να προσφέρει άρτιες και ποιοτικές τουριστικές υπηρεσίες, ώστε να παραμένει σταθερά ένας από τους ιδανικότερους τόπους προορισμού με πλούσιο και ανταγωνιστικό πολιτισμικό ενδιαφέρον σε παγκόσμιο επίπεδο.Είναι γνωστό ότι ένα σημαντικό κομμάτι του τουριστικού προϊόντος της χώρας μας αποτελούν οι βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες, οι επιβλητικοί καθεδρικοί ναοί, τα ξωκλήσια, τα μοναστήρια, με την αξιόλογη εικονογράφησή τους, με ψηφιδωτά, τοιχογραφίες και εικόνες, που μαρτυρούν την επίμονη προσήλωση στις παραδόσεις και τη στενή και μακραίωνη διασύνδεση της τέχνης με τη θρησκευτική πίστη και λατρεία.
Ο θρησκευτικός τουρισμός, αφορά κυρίως ευσεβείς περιηγητές, φιλέρευνους τουρίστες, αλλά και θαυμαστές της βυζαντινής τέχνης, οι οποίοι, μέσα από πολιτισμικά οδοιπορικά στον ελληνικό χώρο, έρχονται σε επαφή με την πνευματικότητα της ορθοδοξίας. Οι απόφοιτοι Θεολογικών Σχολών πιστεύουμε ότι μπορούν να είναι οι πλέον καλύτεροι και αρμοδιότεροι για να παρουσιάζουν και να ερμηνεύουν σε βάθος, από θεολογικής, ιστορικής και αρχαιολογικής πλευράς, τα εκκλησιαστικά μνημεία τέχνης. Οι απόφοιτοι των Θεολογικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, μέσα από τις σπουδές τους στα γνωστικά αντικείμενα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, της Χριστιανικής και Βυζαντινής Αρχαιολογίας, Τέχνης και Λατρείας (Ναοδομία, αγιολογία, θεολογία της εικόνας, εικονογραφίας) Επιχειρηματικότητας και Καινοτομίας στο Θρησκευτικό και Πολιτισμικό Πλαίσιο, αλλά και γενικότερα στη θεολογία, έχουν καταρτιστεί σε βάθος, έτσι ώστε να καθίστανται οι πλέον ειδικοί, για την πληρέστερη παρουσίαση, απόδοση και προβολή των εκκλησιαστικών μνημείων (Συνημμένο Νο. 1. Το Πρόγραμμα Σπουδών του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας ΑΠΘ).
Επιπλέον, έχουν ποικίλα πρόσθετα προσόντα, που απαιτούνται για την κατάκτηση μιας τέτοιας θέσης ευθύνης, επειδή, ως μελλοντικοί εκπαιδευτικοί, έχουν διδακτικές και παιδαγωγικές ικανότητες από τα γνωστικά αντικείμενα της Παιδαγωγικής, της Ψυχολογίας και της Διδακτικής, που έχουν σπουδάσει, έτσι ώστε να γνωρίζουν τρόπους διαλόγου επικοινωνίας και επιστημονικής παρουσίασης των ποικίλων θεματικών περιοχών, να καταμερίζουν σωστά το χρόνο κ.λπ.
Κύριε Υπουργέ,
για τους παραπάνω λόγους, θεωρούμε αναγκαία την στελέχωση (μέσω διαγωνισμού με σειρά προτεραιότητας ΑΣΕΠ) τόσο της Κεντρικής Υπηρεσίας, όσο και των Περιφερειακών Τμημάτων και Γραφείων αλλά και των εποπτευομένων φορέων, όπως ενδεικτικά του Οργανισμού Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης, και του Εθνικού Οργανισμού Τουρισμού, από Θεολόγους, οι οποίοι είναι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι για την ανάπτυξη του Θρησκευτικού Τουρισμού στην χώρα μας.
Παράλληλα προς αυτά, οι Θεολόγοι θα μπορούσαν να στελεχώσουν, ως ειδικοί επιστήμονες, τις Περιφερειακές Υπηρεσίες του Υπουργείου σας,
α) Για την κατάρτιση-επεξεργασία-διάθεση, εξειδικευμένων πακέτων τουριστικής προβολής-σε συνεργασία και με άλλους εξειδικευμένους υπαλλήλους που ήδη στελεχώνουν τις σχετικές υπηρεσίες, ως ομάδα εργασίας.
β) Για τη στελέχωση των υπηρεσιών ενημέρωσης, όπου υπάρχουν ή τη δημιουργία νέων στα κατά τόπους εκκλησιαστικά μνημεία που παρουσιάζουν μεγάλη επισκεψιμότητα από προσκυνητές και επισκέπτες.
γ) Για τη στελέχωση του ΟΤΕΚ ως μόνιμοι εκπαιδευτές (Υπ. Τουριστικής Ανάπτυξης).
δ) Για τη στελέχωση λοιπών εποπτευομένων φορέων, όπως του ΕΚΕΒΙ (Υπ. Πολιτισμού).
ε) Για τη στελέχωση των Εφοριών Βυζαντινών Αρχαιοτήτων (Υπ. Πολιτισμού).
Κύριε Υπουργέ,
κλείνοντας το σύντομο αυτό Υπόμνημά μας, θα θέλαμε να σας γνωρίσουμε ότι οι προτάσεις μας αυτές για την αξιοποίηση των Θεολόγων στο θρησκευτικό τουρισμό της χώρας μας, βρίσκουν σύμφωνη και διαθέσιμη για περαιτέρω συνεργασία και την Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία αναφέρει το ζήτημα αυτό μεταξύ των αιτημάτων της σε επιστολή που απέστειλε πρόσφατα προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Σπηλιωτόπουλο, την οποία και σας επισυνάπτουμε (Συν. ν. 2).
Παραμένουμε στη διάθεσή σας για κάθε πληροφορία και συνεργασία, και ευελπιστούμε στη θετική ανταπόκριση σας, στις προτάσεις μας.

Με τιμή
Η Διοικούσα Επιτροπή
Τα μέλη
Ηρακλής Ρεράκης, Αναπλ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
Σωτήριος Μιχελουδάκης, Δικηγόρος-Θεολόγος, Μ.Δ.Ε. Νομικής, Υπ. Διδάκτωρ Θεολογικής Α.Π.Θ.
Σταυρούλα Επιμενίδου, Θεολόγος, Μ.Δ.Ε. Θεολογίας, Υπ. Διδάκτωρ Θεολογικής Α.Π.Θ.
Κλεοπάτρα Καταφυγιώτου, Θεολόγος, φοιτήτρια Π.Μ.Σ. Θεολογικής Α.Π.Θ.
Αθανάσιος Δεβετζίδης, Αδιόριστος Θεολόγος, μεταπτυχιακός φοιτητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Η "Γιόγκα" στην εκπαίδευση

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 26/6/2009 -στη στήλη "Γεγονότα και Σχόλια"

ΜΑΛΙΣΤΑ! Τά ἀνατολικά θρησκευτικά καί παραθρησκευτικά συστήματα εἰς τήν ἐκπαίδευσιν. Μετά τόν πόλεμον τοῦ Ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ μαθήματος, εἰσάγεται, κατά σατανικόν τρόπον, ἡ ἰνδουϊστική γιόγκα εἰς τά σχολεῖα τῆς πρωτοβάθμιας καί δευτεροβάθμιας ἐκπαιδεύσεως. Δηλαδή, πρῶτον διά σεμιναρίων πρός τούς ἐκπαιδευτικούς, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ ʻΥπουργείου Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμά των (ΥΠ.Ε.Π.Θ.).
Ἤδη ἐστάλησαν ἀπό τά Γραφεῖα τῶν Συμβούλων πρός τούς Διευθυντάς τῶν σχολείων αἱ σχετικαί ὁδηγίαι (4 σελίδες).
Εἰς τό πρῶτον ἔγγραφον σημειώνεται: Παρακαλοῦμε νά προωθηθοῦν τά συνημμένα σέ ὅλα (δική τους ἡ ὑπογράμμισις) τά σχολεῖα ἁρμοδιότητάς σας.
Εἰς τό δεύτερον ἔγγραφον σημειώνεται: Σεμινάρια γιά ὅλους τούς ἐκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας καί Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης: ῾ Η Yoga στήν Ἐκπαίδευση.
Εἰς τό τρίτον ἔγγραφον σημειώνονται οἱ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ καί οἱ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ.
Καί εἰς τό τέταρτον ἔγγραφον παρουσιάζεται τό Πρόγραμμα Σεμιναρίων (Φιλοσοφία τῆς γιόγκα, ὁ ρόλος τῆς ἀναπνοῆς, Hatha Yoga, ἀναπνευστικές ἀσκήσεις (Prananayama) - Στάσεις (Αsana) καί βαθιά χαλάρωση κ.λπ....
Καί ὅλα αὐτά τά παρουσιάζουν ὡς ἀσκήσεις δῆθεν τοῦ σώματος, ὥστε νά ἐξαπατοῦν τούς ἀφελεῖς ὅτι πρόκειται διά γυμναστικάς ἀσκήσεις. Ὄχι. Πρόκειται διʼ ἀπάτην πρώτου μεγέθους. Καί μάλιστα, καθώς ὑποθέτομεν, μετά τήν ἐκπαίδευσιν τῶν ἐκπαιδευτικῶν, θά ἀκολουθήσουν τά ἴδια ἰνδουϊστικά μαθήματα γιόγκα καί εἰς τούς μαθητάς. Καί λέγομεν «ἰνδουϊστικά»μαθήματα, διότι ἡ γιόγκα ἔχει ἄμεσον σχέσιν μέ τήν θρησκείαν τοῦ ἰνδουϊσμοῦ. Ὁ «Γιόγκιν» πιστεύει ὅτι πραγματώνει τήν ἕνωσίν του μέ τό Ἀπόλυτον καί τήν λύτρωσίν του «μέ μιά περισυλλογή πού φτάνει μέχρι τήν ὑπνωτική ἔκσταση». Ἡ λύτρωσις ὅμως εἰς τόν Χριστιανισμόν δέν ἐπιτυγχάνεται μέ αὐτόνομους τρόπους, ἀλλά μέ τήν ἁγιότητα καί τήν πίστιν εἰς τόν μόνον Λυτρωτήν, τόν Χριστόν.
Ὁ Rembindranath Mahara πρώην Γκουρού, ἀφοῦ ἐγνώρισε τόν Χριστιανισμόν, ἐδήλωσεν ὅτι: "οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι πού ἀρχίζουν μέ τίς ἀσκήσεις Γιόγκα, εἴτε θεληματικά, εἴτε ἀθέλητα, οἰκειοποιοῦνται τίς ἰνδουϊστικές ἀντιλήψεις".
Τό Ὑπουργεῖον μας λοιπόν, διώχνει τούς ὀρθοδόξους ἱερεῖς ἀπό τόν χῶρον τῶν σχολείων μας, ὑποβαθμίζει τόμάθημα τῶν θρησκευτικῶν, καί τώρα εἰσάγει ἰνδουϊσμόν! Μέχρι ποῦ λοιπόν φθάνει ἡ ἀπιστία καί ἡ ἀποστασία μας; Σεισμός πρέπει νά γίνῃ εἰς γονεῖς καί ἐκπαιδευτικούς. Καί ἤδη θά ἀρχίση καί ἡ σεξουαλική ἀγωγή εἰς τά μικρά παιδιά τοῦ Δημοτικοῦ! Ἀλήθεια, ποῦ βαδίζομεν; Εἴμεθα εἰς τά καλά μας;

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Συνήγορος των Οικουμενιστών

πηγή:Ορθόδοξος Τύπος, 26/6/2009

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης

OΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ἐνοχλήθηκαν καί ἀνησύχησαν ἀπό τό κείμενο "Ὁμολογία πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ", τό ὁποῖο εἶδε τό φῶς τῆς δημοσιότητας καί ὑπογράφεται ἀπό πολλούς. Ἡ συγκέντρωση ὑπογραφῶν συνεχίζεται. Ἡ προσπάθεια αὐτή θέλει νά δείξει ὅτι ὑπάρχουν πολλοί κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τόν Οἰκουμενισμό καί διαφωνοῦν μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο καί τούς ἐν Ἑλλάδι οἰκουμενιστές καί δηλώνουν ὅτι δέν τούς ἀκολουθοῦν στά ἀνοίγματά τους πρός τούς αἱρετικούς.
Μεγάλος κατήγορος αὐτῆς τῆς προσπάθειας ὑπῆρξε ὁ Μ. Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης, ὁ ὁποῖος χρησιμοποίησε τίς πιό ἀπαξιωτικές λέξεις, γιά νά χαρακτηρίσει τά πρόσωπα, πού πρωτοστατοῦν ἀλλά καί ὅλους πού ὑπογράφουν τό κείμενο. Δέν θέλω νά ἀσχοληθῶ μέ τά ἐπιχειρήματα τοῦ π. Γεωργίου. Ἁπλῶς τοῦ λέω νά συντάξει καί αὐτός ἕνα κείμενο ὑπέρ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί νά προσπαθήσει νά συγκεντρώσει ὑπογραφές. Καί μετά ἄς στοχαστεῖ καί ἄς βγάλει τά συμπεράσματά του.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τά οἰκουμενιστικά κηρύγματα δέν ἔχουν καμιά ἀνταπόκριση στό λαό. Οἱ Οἰκουμενιστές βαδίζουν μοναχικό δρόμο. Μπορεῖ νά ἔχουν ἀξιώματα καί τίτλους, νά ἔχουν κοσμική δύναμη, μπορεῖ νά ἔχουν καί χρήματα, ὅμως εἶναι μόνοι καί μόνοι θά παραμείνουν. Ὁ λαός δέν δέχεται τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς οὔτε καί ἐπηρεάζεται ἀπό τά κηρύγματα περί ἀγάπης καί ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν. Ἐνῶ τρέφει σεβασμό πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν διστάζει νά ἀπαιτεῖ καί τόν σεβασμό ἐκ μέρους του.
Πρέπει κάποτε νά μποῦν τά πράγματα στή θέση τους καί νά στρέψουμε τήν προσοχή μας γιά τή λύση διαφόρων προβλημάτων, πού ἀντιμετωπίζουμε οἱ Ὀρθόδοξοι. Πρέπει νά γίνουμε παραδοσιακότεροι, νά ἀποκτήσουμε περισσότερο ζῆλο καί περισσότερη παρρησία. Δυστυχῶς, στήν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι ἀποφεύγουν ἐπιμελῶς νά ἔλθουν σέ ἀντίθεση μέ τούς κρατοῦντες, γιά νά μή χάσουν τήν εὔνοιά τους. Στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας αὐτό τείνει νά γίνει κανόνας. Πολλοί κληρικοί, ἀλλά καί ἐπίσκοποι (!), διαφωνοῦν, ἀλλά δέν ἐκφράζονται δημοσίως. Τρέμουν μπροστά στό ὀρθάνοιχτο μάτι -καί αὐτί- τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἤ τοῦ Μητροπολίτη. Τρέμουν καί πολλοί ἁγιορεῖτες! Ζοῦν μέ τό φόβο τῆς ἀπειλῆς καί τιμωρίας. Φοβοῦνται μήπως χάσουν αὐτά πού κατέχουν ἤ μήπως δέν πετύχουν αὐτά πού ἐπιθυμοῦν. Ἀντίθετα, οἱ Οἰκουμενιστές ἔχουν θράσος, διατυπώνουν δημοσίως τά ἐπιχειρήματά τους καί ἐκφράζουν τά φιλικά πρός τούς αἱρετικούς συναισθήματά τους. Φθάσαμε στό σημεῖο οἱ ἔνοχοι νά εἶναι τολμηροί καί οἱ ὑπέρμαχοι τῆς πίστεως ψοφοδεεῖς!<

25/6/09

Ημερίδα αφιερωμένη στον Γέροντα Πορφύριο

Πηγή:Romfea.gr

Τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο των Παυλείων διοργανώνονται Ημερίδες αφιερωμένες σε σύγχρονες εκκλησιαστικές μορφές όπως ο Γέρων Παΐσιος και ο Γέρων Σωφρόνιος από το Έσσεξ.
Φέτος η αντίστοιχη Εσπερίδα ήταν αφιερωμένη σε έναν χαρισματικό και προορατικό ιερέα, τον Μακάριο Γέροντα Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη ο οποίος ξεκίνησε και τελείωσε την μοναχική ζωή του στο Περιβόλι της Παναγίας, ενώ για σειρά πολλών ετών διακόνησε ποιμαντικά στην Πολυκλινική Αθηνών καθώς και στο Ησυχαστήριο που ίδρυσε στο Mήλεσι.
Την έναρξη εργασιών της Εσπερίδας κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας (Βεροίας) κ. Παντελεήμων την Τετάρτη 24 Ιουνίου το απόγευμα στην κατάμεστη αίθουσα της Αντωνιάδειας Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Δήμου Βέροιας.


Ακολούθησαν δύο συνεδρίες με ενδιαφέρουσες ομιλίες. Στην πρώτη συνεδρία, κατά την οποία προήδρευσε ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμ. π. Γεώργιος Χρυσοστόμου, εισηγητές ήταν α) ο Ιερεύς και Ιατρός π. Χριστόδουλος Χατζηθανάσης, πνευματικό τέκνο του γέροντα Πορφυρίου, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Οι αναμνήσεις μου από τον γέροντα Πορφύριο», β) η Μοναχή Αικατερίνη, Ηγουμένη της Ι. Μονής Οσίου Εφραίμ Κατερίνης, η οποία ανέπτυξε το θέμα: «Ο Γέρων Πορφύριος: η αγαπώσα καρδία».
Κατά τη δεύτερη συνεδρία, κατά την οποία προήδρευσε ο Αρχιερατικός Επίτροπος Χαλάστρας Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής, Δρ. Θεολογίας, εισηγητές ήταν α) ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγένιος, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Ο γέροντας Πορφύριος και η σχέση του με τη μεγαλόνησο Κρήτη», β) ο Μοναχός Παύλος Λαυρεώτης, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Η ασκητική παράδοση της Ι. Μ. Μεγ. Λαύρας στην αρχή του 20ου αιώνα», και τέλος γ) ο κ Γεώργιος Κρουσταλλάκης, ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Η παιδαγωγική θεραπευτική του γέροντα Πορφυρίου».
Ακολούθησαν ερωτήσεις από το ακροατήριο, τις οποίες απάντησαν οι εισηγητές, καθώς επίσης και τοποθετήσεις επί διαφόρων θεμάτων που απασχόλησαν τις εργασίες της Εσπερίδας.
Στο τέλος της εκδήλωσης παρουσιάστηκε ένα μικρό οπτικοακουστικό αφιέρωμα στη ζωή του γέροντα Πορφυρίου, που επιμελήθηκε ο Αρχιμ. π. Παλαμάς Κυριλλίδης, Ηγούμενος Ι. Μ. Καλλίπετρας.

Αρχιμ. Αθανάσιος, Καθηγούμενος Ι.Μ.Μεγάλου Μετεώρου, Η πορεία του οικουμενικού διαλόγου

πηγή: "Εν Συνειδήσει", έκτακτη έκδοση της Ι.Μονής Μεγάλου Μετεώρου - Ιούνιος 2009

Η πορεία του οικουμενικού διαλόγου
με βάση την ορθόδοξη πατερική διδασκαλία και τη δογματική εκκλησιολογική συνείδηση

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Αναστασίου,
Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου

Η εποχή μας ταλανίζεται από ποικίλες αιρέσεις και κυρίως από την «παναίρεση» του οικουμενισμού, διαχριστιανικού και διαθρησκειακού, ο οποίος προβάλλεται και επιβάλλεται με τους όρους, τα μέσα και τις πρακτικές της Νέας Εποχής. Αυτή είναι και η διαφορά των συγχρόνων ποικίλων αιρέσεων από τις παλαιότερες γνωστές αιρέσεις της εκκλησιαστικής μας ιστορίας: ότι δεν προσβάλλουν μία συγκεκριμένη αλήθεια, αλλά το συνολικό οικοδόμημα της ορθοδόξου πίστεως, χωρίς όμως φαινομενικά να το αμφισβητούν. Η ουνιτίζουσα μάλιστα διάσταση του οικουμενισμού, η οποία παγιώθηκε στις μέρες μας, στηρίζεται σε καθαρά νεοεποχίτικη λογική. Δεν θίγει εξωτερικά την ορθοδοξία, αλλά την απογυμνώνει από τον αποκαλυπτικό και σωτηριολογικό της χαρακτήρα, καθώς την εξομοιώνει με την αίρεση, την οποία αναγνωρίζει ως μία άλλη εκδοχή της αληθείας.
Η μέθοδος του σύγχρονου Οικουμενισμού
Η ανάλυση των μεθόδων της Νέας Εποχής δεν αποτελούν, βεβαίως, αντικείμενο και δεν χωρούν στην ανάπτυξη αυτού του θέματος. Σταχυολογούμε μόνον, σε άμεση συνάρτηση με ο,τι μας αφορά, τις έννοιες της απόλυτης αναστροφής των πραγμάτων, την αναγωγή της αλήθειας σε ψέμα και του ψεύδους σε αλήθεια, την επιβολή απόψεων ως ορθών μέσω της συνεχούς επαναλήψεώς τους (ο νόμος της συνήθειας), την επικοινωνιακή προβολή και την κυρίαρχη επιβολή της εικόνας, την παρελκυστική τακτική, την ηθελημένη αμφισημία, την διγλωσσία, την τεχνητή ασάφεια λόγων και κειμένων, την σύγχυση και την πλάνη.
Στηριζόμενος σε αυτές τις μεθόδους της Νέας Εποχής ο σύγχρονος οικουμενικός διάλογος επιχειρεί με επικοινωνιακά τεχνάσματα να επιβάλει τετελεσμένα γεγονότα στις σχέσεις μας με τους ετεροδόξους. Δογματικές διαφορές παραθεωρούνται και δεν τίθενται καν προς συζήτηση, αποφάσεις και κανόνες της Εκκλησίας μας παραβιάζονται και εγκαταλείπονται ως ξεπερασμένοι, δόγματα της πίστεώς μας αναγορεύονται σε ζητήματα «θεολογούμενα», η αλήθεια σχετικοποιείται και εξισώνεται με την αίρεση.
Το μόνο που δείχνει να ανθοφορεί προσφέροντας αφειδώς τους καρπούς ενός ακόρεστου ενθουσιασμού είναι η ακατάσχετη αγαπολογία, η υπερβάλλουσα αβρότητα, η πυρετώδης διπλωματία, ο ανεπίγνωστος ζήλος. Πολύ εύστοχα είχε περιγράψει την κατάσταση αυτή πριν από χρόνια ο π. Δημήτριος Στανιλοάε, όταν έγραφε:
«Δημιουργείται κάθε τόσο, από την μεγάλη επιθυμία για ένωση, ένας εύκολος ενθουσιασμός, που πιστεύει πως μπορεί με την συναισθηματική του θερμότητα να ρευστοποιήση την πραγματικότητα και να την ξαναπλάση χωρίς δυσκολία. Δημιουργείται ακόμα και μία διπλωματική συμβιβαστική νοοτροπία, που νομίζει πως μπορεί να συμφιλιώση με αμοιβαίες υποχωρήσεις δογματικές θέσεις η γενικώτερες καταστάσεις, που κρατούν τις εκκλησίες χωρισμένες»(D­i­m­i­t­ru Staniloae, Για έναν Ορθόδοξο Οικουμενισμό, εκδ. Άθως, Πειραιεύς 1976, σελ. 19-20).
Μέσα σε μια αληθινή παραζάλη ενθουσιασμού και αγαπολογίας «άνευ όρων και ορίων» (κατά τον Πατριάρχη Αθηναγόρα) ξεπεράσαμε πραγματικά κάθε όριο και καταστρατηγήσαμε όλους τους όρους και τους κανόνες. Γίναμε επιλήσμονες της ορθοδόξου παραδόσεώς μας, της ιεράς παρακαταθήκης των Αγίων Πατέρων μας τους οποίους πολύ εύκολα αντιπαρήλθαμε ως ξεπερασμένους θεωρώντας εαυτούς ισοτίμους και ισοστασίους τους, ακόμη και ικανοτέρους στην εκφορά ενός σύγχρονου θεολογικού λόγου, που θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών μας, καθώς και στις απαιτήσεις της πολυπόθητης «ενώσεως».
Καινοφανείς θεολογικές απόψεις, αποκλίνουσες δογματικές θέσεις, ανεπίτρεπτες υποχωρήσεις και συμβιβασμοί σε θέματα πίστεως, αποδοχή θεολογούμενων θεμάτων, ανοχή και νομιμοποίηση σε απαράδεκτα εκκλησιολογικά και ηθικά ολισθήματα αποτελούν πλέον ζητήματα ρουτίνας για τους ορθοδόξους που μετέχουν στους διαλόγους.


Η αύξηση της συχνότητας, η επιτάχυνση στον ρυθμό, το απροκάλυπτο των ενεργειών, η επικοινωνιακή τακτική, η μεθοδευμένη επισημότητα, η φαντασμαγορία του σκηνικού προδίδουν την σπουδή για την επιβολή τετελεσμένων στο ζήτημα της λεγόμενης «ενώσεως». Τετελεσμένα που, χωρίς καμμία λογική εξήγηση, χωρίς θεολογικό υπόβαθρο, χωρίς συνοδική συγκατάθεση, χωρίς την αποδοχή από το εκκλησιαστικό σώμα, ανατρέπουν σε μια στιγμή την αλήθεια και την ακρίβεια της πίστεώς μας που είναι θεμελιωμένες στην δισχιλιετή παράδοση της αγίας μας Ορθοδοξίας. Τετελεσμένα που προαποφασίζονται σε συνεδρίες Επιτροπών η Συμβουλίων κεκλεισμένων των θυρών η με εντεταλμένα μέλη και με τους ίδιους πάντοτε «ημετέρους» αντιπροσώπους σε μακρυνές υπερπόντιες αποστολές, τα πορίσματα των οποίων γίνονται γνωστά μόνον σε όσους τα αναζητήσουν επισταμένως και δεν φθάνουν ποτέ στο ευρύ κοινό. Τετελεσμένα που επιβάλλονται με ιεροπραξίες και λειτουργικές πράξεις κορυφαίου συμβολικού χαρακτήρα, ακόμη και από τον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Ρωμαίο Ποντίφικα.
Η «θεωρία των κλάδων», η αρχή των «αδελφών εκκλησιών», η «βαπτισματική θεολογία», η «μετοχή εις τα αυτά μυστήρια», η «κοινή αποστολική παράδοση», η «αποστολική διαδοχή» κ.α. αποτελούν τα νέα «δόγματα» του οικουμενισμού, που επιβάλλονται άνωθεν, χωρίς θεολογικό έρεισμα.
Η ορθόδοξη θεολογία και η ορθόδοξη εκκλησιολογία παραχωρούν την θέση τους στην διπλωματία και την πολιτική. Η τήρηση των ισορροπιών, η προσχώρηση στη λογική των συσχετισμών, η υπαγωγή στα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα και απαιτήσεις αποτελούν την νέα κυρίαρχη αντίληψη στη σύγχρονη οικουμενιστική θεολογία.
Και δεδομένου ότι στην εποχή μας και στο ευρύ κοινό η θεολογική κατάρτιση, η κατήχηση και η διαποίμανση δεν είναι οι δέουσες, τα πρωτόγνωρα αυτά «δόγματα» καθιερώθηκαν με την μορφή αξιώματος επιχειρώντας να ανατρέψουν ακόμη και τα αυτονόητα.

Ο παπισμός αποτελεί αίρεση
Λέγεται από πολλούς ότι οι παπικοί δεν είναι αιρετικοί, αλλά σχισματικοί η ότι δεν έχει καταδικασθεί επισήμως ο παπισμός ως αίρεση από κάποια Οικουμενική Σύνοδο και άλλα σχετικά.
Ας δούμε κατ’ αρχήν πως ορίζεται η αίρεση και πως διακρίνεται από το σχίσμα. Κατά τον αείμνηστο Καθηγητή Ιωάννη Καρμίρη «Αίρεσις είναι πάσα πεπλανημένη διδασκαλία, παρεκκλίνουσα από της γνησίας χριστιανικής πίστεως, άμα δε και πάσα ιδιαιτέρα χριστιανική κοινότης, διαφωνούσα προς την δογματικήν διδασκαλίαν της αληθούς Εκκλησίας και αποκοπείσα από της κοινωνίας και ενότητος μετ’ αυτής» (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 1ος, εκδ. Μαρτίνος, Αθήνα 1962, σελ. 1087).
Ο Μέγας Βασίλειος γράφει στην πρώτη Κανονική Επιστολή του: «οι παλαιοί ωνόμασαν αιρέσεις τους παντελώς απερριγμένους και κατ’ αυτήν την πίστιν απηλλοτριωμένους», ενώ σχισματικούς αποκαλεί τους «δι’ αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς και ζητήματα ιάσιμα προς αλλήλους διενεχθέντας» (Μ. Βασιλείου, Επιστολή 188 Προς Αμφιλόχιον περί κανόνων, ΕΠΕ Τομ. 1, σελ. 183).
Η διαφορά δηλαδή ανάμεσα στην αίρεση και το σχίσμα είναι ότι αιρετικοί είναι αυτοί, που συνειδητά αποκλίνουν από την ορθή πίστη απορρίπτοντας ένα η περισσότερα δόγματα της Εκκλησίας και εμμένουν στις πλάνες τους και μετά από την προτροπή της Εκκλησίας για την αποκήρυξή τους. Σχισματικοί δε είναι οι αποκλίνοντες από την εκκλησιαστική διοίκηση και ευταξία και μη υποτασσόμενοι στην εκκλησιαστική ιεραρχία (βλ. σχ. Ιω. Καρμίρη, Αίρεσις, Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 1ος, εκδ. Μαρτίνος, Αθήνα 1962, σελ. 1088).
Είναι φανερό και αδιαμφισβήτητο ότι οι παπικοί δεν απέκλιναν απλώς από την εκκλησιαστική διοίκηση και ευταξία, αλλά ασπάστηκαν μία σειρά από αιρετικά δόγματα τα οποία ουδέποτε αποκήρυξαν ούτε στο ιστορικό παρελθόν ούτε και στα πλαίσια του διαλόγου που διεξάγεται.
Γι’ αυτό και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός Επίσκοπος Εφέσου τόνιζε ότι: «Ημείς δι’ ουδέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλ’ η ότι εισίν, ου μόνον σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί. Δι’ ο ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς» (Πηδάλιον, εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1970, σελ. 55).

Η καταδίκη των παπικών πλανών
Οι παπικές πλάνες καταδικάσθηκαν ως αιρετικές από πολλές Ορ­θο­δό­ξους Συνόδους. Αναφέρουμε αντιπροσωπευτικά τις εξής:
1. Από την Η Οἰ­κου­με­νι­κή (879-880) επί Μεγάλου Φωτίου. (Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι για την Ορ­θό­δο­ξη αυτοσυνειδησία μας η Συνοδος αυτή αριθμείται ως Η Οἰ­κου­με­νι­κή ενώ η του 1341 επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά υπέρ του ησυχασμού αριθμείται ως Θ Οἰ­κου­με­νι­κή). Με τον Ο­ρον της η Συνοδος αυτή (Η ) καθαιρεί και αναθεματίζει τούς νοθευτάς του Συμβόλου της Πιστεως με την προσθήκη του Filioque. (βλ. Ι­ω. Ν. Καρμίρη, «Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία», τόμος Ι, σελ. 262). Ο πάπας απεδέχθη την Συνοδο και ήρθη το σχίσμα του 867 μ.Χ. επί Αγίου Φωτίου.
2. Από τις εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδων του 1341 (Θ Οἰ­κου­με­νι­κή), του 1347, του 1351 και του 1368, οι οποίες επικύρωσαν τη διδασκαλία του Α­γί­ου Γρηγορίου του Παλαμά και των ησυχαστών, δηλαδή των παραδοσιακών Ορ­θο­δό­ξων, και καταδίκασαν τις φραγκολατινικές πλάνες που προσεπάθησε να φέρει στην Α­να­το­λή ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός και όσοι άλλοι λατινόφρονες τον ακολούθησαν (Γρηγόριος Α­κίν­δυ­νος, Ι­ω­άν­νης Καλέκας, Νικηφόρος Γρηγοράς).
3. Από τους Ορθοδόξους Πατριάρχες της Α­να­το­λῆς στην απάντησή τους προς τούς Αγ­γλι­κα­νο­ύς Α­νω­μό­τους το 1716 και το 1725 (Ενθ’ ανωτ., σελ. 783-820).
4. Από την Σύνοδο των Πατριαρχών της Α­να­το­λῆς στην Κωνσταντινούπολη το 1755 ( Ενθ’ ανωτ., σελ. 989-991).
5. Από την Σύνοδο των Πατριαρχών της Α­να­το­λῆς στην Κωνσταντινούπολη το 1848 (Ενθ’ ανωτ., σελ. 902-925).

Οι παπικές πλάνες
Στο σημείο αυτό θα αναφερθούμε συνοπτικά και δειγματολειπτικά στις σημαντικώτερες μόνο από τις αιρετικές πλάνες των παπικών, καθώς επαρκής αναφορά σε αυτές έχουμε πραγματοποιήσει στο προηγούμενο τεύχος του «Εν συνειδήσει» τον Δεκέμβριο του 2006.
1. Filioque
Πρόκειται για την γνωστή προσθήκη «και εκ του Υιού» στο περί Αγίου Πνεύματος άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως. Κατά την διδασκαλία τους αυτή, το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνον εκ του Πατρός, όπως λέγει ο Κύριος στο ιερό Ευαγγέλιο, αλλά και εκ του Υιού. Είναι φανερό ότι η συγκεκριμένη προσθήκη έρχεται σε αντίθεση με τον λόγο του ίδιου του Κυρίου «Όταν δε έλθη ο Παράκλητος, ον εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται...» (Ιω. 15,26), όπου γίνεται σαφής διάκριση ανάμεσα στην πέμψη και την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος.
Γράφει, επίσης, ο Μέγας Φώτιος: «Ο Κύριος και ο Θεός ημών φησί, 'τό Πνεύμα, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται'· οι δε της καινής ταύτης δυσεβείας πατέρες, 'τό Πνεύμα, φησίν, ο παρά του Υιού εκπορεύεται'. Τις ου κλείσει τα ώτα προς την υπερβολήν της βλασφημίας ταύτης; Αύτη κατά των Ευαγγελίων ίσταται, προς τας αγίας παρατάσσεται Συνόδους, τους μακαρίους και αγίους παραγράφεται πατέρας, τον Μ. Αθανάσιον, τον εν θεολογία περιβόητον Γρηγόριον, την βασίλειον της Εκκλησίας στολήν, τον Μ. Βασίλειον, το χρυσούν της οικουμένης στόμα, το της σοφίας πέλαγος, τον ως αληθώς Χρυσόστομον. Και τι λέγω τον δείνα η τον δείνα; Κατά πάντων ομού των αγίων προφητών, αποστόλων, ιεραρχών, μαρτύρων και αυτών των δεσποτικών φωνών η βλάσφημος αύτη και θεομάχος φωνή εξοπλίζεται» (Μ. Φωτίου, Επιστολή 1, 13, 16, PG 102, 728D, 729Α)
Και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς με κατηγορηματικό τρόπο αποδοκιμάζει την προσθήκη: «Ούκουν ευλόγως, ουδέ ευσεβώς ταύτην εισάγετε την προσθήκην εν τω χρόνω δευτερεύουσαν εκείνης των αγίων σύνοδον, δι’ ης και ο τούτο τολμήσων αραίς υποβάλλεται και της εκκλησίας εκβάλλεται και ταύτα προσθήκην ουκ ειρημένην ως είρηται τω λόγω, ουκ αποκεκαλυμμένην τω πνεύματι, ουχ ευρημένην εν τοις των αγίων αποστόλων αναγράπτοις λογίοις» (Γρηγορίου Παλαμά Συγγράμματα, τομ. Α , Π. Χρήστου, σελ. 29).
Αλλά και ο Ζ Κανόνας της Γ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συνόδου ορίζει πως «ουδείς δύναται να προσθέτει η να αφαιρεί ο,τιδήποτε από το σύμβολο της Νίκαιας και όποιος δυνηθεί να πράξει κάτι τέτοιο θα αποβάλλεται αν είναι κληρικός, θα αναθεματίζεται αν είναι λαϊκός».
«Ετέραν πίστιν μηδενί εξείναι προφέρειν, ήγουν συγγράφειν, η συντιθέναι, παρά την ορισθείσαν παρά των αγίων Πατέρων, των εν τη Νικαέων συναχθέντων πόλει, συν αγίω Πνεύματι».
Και ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πρόεδρος της Γ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συνόδου ερμηνεύοντας τον συγκεκριμένο κανόνα γράφει τα εξής: «ούτε μεν επιτρέπομεν εαυτοίς η ετέροις άλλην λέξιν αμείψαι των εγκειμένων εκείσε η μία γουν παραβήναι συλλαβήν» (παραπομπή).
Η προσθήκη του filioque συνιστά λανθασμένη Τριαδολογία και υποτίμηση του Τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, η οποία έχει ως συνεπακόλουθο την συνολική υποβάθμιση της αγιοπνευματικής εμπειρίας και χάριτος στην ζωή της Εκκλησίας.
Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος μας αναλύει τις συνέπειες της προσθήκης του filioque στο Σύμβολο της Πίστεως:
«Όπως έχουν σημειώσει οι Άγιοι Πατέρες, η διδασκαλία περί εκπορεύσεως του Παναγίου Πνεύματος ως Προσώπου (καθ’ ύπαρξιν) και εκ του Υιού, καταλήγει στην διάλυση της Αγίας Τριάδος (πολυθεΐα η διθεΐα) και στην υποτίμηση του Τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος. Αφού εκπορεύεται από τα δύο άλλα Πρόσωπα και συγχρόνως πιστεύουμε στην Αγία Τριάδα, σημαίνει ότι είναι υποδεέστερο των άλλων Προσώπων.
Αυτή η «περιφρόνηση» και η «υποτίμηση» του Παναγίου Πνεύματος αλλοιώνει όλη την πνευματική ζωή, που είναι καρπός μεθέξεως του Παναγίου Πνεύματος και γενικά του Τριαδικού Θεού, αφού δια του Παναγίου Πνεύματος αποκτούμε γνώση του Τριαδικού Θεού. Η υποβίβαση του Αγίου Πνεύματος συνιστά αίρεση και αθεΐα, σημαίνει την απουσία Του από τον άνθρωπο, οπότε όλη η πνευματική ζωή και η κοινωνική ακόμη είναι ανθρωποκεντρική. Πολλά καινοφανή δόγματα της Παπικής «Εκκλησίας» είναι αποτέλεσμα και καρπός της απουσίας της εσωτερικής ζωής και ανυπαρξίας μεθέξεως του Αγίου Πνεύματος» (Αρχιμ. Ιεροθέου Σ. Βλάχου (νυν Μητροπολίτου Ναυπάκτου), Ανατολικά, τομ. Α , σελ. 413-414).
Ένα περιβάλλον στερημένο φωτισμού και βιώματος, μια θεολογία αποκομμένη από την χαρισματική εμπειρία και βασισμένη στον στοχασμό και την πεπερασμένη λογική, ένας χριστιανισμός απογυμνωμένος από την σωτηριώδη αποκαλυπτική αλήθεια του Αγίου Τριαδικού Θεού εξέπεσε σε ανθρωπισμό, σε νοησιαρχία, σε θρησκευτικό σύστημα, σε κρατικό μηχανισμό, σε συγκεντρωτισμό.
Η αίρεση, λοιπόν, του filioque δεν είναι απλώς μία ιστορική διαφορά με τους παπικούς, όπως συνηθίζεται να παρουσιάζεται στις μέρες μας, ούτε μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια απαγγελία του Πιστεύω χωρίς το filioque από τον Πάπα. Όσες φορές άλλωστε έγινε, είχε την μορφή της απλής αναγνώσεως του Συμβόλου της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως ως ιστορικού κειμένου και όχι του Συμβόλου της Πίστεως με δογματικό περιεχόμενο (Βλ. σχ. Βλάχο, Ανατολικά).
Το filioque αποτελεί την επισφαλή βάση στην οποία στηρίχτηκε όλο το σαθρό οικοδόμημα του παπισμού. Είναι η γενεσιουργός αιτία πολλών άλλων παπικών αιρετικών δοξασιών, η αιτία της μετατοπίσεως από την θεολογία στον στοχασμό, από τον Θεάνθρωπο στον άνθρωπο.

2. Η αποδοχή ως κτιστών των ενεργειών του Θεού
Στην λανθασμένη Τριαδολογία και την υποβάθμιση της αγιοπνευματικής εμπειρίας στηρίζεται, επίσης, και η βασικότερη διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και παπισμού, που άπτεται του θέματος της σωτηρίας μας. Σύμφωνα με την ορθόδοξη πατερική διδασκαλία σκοπός του ανθρώπου είναι η θέωση η οποία επιτυγχάνεται δια της μετοχής μας στις άκτιστες ενέργειες του Θεού, ώστε να γίνουμε θεοί κατά χάριν.
Οι ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι, όπως η ουσία του Θεού είναι άκτιστη, έτσι και οι ενέργειές Του είναι άκτιστες. Η ουσία του Θεού είναι αμέθεκτη, ενώ οι ενέργειες μεθεκτές. Αντίθετα οι παπικοί πιστεύουν ότι η άκτιστη ουσία ταυτίζεται απολύτως με την άκτιστη ενέργεια του Θεού και ο άνθρωπος δεν έρχεται σε σχέση και κοινωνία με την άκτιστη ενέργεια (actus purus), αλλά με την κτιστή ενέργεια του Θεού.
Κατά τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό, «Και ημείς μεν, της ακτίστου και Θείας φύσεως άκτιστον και την θέλησιν και την ενέργειαν είναι φαμεν, κατά τους Πατέρας· ούτοι δε (οι λατινίζοντες) μετά των Λατίνων και του Θωμά, την μεν θέλησιν ταυτόν τη ουσία, την δε θείαν ενέργειαν κτιστήν είναι λέγουσι, καν τε θεότης ονομάζοιτο, καν τε θείον και άϋλον φως, καν τε Πνεύμα άγιον, καν τε τι τοιούτον έτερον· και ούτω κτιστήν θεότητα και κτιστόν θείον φως και κτιστόν Πνεύμα άγιον τα πονηρά πρεσβεύουσι κτίσματα» (Αγ. Μάρκου Εφέσου του Ευγενικού, Εγκύκλιος «Τοις απανταχού της γης και των νήσων ευρισκομένοις Ορθοδόξοις Χριστιανοίς», εν Ιω. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Εν Αθήναις 1960, τομ. 1, σελ. 428).
Με το δόγμα τους αυτό αποδίδουν στον Θεό κτιστές ενέργειες, πράγμα το οποίο καθιστά αδύνατη την σωτηρία του ανθρώπου, αφού αυτή δεν μπορεί να επιτευχθή με κτιστές ενέργειες. Όπως εύστοχα παρατηρεί ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης:
«Εάν η θεία Χάρις είναι κτιστή, δεν ημπορεί να θεώση τον άνθρωπο. Σκοπός της εν Χριστώ ζωής, εάν η θεία Χάρις είναι κτιστή, δεν ημπορεί να είναι η θέωσις αλλά η ηθική βελτίωσις. Γι αὐ­τὸ οι Δυτικοί δεν ομιλούν περί θεώσεως ως σκοπού της ζωής του ανθρώπου, αλλά περί ηθικής τελειώσεως· ότι οφείλουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, όχι όμως θεοί κατά χάριν. Κατά συνέπειαν η Εκκλησία δεν ημπορεί να είναι κοινωνία θεώσεως, αλλά ίδρυμα παρέχον στους ανθρώπους την δικαίωσι κατά ένα νομικίστικο και δικανικό τρόπο δια μέσου της κτιστής χάριτος. Σε τελική δηλαδή ανάλυσι, καταλύεται η ίδια η αλήθεια της Εκκλησίας ως πραγματικότης θεανθρωπίνης κοινωνίας...
Αν δεν δεχθούν οι Ρωμαιοκαθολικοί ότι η Χάρις του Θεού είναι άκτιστος, δεν μπορούμε να ενωθούμε μαζί τους, έστω κι αν δεχθούν όλα τα άλλα. Διότι ποιός θα ενεργήση την θέωσι, αν η θεία Χάρις είναι κτίσμα κι όχι άκτιστος ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος;» (Αρχιμ. Γ. Καψάνη, Καθηγουμένου Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός (Παπισμός), (Κύριαι Διαφοραί), Άγιον Όρος, 24 Μαρτίου 2006).

3. Το πρωτείο εξουσίας και το αλάθητο του Πάπα
Η υποβάθμιση του Αγίου Πνεύματος που επέφερε το filioque δημιούργησε ένα τεράστιο χάσμα στην δυτική θεολογία το οποίο καλύφθηκε με τον πλέον ακατάλληλο και ανορθόδοξο τρόπο. Στην θέση, δηλαδή, του δι’ Αγίου Πνεύματος αλαθήτου της Εκκλησίας τοποθετήθηκε το αλάθητο του Πάπα, το οποίο θεσμοθετήθηκε από την 1η Βατικάνειο Σύνοδο το 1870.
Το παπικό δόγμα για το αλάθητο του Πάπα, όπως παρουσιάζεται στην Α Βα­τι­κα­νή Σύνοδο (4η Συνεδρίαση, 18 Ιουλίου 1870, κεφάλαιο 4), είναι το εξής:
«Ο ρωμαίος ποντίφικας όταν ομιλεί εκ καθέδρας, δηλαδή όταν υπό την ιδιότητα του ποιμένα και διδάσκαλου όλων των χριστιανών, δυνάμει της υπέρτατης αποστολικής του εξουσίας, ορίζει ότι κάποια διδασκαλία που αφορά στην πίστη και τη χριστιανική ηθική πρέπει να γίνει αποδεκτή ως αληθής από ολόκληρη την Εκκλησία, βάσει της Θείας Επιφοιτήσεως υποσχεθείσης σ’ εκείνον δια του αποστόλου Πέτρου, τότε χαίρει του αλαθήτου εκείνου που ο Θείος Λυτρωτής θέλησε να χαρίσει στην Εκκλησία του».
Η Β Βα­τι­κα­νή Σύνοδος μάλιστα επεξέτεινε το παπικό αλάθητο ακόμη και στις αποφάσεις που δεν λαμβάνονται εκ καθέδρας. Ο πάπας δηλαδή θεωρείται αλάθητος όχι μόνο όταν αποφαίνεται επισήμως, αλλά και σε όλες του τις αποφάσεις για οποιοδήποτε ζήτημα.
Αναφέρεται συγκεκριμένα στις αποφάσεις της Β Βα­τι­κανῆς Συνόδου (Νοέμβριος 1965):
«Αυτή η θρησκευτική υποταγή (submission) της θελήσεως και του νου πρέπει να δεικνύεται κατά έναν ειδικό τρόπο στην αυθεντική διδακτική εξουσία του Ρωμαίου Ποντίφηκος, ακόμη και όταν δεν ομιλή ex cathedra» (Τhe Documents of Vatican - New York 1966, σελ. 48. (Μετάφρασις Ι.Μ.Οσ. Γρηγορίου στο: Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός (Παπισμός), (Κύριαι Διαφοραί), Άγιον Όρος, 24 Μαρτίου 2006).
Τα παπικά δόγματα του πρωτείου και του αλαθήτου είναι καταφανές ότι όχι μόνον κατήργησαν κάθε έννοια συνοδικότητος, αλλά εξωβέλισαν και Αυτόν ακόμη τον Κύριό μας Ιησού Χριστό από την υποτιθέμενη εκκλησία τους αντικαθιστώντας Τον με τον ίδιο τον αλάθητο Πάπα.
Μεταφέρουμε το αυθεντικό κείμενο από την επίσημη Κατήχηση των Ρωμαιοκαθολικών:
«Ο σύλλογος των επισκόπων ασκεί την εξουσία πάνω σε όλη την Εκκλησία με επίσημο τρόπο την Οικουμενική Σύνοδο». «Δεν μπορεί να υπάρξει Οικουμενική Σύνοδος αν δεν επικυρωθεί, η τουλάχιστον αν δεν γίνει δεκτή, από τον διάδοχο του Πέτρου» (Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, Βατικανό, εκδ. Κάκτος, Αθήναι 1996, παράγρ. 884, σελ. 293). «Αυτό το αλάθητο έχει ο επίσκοπος Ρώμης, κεφαλή του συλλόγου των επισκόπων, χάρη στο αξίωμά του, όταν, σαν πρώτος ποιμένας και διδάσκαλος όλων των πιστών, που στηρίζει στην πίστη τους αδελφούς του, διακηρύσσει με οριστική πράξη μία διδασκαλία σχετική με την πίστη και την ηθική...­» (Ενθ’ ανωτ., παράγρ. 891, σελ. 295). «[­..­.] Για την κανονική χειροτονία ενός επισκόπου απαιτείται σήμερα ειδική άδεια του επισκόπου Ρώμης, λόγω της ιδιότητάς του να είναι υπέρτατος ορατός σύνδεσμος της κοινωνίας μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών μέσα στη μία Εκκλησία και εγγύηση για την ελευθερία τους» (Ενθ’ ανωτ., παράγρ. 1559, σελ. 488).
Όπως παρατηρεί ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: «Με αυτόν τον τρόπο η συνοδική αρχή, η παραδοθείσα από τους αγίους Αποστόλους, αντικαθίσταται από την παποκεντρική αρχή. Ο «αλάθητος» Πάπας καθίσταται κέντρο και πηγή ενότητος της Εκκλησίας, που σημαίνει ότι η Εκκλησία έχει ανάγκη από έναν άνθρωπο για να την διατηρή σε ενότητα. Έτσι παραμερίζεται και υποβαθμίζεται η θέσις του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Και ακόμη με την μεταφορά του αλαθήτου από το Άγιο Πνεύμα στο πρόσωπο του Πάπα περιορίζεται η εσχατολογική προοπτική της Εκκλησίας μέσα στην ιστορία και καθίσταται εγκοσμιοκρατική» (Αρχιμ. π. Γ. Καψάνη, Καθηγουμένου της Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός (Παπισμός), (Κύριαι Διαφοραί), Άγιον Όρος, 24 Μαρτίου 2006).

Η αποδοχή των μυστηρίων των αιρετικών
Το 1993 στο Balamand με το κείμενο της Μικτής Επιτροπής θεολογικού διαλόγου με τους Ρωμαιοκαθολικούς ανατράπηκε και επισήμως η πάγια αρχή της Εκκλησίας και των Αγίων Πατέρων μας ότι οι αιρετικοί δεν έχουν μυστήρια ούτε και αποστολική διαδοχή. Το κείμενο αναφέρει επακριβώς:
«Πράγματι, προ παντός από των Πανορθοδόξων Διασκέψεων και της Β Βα­τι­κα­νῆς Συνόδου και εξής, η εκ νέου ανακάλυψις και η επαναξιοποίησις, τόσον εκ μέρους των ορθοδόξων όσον και υπό των καθολικών, της Εκ­κλη­σί­ας ως κοινωνίας μετέβαλε ριζικώς τας προοπτικάς, επομένως δε και την στάσιν των. Και από τις δυό πλευρές αναγνωρίζεται ότι αυτό που ο Χριστός ενεπιστεύθη στην Εκκλησία Του -ομολογία της αποστολικής πίστεως, συμμετοχή στα ίδια μυστήρια, προ πάντων στη μοναδική Ιερωσύνη που τελεί τη μοναδική θυσία του Χριστού, αποστολική διαδοχή των επισκόπων- δεν δύναται να θεωρήται ως η ιδιοκτησία της μιας μόνον από τις Εκκλησίες μας. Στα πλαίσια αυτά, είναι προφανές ότι κάθε είδους αναβαπτισμός αποκλείεται». (Επίσκεψις, τ. 496/1993).
Αντιθέτως οι Πατέρες της Εκκλησίας μας μας παραδίδουν:
α) Ο Μέγας Βασίλειος στον α κανόνα του που επικυρώθηκε και από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο αναφέρει: «οι της Εκκλησίας αποστάντες ουκ έτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτούς· επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν... ἀ­πορ­ρα­γέν­τες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν είχον εξουσίαν, ούτε ηδύναντο Χάριν Πνεύματος Αγίου παρέχειν, ης αυτοί εκπεπτώκασι» (Πηδάλιον, εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1970, σελ. 587).
β) Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος σημειώνει: «Το μεν γαρ ομόγνωμον και ομόθρονον, το δε αντίδοξον και αντίθρονον· και η μεν προσηγορίαν, η δε αλήθειαν έχει διαδοχής» (Λόγος ΚΑ , Εις τον Μέγαν Αθανάσιον).
Ερμηνεία: «Η ταυτότητα πίστεως είναι και ταυτότητα θρόνου, ενώ η διαφορά πίστεως είναι η διαφορά θρόνου. Η μία -η διαφορά πίστεως και θρόνου- είναι κατ’ όνομα (διαδοχή), ενώ η άλλη -η ταυτότητα πίστεως και ταυτότητα θρόνου- είναι αληθινή διαδοχή».
γ) Ο μεγάλος δογματολόγος και αγία μορφή του 20ου αιώνος π. Ιουστίνος Πόποβιτς έγραφε : «Η Ορ­θό­δο­ξος Εκ­κλη­σί­α δεν παραδέχεται την ύπαρξιν άλλων μυστηρίων έξω από αυτήν, ούτε θεωρεί αυτά ως μυστήρια, έως ότου προσέλθη τις δια της μετανοίας εκ της αιρετικής «εκκλησίας», δηλαδή ψευδοεκκλησίας, εις την Ορ­θό­δο­ξον Εκ­κλη­σί­αν του Χριστού. Μεχρις ότου δε μένει τις έξω από την Εκ­κλη­σί­αν, μη ηνωμένος μετ αὐ­τῆς δια της μετανοίας, μέχρι τότε είναι ούτος δια την Εκ­κλη­σί­αν αιρετικός και αναποφεύκτως ευρίσκεται εκτός της σωτηριώδους Κοινωνίας=communio. Διότι «τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β´ Κορ. 6, 14)» (᾿Αρχιμ. Ι­ου­στί­νου Ποποβιτς, Η Θεανθρώπινη κοινωνία της Εκκλησίας και η «Διακοινωνία» του Οικουμενισμού http://sureness.oodegr.com/oode/-oikoymen/theanthrwp1.htm)

Θεολογικός διάλογος
Ακούγεται το επιχείρημα ότι η Εκκλησία πάντοτε διαλεγόταν με τους αιρετικούς. Το ζήτημα, όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο η Εκκλησία διαλέγεται με τους αιρετικούς και τα όρια που πρέπει να τίθενται σε αυτόν τον διάλογο.
Αυτό που θα πρέπει να εξετάσουμε κατ’ αρχήν είναι ο σκοπός για τον οποίο η Εκκλησία ανά τους αιώνες ερχόταν σε διάλογο με τους αιρετικούς, ο οποίος δεν ήταν άλλος, από το να τους επαναφέρει στους κόλπους Της διδάσκοντάς τους την ορθή διδασκαλία της πίστεώς μας και να τους υποδείξει τα σημεία στα οποία σφάλλουν.
Η οικουμενιστική τακτική του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά τον 20ο αιώνα (και ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του αιώνος) ανέτρεψαν την εκκλησιολογική τάξη και παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Κορυφαίος θεμελιωτής αυτής της ανατροπής υπήρξε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, τα οικουμενιστικά ανοίγματα του οποίου σημάδεψαν την μετέπειτα πορεία της οικουμενικής κινήσεως. Η πολιτική Αθηναγόρα ακολουθείται απαρέγκλιτα και σήμερα συνεχίζοντας την εκκλησιολογική εκτροπή από την ορθόδοξη παράδοση.
Ποτέ στο παρελθόν σκοπός του διαλόγου με τους αιρετικούς δεν τέθηκε η «επανένωση των Εκκλησιών» και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι η Εκκλησία ποτέ δεν χωρίσθηκε.
«Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας, κατά τον τρόπον, που πίπτουν τα ξερά και άγονα κλήματα από την Θεανθρωπίνην και αιωνίως Ζώσαν Άμπελον, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός (Ιω. 13,16)» ( Αρχιμ. Ι­ου­στίνου Ποποβιτς, «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας», (Γαλλική μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 - Αναδημοσιεύτηκε στον «Ορθόδοξο Τύπο» στις 29/6/2007 http://www.egolpio.com/PAPISMOS/popovits.htm).
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η Εκκλησία δεν προσήλθε στον διάλογο με τους αιρετικούς με την αλήθεια ως ζητούμενο, όπως γίνεται σήμερα, αλλά ως γνήσιος και μοναδικός φορέας αυτής της αληθείας.
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η Εκκλησία δεν απώλεσε την αυτοσυνειδησία Της ως της «Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», δεν την υπέβαλε σε συσχετισμούς και σε λογικές ισορροπιών και πλειοψηφιών η δεν την περιόρισε στα ψιλά γράμματα των υποσημειώσεων, όπως στο τελευταίο κείμενο της Ραβέννας η της Θ Γε­νι­κῆς Συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre όπου συναποδεχθήκαμε ότι «Ομολογούμε Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως αυτή ορίζεται από το σύμβολο Νικαίας-Κων/πολης (381). Κάθε εκκλησία (σημ. που συμμετέχει στο Π.Σ.Ε.) είναι η Εκκλησία καθολική και όχι απλά ένα μέρος της. Κάθε εκκλησία είναι η Εκκλησία καθολική, αλλά όχι στην ολότητά της. Κάθε εκκλησία εκπληρώνει την καθολικότητά της όταν είναι σε κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες»(­!) (Porto Alegre, Φεβρουάριος 2006). Γι’ αυτή την κατάλυση κάθε έννοιας εκκλησιολογίας στο Porto Alegre ο Οικουμενικός Πατριάρχης παρατηρεί δύο χρόνια αργότερα στην Γενεύη και στην ομιλία του επ’ ευκαιρία του εορτασμού των 60 ετών από της ιδρύσεως του Π.Σ.Ε.:
«...Απηλλαγμένοι λοιπόν των αγκυλώσεων του παρελθόντος και αποφασισμένοι να παραμείνωμεν ηνωμένοι και να εργασθώμεν από κοινού, εθέσαμεν, προ δύο ετών, κατά την διάρκειαν της Θ Συ­νε­λεύ­σε­ως εν Porto Alegre Βραζιλίας, τας βάσεις μιας νέας περιόδου εις την ζωήν του Συμβουλίου, λαμβάνοντες υπ’ όψιν το σημερινόν πλαίσιον των διεκκλησιαστικών σχέσεων, ως και τας σημειωθείσας εις τον οικουμενικόν χώρον σταδιακάς αλλαγάς. Χαίρομεν διότι εις το επίκεντρον των δραστηριοτήτων του Συμβουλίου ευρίσκεται πάντοτε το όραμα των εν αυτώ δραστηριοποιουμένων Εκκλησιών δια την επίτευξιν, τη χάριτι του Θεού, της ενότητος εν τη αυτή πίστει και πέριξ της αυτής Ευχαριστιακής Τραπέζης...». (Επίσκεψις, 685/2008, σελ. 22-29).
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η Εκκλησία δεν αυτοϋπονομεύθηκε εξομοιούμενη με τις πάσης φύσεως προτεσταντικές ομολογίες νομιμοποιώντας με την ανοχή Της τα ανεπίτρεπτα εκκλησιολογικά και ηθικά ατοπήματά τους, όπως την χειροτονία των γυναικών, την ιερολογία του γάμου των ομοφυλοφίλων κ.α.
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η Εκκλησία δεν θεώρησε ότι απώλεσε την μαρτυρία της μέσα στον κόσμο και ότι για την επανεύρεσή της απαιτείται η «επανένωση» των «διηρημένων Εκκλησιών».
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η Εκκλησία δεν ταυτίστηκε με τους αιρετικούς και δεν ομολόγησε κοινή πίστη μαζί τους, όπως το έπραξε ο Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης, επίσημος εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς και Συμπρόεδρος της Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου λέγοντας «έχουμε την ιδία πίστι και την ιδία παράδοσι. Το κύριο πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε, είναι το πρωτείο του επισκόπου Ρώμης, δηλαδή ο ρόλος του Πάπα...» (Περιοδικό S.Ο.Ρ. 31/8/2007).
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η Εκκλησία δεν εκχώρησε την εκκλησιολογία της στους αιρετικούς, όπως με το πρόσφατο Κείμενο της Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου στην Ραβέννα.
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η Εκκλησία δεν θεώρησε τις αιρετικές κοινότητες ως «αδελφές εκκλησίες» η ως τους «δύο πνεύμονες» με τους οποίους αναπνέει η Εκκλησία του Χριστού, αποδεχόμενη έτσι θεωρίες απολύτως αντορθόδοξες και μάλιστα βλάσφημες, όταν υποστηρίζονται από ορθοδόξους, κατά τον Καθηγητή κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη.
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν Οικουμενικός Πατριάρχης δεν αντήλλαξε λειτουργικό ασπασμό με τον Πάπα κατά την διάρκεια της ορθοδόξου λατρείας.
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν Οικουμενικός Πατριάρχης δεν καλλιέργησε ως εκκλησιαστικό έθος την συμμετοχή του στις λατρευτικές συνάξεις των παπικών, πρόσφατα μάλιστα και στην Σύνοδο των Καθολικών Επισκόπων, θεωρώντας μάλιστα το γεγονός ως «αποτέλεσμα του έργου του Αγίου Πνεύματος, το οποίο οδηγεί τις εκκλησίες μας σε πιο στενές και βαθιές σχέσεις. Ένα σημαντικό βήμα προς την επανεγκαθίδρυση της πλήρους κοινωνίας» (βλ. ανταπόκριση ΑΠΕ, http://eccle-sianews.blogspot.com/2008/10/blog-post_1173.html)
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν Οικουμενικός Πατριάρχης δεν αμφισβήτησε την απόλυτη σαφήνεια των δογμάτων της πίστεως θεωρώντας τις αιρετικές πλάνες «ποικιλία θεολογικής εκφράσεως» και τα ποικίλα κοινωνικά και ηθικά έκτροπα των προτεσταντικών κοινοτήτων «κρίσιν μεταξύ των ανηκόντων εις διαφόρους θεολογικάς και εκκλησιαστικάς παραδόσεις, μεταξύ Εκκλησιών εχουσών εκάστη διαφορετικήν ανάγνωσιν και ερμηνείαν της Αγίας Γραφής, ως και διαφορετικήν αντίληψιν των ηθικών και κοινωνικο-πολιτικών θεμάτων» (!) (Επίσκεψις, 685/2008, σελ. 22-29).
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν Οικουμενικός Πατριάρχης δεν θεώρησε τους Αγίους Πατέρες από κοινού ενόχους με τους αιρετικούς για την αποκοπή των τελευταίων από το Σώμα της Εκκλησίας. «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού» (Επισκεψις, αρ. 563, 30/11/1998, σελ. 6).
Η εκκλησιολογική εκτροπή από την αληθεύουσα ορθόδοξη πίστη δεν είναι πλέον απειλή, αλλά απτή πραγματικότητα. Αποτελεί ενσυνείδητη επιλογή της εκκλησιαστικής μας ηγεσίας και ακολουθείται πιστά και απαρέγκλιτα και με ταχύτατους μάλιστα ρυθμούς. Πραγματοποιείται αποφασιστικά και μεθοδικά και με ολοένα μεγαλύτερα βήματα. Ακολουθείται αποφασιστικά, μεθοδικά και με απόλυτη επίγνωση μία πορεία, που δύσκολα έχει επιστροφή, προς την ετεροδοξία, προς την θρησκειολογία, προς τους παγκόσμιους μηχανισμούς ελέγχου, προς τα διεθνή κέντρα λήψεως αποφάσεων. Δεν είναι δικές μας αυθαίρετες εκτιμήσεις, αλλά οι ίδιες οι επιλογές και η δραστηριότητα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που φαίνεται ότι ακολουθείται, επιφυλακτικότερα ίσως, και από την Εκκλησία της Ελλάδος.
Προς μία ουνιτίζουσα "ενότητα"
Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη και οι αποφάσεις προειλημμένες (σε ανθρώπινο, βεβαίως, επίπεδο). Ακόμη και ο τύπος της «ενώσεως» έχει σε γενικές γραμμές προκαθορισθεί: μία «ένωση» ουνιτικού τύπου, όπου η κάθε πλευρά θα διατηρήσει την παράδοσή της, το τυπικό της κ.λπ., θα αναγνωρίζει, όμως, και θα έχει κοινωνία με τον Πάπα. Είναι η γνωστή οικουμενιστική αρχή της «unity in diversity» η η «ενότης εν τη ποικιλία».
Την επιδίωξη αυτή του Βατικανού την είχε αντιληφθεί και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περιστερίου κ. Χρυσόστομος, επί σειρά ετών εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος στον διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς. Έγραφε χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος αποτιμώντας τον επίσημο θεολογικό διάλογο το 1982, ένα χρόνο μετά την επίσημη έναρξή του: «οι αδελφοί Ρωμαιοκαθολικοί εμμέσως η αμέσως αφήνουσι να νοηθή, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία δύναται να ενωθή μετά της Ρωμαιοκαθολικής δι ἑ­νὸς είδους ενώσεως ομοίου η παραλλήλου προς εκείνο, το οποίον υφίσταται μεταξύ αυτής και των εκκλησιαστικών ομάδων των Ουνιτών» (Χρυσοστόμου-Γερασίμου Ζαφείρη, Μητροπολίτου Περιστερίου, «Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός. Ο αρξάμενος Θεολογικός Διάλογος. Γεγονότα και σκέψεις», εν περιοδ. Θεολογία, τ. 53 (1982), σελ. 77).
Και οι ίδιοι οι παπικοί, άλλωστε, μας υπενθυμίζουν και μας υπεξηγούν κατά καιρούς, προς καθησυχασμό, τον τρόπο της «προσχωρήσεώς» μας στο σκήπτρο του Πάπα δια της Ουνίας.
Ο Πάπας Βενέδικτος 16ος στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία (Έφεσος 2006) υποστήριξε ότι «κατ αὐ­τὸν ο καλύτερος τρόπος δια την ενότητα εις την Εκκλησίαν είναι αυτός της Ουνίας» (Εφημ. Ορθόδοξος Τύπος, 8/12/2006).
Ο Καρδινάλιος Walter Kasper, πρόεδρος του Ποντηφικικού Συμβουλίου για την προώθηση της ενότητος των χριστιανών και συμπρόεδρος της Μικτής Επιτροπής θεολογικού διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών σε δηλώσεις του στο γαλλικό περιοδικό S.O.P. δήλωσε ότι: «Στην Δύσι γνωρίσαμε την ανάπτυξι που κατέληξε στην Β´ Βατικάνειο σύνοδο με τον καθορισμό του πρωτείου εξουσίας και του αλαθήτου του Πάπα, μία ανάπτυξι την οποία οι Ορθόδοξοι δεν δέχθηκαν ποτέ. Χρειάζεται συζήτησις πως να ερμηνεύσουμε αυτές τις διαφορετικές εξελίξεις (που επήλθαν) πάνω στα θεμέλια της πρώτης χιλιετίας. Θα πρέπει ακόμη να σκεφθούμε για το πως θα λειτουργήση το πρωτείον του Ρώμης, ενώ πρέπει να γίνη σαφές ότι υπάρχουν ήδη δυ­ὸ Κώδικες του Κανονικού Δικαίου στὸ εσωτερικό της καθολικής Εκκλησίας: ένας για την λατινική Εκκλησία, και άλλος για τις ανατολικές Εκκλησίες (σημ. ουνιτικές) που βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία με την Ρώμη. Συμφώνως προς τους κώδικες αυτούς, το πρωτείο ασκείται με διαφορετικό τρόπο στην λατινική Εκκλησία από αυτόν (που ισχύει) για τις ανατολικές Εκκλησίες. Δεν θέλουμε να επιβάλουμε στους Ορθοδόξους το σύστημα που επικρατεί σήμερα στην λατινική Εκκλησία. Στην περίπτωση της αποκαταστάσεως της πλήρους κοινωνίας, πρέπει να βρεθή ένας νέος τύπος πρωτείου για τις ορθόδοξες Εκκλησίες» πρόσθεσε υπονοώντας, βεβαίως, εμμέσως πλην σαφώς τον ουνιτικό τύπο. (Περιοδικό S.O.P., τευχ. 327, Απρίλιος 2008)
Αλλά και στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Κύπρο, τον περασμένο Νοέμβριο, όπου συμμετείχε στην διαθρησκειακή συνάντηση που οργάνωσε η Εκκλησία της Κύπρου, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» και στο ΑΠΕ και σε ερώτηση δημοσιογράφου για το «Ποιά η σημασία του κειμένου της Ραβέννας;» και αν «είναι εφικτός ο στόχος της αποκατάστασης της ενότητας Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας;» απήντησε:
«Δεν μιλάμε για ένωση Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών. Δεν πρόκειται περί μείξεως των δύο, αλλά περί της ακεραίας αποκαταστάσεως της κοινωνίας μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Ενότητα, διατηρώντας την διαφορετικότητά μας. Δεν πρόκειται περί ενωμένης Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θα διατηρήσει την παράδοσή της. Tό σημαντικότατο είναι υπό ποίες προϋποθέσεις και με ποιόν τρόπο μπορεί να επανασυσταθεί (να αρχίσει η επαναποκατάσταση) η κοινωνία με την Ρώμη. Πρόκειται, συνεπώς, για έναν πνευματικό εμπλουτισμό. Δεν πρόκειται να αφαιρεθεί τίποτε το ουσιώδες από κανέναν. Ίσα-ίσα πρόκειται περί ανταλλαγής των θείων δωρημάτων, τα οποία αξιωθήκαμε να έχουμε και οι δύο, ώστε τελικά να εμπλουτισθούμε και οι δύο, δηλαδή η μία Εκκλησία δια της άλλης και αμφότερες η μία από την άλλη». (http://pana-giotisandriopoulos.blogspot.com/2008/12/walter-kasper.html)

Ο συνεχής εναγκαλισμός, όμως, με τους αιρετικούς, η τιμή και η αναγνώριση στους αιρεσιάρχες, η συνοδοιπορία με τους ισχυρούς της γης, η πρόσληψη ιδεών και αντιλήψεων οργανώσεων της νέας εποχής, η παροχή στηρίξεως και νομιμοποιήσεως στους ποικίλους μηχανισμούς της, δεν ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας, αντιθέτως επιτείνουν την σύγχυση, αποπροσανατολίζουν τον πιστό λαό εγκαταλείποντάς τον απροστάτευτο και αποίμαντο.


Την πορεία αυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου φαίνεται να ακολουθεί υπάκουα και πιστά και η Διοικούσα Ελλαδική Εκκλησία. «Πάντα μαζί. Σε όλα μαζί» (εφημ. Ελεύθερος Τύπος 14/5/2008, σελ. 8) είναι η νέα γραμμή που διέπει τις σχέσεις των δύο Εκκλησιών μας (του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ελλαδικής Εκκλησίας), όπως τονίστηκε στην συνέντευξη του Οικουμενικού Πατριάρχου στην Αθήνα μετά την συνάντησή του με τον Μακαριώτατο κ. Ιερώνυμο στο Φανάρι. Το διαβεβαιώνει, επίσης, και ο υπέρμαχος του Οικουμενισμού, Καθηγητής και Πρόεδρος της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. κ. Πέτρος Βασιλειάδης μιλώντας στην εφημερίδα Μακεδονία: «Η Εκκλησία της Ελλάδας δια του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου σαφώς συντάσσεται με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά υστερεί σε πρωτοβουλίες, ώστε να διαφωτιστεί ο λαός σε σχέση με το διάλογο» (Μακεδονία, 24-5-2009, σελ. 55).
Σε πρόσφατη συνέντευξή του, άλλωστε, στην επίσημη εφημερίδα του Βατικανού Avenire (15-4-2009) ο Μακαριώτατος χαρακτήρισε το Κείμενο της Ραβέννας ως «ένα θετικό βήμα το οποίο περιμένει την συνέχειά του». Σε σχετική ερώτηση μάλιστα που χαρακτήριζε ως «αντικαθολικές προκαταλήψεις» και «διακρίσεις» την μη αποδοχή των μυστηρίων των Ρωμαιοκαθολικών, ο Μακαριώτατος, ταυτιζόμενος με το πνεύμα της ερωτήσεως, απήντησε ότι «οι όποιες μεμονωμένες απόψεις η ακραίες αντιδράσεις δεν εκφράζουν τις επίσημες τοποθετήσεις της Εκκλησίας»(http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2009/04/avvenire.-html?showComment=1240327800000).
Και διερωτώμεθα ποιές είναι «οι επίσημες τοποθετήσεις της Εκκλησίας» για το συγκεκριμένο ζήτημα; Υπάρχει επίσημη απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος, που αναγνωρίζει τα μυστήρια των Ρωμαιοκαθολικών; Πότε ελήφθη τέτοια απόφαση;
Ποιές θεωρεί «μεμονωμένες απόψεις η ακραίες αντιδράσεις» ο Μακαριώτατος;
Την απόφαση της Ιεράς Συνόδου να μην αποδεχθεί και να ασκήσει δριμεία κριτική στó Κείμενο του Balamand, το οποίο ανεγνώριζε αποστολική πίστη, αποστολική διαδοχή και έγκυρα μυστήρια στους Ρωμαιοκαθολικούς; (Εκκλησιαστική Αλήθεια, 393/16-1-1994).
Την άποψη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου ότι «στον Παπισμό, ουσιαστικά, δεν υπάρχει αποστολική παράδοση και αποστολική διαδοχή... δὲν μπορούμε να κάνουμε λόγο για Ιερωσύνη... Ἡ μόνη και αληθινή Εκκλησία είναι η Ορθόδοξη. Έξω από αυτήν δεν υπάρχουν Εκκλησίες, αλλά αιρετικές συναθροίσεις και αιρετικά διδασκαλεία. Η Εκκλησία δεν είναι χωρισμένη και, φυσικά, δεν μπορούμε να μιλούμε για ένωση ‘Εκκλησιών’. Ο σύγχρονος Παπισμός, που ταυτίζεται με την φραγκική κυριαρχία, είναι στην πραγματικότητα μία πολιτικοοικονομική οργάνωση που αποβλέπει σε άλλους σκοπούς, στην κοσμική κυριαρχία και, φυσικά, πάνω από όλα στην διάλυση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Ρωμηοσύνης»; (Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου, Γέννημα και θρέμμα Ρωμηοί, σελ. 106-112).
Την άποψη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς, ο οποίος θεωρεί τους Ρωμαιοκαθολικούς «θρησκευτική κοινότητα» που «απώλεσε την χάριν του Ζώντος Θεού και εξέπεσεν από αιρέσεως εις αίρεσιν» και που χαρακτηρίζει «επαίσχυντο» από ορθοδόξου πλευράς το Κείμενο της Ραβέννας; (Ορθόδοξος Τύπος, τ. 1737).
Την άποψη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως ο οποίος σε συνέντευξή του στο Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος δήλωσε ευθαρσώς και κατηγορηματικά ότι ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν είναι Εκκλησία;
Είναι «ακραίοι» και «μεμονωμένες περιπτώσεις» οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, που σε πλείστες δημόσιες αναφορές τους, αλλά και κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, καταδικάζουν την αίρεση του παπισμού, όπως και πολλοί σεβαστοί Γέροντες, κληρικοί, μοναχοί, έγκριτοι και καταξιωμένοι Καθηγητές των Θεολογικών μας Σχολών, που φρονούν επίσης και διατυπώνουν στα συγγράμματά τους, ότι ο ρωμαιοκαθολικισμός δεν είναι Εκκλησία, δεν έχει αποστολική πίστη και διαδοχή και κατά συνέπεια δεν έχει ιερωσύνη και μυστήρια;
Υπάρχει Συνοδική έγκριση του Κειμένου της Ραβέννας η ο Μακαριώτατος εξέφρασε την προσωπική του εκτίμηση στην συνέντευξή του στο Avenire;
Προκαλεί μάλιστα απορία το γεγονός ότι, ενώ δεν υπάρχει καμμία απολύτως ενημέρωση του ορθοδόξου ποιμνίου για την πορεία του επισήμου διαλόγου με τους Ρωμαιοκαθολικούς, επιλέγεται η επίσημη εφημερίδα του Βατικανού για την προβολή των σχετικών απόψεων.
Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει καμμία επίσημη φωνή διαμαρτυρίας από το σώμα των Ιεραρχών μας. Δεν αμφισβητούμε, βεβαίως, το ορθόδοξο φρόνημα των περισσοτέρων Ιεραρχών μας και τα αντιπαπικά και αντιοικουμενιστικά τους αισθήματα, τα οποία πολλές φορές εκφράζουν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις η σε δημόσιες αναφορές γενικού περιεχομένου. Οι ιστορικές, όμως, καταδίκες του παπισμού η του προτεσταντισμού στο απώτερο παρελθόν και οι γενικόλογες και περιστασιακές στηλιτεύσεις αποφάσεων η συμπεριφορών του Π.Σ.Ε., χωρίς την ταυτόχρονη καταδίκη και των Ορθοδόξων (Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Μητροπολιτών, θεολόγων Καθηγητών, αντιπροσώπων-μελών κ.λπ.) που συνομολογούν τις αποφάσεις αυτές και συνεργούν στις ανορθόδοξες συμπεριφορές, καταλήγουν να είναι άνευ αξίας και κενές περιεχομένου.
Για παράδειγμα καταδικάζουμε τις συμπροσευχές και συμφωνούμε πως αυτές απαγορεύονται από τους κανόνες, όμως όχι μόνον δεν διαμαρτυρόμεθα που συμμετέχουν σε συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλοθρήσκους ορθόδοξοι Αρχιερείς, όχι μόνον δεν τους καταδικάζουμε, αλλά ούτε καν δείχνουμε να ενοχλούμαστε. Ούτε μία φορά δεν έχει τεθεί θεσμικά ανάλογο θέμα στην Ιερά Σύνοδο η στην Ιεραρχία της Εκκλησίας από κάποιον Επίσκοπό μας.
Παρά την συλλογική καταδίκη της Ουνίας και τα πάνδεινα που έχουμε υποστεί οι Ορθόδοξοι από τους γενίτσαρους αυτούς της πίστεως, παρά και την κατηγορηματική μάλιστα απόφαση της Συνόδου της Ρόδου ότι «Ουνία και διάλογος είναι ασυμβίμβαστα», το 1993 στο Balamand του Λιβάνου η Ουνία αναγνωρίστηκε επισήμως και από τους Ορθοδόξους: «Όσον αφορά εις τας ανατολικάς καθολικάς Εκ­κλη­σί­ας (σημ. ουνιτικάς), είναι σαφές ότι αύται, ως τμήμα της καθολικής Κοινωνίας, έχουν το δικαίωμα να υπάρχουν και να δρουν δια να ανταποκριθούν εις τας πνευματικάς ανάγκας των πιστών των» (Επίσκεψις, τ. 496, 1993). Με την επανέναρξη του θεολογικού διαλόγου το 2006 στο Βελιγράδι και την ανάληψη της επίσημης εκπροσώπησης των Ορθοδόξων από τον Επίσκοπο Περγάμου κ. Ιωάννη το ζήτημα της Ουνίας κρίθηκε πως δεν αφορά άμεσα τον διάλογο και αφέθηκε στις καλένδες.
Κι όμως, με εξαίρεση τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, δεν υπήρξε άλλη επίσημη διαμαρτυρία από ορθόδοξο Ιεράρχη για την ύπαρξη ουνιτικής «επισκοπής» στην Αθήνα, η οποία δεν δικαιολογείται από το ολιγάριθμο των μελών της, καθώς και για την χειροτονία του νέου «επισκόπου» κ. Δημητρίου Σαλάχα. Αντιθέτως ο κ. Σαλάχας έλαβε τις συγχαρητήριες ευχές του Οικουμενικού Πατριάρχου και την προσφορά ενός Αγίου Ποτηρίου ως «συμβολικού δώρου».
Καμμία διαμαρτυρία από ορθόδοξο Αρχιερέα για την αμαύρωση του ιστορικού Φαναρίου από τον αιρεσιάρχη Πάπα, την επίσημη μνημόνευση και τον πολυχρονισμό του κατά την τέλεση της ορθοδόξου δοξολογίας, την συμμετοχή στην συνοδεία του ουνίτη καρδιναλίου Ignace Moussa Daoud, τον οποίο μάλιστα ο Οικουμενικός Πατριάρχης τίμησε και του δώρισε χρυσό σταυρό, τον Νοέμβριο του 2006.
Αλλά και λογιότατοι και πολυγραφότατοι Ιεράρχες, που έχουν εκπονήσει αρτιότατες θεολογικές μελέτες τις οποίες δεν παύουμε να μελετούμε και να επαινούμε και να στηριζόμαστε επιστημονικά σε αυτές, περιορίζονται στις καταδίκες του παπισμού μέχρι το 1204! Εντοπίζουν σωστά την ρίζα του δυτικού αθεϊσμού στον βαρλααμικό ορθολογισμό και την αποδοχή της κτιστής χάρης, που θυσιάζει την Θεανθρωπότητα στον βωμό του εξατομικευμένου ανθρωπισμού τον οποίο καταδικάζουν διαρκώς και απερίφραστα. Αδυνατούν, όμως, να διακρίνουν (και πολύ περισσότερο να καταδικάσουν) το ίδιο ακριβώς πνεύμα που κυριαρχεί στους σύγχρονους οικουμενικούς διαλόγους.
Δηλώνουν και διαδηλώνουν συνεχώς και με απόλυτη κατηγορηματικότητα, αναλώνοντας πλήθος μελετών, άρθρων και βιβλίων ότι ο παπισμός δεν είναι Εκκλησία, ότι οι παπικοί δεν έχουν θεία χάρη και άρα δεν έχουν μυστήρια, αλλά δεν γράφουν απολύτως τίποτε όταν οι παπικοί αναγνωρίζονται επισήμως ως Εκκλησία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο, όταν οι επίσημοι αντιπρόσωποί μας στους διαλόγους αναγνωρίζουν ως εκκλησίες την πανσπερμία των προτεσταντικών ομολογιών, όταν αποδεχόμαστε κείμενα, όπως αυτό του Porto Alegre της Βραζιλίας όπου τον Φεβρουάριο του 2006 πραγματοποιήθηκε η Θ Γε­νι­κή Συνέλευση του Π.Σ.Ε. με τις αποφάσεις της οποίας (που συνυπέγραψαν και οι ορθόδοξοι αντιπρόσωποι και δη και της Εκκλησίας της Ελλάδος) καταργείται κάθε έννοια εκκλησιολογίας και η ορθόδοξη Εκκλησία αποποιείται την ιδιότητά της ως της «Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας».
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ισχύουν για τους Αρχιερείς μας, της Ελλαδικής Εκκλησίας, όσα έγραφε ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος στην επιστολή του προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα:
«Οι Επίσκοποι της Ελλαδικής Εκκλησίας, Παναγιώτατε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σιωπώσι και ανέχονται τας εν τη Ορθοδόξω Πίστει ακροβασίας και μειοδοσίας Υμών, ουχί ένεκα ημβλυμμένης Ορθοδόξου συνειδήσεως, ουδ’ ένεκα αποδοχής του συνθήματος ‘Αγάπη άνευ όρων και ορίων’, αλλά μόνον διότι κήδονται της ειρήνης της Εκκλησίας και σκέπτονται μετά τρόμου τας εξελίξεις και τας καταλήξεις των σχισμάτων. Αν τελικώς προχωρήσητε ακόμη, αν προβήτε εις ‘ενώσεις’, τότε θα ίδητε ποίαν στάσιν θα τηρήση έναντι Υμών η Εκκλησία της Ελλάδος. Μη συνάγετε συμπεράσματα περί των διαθέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος εκ τινων εκδηλώσεων αβροφροσύνης, υπερβολικών, όντως, προς τον προκαθήμενον της Ορθοδοξίας. Αν, επαναλαμβάνω, προχωρήσητε περαιτέρω, τότε θα ίδητε ποίοι θα ακολουθήσωσιν Υμίν... Θά μείνωσι μεθ’ υμών οι κοσμικοί κύκλοι, οι θεωρούντες την Θρησκείαν ως ένα καλόν και ωφέλιμον κοινωνικόν θεσμόν, αλλ’ ουδέν συνειδητόν μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας» (Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, Τα δύο άκρα (Οικουμενισμός και Ζηλωτισμός), εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, Αθήνα 1997, σελ. 28).
Σήμερα οι μόνες φωνές διαμαρτυρίας, όχι μόνον για τα οικουμενιστικά ανοίγματα, αλλά και γι’ αυτούς που τα διαπράττουν, προέρχονται μόνον από λαϊκούς, καθηγητές, κληρικούς και μοναχούς, συλλόγους, έντυπα, διαδικτυακούς τόπους. Αλλά και αυτές τις φωνές φροντίζουμε να τις στιγματίζουμε, να τις περιθωριοποιούμε, να τις απαξιώνουμε, να τις αποδυναμώνουμε, να τις περιστέλλουμε, να τις ενοχοποιούμε. Να τις θεωρούμε «ακραίες και μεμονωμένες περιπτώσεις», κατά τον Μακαριώτατο κ. Ιερώνυμο, ωσάν η αλήθεια να προσμετράται με όρους και συσχετισμούς της πλειοψηφίας. Γι’ αυτό και καταδικάζουμε συλλήβδην τους αντιφρονούντες ως ακραίους, ως φανατικούς, ως φονταμενταλιστές. Τους αποδίδουμε διαθέσεις εντυπωσιασμού, προβολής και επιδείξεως, τους χλευάζουμε ως επίδοξους σωτήρες και ζηλωτές.
Και συνεχίζουμε στον μακάριο εφησυχασμό μας, στην νωχέλεια του ευδαιμονισμού μας, στην νωθρότητα της ευμάρειάς μας. Συνεχίζουμε στην ασφάλεια της ευημερίας μας, στην επάρκεια των επιτυχιών μας, στην απάθεια της αυταρέσκειάς μας. Επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί συνωμοτούμε σ’ αυτή την ένοχη σιωπή, την αδιάφορη απραξία, την άτολμη επιφυλακτικότητα.
Είναι πραγματικά λυπηρό ότι και από τον χώρο του μοναχισμού, που στάθηκε πάντοτε ο προμαχώνας της υπερασπίσεως των τιμαλφών της πίστεώς μας, μόνον ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα της γενικώτερης νωχέλειας, συνεχίζουν να ανθίστανται, να στηρίζουν και να πληροφορούν το ορθόδοξο ποίμνιο. Δυστυχώς η σύγχρονη άνθηση του μοναχισμού μας αναλώνεται πολλές φορές μόνον στην κτιριακή ανασυγκρότηση, την διοικητική και διαχειριστική αναδιοργάνωση, στην μέριμνα για την κάλυψη βιοτικών αναγκών χωρίς τον ανάλογο ζήλο και για την προάσπιση και την ομολογία της πίστεως, που ήταν πάντοτε έργο των μοναχών.
Και πιο λυπηρό είναι το γεγονός ότι ακόμη και το Άγιον Όρος, που υπήρξε πάντα το προπύργιο και το καύχημα της πίστεώς μας, το στήριγμα όλων των ορθοδόξων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών, που βρισκόταν πάντα στις επάλξεις των εκκλησιαστικών και εθνικών αγώνων, τα τελευταία χρόνια, πριν ελαχίστων εξαιρέσεων, σιωπά χαρακτηριστικά. Μία σιωπή που γεννά πικρία, οδύνη και απογοήτευση.
Αλλά και οι λαϊκοί δεν στερούνται αναλόγου ευθύνης. Τα θέματα της πίστεως, άλλωστε, άπτονται της προσωπικής συνειδήσεως του καθενός γι’ αυτό και ο καθένας φέρει ακέραια την ευθύνη για τις αποφάσεις και τις επιλογές του. Ας πάψουμε, λοιπόν, να μετατοπίζουμε τις ευθύνες μόνον στους άλλους. Η μετατόπιση των ευθυνών δεν μπορεί να δικαιολογήσει την αγνωσία μας και την παντελή έλλειψη μαθητείας σε θεολογικά και πνευματικά ζητήματα. Δεν μπορεί να δικαιολογήσει την λανθασμένη αξιολόγηση των στόχων και των προτεραιοτήτων στην ζωή μας, όπου τα πνευματικά ζητήματα αποτελούν συνήθως το ελάχιστο συμπλήρωμα. Δεν μπορεί να δικαιολογήσει την νοθευμένη βιοθεωρία, την εκκοσμίκευση, την πολυπραγμοσύνη, την εξουθενωτική βιοτική μέριμνα, που εξασθενίζει κάθε προσπάθεια βιώσεως του θελήματος του Θεού.
Πολλές φορές, επίσης, επιχειρούμε να καλύψουμε την ατολμία και την απροθυμία μας για την ομολογία της πίστεώς μας κάτω από το πρόσχημα της δήθεν αναρμοδιότητός μας αναμένοντας άλλους να μας καθοδηγήσουν η να μας καλέσουν σε ομολογία. Και παρατηρείται το φαινόμενο ότι, ενώ είμαστε ιδιαίτερα επιτυχημένοι και αποδοτικοί σε πολλούς τομείς (επαγγελματικό, κοινωνικό, επιστημονικό, οικογενειακό κ.α.) και διακρινόμαστε σε διάφορα επίπεδα, στο θέμα, όμως, της πίστεως και της ομολογίας παρουσιαζόμαστε ανεξήγητα ανεπαρκείς και αδρανείς. Διστάζουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας περιμένοντας κάτι ιδιαίτερα εξαιρετικό να συμβεί (πληροφορίες προορατικών, θαυμαστά γεγονότα, σημεία η ο,τι άλλο), το οποίο θα μας πείσει να ομολογήσουμε. Κάτι εξαιρετικό το οποίο, βεβαίως, το πιο πιθανό είναι να μην συμβεί, γιατί τι μεγαλύτερο σημείο περιμένουμε από αυτή την αποκεκαλυμμένη Αλήθεια του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού έτσι όπως μας έχει παραδοθεί από την παράδοση και τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Οι σύγχρονες ψυχοτεχνικές μέθοδοι, άλλωστε, της παγκοσμιοποιήσεως και της Νέας Τάξεως Πραγμάτων αυτό ακριβώς επιδιώκουν: τον εφησυχασμό και την φίμωση του πιστού λαού με σκοπό την τελική υποταγή του στους σχεδιασμούς της νέας εποχής. Όλα περνούν μπροστά από τα μάτια μας (διαφάνεια), αλλά με τέτοια ταχύτητα, ώστε να μην μπορούμε να τα αξιολογήσουμε και να αντιδράσουμε (καθήλωση). Έτσι αφαιρείται το δικαίωμα της κρίσεως από τους λαούς και τους πολίτες (ζαλισμένο κοπάδι) και γίνονται εύκολα υποχείρια της εκάστοτε διαφημίσεως-προπαγάνδας (χειραγώγηση).
Ας μην λησμονούμε, όμως, ότι αυτό το «ζαλισμένο κοπάδι», το προδομένο και εγκαταλελειμμένο από τους κοινωνικούς, πολιτικούς, πολλές φορές ακόμη και από εκκλησιαστικούς του ηγέτες, είναι ο λαός του Θεού, οι πιστοί χριστιανοί που φέρουν την χάρη του Αγίου Βαπτίσματος και των μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Μόλις, συν Θεώ, ενεργοποιηθεί αυτή η χάρη και ο πιστός λαός έρθει σε συναίσθηση, είναι βέβαιο ότι θα απορρίψει κατηγορηματικά και δυναμικά όλες τις αντορθόδοξες αντιλήψεις και πρακτικές, αλλά και τους εκφραστές τους.
Παρατηρείται, επίσης, και το εξής οξύμωρο φαινόμενο: τα οικουμενιστικά ανοίγματα των εκκλησιαστικών μας ηγετών και αυτών που με την σιωπή τους γίνονται συνεργοί στα έργα τους τα αντιμετωπίζουμε με άκρα οικονομία δικαιολογώντας συνεχώς τις ενέργειές τους ότι δήθεν γίνονται κάτω από πίεση η ότι παρότι σιωπούν είναι άνθρωποι καλών διαθέσεων, αγαθοί και πνευματικοί, άξιοι Ιεράρχες με ποιμαντικό έργο κ.λπ. Αντίθετα για τις περιπτώσεις που ασκείται κριτική στα οικουμενιστικά αυτά ανοίγματα εφαρμόζουμε την απόλυτη ακρίβεια εξετάζοντας ενδελεχώς και την παραμικρή λεπτομέρεια που αφορά τον αντιφρονούντα (σε ποιό «κλίμα» ανήκε, αν είχε άδεια από τον επίσκοπό του να γράψει η να μιλήσει, αν χρησιμοποίησε αυστηρό ύφος κ.α). Πολλές φορές μάλιστα ακούγεται και το επιχείρημα ότι πως μπορούμε να εκφέρουμε αυθαίρετα απόψεις αφού «δεν αποφάνθηκε η Εκκλησία» η το γνωστό «ο,τι πει η Εκκλησία». Και διερωτώμεθα πότε αποφάνθηκε η Εκκλησία για την συμμετοχή του Πατριάρχη μας στην λειτουργία των παπικών; Πότε αποφάνθηκε η Εκκλησία για την χοροστασία του Πάπα στην ορθόδοξη δοξολογία στο Φανάρι; Πότε αποφάνθηκε η Εκκλησία για την αναγνώριση της θεωρίας των «αδελφών εκκλησιών», της «βαπτισματικής θεολογίας», της αποδοχής των παπικών μυστηρίων, της αποδοχής ως εκκλησιών της πανσπερμίας των προτεσταντικών ομολογιών, της ανοχής και νομιμοποιήσεως της χειροτονίας των γυναικών και της ιερολογίας του γάμου των ομοφυλοφίλων; Πότε αποφάνθηκε η Εκκλησία για την αποδοχή του πρωτείου του Πάπα ως δήθεν «πρωτείου διακονίας και τιμής»;

Στο ερώτημα αν επιβάλλεται υπακοή στους Επισκόπους σε θέματα αντίθετα προς την πίστη μας μας απαντά με σαφήνεια ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Πως ουν ο Παύλός φησι· ‘πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε’; Ανωτέρω ειπών, ‘ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν’, τότε είπε, ‘πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε’. Τι ουν, φησίν, όταν πονηρός η, και μη πειθώμεθα; Πονηρός, πως λέγεις; ει μεν πίστεως ένεκεν, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών· ει δε βίου ένεκεν, μη περιεργάζου..­... ἐ­πεί και το, ‘μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε’, περί βίου εστίν, ου περί πίστεως· το γουν επαγόμενον τούτο δηλοί. ‘Τι γαρ βλέπεις’, φησί, ‘το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω σω οφθαλμώ ου κατανοείς;’. ‘Πάντα ουν όσα αν λέγωσιν υμίν’, φησί, ‘ποιείν, ποιείτε’ (το δε ποιείν έργων εστίν, ου πίστεως), ‘κατά δε τα έργα αυτών μη ποιείτε’. Οράς ότι ου περί δογμάτων εστίν ο λόγος, αλλά περί βίου και έργων;» (Υπόμνημα εις την προς Εβραίους Επιστολήν, Ομιλία ΙΔ ,1, ΕΠΕ 25, σ. 372).
Ερμηνεία: «Πως λοιπόν ο Παύλος λέγει, ‘να υπακούτε και να υποτάσσεσθε στους προϊσταμένους σας’; Αφού είπε προηγουμένως, ‘να αναλογίζεσθε την όλη πορεία της ζωής τους και να μιμήσθε την πίστι τους’, κατόπιν πρόσθεσε, ‘να υπακούτε και να υποτάσσεσθε στους προϊσταμένους σας’. Τι λοιπόν θα συμβή, λέγει, όταν είναι κακός και δεν τον υπακούμε; Κακός, πως το εννοείς; εάν είναι τέτοιος εξ αιτίας της πίστεως, απόφευγέ τον και απομακρύνσου απ’ αυτόν, όχι μόνο αν είναι άνθρωπος, αλλά κι’ αν ακόμη είναι άγγελος που κατέβηκε από τον ουρανό· εάν όμως είναι κακός ως προς την ιδιωτική του ζωή, μην ασχολήσαι μ’ αυτήν. ... αφού και το, ‘μη κρίνετε, για να μη κριθήτε’, αναφέρεται στον τρόπο ζωής, κι’ όχι στην πίστι· ... Βλέπεις ότι ο λόγος δεν γίνεται για δόγματα, αλλά για τρόπο ζωής και πράξεως;».
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος αναφέρει χαρακτηριστικά για την συμμετοχή και των λαϊκών στην ζωή της Εκκλησίας και ιδιαιτέρως στην ομολογία της πίστεως:
«Πρέπει να παρατηρηθή ότι το χάρισμα της θεολογίας δεν ανήκει αποκλειστικά στους ιερωμένους η στους έχοντας ένα πτυχίο θεολογίας, αλλά ανήκει σε όλους τους ‘χαριτωμένους’, τους αλλοιωμένους από την άκτιστη ενέργεια της θείας Χάριτος Κληρικούς και λαϊκούς, που αποτελούν τον λαό του Κυρίου. Οι λαϊκοί μέσα στην Εκκλησία δεν είναι τα ‘παθητικά άτομα’ που δέχονται απλώς την καθοδήγηση, αλλά τα ‘χαρισματούχα’. Αν οι ποιμένες έχουν το χάρισμα του ποιμαίνειν, οι λαϊκοί διαθέτουν το χάρισμα του ποιμαίνεσθαι ‘εις νομάς σωτηρίους’. Αν ο κήρυξ του θείου Λόγου διαθέτη το χάρισμα του εξαγγέλειν τον λόγο του Θεού, οι λαϊκοί μετέχουν του προφητικού αξιώματος με το να ακούουν τον θείο λόγο και να τον εφαρμόζουν, σε ορισμένες δε περιπτώσεις να δίνουν και αυτοί την μαρτυρία. Έτσι οι Κληρικοί μαζί με τους λαϊκούς που ζουν μυστηριακά στην αγία Εκκλησία, έχουν το χάρισμα της μαρτυρίας (ομολογίας) της Ορθοδόξου Πίστεως. Δέχονται την αλήθεια, την ζουν, την διαφυλάσσουν, την διακρίνουν από την πλάνη και την ομολογούν με παρρησία, όπως έκαναν οι άγιοι Μάρτυρες..­.» (Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου, Ανατολικά, τόμος Α , σελ. 381-382).
Και ο π. Γεώργιος Καψάνης σημειώνει σχετικά: «Όσον αφορά δε εις την διοίκησιν και την διδασκαλίαν η συμμετοχή του λαού είναι θεμελιώδης εφ’ όσον ούτος, χαρισματούχος ων και διδακτός Θεού, αποτελεί μετά του κλήρου την αγρυπνούσαν συνείδησιν της Εκκλησίας, ήτις μαρτυρεί (κρίνει, διακρίνει, εγκρίνει και αποδέχεται, η κατακρίνει και απορρίπτει) την διδασκαλίαν και τας πράξεις της ιεραρχίας, ως απεφάνθησαν και οι Πατριάρχαι της Ανατολής εν τη Εγκυκλίω αυτών της 6ης Μαΐου 1948» (Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Η ποιμαντική διακονία κατά τους ιερούς Κανόνας, Πειραιεύς 1976, σ. 110-112).
Και η Εγκύκλιος τεσσάρων Πατριαρχών της Ανατολής προς τον Πάπα Πίο το Θ (1848) θέτει τον πιστό λαό του Θεού θεματοφύλακα και υπερασπιστή της αληθείας της ορθοδόξου πίστεως, που στάθηκε το ανάχωμα ενάντια σε κάθε απόπειρα καινοτομίας:
«Παρ ημίν ούτε Πατριάρχαι ούτε Σύνοδοι εδυνήθησάν ποτε εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοιειδές τω των Πατέρων αυτού» (Ιω. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τ. ΙΙ, Graz-Austria 1968, σελ. 920[1000]).
Αλλά και το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου μας μας πληροφορεί ότι «πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. ι,32) θέτοντας την ομολογία όχι μόνον ως υποχρέωση των χριστιανών, αλλά και ως προϋπόθεση της σωτηρίας τους.

Η ακαινοτόμητος αλήθεια της αγίας πίστεώς μας, η ελπίδα πάσης της οικουμένης και κιβωτός της σωτηρίας μας ορθόδοξη Εκκλησία μας ζει και θα ζει εις τους αιώνες γιατί έχει Κεφαλή και Κύριό Της τον Αναστάντα Κύριο Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό και δεν αλλοιώθηκε ποτέ και ούτε την έβλαψαν στο ελάχιστο τόσες και τόσες αιρέσεις και διωγμοί στο διάβα της ιστορίας. Γι’ αυτό και δεν θα Την βλάψουν ούτε οι σύγχρονες επιβουλές και δοξασίες. Αυτοί που βρίσκονται σε κίνδυνο είμαστε εμείς οι χριστιανοί που υστερώντας στην πνευματική ζωή, την νήψη, την μετάνοια, την προσευχή, την ταπείνωση, την ανεξικακία, την συγχωρητικότητα και την αγάπη, γινόμαστε εύκολο θήραμα των «ψευδοποιμένων» που λυμαίνονται την Εκκλησία του Χριστού.
«Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος. Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ. κ, 28-30).
Ενώπιον αυτού του κινδύνου βρισκόμαστε σήμερα. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Χρέος μας είναι να σας την παρουσιάσουμε χωρίς υπεκφυγές, χωρίς περιστολές, χωρίς φόβο και χωρίς αναστολές. Ταυτόχρονα, όμως, και χωρίς καμμία διάθεση υπερβολής, κατακρίσεως, στιγματισμού προσώπων και μάλιστα εκκλησιαστικών. Σεβόμαστε τους θεσμούς και τα πρόσωπα. Δεν εκτιμούμε, όμως, καθόλου και καταδικάζουμε απερίφραστα καινοφανείς θεωρίες και ενέργειες που στρέφονται κατά της ορθοδόξου πίστεώς μας. Αρνούμαστε να τις αποδεχθούμε από όπου και αν προέρχονται, όποιος και αν επιχειρεί να τις επιβάλει.
Η αντιμετώπιση των θεμάτων της πίστεως αποτελεί προσωπική επιλογή και ευθύνη του καθενός. Οφείλουμε, όμως, εδώ να παρατηρήσουμε και ότι ομολογία χωρίς ορθοπραξία δεν μπορεί να υπάρξει. Η ομολογία της πίστεως δεν μπορεί να είναι καρπός ενός επιπόλαιου ενθουσιασμού, ενός ένθερμου ζηλωτισμού η μίας γενικώτερης κατακριτικής διαθέσεως. Δεν γινόμαστε ομολογητές αυτοαναγορευόμενοι σε κριτές και τιμητές αποπέμποντας αφορισμούς και καταδίκες. Η ομολογία της πίστεως είναι το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος που θα δοθεί σ’ αυτούς που στην διάρκεια της ζωής τους αγωνίζονται με νήψη, προσευχή, μετάνοια και ταπεινό φρόνημα να γίνουν δεκτικοί αυτού του χαρίσματος.
Ταυτόχρονα, όμως, θα θέλαμε να παρατηρήσουμε και ότι ομολογία χωρίς ανδρείο φρόνημα, χωρίς εγρήγορση, χωρίς επαγρύπνηση και προ παντός χωρίς αποστασιοποίησή μας από τις συνήθειες, τα περιβάλλοντα, τους μηχανισμούς, ακόμη και τα πρόσωπα που βλάπτουν την ορθόδοξη πίστη μας δεν μπορεί να υπάρξει. Έως πότε θα γινόμαστε συνένοχοι με την σιωπή μας; Έως πότε θα παραμένουμε θεατές του εξανδραποδισμού της ίδιας της αυτοσυνειδησίας μας; Έως πότε θα παραμένουμε χειροκροτητές όσων εκχωρούν τα άγια και ιερά της πίστεώς μας στους αιρετικούς;
Ο κλοιός έχει στενέψει πλέον επικίνδυνα και οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Μετά και από το κείμενο της Ραβέννας γίνεται φανερό πως μία «ένωση» ουνιτικού τύπου είναι ήδη δεδομένη και η συζήτηση γίνεται πλέον για τα διαδικαστικά και τα ζητήματα εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας, όπως το πρωτείο του Πάπα, που κατά τον π. Γ. Καψάνη «αναμφίβολα σημαίνει ουνιτική ένωσι, με την οποία δεν θα συμφωνήσουμε. Και τούτο επειδή οφείλουμε να διαφυλάξουμε τον εαυτό μας και τον Ορθόδοξο λαό από έναν σύγχρονης μορφής εξουνιτισμό, που πέραν των άλλων συνεπειών είναι διακινδύνευσις της αιωνίου σωτηρίας μας» (Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Το κείμενο της Ραβέννας και το πρωτείο του Πάπα, Άγιον Όρος, 30 Δεκεμβρίου 2007).
Αδελφοί, εσήμανε η ώρα. Όχι πια άλλη ολιγωρία. Όχι πια άλλη αδράνεια. Όχι πια άλλη ένοχη σιωπή. Απαιτείται εγρήγορση και ενεργοποίηση. Απαιτείται αντίσταση και αντίδραση. Ας μελετήσουμε, ας ενημερωθούμε, ας ενημερώσουμε και τους αδελφούς μας, ας εκφράσουμε τις ανησυχίες και τις ενστάσεις μας στους υπευθύνους. Ας είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε θυσία χρειασθεί για την ορθόδοξη πίστη μας. Ας προσευχηθούμε να φωτίσει ο Θεός όσους λαμβάνουν τις αποφάσεις, όλο τον ορθόδοξο λαό και εμάς, ώστε να πράξουμε τα θεάρεστα και τα πρέποντα.
Πιστεύουμε ότι αν βρισκόταν ανάμεσά μας ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος θα απηύθυνε, μαζί και με το ορθόδοξο πλήρωμα, προς τους ορθοδόξους που ηγούνται των συγχρόνων οικουμενιστικών ανοιγμάτων τα ίδια εκείνα συγκλονιστικά λόγια που απηύθυνε προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα:«Προυχωρήσατε ήδη πολύ. Οι πόδες Υμών ψαύουσι πλέον τα ρείθρα του Ρουβίκωνος. Η υπομονή χιλιάδων ευσεβών ψυχών, κληρικών και λαϊκών, συνεχώς εξαντλείται. Δια την αγάπην του Κυρίου, οπισθοχωρήσατε! Μη θέλετε να δημιουργήσετε εν τη Εκκλησία σχίσματα και διαιρέσεις. Πειράσθε να ενώσητε τα διεστώτα και το μόνον όπερ θα κατορθώσητε, θα είνε να διασπάσητε τα ηνωμένα και να δημιουργήσητε ρήγματα εις εδάφη έως σήμερον στερεά και συμπαγή. Σύνετε και συνέλθετε! Αλλά φευ! Διηνύσατε πολλήν οδόν. Ήδη ‘προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα...’. Πως θα ίδητε τας χαινούσας αβύσσους, αφ’ ων θα διέλθη μετ’ ολίγων η ατραπός ην οδεύετε; Είθε, είθε ο πάλαι ποτέ ‘στήσας τον ήλιον κατά Γαβαών και την σελήνην κατά φάραγγα Αιλών’, να δευτερώση το θαύμα και να παρατείνη άπαξ έτι το μήκος της ημέρας, να ενισχύση έτι πλέον το φως αυτής και να διανοίξη τους οφθαλμούς Υμών ίνα ίδητε, κατανοήσητε, επιστρέψητε. Αμήν».(Ἀρ­χιμ. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, Τα δύο Άκρα, Οικουμενισμός και Ζηλωτισμός, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, Αθήνα 1997, σελ. 16-17).
>
Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)