30/11/09

Εναγκαλισμοί Παπικών και Οικουμενιστών στο Φανάρι (επί τη εορτή του Αγίου Ανδρέου)-(και σε ρουμανική μετάφραση)

H ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην εορτή του Αγίου Ανδρέου στο Φανάρι αποτελεί συνέχιση της οικουμενιστικής του πορείας προς την αγκαλιά του Πάπα.
Ξεκινάει προσφωνώντας τον παπικό Walter Kasper «Σεβασμιώτατο» και τον αιρετικό Πάπα «Α.Αγιώτατο Πάπα και επίσκοπο Ρώμης». Παρακάτω ονομάζει τον Πάπα «εν Κυρίω αδελφόν αγιώτατον Πάπα της Παλαιάς Ρώμης» ενώ στο τέλος λέγει ότι στην προσπάθεια για ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας «ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως πολύτιμον πάντοτε ἡγεῖται τὴν συμπαράστασιν τῆς ἐν τῇ Παλαιᾷ Ρώμῃ Ἐκκλησίας»!
Διαβάζοντας κανείς όλα αυτά........
έχει την εντύπωση ή ότι βρίσκεται στην πρό του Σχίσματος εποχή ή ότι το Σχίσμα ήρθη και δεν το καταλάβαμε! Πως αλλιώς να αντιληφθεί ο πιστός τον αιρετικό Πάπα αναγνωριζόμενο ως «επίσκοπο», «Αγιώτατο», «εν Κυρίω αδελφό», και την παπική αίρεση ως «επισκοπή Ρώμης»;
Τουλάχιστον ατυχή δε και αθεολόγητα είναι όσα λέγει ο Πατριάρχης περί του Διαλόγου καθώς αναφέρεται σε «εν πνεύματι ταπεινώσεως» διάλογο παραβλέποντας ηθελημένα ότι στις μετά των αιρετικών συνομιλίες δεν αρμόζει η ταπείνωσις (ως υποχωρητικότητα και υποταγή στην αίρεση) αλλά η εν παρρησία προβολή της Αλήθειας και η υπόδειξη της οδού της μετανοίας προς τους αιρετικούς. Ουδένα λόγο δεν κάνει ο Πατριάρχης περί των συμπροσευχών που και αυτή τη φορά έκανε μετά αιρετικών.
Οικουμενιστές και Παπικοί αδιαφορούν για την Αλήθεια του Χριστού και της Αγίας Εκκλησίας Του. Όπως θα έλεγε και ο απλός λαός, Παπικοί και Οικουμενιστές δεν έχουν το Θεό τους.
________________________________________
Îmbrăţişări între catolici şi ecumenişti în Fanar
la sărbătoarea Sfântului Andrei

Predica Patriarhului Bartolomeu la sărbătoarea Sfântului Andrei în Fanar constituie o continuare a demersului său ecumenist spre îmbrăţişarea papei.
Începe adresându-se cardinalului catolic Walter Casper prin formula „Înaltpreasfinţit”, iar ereticului papă prin cuvintele „Sanctitatea Sa, Papa şi Episcopul Romei”. În continuare îl numeşte pe papa „frate în Domnul, Sanctitatea Sa Papa Romei celei Vechi”, iar spre sfârşit spune că în efortul pentru unitatea Bisericii Ortodoxe „Biserica Constantinopolului este însoţită întotdeauna de scumpa participare a Bisericii Romei celei Vechi”?
Citind cineva toate acestea are impresia sau că se află înainte de epoca Schismei sau că Schisma a fost, dar nu am băgat de seamă! Cum ar putea un credincios să-l perceapă pe ereticul papă, dacă el este numit „Episcop”, „Sanctitate”, „frate în Domnul”, iar erezia papală drept „Episcopie a Romei”?
Cel puţin ca nefericire şi neteologhisire pot fi caracterizate cele pe care le spune patriarhul, când se referă la dialogul „în duh de smerenie”, ignorând în mod voit că în cadrul convorbirilor cu ereticii nu se potriveşte smerenia (ca cedare şi supunere faţă de erezie), ci promovarea cu îndrăzneală a Adevărului şi arătarea căii de pocăinţă pentru eretici. Patriarhul nu aminteşte nimic despre rugăciunile-în-comun pe care şi de data aceasta le-a făcut împreună cu ereticii.
Ecumeniştii şi catolicii nu sunt interesaţi de Adevărul lui Hristos şi al Sfintei Lui Bisericii. Cum ar spune poporul simplu: catolicii şi ecumeniştii nu au nici un Dumnezeu.

Τι θα συζητηθεί στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο;

Συνἐρχεται αύριο Τρίτη 1 Δεκεμβρίου η Διαρκής Ιερά Σύνοδος. Θα ασχοληθεί μόνο με το ΕΤΑΚ και τις προσλήψεις υπαλλήλων (ΑΣΕΠ) ή θα συζητηθούν και τα ζητήματα των εικόνων στις σχολικές αίθουσες, της πρωινής προσευχής, του μαθήματος των Θρησκευτικών στα δημοτικά, του διορισμού θεολόγων κ.α; Θέλουμε να πιστεύουμε πως το ενδιαφέρον του Αρχιεπισκόπου για τα ζητήματα θρησκευτικής παιδείας δεν εξαντλήθηκε στην ομιλία του στους πρωτοετείς φοιτητές της Θεολογικής Σχολής Αθηνών αλλά θα ληφθούν αποφάσεις γι' αυτά και στη Δ.Ι.Σύνοδο.

Ιωάννης Κορναράκης, Ο θεολογικός Διάλογος Ορθοδόξων – Παπικών

πηγή: Ιερά Παρακαταθήκη, τεύχος Δεκ.2009 και ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ
Ο θεολογικός Διάλογος Ορθοδόξων – Παπικών

του Ομότιμου Καθηγητού κυρίου Ιωάννου Κορναράκη
Ο μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας παρεχώρησε το Σάββατο 17 Οκτωβρίου, παρελθόντος μηνός συνέντευξη στον Α. Βικέτο και στην εφημερίδα «Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», σχετικώς με τα θέματα και τα διαδραματισθέντα γεγονότα του διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών στην Κύπρο.
Στη δεύτερη παράγραφο του κειμένου της συνεντεύξεώς του ο κ. Ζηζιούλας διαμαρτύρεται διότι κάποιοι που αντιδρούν στους διαλόγους με τους Παπικούς επικρίνουν αυτή την προσπάθεια........
Όπως δήλωσε, "το να μας επικρίνουν μόνο και μόνο γιατί μετέχομε στο διάλογο, είναι τουλάχιστον άδικο. Οσοι δεν θέλουν το διάλογο, αντιτίθενται ουσιαστικά στην κοινή βούλησι των Ορθοδόξων Εκκλησιών και συνεπώς κακώς επιτίθενται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ή σε μας που εκτελούμε με κόπο, το δυσχερέστατο και συχνά άχαρο έργο που μας ανέθεσαν οι Εκκλησίες».
Εν τούτοις όσοι επικρίνουν τους διαλόγους Ορθοδόξων και Παπικών, δεν το κάνουν αυτό γιατί δεν τους αρέσει ο διάλογος ως μέθοδος επικοινωνίας με τους Παπικούς. Τους επικρίνουν για το περιεχόμενο και το ουσιαστικό έργο των διαλόγων, οι οποίοι αποβαίνουν εις βάρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το ουσιαστικό αποτέλεσμα όλων των διαλόγων με τους Παπικούς, από το παρελθόν μέχρι σήμερα, στιγματίζεται αρνητικά από τον παραλογισμό που κυριαρχεί στους εγκεφάλους των ορθοδόξων συνοργανωτών των διαλόγων αυτών.
Οι διάλογοι αυτοί μεθοδεύουν επίμονα και αλαζονικά την υποταγή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο παπικό πρωτείο. Με τους εξής τρόπους ή ισχυρισμούς.
1.Με το ψευδές επιχείρημα ότι προϋπόθεση της λειτουργίας του παπικού πρωτείου θα είναι η συνοδικότητα των επισκόπων.
Στην πιο πάνω συνέντευξή του ο Περγάμου, καθησυχάζοντας τους αγιορείτες πατέρες, οι οποίοι απαιτούν ως προϋπόθεση των αποφάσεων της Εκκλησίας τη συνοδικότητα, βεβαιώνει ότι «ακριβώς τη συνοδικότητα θεωρούμε και εμείς ως προϋπόθεσι του πρωτείου.
Αυτή τη θέσι υποστηρίξαμε οι ορθόδοξοι στη Ραβέννα και έγινε αποδεκτή…συμφωνήθηκε ότι το πρωτείο σε οποιοδήποτε επίπεδο και αν ασκείται, δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς συνοδικότητα…και αυτό έγινε αποδεκτό στη Ραβέννα, παρά το ότι δεν συνάδει με την έννοια του μοναρχικού (!!!) πρωτείου».
Η αναφορά στη συνοδικότητα στο διάλογο της Ραβέννας χρησιμοποιήθηκε ως δούρειος ίππος, ως παγίδα καθησυχάσεως των ανησυχούντων (εκτός του διαλόγου) ορθοδόξων.
Αλλά στο θέμα της συνοδικότητας συμφώνησαν οι σύνεδροι της Ραβέννας, δεν ερωτήθηκε όμως και ο Πάπας, ο οποίος, από τον τρίτο και εξής αιώνα μέχρι σήμερα διατηρεί άσβεστη τη φλόγα της αυτοσυνειδησίας της εξουσίας του, με πρώτη ύλη την επιμονή του στο αλάθητό του.
Ενας αλάθητος πάπας δεν θα δεχθεί ποτέ να εγκρίνει αποφάσεις που έλαβαν κατώτεροί του.
Εξάλλου, στο θέμα του είδους του πρωτείου του Πάπα, αποκαλύφθηκαν και οι πραγματικές θέσεις του κ. Ζηζιούλα, με την επισήμανσή του, ότι δεν συμβιβάζεται η έννοια της συνοδικότητας με την έννοια του μοναρχικού πρωτείου!
Αρα το παπικό πρωτείο μόνο μοναρχικό μπορεί να είναι και τίποτε άλλο!

2.Σαφές δείγμα του μοναρχικού πρωτείου του Πάπα. To άτυπο κείμενο των «απαντήσεων».
Τον Ιούνιο του 2007 κυκλοφορήθηκε, προ του διαλόγου της Ραβέννας, άτυπο κείμενο με την υπογραφή του Πάπα, με τίτλο «Απαντήσεις και ερωτήσεις που αφορούν όψεις γύρω από την διδασκαλία της Εκκλησίας». Το κείμενο αυτό κωδικοποιεί τις αρχές του πνεύματος του διαλόγου της Ραβέννας και όσων διαλόγων θα ακολουθήσουν, εις το εξής.
Το εν λόγω κείμενο αξιώνει ότι:
Α. Η μόνη αληθινή Εκκλησία, η οποία διατηρεί τα γνήσια στοιχεία, τα οποία καθώρισε ο Χριστός διά την Εκκλησία, είναι η Καθολική Εκκλησία, αυτή είναι η πραγματική και ορατή Εκκλησία εντός της Ιστορίας…Η Καθολική Εκκλησία είναι η μία και μοναδική Εκκλησία (υπογρ. δική μας).
Β. «Η Καθολική Εκκλησία» υφίσταται στην Εκκλησία εκείνη, η οποία διοικείται υπό του διαδόχου του Πέτρου και των Επισκόπων, οι οποίοι ευρίσκονται εις κοινωνία μαζί του.
Γ. Η «καθολική Εκκλησία» έχει την εκκλησιολογική αποκλειστικότητα της εκκλησιαστικής αξιολογήσεως όλων των άλλων «Εκκλησιών» οι Επίσκοποι των οποίων δεν ευρίσκονται εις κοινωνία μετά του διαδόχου του Πέτρου και επομένως οι Εκκλησίες αυτές έχουν εκκλησιολογικό έλλειμμα.
Εξ’ αφορμής του κειμένου αυτού των «απαντήσεων», η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, είχε αποστείλει έγγραφο, με ημερομηνία 8/10/07, στον συμπρόεδρο της Μικτής Επιτροπής του διαλόγου με τους παπικούς, Σεβ. Περγάμου κ. Ζηζιούλα, συνιστώντας του να ζητήσει διευκρινήσεις, κατά το διάλογο αυτό, από την παπική πλευρά για τις εκκλησιολογικές θέσεις και ιδέες του κειμένου «των απαντήσεων» οποίες προβληματίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία..
3. Στην ίδια συνέντευξη ο Σεβ. Περγάμου κ. Ιωάννης δηλώνει ότι το πρωτείο είναι το πρωτεύον θέμα, το οποίο πρέπει πρώτα να συζητηθεί και συμπληρώνει «καμμία πρόθεση δεν υπάρχει να μη συζητηθούν τα άλλα δογματικά θέματα, όπως το filioque κ.λ.π.». και όμως, τα άλλα δογματικά θέματα, οι πολλές δηλαδή αιρέσεις του παπισμού, δεν θα χρειασθεί να συζητηθούν, αν υποτεθεί ότι οι Ορθόδοξοι θα δεχθούν το πρωτείο του πάπα με την κυριαρχική έννοια «των απαντήσεων».

Εφόσον αναγνώριση του πρωτείου του πάπα και αποδοχή της κοινωνίας με τον πάπα, συνεπάγεται και αποδοχή της μιάς πίστεως και της διδασκαλίας του παπισμού («εν υπακοή στην αυθεντία του διαδόχου του Πέτρου» πργρ.14, σελ. 4-5 του κειμένου της Ραββένας).
4. Στην παργρ.45 του κειμένου της Ραβέννας αποφασίστηκε να μελετηθή στους επομένους διαλόγους (Κύπρου-Βιέννης) ο ρόλος του επισκόπου της Ρώμης επί τη βάσει των διδαχών της Α΄και Β΄ Βατικάνειας συνόδου. Σημειωθείτο, ότι η Β΄ρωμαιοκαθολική σύνοδος το εν λόγω θέμα το μελέτησε αποκλειστικώς με βάση την κυριαρχική εξουσία του πρωτείου.

Ποιο είναι λοιπόν το παράλογο του διαλόγου μας με τον Πάπα;
Ενώ εμείς οι Ορθόδοξοι πιστεύομεν εις την Μίαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν του Χριστού, στην Εκκλησία της οικουμενικής πατερικής Παραδόσεως, των Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας, δεχόμαστε - μάλλον συρόμαστε - από την παπική πλευρά στο διάλογο για την έννοια του πρωτείου του Πάπα, με τους όρους που επιβάλλει ο ίδιος ο Πάπας, γυμνή τη κεφαλή!
Αντί να συζητήσουμε πρώτα για την οικουμενική εγκυρότητα της αλήθειας της Ορθοδοξίας, σε σχέση με τις πολλές αιρέσεις του παπισμού, οι οποίες μαρτυρούν για το δικό του εκκλησιολογικό έλλειμμα και του δείχνουν την ανάγκη της επιστροφής στην Ορθοδοξία της αληθινής Εκκλησίας!!!
Αν’ αυτού σπεύδει ο πάπας και χαρακτηρίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ανατολής ως Εκκλησία με εκκλησιολογικό έλλειμμα, επειδή δεν εξελίχθηκε όπως ο παπισμός με τις αιρέσεις του (ομιλία του στο Regensburg)!
Αν όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν το Θέατρο του παραλόγου, τι σημαίνουν; Ας απαντήσουν οι ορθόδοξοι με εκκλησιολογικό έλλειμμα, οι οποίοι με αλληλοασπασμούς και φιλιά αγάπης ζητούν την ένωσι, με την «αδελφή Εκκλησία»!
Θεοχαρίτωτη Ορθοδοξία! «Ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σού απολούνται».(Ψαλμ. 72,27).

Ι.Μ.Πειραιώς: Ψήφισμα για "Μασόνια και Νέα Τάξη"

πηγή:romfea.gr
Της ομηγύρεως όσων συμμετείχαν στην Ημερίδα της 29ης Νοεμβρίου 2009 με θέμα· «Μασονία και Νέα Τάξη, Σχέσεις του Τεκτονισμού με το Χριστιανισμό, την Πολιτική και τη Δημοκρατία», που πραγματοποιήθηκε, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, από την εφημερίδα «Χριστιανική» στο κινηματοθέατρο Αττικόν, έναντι του Ιερού Ναού του Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Η Ημερίδα, λόγω του θέματος, αφιερώθηκε στους μακαριστούς αρχιμανδρίτη Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο και τον Νικόλαο Ψαρουδάκη, ιδρυτή της Χριστιανικής Δημοκρατίας, οι οποίοι με τα βιβλία τους αποκάλυψαν τον αντιχριστιανικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της Μασονίας........
Γιατί τώρα η εκδήλωση;
Σημαντικά γεγονότα διεθνούς και εθνικού επιπέδου επαναφέρουν στην επικαιρότητα το ρόλο Οργανώσεων που λειτουργούν κατά τρόπο μυστικό και συνωμοτικό και τελευταίως εντατικοποιούν την δράση τους με βασικούς στόχους·
- Την πολιτιστική ισοπέδωση των λαών με κύρια μέσα τον θρησκευτικό συγκρητισμό και την απαξίωση παραδοσιακών αρχών, θεσμών και ιδανικών, πάγιες επιδιώξεις της Μασονίας και των παραφυάδων της (Βλέπε απόφασιν Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για αφαίρεση του Τιμίου Σταυρού από τα Σχολεία, πολεμική κατά του μαθήματος των θρησκευτικών, απαγόρευση προσευχής κ.α.).
- Την παγκοσμιοποίηση σ’ όλους τους τομείς, με κατάληξη την διακυβέρνηση των λαών μέσω μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης-δικτατορίας. Στόχος που προβλέπεται και από την Συνθήκη της Λισαβώνας και προωθείται συστηματικά από την Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, την Τεκτονική Εταιρεία, των Ιλλουμινάτι, την Τριμερή κ.α. Ετσι·
Η Λεσχη Μπίλντεμπεργκ έχει συνεδριάσει δύο φορές τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας, στην Βουλιαγμένη Αττικής.
Η Τεκτονική Εταιερεία Ιλλουμινάτι του Λονδίνου, που απροκάλυπτα διακηρύσσει ότι έχει ως βασικό στόχο της τον σχηματισμό μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης, προσφάτως είχε συνεδριάσει στην Αθήνα προγραμματίζοντας την ίδρυση παραρτημάτων της στην Ελλάδα.
Στο πρώτο λιμάνι της χώρας λειτουργούν ήδη δεκαπέντε Μασονικές Στοές!
Για την ιμπεριαλιστική πολιτιστική αυτή επίθεση της Μασονίας και των παραφυάδων της εναντίον του Πειραιώς και γενικότερα της Πατρίδος μας ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ αντέταξε ευθύς εξ’ αρχής σθεναρά αντίσταση, με δηλώσεις και αρθρογραφία.
Ταυτόχρονα η εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», η οποία ιδρύθηκε πριν 56 χρόνια από τον αείμνηστο Νικόλαο Ψαρουδάκη, συνεπή αγωνιστή και συστηματικό πολέμιο του Τεκτονισμού και όλων των αντιχριστιανικών οργανώσεων, εκτίμησε ότι στη σημερινή συγκυρία είναι αναγκαία η προς τούτο υπεύθυνη ενημέρωση του ελληνικού λαού, από την Πνευματική Ηγεσία του τόπου και ιδιαιτέρως από την ποιμαίνουσα Εκκλησία μας και οργάνωσε, υπό την αιγίδα της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς, την Ημερίδα «Μασονία και Νεα Ταξη» ως μια πρώτη και επίκαιρη συμβολή στον αναγκαίο αγώνα της ενημέρωσης.
Το Ψήφισμα έχει ως εξής·
Α. Σημερα, την 29 Νοεμβρίου 2009, ημέρα Κυριακή, όσοι συμμετείχαμε στην Ημερίδα με θέμα· «Μασονία και Νέα Τάξη, Σχέσεις του Τεκτονισμού με το Χριστιανισμό, την πολιτική και τη Δημοκρατία», αφού ακούσαμε τις εισηγήσεις του πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνού, ομότιμου καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνῶν, του κ. Εμμανουήλ Μηλιαράκη, δημοσιογράφου και προέδρου της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» και του κ. Κωστα Τσαρούχα, δημοσιογράφου και συγγραφέα, καθώς επίσης το χαιρετισμό του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και, τέλος, τις απαντήσεις των εισηγητών σε ερωτήσεις των ακροατών, αποδεχόμαστε τις ακόλουθες εκτιμήσεις και προβαίνουμε στις εν συνεχεία προτάσεις προς την Ιερά Συνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και την Ελληνική Πολιτεία καθώς και την ανεξάρτητη Δικαστική Εξουσία, που εποπτεύει την τήρηση του Συντάγματος και των νόμων της Δημοκρατίας.
Β. Αφορμώμενοι από την Ορθόδοξη Παράδοσή μας και το σεβασμό στην ελευθερία των προσώπων καθώς και από το αίτημα της διαφάνειας και της ισονομίας κατά τη λειτουργία των θεσμών της Δημοκρατίας και αποβλέποντας στην ειρηνική και δίκαιη προαγωγή της κοινωνικής ζωής των Ελλήνων προβαίνουμε στις εξής διαπιστώσεις·
1. Η Μασονία η άλλως Τεκτονισμός η Ελευθεροτεκτονισμός εξακολουθεί να λειτουργεί και να δρα μυστικά και μάλιστα συνωμοτικά, τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και σε πολλές χώρες του εξωτερικού και, παρά τις αντιφάσεις και αλληλοσυγκρούσεις μεταξύ διαφόρων μασόνων η Μασονικών Στοών, οι μασόνοι έχουν γενικά κοινά βασικά χαρακτηριστικά, που τα επιβεβαιώνουν τόσο τα Τυπικά και Καταστατικά τους κείμενα και οι δημοσιεύσεις τους σε περιοδικά της Μασονίας, όσο και οι δράσεις τους με αφορμή θρησκευτικά η ιδεολογικά, εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα. Αυτά αποκάλυψαν τόσο οι εισηγήσεις των ομιλητών όσο και τα συγγράμματα συγγραφέων, όπως των μακαριστών αρχιμανδρίτου Επιφανίου Θεοδωροπούλου και Νικολάου Ψαρουδάκη, ιδρυτού της Χριστιανικής Δημοκρατίας και συγγραφέα πολλών αποκαλυπτικών βιβλίων κατά της Μασονίας. Σ αὐτούς προστίθενται πολλοί άλλοι αξιόλογοι και αγωνιστές κήρυκες και συγγραφείς κληρικοί και λαϊκοί.
2. Θρησκευτική σκοπιά
α. Η Μασονία, παρά τα λεγόμενα μερικών Διδασκάλων της Στοάς, για να αποκρύψουν το θρησκευτικό χαρακτήρα της μυστικής Εταιρείας η Ταγματος, είναι αναμφισβήτητα θρησκεία, φιλοδοξούσα να αποβεί υπερθρησκεία, και μάλιστα ξένη και αντίθετη και εχθρική στον Χριστιανισμό, τον οποίο συστηματικά υπονομεύει σε πολλά επίπεδα.
Η Μασονία έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας θρησκείας, όπως απέδειξε η «Πράξις περί Μασονίας» της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος το 1933 καθώς και το εμπεριστατωμένο υπόμνημα του καθηγητή Π. Μπρατσιώτη και τα βιβλία του καθηγητή Π. Τρεμπέλα, καθώς επίσης και άλλων χριστιανών και ιδιαιτέρως του μακαριστού αρχιμανδρίτου Επιφανίου Θεοδωροπούλου (·πρόταση νέου «Θεού», του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Συμπαντος, Τυπικά θρησκευτικών τελετών, προσευχές, όρκοι, βωμοί, ναοί, λατρεία, ευλογίες, μυστήρια, σύμβολα, θρησκευτική ορολογία κ.λπ., κ.λπ.).
(βλ. = Επιφανίου Θεοδωροπούλου, 1965, Η Μασονία υπό το φως της αληθείας, εν Αθήναις, Εκδ. Πατμος).
Εξάλλου, σε μασονικά κείμενα διαβάζουμε·
β. Στο περιοδικό των μασόνων Πυθαγόρας - Γνώμων (1935), ο θεωρητικός της Μασονίας Α.Πάϊκ, κάτω από τον τίτλο «Το πιστεύω των Τεκτ.·» γράφει·
« Ο Ελευθεροτεκτονισμός επιδιώκει την διάδοσιν μόνον του ιδικού του πιστεύω, καθ ὅ η παγκόσμιος θρησκεία διδάσκεται υπό της φύσεως και της λογικής. Αι Τεκτονικαί Στοαί δεν είναι Ναοί Ιουδαϊκοί η Μουσουλμανικοί η Χριστιανικοί. Ο Τεκτονισμός επαναλαμβάνει τας ηθικάς αρχάς όλων των θρησκειών... Απανθίζει εξ όλων των πιστεύω το καλόν»... (βλ. και Ν. Ψαρουδάκη, 1991, Μασονία· Η έχιδνα του Σιωνισμού, Αθήνα, Εκδ. Ορθ. Μετωπο, σελ. 116 - 7).
γ. « Ο Μεγας του Συμπαντος Αρχιτέκτων είναι ο Μεγας ημών διδάσκαλος και ο αλάθητος νόμος, τον οποίον μας παρέδωσε, είναι εκείνος, σύμφωνα με τον οποίον εργαζόμεθα. Θρησκευτικαί συζητήσεις εν τη Στοά απαγορεύονται αυστηρώς, διότι οι τέκτονες ακολουθούμεν μόνον την γενικώς παραδεδεγμένην θρησκείαν, την θρησκείαν της Φυσεως» (περ. Πυθαγόρας - Γνώμων, 1935, σελ. 15).
δ. Στη Μασονική Εγκυκλοπαίδεια του Ν. Λασκαρη (με άδεια της Μ.· Στ.· της Ελλάδος και του Υ.Σ. του 33ου βαθμού) γράφονται στο λήμμα «Θρησκεία και ο Τεκτονισμός»· Η Τεκτονική Θρησκεία δεν κάνει διακρίσεις... Ο Τεκτονισμός δεν είναι Ιουδαϊσμός... Δεν είναι ούτε Χριστιανισμός... Η θρησκεία του Τεκτονισμού είναι η γενική θρησκεία της φύσεως και της πρωταρχικής αποκαλύψεως... Αποτελεῖ όμως αναμφισβητήτως την πύλην, δια της οποίας εισάγονται οι πιστοί εις τον Ναόν της Θείας Αληθείας»!
(βλ. Ν. Ψαρουδάκη, 1999, Λογοι διαλύσεως της Μασονίας, Μαρούσι, Εκδ. Ορθ. Μετωπο, σελ. 29).
ε) Κατά τον Κ. Μελισσαρόπουλο, μασόνο 33ου βαθμού, στο βιβλίο του « Επτά Τεκτονικαί Ομιλίαι εις 18ον», ο Μ.Α.Τ.Σ. δεν είναι ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο εκ του μηδενός, όπως ο Χριστιανικός Θεός, αλλά πίσω από τον Αγγελο του Φωτός Ελβίς, το Πνεύμα του Πυρός, κρύβεται ο Φωσφόρος άγγελος, ο Εωσφόρος, ο Σατανάς, αφού ερμηνεύεται η Γενεσις σύμφωνα με αποκρυφιστικές δοξασίες, όπου αντιστρέφονται όλα στο όνομα της ελεύθερης σκέψης». (βλ. Ν. Ψαρουδάκης, 1999, ο.π., σελ. 32 - 35)
στ. Οι Γαλλοι μασόνοι φαίνεται προχωρούν περισσότερο. Το 1875 κατά τη σύνταξη του νέου Συντάγματος και του Γεν. Κανονισμού... πρότειναν αντί του (προσωπικού) Μ.Α.Τ.Σ. να γίνει αποδεκτή η ύπαρξις Αρχῆς Δημιουργού, οπότε (κατά τούς Αγγλους Μασόνους) γίνεται η ιδεολογία των μασόνων αθεϊστική.
ζ) Συμφωνα με τις «θεμελιώδεις διατάξεις της Μασονίας (Τεκτονικό Δελτίο, της Μ.Σ. της Ελλάδος, τ. 74 - 5/1967), σελ. 281 - 89) που «είναι το δογματικό στήριγμα της μασονικής θρησκείας» (βλ. Ν.Ψ., ο.π. σελ. 37 - 39) καθιερώνεται ως Θεός της Μασονίας ο Εωσφόρος η Σατανάς η Διάβολος.
Τα ανωτέρω θεωρούνται απαραβίαστα.
Κατόπιν των ανωτέρω δεν συμβιβάζεται η ιδιότητα του χριστιανού και μάλιστα του Ορθοδόξου με την ιδιότητα του μασόνου, που ορκίζεται πι-στη στον Μ.Α.Τ.Σ., στα δόγματα και τα Τυπικά της Μασονίας. Αλλος ο Θεός των μασόνων με την ιδεολογία που εξασφαλίζει τούς ολίγους, τούς ταξικά συνασπισμένους με μυστικό τρόπο και όρκους και άλλος ο Θεός των χριστιανών, η Αγία Τριάδα, που αγκαλιάζει όλους τούς ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, με το πνεύμα της Αγάπης, που είναι ο ίδιος ο Θεός.
Επομένως, όσοι χριστιανοί ασπάστηκαν τη Μασονία και όσοι μασόνοι νομίζουν ότι μπορούν συγχρόνως να είναι και Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι, πρέπει να διαφωτιστούν από την Εκκλησία, να μετανοήσουν και να κατανοήσουν πλήρως την επικίνδυνη τακτική της Μασονίας, δηλαδή της ηγεσίας των μασόνων, που κρατάει στο σκοτάδι τούς πρωτόβαθμους μασόνους και υπηρετεί τα διεθνή κέντρα του Σιωνισμού για την παγκόσμια εξουσία και την Πανθρησκεία, η οποία αντιστρατεύεται το Χριστιανισμό και εκφράζει το Διεθνή Σιωνισμό, που εξέπεσε στη θρησκεία του Εωσφόρου, όπως αποδεικνύει το Ταλμούδ, η Καμπάλα και η Ραβινική διδασκαλία.
Επειδή, εξάλλου οι μασόνοι, σε κατάλληλες ευκαιρίες, για να προσελκύσουν μέλη και υποψήφια θύματα και να διαφημίσουν τη Μασονία, ισχυρίζονται, ίσως κάποτε ψευδώς, ότι κάποιοι ιεράρχες ανήκουν η ανήκαν στη Μασονία, γι αὐτό είναι αναγκαία η διαρρήδην αποκήρυξη της Μασονίας από κάθε ιεράρχη και από τη σύνολη Ιεραρχία, όπως έγινε και το 1933 το 1972, το 1986 και το 1996.
Οπως, έγραψε ο μακαριστός Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, όσοι προσήλθαν στη Μασονία, είναι τραγικά πρόσωπα και θύματα μιας απάτης και η Εκκλησία οφείλει να τούς αναζητήσει, να τούς ανεύρει και να τούς σώσει από την πλάνη.
3. Πολιτική και Δημοκρατική σκοπιά
Επειδή η εκάστοτε μασονική ηγεσία ισχυρίζεται ότι είναι φιλανθρωπική οργάνωση και δεν ασχολείται η δεν επιδιώκει την πολιτική εξουσία, για να καθησυχάσει την κοινή γνώμη και να εξαπατήσει τούς αφελείς, ενώ στην πράξη συνήθως, με μυστικές συμμαχίες και διεθνείς εξαρτήσεις, επηρεάζει την πολιτική ζωη από τα παρασκήνια, το χρέος όλων των πολιτών και ιδιαίτερα των χριστιανών είναι να αποκαλύψουν τα τεκταινόμενα, που υπονομεύουν τη Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία της χώρας.
Η πολιτική όμως δραστηριότητα των Ελλήνων, που γίνεται σύμφωνα με τούς δημοκρατικούς θεσμούς και αποβλέπει στην πρόοδο και τη δικαιοσύνη στην ελληνική κοινωνία, είναι ευκτέα, γιατί διεξάγεται με διαφάνεια και διευκολύνει τον πολιτικό διάλογο, που ευνοούν την κοινωνική συνοχή.
Πάντως η σχέση της Μασονίας και της Πολιτικής είναι στενή. Εξάλλου, υπάρχουν και κλάδοι της Μασονίας που διαψεύδουν, όσους μασόνους ισχυρίζονται ότι δεν επιδιώκουν την πολιτική. Ιδιαίτερα οι Στοές του Γαλλικού δόγματος, οι Ιλλουμινάτοι, η Λεσχη Μπίλντερμπεργκ και άλλοι αποκαλύπτουν τούς πολιτικούς τους στόχους.
Εμμεσα η άμεσα φαίνεται ότι οι μασόνοι υπηρετούν τα συμφέροντα των πλουτοκρατιών της μιας η άλλης φατρίας και όχι του λαού ολοκλήρου.
Η απόδειξη της πολιτικής δράσης των μασόνων προκύπτει από πλήθος γεγονότα, κάποτε με εγκληματικούς σκοπούς, ασυμβίβαστους με την εθνική ανεξαρτησία.
Το σκάνδαλο της Ιταλικῆς Στοάς Ρ-2 το 1981, που συμμετείχε, σε συνεργασία με την Μαφία την Τράπεζα του Βατικανού και την αμερικανική Σ.Ι.Α., στην ανατροπή της Ιταλικῆς Δημοκρατίας και τη διακυβέρνηση της χώρας με προεδρικό καθεστώς μασονικού χαρακτήρα και αμερικανική εξάρτηση. Εξάλλου, το οικονομικό σκάνδαλο της Ρ-2 ήτον τεράστιο, αφού η Στοα με μέλη της είχε διεισδύσει σε καίριους τομείς της Κυβέρνησης και της δημόσιας διοίκησης, ώστε να υπονομεύει το δημόσιο συμφέρον. Ενδεικτικά αναφέρουμε σχετικά έργα και δημοσιεύματα·
— Ν. Ψαρουδάκης, 1991, Μασονία· Η έχιδνα του Σιωνισμού, Αθήνα, Εκδ. Ορθ. Μετωπο σελ. 90 - 98.
— Κ. Τσαρούχα, 2004, Η Μασονία στην Ελλάδα, Αθήνα, Εκδ. - Ελλ. Γράμματα,
Πλήθος άρθρων των εφημερίδων Ελευθεροτυπία, Τα Νεα, Το Βήμα, Απογευματινή, Ακρόπολις, Αυριανή, Χριστιανική και άλλες κατά την περίοδο Μαΐου - Ιουνίου 1981.
Η Μασονία συσπειρώνοντας φιλόδοξους ανθρώπους μέσα στις μυστικές Στοές της για να επιτύχουν τη μασονική αλληλεγγύη, καλλιεργεί το αντιδημοκρατικό πνεύμα, υπονομεύοντας την ισορροπία της Δημοκρατίας αλλά και σε περιόδους κρίσιμες την Εθνική Ασφάλεια, ώστε να προκαλεί κάθε ελεύθερο πολίτη και κάθε χριστιανό, που εκτιμά τούς αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού για την πίστη και την πατρίδα.
Για την απόδειξη των ανωτέρω αναφέρουμε μερικά αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά της Μασονίας.
α) Είναι μυστική συνωμοτική οργάνωση μιας ολιγαρχικής ελίτ, που συνάπτει συμμαχία συμφερόντων με στόχο την εξουσία εις βάρος των άλλων πολιτών.
β) Διακρίνει «καθαρούς και εκλεκτούς μασόνους» και «βεβήλους» με ρατσιστικό τρόπο, όπως χαρακτηρίζονται οι εκτός Στοάς.
γ) Αποκλείει από τούς κόλπους της τούς οικονομικά ασθενείς, τούς αγρότες, τούς εργάτες και τούς μαύρους. Είναι κατ ἀρχάς ρατσιστική συμμαχία των λευκών αστών.
δ) Συνδέθηκε με την Αγγλική κυρίως Αποικιοκρατία, το οικονομικοπολιτικό πραξικόπημα - σκάνδαλο της Ιταλικῆς Στοάς P-2 και το σύγχρονο Ιμπεριαλισμό (βλ. Μ.Μ.Ε. του 1981).
ε) Οι μισοί, περίπου, πραξικοπηματίες της Χούντας και μέλη των Κυβερνήσεων της Δικτατορίας ήταν μασόνοι.
στ) Η μασονική δράση για τη λήψη αποφάσεων είναι αυστηρά ιεραρχική, όπου οι χαμηλόβαθμοι μασόνοι αγνοούν τα μυστικά και δεν ελέγχουν τούς υψηλόβαθμους, που επιβάλλονται εκ των άνω, ασκώντας και με απειλές το νόμο της σιωπής.
ζ) Η Μασονία έχει στενές σχέσεις με Στοές του Εξωτερικοῦ, κυρίως της Αγγλίας και των ΗΠΑ, και εξαρτάται από σιωνιστικά διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού και της παγκοσμιοποίησης ανεξέλεγκτα.
η) Μεσα στις Στοές επιβάλλεται προληπτική λογοκρισία και απαγορεύεται η ελευθερία της εκφράσεως για πολιτικά η θρησκευτικά θέματα, αν και η Μασονία καυχάται για την ελευθερία της έρευνας της αλήθειας και για το πνεύμα του Διαφωτισμού.
θ) Η Μασονία καταδυναστεύει την ελεύθερη συνείδηση, επιβάλλοντας φρικτούς όρκους, αδιαφορώντας για την αξιοπρέπεια των προσώπων, που απειλεί ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους.
ι) Γενικά η Μασονία αντιστρατεύεται πλήρως στη διαφάνεια, που αποτελεί πρωταρχικό χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας η οποία απαιτεί φως, πειθώ λόγου, ανιδιοτέλεια και παρρησία, τα οποία ενισχύουν την ισοπολιτεία και την αξιοκρατία.
ια) Τελος, συνέπεια των ανωτέρω, οι σκοποί, η δομή και οι μέθοδοι της Μασονίας αντιστρατεύονται σε συγκεκριμένα άρθρα του Συντάγματος. Διαπρεπείς δικαστικοί και νομικοί διακήρυξαν το ασυμβίβαστο της ιδιότητας του δικαστή και της ιδιότητας του μασόνου, που θέτουν υπεράνω όλων την υπακοή τους στα μασονικά Συντάγματα.
Π ρ ο τ α σ ε ι ς :
- Για τούς παραπάνω λόγους προτείνουμε στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο να ανανεώσουν την καταδίκη της Μασονίας, ενημερώνοντας τον ελληνικό λαο και γενικά τούς χριστιανούς για την απάτη και τούς πραγματικούς σκοπούς και τις μεθόδους της Μασονίας, στα πλαίσια της Ελληνικῆς Πολιτείας και σε διεθνές επίπεδο.
- Επίσης, καλούμε την Πολιτεία και την ανεξάρτητη Δικαστική Εξουσία να ελέγξουν την εφαρμογή του Συντάγματος και των νόμων εκ μέρους των Μασονικών Στοών, θωρακίζοντας τη Δημοκρατία και προφυλάσσοντας την Εθνική Ανεξαρτησία, από μυστικές και ανεξέλεγκτες δυνάμεις και συμφέροντα που εξαρτώνται από κέντρα του εξωτερικού.
- Ιδιαιτέρως ζητούμε την διάλυση του Τεκτονικού Ιδρύματος γιατί·
α) Εχει παρεκκλίνει του σκοπού του και εξαπατά το κράτος αφού ιδρύθηκε με σκοπό «την ευόδωσιν έργων ευποιΐας, ιδία δια περιθάλψεως ενδεών και μορφώσεως απόρων παίδων», αλλά έχει κύριο έργο του την ίδρυση, λειτουργία και συντήρηση Μασονικών Στοών και την προώθηση της λατρείας του ΜΑΤΣ.
β) Το Τεκτονικό Ιδρυμα πραγματοποιεί μυήσεις και εμφανίζεται ως δήθεν Σωματείο ενώ νομικώς είναι ανύπαρκτο χωρίς δικαστική αναγνώριση.
Για όλα τα παραπάνω έχομε στη διάθεση κάθε Αρχῆς φάκελλο αδιάσειστων στοιχείων για την αντισυνταγματική και παράνομη λειτουργία του Τεκτονικού Ιδρύματος.
+ O ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, ΟΜ. ΚΑΘΗΓ. ΠΑΝΕΠΙΣΤ. ΑΘΗΝΩΝ
ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΛΙΑΡΑΚΗΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

29/11/09

Mε τον παπικό Βάλτερ Κάσπερ θα γιορτάσει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος την εορτή του Αγίου Ανδρέου (και σε ρουμανική μετάφραση)

Τηρώντας σταθερά τις οικουμενιστικές του συνήθειες ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα γιορτάσει και φέτος την εορτή του Αγίου Ανδρέου μαζί με τους παπικούς αντιπροσώπους που θα έχουν επικεφαλής τον Βάλτερ Κάσπερ. Ούτε οι φωνές των αγωνιστών πιστών ούτε το ναυάγιο του Διαλόγου στην Κύπρο φαίνεται πως μπορούν να συνετίσουν τους οικουμενιστές. Ο εορτασμός του Αγίου Ανδρέου στο Φανάρι με την παρουσία παπικών και των Αγίων Αποστόλων στη Ρώμη με παρουσία ορθοδόξων επισκόπων είναι μία καθιερωμένη πλέον συνήθεια των οικουμενιστών και των παπικών. Αυτή η κακή συνήθεια πρέπει άμεσα να διακοπεί διότι:......
α) Η παρουσία παπικών στη Θεία Λειτουργία δεν αποτελεί παρά συμπροσευχή, την οποία απαγορεύουν οι Ιεροί Κανόνες. Πολλές φορές άλλωστε οι παπικοί αναγινώσκουν το "Πάτερ ημών" ή άλλα λειτουργικά κείμενα κάνοντας ακόμη πιο ενεργή τη συμμετοχή τους στα τελούμενα.
β) Η εικόνα των παπικών μέσα στον πατριαρχικό ναό δημιουργεί στο λαό μία εντύπωση ενότητας μεταξύ όλων των Χριστιανών, εντύπωση πλήρως πλανεμένη. Οι παπικοί είναι αιρετικοί και δεν έχουν θέση σε Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία.
Η παρουσία των παπικών καρδιναλίων στην πατριαρχική Λειτουργία δεν αποτελεί παρά αμαύρωση του εορτασμού του αγίου Αποστόλου Ανδρέου. Το Φανάρι με τέτοιες ενέργειες μοιάζει να έχει χάσει οριστικά το φως του και δεν διαφαίνεται προς το παρόν τρόπος για να αποκτήσει ξανά την πνευματική του φωτεινότητα.
_____________________________________________
29.11.2009

Patriarhul Bartolomeu va sărbători pe Sfântul Andrei împreună cu cardinalul catolic Walter Kasper

Fidel cu statornicie obişnuinţelor sale ecumeniste, Patriarhul Bartolomeu va sărbători şi anul acesta pomenirea Sfântului Andrei împreună cu reprezentanţii catolici care l-au avut drept cap de delegaţie pe Walter Kasper. Se pare că nici protestele creştinilor practicanţi, nici naufragiul Dialogului din Cipru nu au putut să-i înţelepţească pe ecumenişti. Sărbătorirea Sfântului Andrei în Fanar în prezenţa catolicilor şi sărbătorirea Sfinţilor Apostoli
Petru şi Pavel la Roma în prezenţa episcopilor ortodocşi este de acum o obişnuinţă consfinţită a ecumeniştilor şi a catolicilor. Acest rău obicei ar trebui să înceteze imediat, pentru că:
a) Prezenţa catolicilor la Dumnezeiasca Liturghie nu constituie decât rugăciune-în-comun, care este interzisă de Sfintele Canoane. De altfel, catolicii de foarte multe ori citesc rugăciunea „Tatăl nostru” sau alte texte liturgice, făcându-şi mai activă în felul acesta participarea la aceste slujbe.
b) Imaginea catolicilor în Catedrala Patriarhală crează poporului impresia unităţii între toţi creştinii, impresie cu totul rătăcită. Catolicii sunt eretici şi nu-şi au locul în cadrul Dumnezeieştii Liturghii ortodoxe.
Prezenţa cardinalilor catolici la Liturghia patriarhală nu constituie decât o umbrire a prăznuirii Sfântului Apostol Andrei. Prin astfel de acţiuni, Fanarul pare că şi-a pierdut definitiv lumina, iar pentru prezent nu se întrevede nici o modalitate prin care şi-ar putea redobândi luminozitatea duhovnicească.

Moναχός Μωυσής, Η Αθωνιάδα Σχολή και οι άγιοι της

πηγή: Μακεδονία, 29/11/2009
Η Αθωνιάδα σχολή και οι άγιοί της

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Συμπληρώνονται εφέτος 260 έτη από την ίδρυση της Αθωνιάδας Σχολής, παρά τη μονή Βατοπεδίου. Πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας, με έντονη πνευματική δραστηριότητα.
Ιδρυτής της είναι ο λόγιος Βατοπεδινός προηγούμενος Μελέτιος (1748). Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος ο Ε’ εκδίδει το πρώτο σιγίλιο υπέρ της μονής (1750)............

Πρώτος σπουδαίος σχολάρχης διετέλεσε ο περίφημος Νεόφυτος ο Καυσοκαλυβίτης (+1780), ο οποίος υπήρξε αρχηγέτης του γνήσια αναγεννητικού κινήματος των ιεροπρεπών Κολλυβάδων. Ακολουθούν ο Κυπριανός ο Κύπριος (+1783) και το 1753 ο σοφός Ευγένιος ο Βούλγαρης (+1806).
Στις αρχές του 1752 καθηγητής και σχολάρχης υπήρξε ο δραστήριος ιερομόναχος Αγάπιος (+1752) από τη Γαλάτιστα Χαλκιδικής, που είχε διακονήσει στον Πανάγιο Τάφο των Ιεροσολύμων και σε μετόχια του στη Ρωσία. Μαρτύρησε από τους Τούρκους έξω της Θεσσαλονίκης στις 18-8-1752.
Το 1749 έρχεται στη Σχολή ως μαθητής ο γνωστός ιερομόναχος Κοσμάς ο Αιτωλός (+1779), ο οποίος καθηγητές είχε τον Ε. Βούλγαρη, τον Π. Παλαμά και τον Ν. Τζατζούλιο. Μετά μακρά παραμονή στη μονή Φιλοθέου εξέρχεται του Αγίου Όρους κηρύττοντας συνεχώς, κτίζοντας σχολεία κι εκκλησίες, ενδυναμώνοντας τον υπόδουλο λαό. Το κήρυγμά του στέφει ο ένδοξος ιερομάρτυς με το αίμα του στο Κολικόντασι της Β. Ηπείρου στις 24-8-1779.
Μαθητής, δάσκαλος και σχολάρχης διετέλεσε και ο πολύσοφος όσιος Αθανάσιος ο Πάριος (+1813). Πρωτοήλθε στη Σχολή το 1752 υπό τον Νεόνυμφο και τον Ευγένιο. Το διδακτικό, κηρυκτικό και συγγραφικό του έργο είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Ήταν πρόμαχος των παραδοσιακών Κολλυβάδων.
Μαθητής του Αθανασίου του Παρίου υπήρξε ο συνώνυμός του από την Κουλακιά -σημερινή Χαλάστρα- της Θεσσαλονίκης, επί διετία, ο νεομάρτυς Αθανάσιος ο Κουλακιώτης (+1774). Μαρτύρησε έξω της Θεσσαλονίκης για την πίστη του στις 8-9-1774.
Συντοπίτης του νεομάρτυρα Αθανασίου ήταν ο επίσης νεομάρτυρας Ιωάννης (+1776). Πιθανώς διετέλεσε δάσκαλος της Σχολής. Οι Τούρκοι ισχυρίζονταν ότι ήθελε να γίνει μουσουλμάνος, εκείνος αρνούμενος τη συκοφαντία δέχθηκε να μαρτυρήσει, ομολογώντας με θάρρος την πίστη του στον Χριστό. Απαγχονίστηκε στο παζάρι της Θεσσαλονίκης στις 15-2-1776.
Μαθητής της Σχολής αξιόλογος υπήρξε ο όσιος Κύριλλος Παπαδόπουλος (+1833) από την Πάρο. Καθηγητή του είχε τον συμπατριώτη του Αθανάσιο. Είχε υψηλή παιδεία και μεγάλη αρετή. Διετέλεσε “γενικός ιεροκήρυκας Αιγαίου”, ιδρυτής και ανακαινιστής μονών και χαρισματούχος όσιος.
Μαθητής της Αθωνιάδας επίσης υπήρξε ο ιεροδιάκονος Αρκάδιος ο Ιβηρίτης, που γεννήθηκε στο Αϊβαλί της Μ. Ασίας το 1893. Το 1912 προσήλθε στην αθωνική μονή των Ιβήρων. Το 1914 εκάρη μοναχός σε αυτή. Το 1916 ήταν μαθητής στην Αθωνιάδα. Μαρτύρησε με τον παραδελφό του ιερομόναχο Γαβριήλ στις 14-9-1922 στο μετόχι της μονής στο Αϊβαλί από τους Τούρκους.
Πνευματικός της Σχολής διετέλεσε ο άγιος Μακάριος ο Νοταράς (+1805), πρώην μητροπολίτης Κορίνθου, ακόλουθος πιστός του αγιορειτικού κινήματος των Κολλυβάδων, συγγραφέας και διδάχος με υπέροχο βίο και θαυμαστές θαυματουργίες στη Χίο όπου και ανεπαύθη εν Κυρίω στις 17-4-1805.
Συνέκδημος του αγίου Μακαρίου υπήρξε ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (+1809). Στον χώρο όπου βρίσκεται σήμερα η Σχολή, στη Βατοπεδινή σκήτη του Αγίου Ανδρέου, παρά τις Καρυές, συναντήθηκαν οι δύο ιεροί άνδρες, Μακάριος και Νικόδημος, το 1777, για να συνεννοηθούν για την έκδοση της περίφημης “Φιλοκαλίας”. Ο όσιος Νικόδημος διετέλεσε έφορος της Σχολής.
Σε καιρούς δύσκολους, ως τους σημερινούς, είναι μεγάλη η ανάγκη να μη λησμονάμε την προσφορά της Εκκλησίας στην παιδεία του Γένους, με την ανάδειξη τόσων λαμπρών μορφών. Να δούμε τι θα αναδείξουν οι σημερινές σχολές μας δίχως ιερά πρότυπα. Η σημερινή Αθωνιάδα Σχολή αγωνίζεται να συνεχίζει την παράδοση που έχει 260 ετών προσφορά αγιότητος.

Ένωση Θεολόγων Ν.Λέσβου, Προβολή της ταινίας "Νησί"

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Η Ένωση Θεολόγων Νομού Λέσβου σας προσκαλεί τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009 και ώρα 7:00 μμ στο θέατρο ΦΟΜ στην προβολή της κινηματογραφικής ταινίας
«ΝΗΣΙ»
Μια ταινία........
σταθμός για την ορθοδοξία.
Μία ταινία - μήνυμα πνευματικότητας από τη σημερινή Ρωσία.
Με μοναδικό τρόπο ο Ρώσος σκηνοθέτης Παύλος Λουνγκίν
μας δίνει την εικόνα ενός πραγματικά δια Χριστόν Σαλού.
Το μεγαλείο της αληθινής μετάνοιας ενός ανθρώπου
και το μέγεθος τη αγάπης του Θεού
ξεδιπλώνονται μπροστά μας...
«Το νησί του Ανατόλιου»

Ένα κινηματογραφικό διαμάντι που αξίζει να δείτε.
Με τη στήριξη του Πολιτιστικού Κέντρου Μυτιλήνης ΦΟΜ «Ο Θεόφιλος»
Είσοδος ελεύθερη

Παναγιώτης Τελεβάντος, Σχόλιο στην Επιστολή του "Κοσμά Φλαμιάτου" προς τον καθηγητή Πέτρο Βασιλειάδη

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΠΕΤΡΟ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ

Γράφει ο κ. Παναγιώτης Τελεβάντος, Θεολόγος -Φιλόλογος
Η επιστολή του "Κοσμά Φλαμιάτου" προς τον Καθηγητή κ. Βασιλειάδη είναι ένα θαυμάσιο κείμενο για το οποίο εκφράζουμε θερμά συγχαρητήρια στους συντάκτες του. Κρίμα που έμεινε αδημοσίευτη για τόσο καιρό. Αν είχε δημοσιευθεί νωρίτερα θα είχε βοηθήσει όλους μας να συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητα του θέματος στις αληθινές του θλιβερές διαστάσεις...........

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ
Επισημαίνω ορισμένα από τα πολλά σημαντικά στοιχεία της επιστολής:
1.) Είναι γραμμένη με μετριοπάθεια, δύναμη θεολογικής σκέψεως και από κάλαμο που έχει επάρκεια για αξιολόγηση των δεδομένων.
2.) Δίνει ολοκληρωμένη εικόνα του τι έγινε στην Ημερίδα για το διάλογο στο ΑΠΘ.
3.) Απεκάλυψε, για μια ακόμη φορά, με τα χείλη του Καρδινάλιου Κάσπερ (τα πιο υπεύθυνα μετά τον Πάπα χείλη) του Βατικανού, ότι οι Παπικοί αντιλαμβάνονται την ένωση με τους όρους της εκκλησιολογίας της Β' Βατικάνειας Συνόδου: Δηλάδη ως εξουνιτισμό των Ορθοδόξων.
4.) Οι καθηγητές Σταμούλης, Κωνσταντίνου και Βασιλειάδης (ο καθένας με το δικό του τρόπο), κάνουν πλάτες στην πρόταση του εκπροσώπου του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄ π. Παύλου Κουμαριανού να προχωρήσουμε στη δια-κοινωνία (inter-communio), με άλλα λόγια σε ένωση με τους Παπικούς και να αφήσουμε τις όπoιες άλλες διαφορές για "συζήτηση" στο μέλλον,
5.) H Ημερίδα είχε ολοφάνερα ως στόχο τη διακρίβωση των αντιδράσεων των πιστών για τα καταχθόνια οικουμενιστικά σχέδια στην Πάφο.

Η ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ “ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ”
Παρακαλούμε θερμά τους συντάκτες του κειμένου να δίνουν με την ίδια τεκμηρίωση και νηφαλιότητα τις θέσεις τους για όσα οικουμενιστικά παρατράγουδα σημειώνονται.
Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι οι καλοί αδεφοί της Ενωσης "Κοσμάς Φλαμιάτος" είναι ακραίοι ως προς τις αντιδράσεις τους εναντίον του Οικουμενισμού.
Ομολογώ ότι γνωρίζω ελάχιστες από τις ενέργειές τους και έχω υπόψη μου πολύ λίγα κείμενα από όσα έχουν κατά καιρόν εκδώσει.
Η εντύπωση που απεκόμισα, όμως, από τη συγκεκριμένη επιστολή και τρία ή τέσσερα κείμενά τους που έτυχε να διαβάσω στο παρελθόν, είναι ότι γράφουν με νηφάλιο και κόσμιο τρόπο, ξέρουν θεολογία και είναι αντικειμενικοί.
Η πρώτη μου επαφή με τα κείμενά τους ήταν όταν διάβασα το άρθρο που δημοσίευσε ο κ. Σημάτης στον "Ορθόδοξο Τύπο" ως απάντηση στις ατεκμηρίωτες θέσεις του π. Τσέτση εναντίον της Ομολογίας πίστεως για τον Οικουμενισμό. Διαπίστωσα αμέσως ότι κανένας φανατισμός και καμιά εμπάθεια δεν διέκρινε τις θέσεις του. Αντίθετα! Και πειστικά επιχειρήματα περιείχε και δύναμη θεολογικής σκέψεως το διέκρινε. Η επιστολή της Ενωσης “Κοσμάς Φλαμιάτος” προς τον κ. Βασιλειάδη, που μόλις έδωσαν στο φως της δημοσιότητας, ενισχύει τη θετική εντύπωση που σχημάτισα με την ανάγνωση των άλλων (έστω λίγων) κειμένων τους που διάβασα.
Τους παρακαλούμε θερμά να συνεχίσουν τον αγώνα τους με τον ίδιο θεάρεστο τρόπο.

28/11/09

Ένωσις "Κοσμάς Φλαμιάτος", Επιστολή - Απάντηση στον καθηγητή Βασιλειάδη (για την Ημερίδα της Θεσ/νίκης)

Το κείμενο αυτό δίνει κάποιες πληροφορίες και αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές και στοχοθεσίες των διοργανωτών της Ημερίδας της Θεσσαλονίκης (20/5/09) που είχαν για θέμα τον διεξαγόμενο Θεολογικό Διάλογο. Γράφτηκε εν είδει επιστολής τον Αύγουστο 2009, ως απάντηση στην Επιστολή που μας έστειλε ο καθηγητής κ. Π. Βασιλειάδης (την οποία είδαμε δημοσιευμένη ταυτόχρονα και σε κάποια ιστοσελίδα και παραθέτουμε στο τέλος του παρόντος). Κάποια πρώτα σχόλια για την Επιστολή του κ. Βασιλειάδη έκανε το thriskeftika.blogspot.com το οποίο και μας παρότρυνε να απαντήσουμε σε ό,τι μας αφορούσε. «Τεχνικοί» λόγοι, όμως, δεν μας επέτρεψαν τότε να το ολοκληρώσουμε και να το δημοσιεύσουμε. Το κάνουμε τώρα, που ξαναήρθε το θέμα στη επικαιρότητα με αφορμή δημοσίευση στο apotixisi.blogspot.comκειμένου του καθηγητού δογματικής Χρυσ. Σταμούλη και στη συνέχεια του καθηγητή Παν. Τελεβάντου.

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»
ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 30, 546 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΗΛ. 6972176314
E−MAIL: KFLAMIATOS@YAHOO.GR. ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ: Τ.Θ. 135, 421 00 ΤΡΙΚΑΛΑ
OΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤHΣ EΝΩΣΕΩΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΙΕΡΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤHΣ EΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤHΣ EΛΛΑΔΟΣ


Προς καθηγητή
κ. Πέτρο Βασιλειάδη
Πρόεδρο του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Μέλη Διοργανωτικής Επιτροπής Ημερίδας, την Συντακτική Επιτροπή «Ομολογίας Πίστεως», Μ.Μ.Ε.
ΘΕΜΑ: Απάντηση (αργοπορημένη) σε Επιστολή σας

Κύριε Βασιλειάδη,
Στις 20 Ιουνίου 2009 λάβαμε Επιστολή σας με αφορμή μικρό κείμενο του «Κοσμά Φλαμιάτου» που σας εστάλη και κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο.......
με τίτλο: «Εξωφρενικές θέσεις από εκπρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών!». Με το κείμενο εκείνο, παρουσιάζαμε τις τοποθετήσεις του π. Παύλου Κουμαριανού στην Ημερίδα που διοργανώσατε στην Θεσσαλονίκη (20/5/09). Στο κείμενό μας εκείνο τοποθετούσαμε απλώς τα λόγια του π. Παύλου σε αντιπαράθεσή με τα λόγια δυο Αγίων της Εκκλησίας μας, έτσι ώστε να μπορεί ο αναγνώστης να διακρίνει μόνος του, ότι η αναπάντεχη και απαράδεκτη θέση που ο π. Παύλος διατύπωσε, βρισκόταν στον αντίποδα της Πατερικής διδασκαλίας. Μετά τη δημοσιοποίηση του κειμένου εκείνου, ο ηλεκτρονικός εκκλησιαστικός τύπος (κι όχι εμείς) προχώρησε σε κριτική της τοποθετήσεως αυτής του π. Παύλου για τους Διαλόγους, χαρακτηρίζοντάς την ως μια καθαρά «ουνίτικης» φιλοσοφίας τοποθέτηση.
Αυτό φαίνεται πως ενόχλησε ιδιαίτερα εκτός των άλλων κι εσάς, επειδή εμφάνιζε γυμνή την αλήθεια που επιμελώς κρύβουν οι εμπνευστές και διεκπεραιωτές των Διαλόγων, αφού περιέγραφε την απ’ αιώνων στοχοθεσία και τη φιλοσοφία της Παπικής Ουνίας, και αποκάλυπτε πως στόχος των διαλεγομένων είναι οπωσδήποτε και γρήγορα μια «ένωση των εκκλησιών» και με οποιοδήποτε τίμημα, χωρίς να επιστρέψουν οι ετερόδοξοι στην ΜΙΑ Εκκλησία και την ΜΙΑ Αλήθεια, χωρίς να εξασφαλίσουν οι Ορθόδοξοι διαλεγόμενοι ως προϋπόθεση της «Ενώσεως», το «ΕΙΣ Κύριος, ΜΙΑ πίστις, ΕΝ βάπτισμα…», χωρίς να ληφθούν υπόψιν οι συγκεκριμένες διαδικασίες που επιτάσσουν οι Ιεροί μας Κανόνες για την επιστροφή των αιρετικών, αφού απροκάλυπτα πλέον παραμερίζονται και διαγράφονται όλες αυτές οι διαδικασίες των Ι. Κανόνων. Μάλιστα, δεν επικαλούνται οι ορθόδοξοι «εκπρόσωποί» μας στους Διαλόγους ούτε εκείνους τους Ι. Κανόνες που προβλέπουν τις πιο φιλάνθρωπες «κατ’ οικονομίαν» διατάξεις για την επιστροφή των ετεροδόξων. Αντίθετα, γίνονται αποδεκτοί οι αιρετικοί (εκ μέρους των Επισκόπων και θεολόγων μας που συμμετέχουν στους Διαλόγους και από το Φανάρι) σαν Εκκλησία ισότιμη με τη Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, τη στιγμή, μάλιστα, που αυτοί δεν χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν –παρά τις δεσμεύσεις που απορρέουν από τον «επί ίσοις όροις» συμφωνηθέντα Διάλογο– ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι η ΜΙΑ Εκκλησία, ενώ εμείς είμαστε Εκκλησία με ελλείψεις!
Η ενόχλησή σας, κ. Βασιλειάδη, φαίνεται από το ύφος και το περιεχόμενο της Επιστολής που μας αποστείλατε, αφού δεν είχε απολύτως καμία σχέση με την ουσία του δικού μας κειμένου. Απλώς πήρατε αφορμή, κυρίως από μια και μόνο λέξη του κειμένου μας, τη λέξη «εκπρόσωπος» του Αρχιεπισκόπου, που αναφερόταν στον π. Παύλο, για να οδηγήσετε το λόγο εκεί που θέλατε. Έτσι αναφέρεστε α) στους στόχους της Ημερίδας, β) στο ποιοι απέστειλαν χαιρετισμούς και επιστολές, γ) ποιοι χάλασαν βάναυσα την αγγελική ακαδημαϊκή-δημοκρατική ατμόσφαιρα της Ημερίδας, δ) και τέλος, το πλέον άσχετο, για να καταγγείλετε την «Ομολογία Πίστεως» που διακινείται από άλλους φορείς, την οποία χαρακτηρίζετε αναπόδεικτα ως «πρακτική όλως αμάρτυρη στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική μας παράδοση».
Τολμάτε, επί πλέον, να την χαρακτηρίσετε και ως «απείθεια», η οποία -όπως αποφαίνεσθε- «υπό ορισμένες προϋποθέσεις επισύρει ακόμη και καθαίρεση», (άποψη που έμπρακτα απέρριψε προσφάτως η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος) επιχειρώντας έτσι έμμεσα να εκφοβήσετε (ως άλλη «Ιερά Εξέτασις») όσους διακινούν και υπογράφουν την «Ομολογία Πίστεως». Αφιερώνετε, βέβαια, ως εν παρόδω, και κάποιες σειρές για τον εκπρόσωπο του Αρχιεπισκόπου π. Παύλο Κουμαριανό, προσπαθώντας να υποβαθμίσετε το γεγονός, δεν κάνετε δε καμιά νύξη για την επίμαχη τοποθέτησή του στην Ημερίδα, στην οποία αναφερόταν το κείμενο που σας αποστείλαμε.
Σας διαβεβαιώνουμε, ότι με την επιστολή αυτή πετύχατε το αντίθετο, αφού ενισχύσατε κάποιες υποψίες μας, που μας είχε δημιουργήσει η ξαφνική παρουσία του π. Παύλου και το γεγονότος, ότι δεν διάβασε από κάποιο Έγγραφο το Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου, αλλά χαιρέτησε την Ημερίδα προφορικά! Να υπενθυμίσουμε δε, πως ως τη στιγμή που εστάλη η Επιστολή σας, δεν είχε τεθεί το θέμα αν ο π. Παύλος ήταν όντως εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου, ούτε είχε αποκαλυφθεί ακόμα η απάτη, το να μας τον παρουσιάσετε δηλ. ως εκπρόσωπός του, χωρίς –όπως ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος αποκάλυψε– να τον έχει στείλει ως εκπρόσωπό του!
Και βέβαια, όπως ήταν δικαίωμά σας, κοινοποιήσατε την Επιστολή που αποστείλατε σ’ εμάς και στον ηλεκτρονικό τύπο, πράγμα που ενισχύει τη θέση μας ότι άλλους στόχους εξυπηρετούσε η Επιστολή αυτή.
Είχαμε λόγο, να μη σας απαντήσουμε αμέσως, εξ άλλου είδαμε δημοσιευμένη και μια πρώτη απάντηση από ενδιαφερόμενο για την αλήθεια ιστολόγιο. Τώρα, όμως, που έγινε η δήλωση του Αρχιεπισκόπου, με την οποία σας διαψεύδει, έχουμε άλλα δεδομένα και σας απαντούμε τα κάτωθι:
1. Όπως προελέχθη, η ουσία της κειμένου μας, αφορούσε τις ουνιτικές τοποθετήσεις του π. Παύλου, για τις οποίες εσείς, δεν κάνετε καμία τοποθέτηση. Η δήλωση, όμως, του π. Παύλου ήταν σημαντικότατη, όπως διετυπώθη και κάτω από τις συνθήκες που ελέχθη, γιατί παρουσίαζε τους ανομολόγητους σκοπούς και την όλη ουνιτική φιλοσοφία της Ημερίδας και του οικουμενιστικού Διαλόγου. Πώς φτάνουμε σ’ αυτό το συμπέρασμα; Από τα εξής:
α) Σας θυμίζουμε αρχικά, την δήλωση του π. Παύλου(1), ο λόγος του οποίου είχε άλλη βαρύτητα, αφού μας τον είχατε παρουσιάσει ως εκπρόσωπο του Αρχιεπισκόπου.
β) Το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος αυτό το διαψεύδει, αποδεικνύει ότι χρησιμοποιήσατε το κύρος του Αρχιεπισκόπου για να προσδώσετε κύρος στην Ημερίδα, τις τοποθετήσεις των εισηγητών και τα συμπεράσματά της.
γ) Σημαντική λεπτομέρεια: «αφετηρία» της τοποθετήσεως του π. Παύλου και προέκτασή της -της ιδίας ουνιτικής φιλοσοφίας- ήταν η προηγηθείσα τοποθέτηση του καθηγητή της Θεολογικής Θεσσαλονίκης κ. Κωνσταντίνου, που -κατά δήλωσή του- ήταν τοποθέτηση και άλλων εισηγητών της Ημερίδας. Η τοποθέτηση του κ. Κωνσταντίνου έγινε στο τέλος των πρωϊνών εισηγήσεων και υπήρξε η «αφετηρία» της τοποθετήσεως του π. Παύλου, ο οποίος την ανέλυσε για καλύτερη κατανόησή της και την προχώρησε περισσότερο. Είπε ο κ. Μιλτ. Κωνσταντίνου:
«…Ένας Διάλογος της Αλήθειας δεν μπορεί να αναζητεί την Αλήθεια συνέχεια∙ ή είναι Αλήθεια ή δεν είναι Αλήθεια. Μήπως, αντί για Διάλογο της Αλήθειας ή για Θεολ. Διάλογο, στην πραγματικότητα αυτό που χρειαζόμαστε είναι αυτό που τελικά οι εισηγήσεις κατέληξαν και ιδιαίτερα ο κ. Βλέτσης κατέληξε∙ …σαφώς, ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι μια αναζήτηση της Αλήθειας, τουλάχιστον μιας αντικειμενικής Αλήθειας με επιστημονικά κριτήρια, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν τα έχουμε, … αλλά μια αλληλοαναγνώριση και αλληλοκατανόηση, μια αλληλοπροσέγγιση των Εκκλησιών έτσι ακριβώς όπως την οραματίστηκαν οι πρωτοπόροι της κίνησης…».
δ) Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, όμως, και μια φράση που διαβάσαμε στα Συμπεράσματα της Ημερίδας. Ανήκει στον Ν. Ματσούκα, αλλά μας την μετέφερε-υιοθέτησε ο καθηγητή δογματικής κ. Χρυσόστομος Σταμούλης, τονίζοντας, ότι η άποψη αυτή «ίσως συμβάλλει στον προβληματισμό, που σήμερα (20.5.09) αναπτύχθηκε. Όταν η ένωσι θα πραγματοποιηθή. Οταν κάποτε τα διαιρεμένα μέλη της Μιάς Εκκλησίας, θα βρεθούν μαζί σε μια κοινή θεία λειτουργία, στην οποία θα απαγγείλουν από κοινού το Σύμβολο της Πίστεως, χωρίς την προσθήκη του φιλιόκβε.Και όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν. Δεν λέω πώς είναι το καλύτερο, δεν λέω πως είναι το μόνο».
ε) Αν προσθέσουμε σ’ αυτά και τα συνδυάσουμε, αφ’ ενός μεν με την δήλωση του καρδινάλιου Κάσπερ(2), και εκ τρίτου με τις θέσεις του Αρχιεπισκόπου στην συνέντευξη προς το Ιταλικό περιοδικό Avennire(3) θα δείτε πως δένουν τα πράγματα προς την κατεύθυνση του χαρακτηρισμού μας περί ουνιτικών θέσεων, πόσο συνταιριάζουν αρμονικά οικουμενιστικές και ουνιτικές απόψεις!
2.Τα λεγόμενα του π. Παύλου ήταν αναπάντεχα ακόμα και για σας, ίσως γιατί ήσαν περισσότερο αποκαλυπτικά, απ’ όσα άντεχαν οι ακροατές της Ημερίδας, ή καλύτερα, γιατί ήταν αναπάντεχη η σύνθεση του ακροατηρίου, με την παρουσία πιστών με ορθόδοξα αντανακλαστικά. Έτσι, αντιλαμβανόμενος την θύελλα που είχε αρχίσει να ξεσπά μετά την τοποθέτηση αυτή του π. Παύλου, πήρατε αμέσως τον λόγο και αποκαλέσατε την τοποθέτησή του «προβοκατόρικη»(!), ο δε καθηγητής Μαρτζέλος παρενέβη εν μέσω έντονων διαμαρτυριών και «άδειασε» τον π. Παύλο δηλώνοντας: «Θα κάνω μία παρέμβαση... Η ενότητα της Πίστεως, προηγείται της ενότητος της (κοινωνίας). Για να υπάρχει δηλαδή ενότητα στα μυστήρια, πρέπει να υπάρχει και εκ των προτέρων ενότητα στην πίστη. Επομένως, νομίζω, ότι αυτό και μόνο δεν αφήνει χώρο για μια τέτοια νύξη», δεν έχει, δηλαδή, περιθώρια εφαρμογής η σκέψη-ευχή του «π. Παύλου».
Εσείς, λοιπόν, χρησιμοποιείτε το κείμενό μας μόνο ως αφορμή, προσπερνάτε την ουσία του και περί άλλων τυρβάζετε. Το δεδομένο από το οποίο αφορμάστε, κ. Βασιλειάδη, έχει σαφή περιεχόμενο και μήνυμα. Ο π. Παύλος «αποκαλύπτει» (στοιχών στα όσα ελέχθησαν στην Ημερίδα από τους εισηγητές) ότι η κατάληξη του Διαλόγου θα είναι κάποια εφαρμογή ουνιτικής εμπνεύσεως. Αυτό το σαφέστατο μήνυμα, το παραβλέπετε, και ασχολείστε με το «άνηθο και το κύμινο»!
Έτσι λοιπόν, αντί να ασχοληθείτε με την ουσία την οποία καταγγέλλαμε με το κείμενό μας, την βάναυση δηλαδή κακοποίηση της αλήθειας από τον π. Παύλο και τους ομόφρονές του ή, έστω, να αποδείξετε την αλήθεια της τοποθέτησή του, αν συμφωνούσατε με αυτήν, αντί γι’ αυτό, παίρνετε αφορμή από το κείμενο μας για να συσκοτίσετε τα πράγματα, και δεν αποφεύγετε να προδώσετε το στόχο σας, που δεν είναι άλλος από το να «καλύψετε» τον Αρχιεπίσκοπο (του οποίου ως εκπρόσωπος εμφανίστηκε ο π. Παύλος Κουμαριανός) και τα κατά λάθος αποκαλυφθέντα από τους σχεδιασμούς των Διαλόγων. Και ασχολείστε, λοιπόν, όχι με το κείμενό μας, αλλά με άλλα θέματα: αποδίδετε την κατηγορία της «βάναυση κακοποίηση της αλήθειας» σε ελάχιστα άτομα του ακροατηρίου της Ημερίδας, τους οποίους χαρακτηρίζετε «ομοϊδεάτες» των μελών της Ενώσεώς μας «Κοσμάς Φλαμιάτος», (άρα έμμεσα και σε μας;) και γράφετε: «Προς αποκατάσταση της αλήθειας -η οποία βάναυσα κακοποιείται από ορισμένους ομοϊδεάτες σας…».
Δεν κάνετε τον κόπο να εξηγήσετε, ποιοι ήταν αυτοί οι «ομοϊδεάτες» μας, πώς κακοποιήθηκε απ’ αυτούς η αλήθεια και πώς, αφού ούτε εμείς δεν τους γνωρίζουμε, είμαστε «ομοϊδεάτες» τους! Διαφωνήσαμε με την τακτική της παρακώλυσης της Ημερίδας από ελάχιστους, όχι βέβαια και με τις αυθόρμητες παρεμβάσεις ακροατών, που όχι μόνο δεν «κακοποίησαν βάναυσα την αλήθεια», αλλά την προάσπισαν, όταν αυτή κακοποιήθηκε από τους επίσημους εισηγητές του ακαδημαϊκού ήθους -όπως εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε- και εγγυητές της ελευθερίας του λόγου.
Μήπως, το «βάναυση κακοποίηση της αλήθειας» αναφέρεται στις διαφορετικές θέσεις, στάσεις και επιχειρήματα ενάντια στις λανθασμένες εκείνες πρακτικές των Διαλόγων, που επισημάνθηκαν με την παρέμβασή μας; Μήπως στην διανομή επώνυμης έντυπης διαμαρτυρίας μας ή στο βιβλίο που μοιράσαμε δωρεάν έξω από το Πανεπιστημιακό κτίριο, ή ακόμα στις ερωτήσεις μας, που σας δόθηκαν με σημειώματα; Αν εννοείτε τα παραπάνω, γι’ αυτά ευθυνόμαστε, αλλά αυτά δεν αποτελούν καμιά κακοποίηση της αλήθειας, αλλά αποκατάσταση της Αλήθειας που εσείς στην Ημερίδα κακοποιήσατε.
Ή μήπως, ως «επιστήμονες» έχετε το μονοπώλιο της Αλήθειας ex officio; Κατά την γνώμη μας, λοιπόν, την Αλήθεια, την ελευθερία και τη δημοκρατική διεξαγωγή της Ημερίδας διατάραξαν και κακοποίησαν ο π. Παύλος, οι εισηγητές της Ημερίδας, ο συμπρόεδρος κ. Μαρτζέλος κι εσείς, που απαγορεύσατε στον πρόεδρο της Ενώσεώς μας (ο οποίος είχε επίσημα προσκληθεί) να εκφράσει την ώρα της συζητήσεως των Εισηγήσεων μια γνώμη του∙ στην επιμονή του δε να εκφραστεί του υποδείξατε την έξοδο από την αίθουσα(!) και χρησιμοποιήσατε γλώσσα πεζοδρομιακή ή έστω προσβλητική των συνέδρων ή ακροατών. Μήπως, λοιπόν, αντιστρέφονται τα πράγματα; Μήπως -όπως νομίζουμε- η βαναυσότητα προήλθε εκ μέρους σας και από μέρους των ομιλητών και του προεδρείου(4);
3. Δεν είχαμε ομοϊδεάτες στο συνέδριο, γιατί δεν είχαμε καμιά ιδεολογία να προβάλλουμε ή να υπερασπίσουμε. Το μόνο που κάναμε ήταν να σας θυμίσουμε τη Πατερική διδασκαλία που έχετε ξεχάσει, συμποσιαζόμενοι με τον Κάσπερ και τους ομοίους του. Ιδέες και ιδεολογήματα ξένα προς την Εκκλησιαστική Παράδοση, και σαφώς μη εγκεκριμένα (ως τώρα τουλάχιστον) από την Εκκλησία (Οικουμενική Σύνοδο αποδεκτή από το Σώμα της Εκκλησίας), τέτοια, λοιπόν, ιδεολογήματα παρατηρήσαμε στις δικές σας ομιλίες και τα συγγράμματα περί «ενώσεως» ή «προσεγγίσεως» με τους ετερόδοξους, οι οποίες όχι μόνο αφίστανται των Πατέρων και των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων, αλλά και της κοινής λογικής.
4. Μας γράφετε: «Η ημερίδα την οποία διοργάνωσε τον περασμένο μήνα το Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ ήταν καθαρά επιστημονική… Δεν υπήρχαν "εκπρόσωποι" ούτε Εκκλησιών, ούτε ιδρυμάτων. Απλώς χαιρέτησαν την ημερίδα» κάποιοι Πανεπιστημιακοί μας -γράφετε (και κάποιοι πολιτικοί, συμπληρώνουμε, που φαίνεται ξεχάσατε την παρουσία τους, και σας το θυμίζουμε). Και συνεχίζετε: «Ο π. Παύλος Κουμαριανός απλώς "χαιρέτησε" την ημερίδα εκ προσώπου του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Μάλιστα, επειδή δεν ήταν προγραμματισμένη καμιά επιπλέον προσφώνηση, ως πρόεδρος έκρινα ότι θα έπρεπε να ενημερώσω τους συμμετέχοντας συναδέλφους στην ημερίδα - πράγμα που έπραξα - και έπειτα να δώσω κατ' εξαίρεση για ένα λεπτό το λόγο».
α) Ζητάμε συγγνώμη γιατί η παιδεία μας δεν φτάνει στο ύψος της δικής σας παιδείας, αλλά δεν κατανοούμε την διαφορά μεταξύ «εκπροσώπου» και «εκ προσώπου». Περιμένουμε την διασάφηση της διαφοράς σε άλλη ευκαιρία. Επί της ουσίας τώρα: γράψαμε ότι ο π. Παύλος παρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου και απηύθυνε χαιρετισμό. Εσείς το αρνείστε στην μία παράγραφο («δεν υπήρχαν εκπρόσωποι», σημειώνετε) και το επιβεβαιώνεται στην …επόμενη! Αλλά υπάρχει και συνέχεια. Στη μεσημεριανή συζήτηση, εσείς ο ίδιος, καλέσατε τον π. Παύλο να τοποθετηθεί και είπατε αναβαθμίζοντάς τον κιόλας σε εκπρόσωπο της Εκκλησίας της Ελλάδος: «Βασιλειάδης: Ο π. Παύλος Κουμαριανός, εκπροσωπών την Εκκλησία της Ελλάδος…». Κι όλα αυτά τα μπερδεμένα για να καλύψετε μια σκηνοθετημένη απάτη: το ότι ο π. Παύλος δεν ήρθε ως εκπρόσωπος κανενός! Αλήθεια, πρέπει να καταφύγουμε σε ψυχαναλυτή για να μας εξηγήσει το φαινόμενο αυτής της αντίφασης.
Και επειδή δεν θα φτάσουμε ως εκεί, «ρωτήσαμε» τον Αρχιεπίσκοπο αν έστειλε εκπρόσωπο και απάντησε με Έγγραφο, το υπ’ αριθμ. Πρωτ./Χ/ΕΞ. 2278/2009, 8/7/09: «σας διευκρινίζουμε σεπτή εντολή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄, ότι ο αναφερόμενος (κληρικός) στό παραπάνω άρθρον ούτε παρέστη ως εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου ούτε καμμία εντολήν εκφωνήσεως κάποιου μηνύματος του Μακαριωτάτου είχε».
β) Στη θέση, που επίσης διατυπώνεται στην Επιστολή, πως «η ημερίδα …ήταν καθαρά επιστημονική» και ως εκ τούτου δεν υπήρχαν σ’ αυτή «"εκπρόσωποι" Εκκλησιών» έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Αν η υψίστη επιστημονικότητα, στο χώρο της θεολογίας, είναι η συμφωνία με τους Αγίους Πατέρες και τις Οικουμενικές Συνόδους, αμφιβάλουμε για την επιστημονικότητα της Ημερίδας με τον τρόπο που την εννοείτε.
Λέτε δεν υπήρχαν «εκπρόσωποι Εκκλησιών». Οι Επίσκοποι και διάκονοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας και οι «επίσκοποι» της Παπικής και της Ουνιτικής(5), όταν έκαναν την Εισήγησή τους είχαν χάσει την «επισκοπική» τους ιδιότητα; Με ποια άλλη ιδιότητα, εκτός του επιστήμονος-Επισκόπου, μίλησαν ο Ιωάννης Ζηζιούλας, Χρυσόστομος Σαββάτος, Δημήτριος Σαλάχας, Ιωάννης Σπιτιέρης, Βάλτερ Κάσπερ; Είναι δυνατόν να λένε άλλα ως Επίσκοποι και άλλα ως καθηγητές; Μήπως θέλετε να μας τους παρουσιάσετε και ως διχασμένες προσωπικότητες;
Άρα η Ημερίδα δεν ήταν ακαδημαϊκό γεγονός μόνο, αλλά ήταν και μεγίστης σημασίας εκκλησιαστικό γεγονός, καθόσον οι Ομιλητές, δεν συμμετείχαν και δεν είχαν μόνο την ιδιότητα του Ακαδημαϊκού, αλλά και του εκφραστού των θρησκευτικών τους κοινοτήτων. Ήταν παρόντες ως εισηγητές-ομιλητές οι συμπρόεδροι-επικεφαλής του Θεολογικού Διαλόγου, καρδινάλιος Βάλτερ Κάσπερ και Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ο «εκπροσωπήσας» τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών π. Παύλος Κουμαριανός και ο Αρχιδιάκονος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, π. Μάξιμος Βγενόπουλος.
Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι ολοφάνερο, ότι η συζήτηση δεν είχε αυστηρά και μόνο Ακαδημαϊκό χαρακτήρα, αφού εκεί συζητούντο και τα ουσιαστικά και ιερά της πίστεως; Και περιμέναμε, οι θέσεις και οι τοποθετήσεις των ομιλητών να έχουν επιστημονική, δηλ. θεολογική-Πατερική κατοχύρωση. Και η επιστημονικότητά τους εκρίνετο όχι από την ορθοδοξοφάνεια η σπουδαιοφάνεια της Εισηγήσεως, αλλά από το αν οι Εισηγήσεις και η συζήτηση ήταν σύμφωνες και στηρίζονταν στους Ι. Κανόνες, τη διδασκαλία και την πρακτική των Αγίων Πατέρων, την Αγία Γραφή και όχι σε συγγράμματα καθηγητών που αρνούντο η διαφοροποιούντο από τη «Συμφωνία των Πατέρων». Αντ’ αυτών, ακούσαμε θέσεις «καινοτόμες» -άρα αντιεπιστημονικές στη γλώσσα της Εκκλησίας- για τη ζωή και το μέλλον της.
Ο ισχυρισμός ότι το περιεχόμενο των ομιλιών είχε μόνο «ακαδημαϊκό» περιεχόμενο, όπως δίνουν παραπλανητικά την εντύπωση οι διοργανωτές, αυτό αποτελούσε πρόφαση -κατά την γνώμη μας- για να στερήσουν τους προσκεκλημένους που ήθελαν να πάρουν το λόγο ως μη ειδικούς. Όμως, το ότι οι εισηγήσεις δεν είχαν ακαδημαϊκό μόνο χαρακτήρα, είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς από την ανάγνωση όσων έχουν ήδη δημοσιευθεί. Όλες αναφέρονται σε εκκλησιολογικά, κανονικά, δογματικά, θεολογικά θέματα μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Παπισμού. Πιθανόν η δομή του λόγου και η μέθοδος να είχε και μια «επιστημονικότητα», αλλά όλα τα θέματα ενδιέφεραν αμεσότατα τους πιστούς ως μέλη του σώματος της Εκκλησίας, την ακεραιότητα της Πίστεως ή την παραφθορά της. Δεν πιστεύουμε να υποστηρίξετε ότι οι Διάλογοι γίνονται για ακαδημαϊκούς λόγους, για να γραφούν επιστημονικά συγγράμματα ή για να έχουν «δουλειά» οι προφέσορες; Οι Διάλογοι και τα κείμενα που συντάσσονται από τη Μικτή Επιτροπή (όπως αυτό της Ραβέννας) έχουν καθαρά εκκλησιαστικό και όχι ακαδημαϊκό χαρακτήρα∙ γίνονται -όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι οι συμμετέχοντες- για την πραγματοποίηση της επιθυμίας-Εντολής του Χριστού «ίνα πάντες εν ώσιν».
Επειδή, λοιπόν, οι εισηγήσεις είχαν μια μέθοδο -κατ’ ευφημισμό «επιστημονική»- την βαπτίσατε «ακαδημαϊκή», ώστε να μη μπορούν τα μέλη της Εκκλησίας να συμμετάσχουν. Γιατί εδόθη ο λόγος μόνο στους Ακαδημαϊκούς θεολόγους και απαγορεύτηκε από τους υπόλοιπους θεολόγους που προσκληθήκαμε στην Ημερίδα; Εμείς δεν είμαστε επιστήμονες θεολόγοι; Ο ορισμός του επιστήμονα έχει σχέση με την πανεπιστημιακή καρέκλα ή με την οικουμενιστική του παιδεία; Όσοι φιλομαθείς ερευνούν και γράφουν απορρίπτονται; Ακόμη περισσότερο: όσοι ηγούμενοι και μοναχοί που βιώνουν τα θεία θεωρητικά και πρακτικά και όχι μόνο «επιστημονικά» γιατί αποκλείστηκαν από το διάλογο ως μη μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας; Γιατί αυτός ο διαχωρισμός; Πόσο εκκλησιαστική-συνοδική-δημοκρατική είναι αυτή η νοοτροπία;
Και καλά, στερήθηκαν τότε το λόγο - κακώς - όσοι του μοναχικού τάγματος ή όσοι θεολόγοι το ζητήσαμε∙ δεν είναι εις βάρος της ακαδημαϊκής έρευνας και της ελεύθερης διακίνησης του λόγου να το επικαλείστε αυτό («η ημερίδα …ήταν καθαρά επιστημονική» και ως εκ τούτου δεν υπήρχαν σ’ αυτή «"εκπρόσωποι" Εκκλησιών») και να επιμένετε και εκ των υστέρων; Φαίνεται, ότι όλα έγιναν για να αποκλεισθούν οι ενοχλητικές –για τις κατευθυνόμενες απόψεις των εισηγητών– παρεμβάσεις των μελών της Εκκλησίας, ακόμα και των θεολόγων.
5.Το παρακάτω τμήμα της Επιστολής σας αποφεύγουμε να το χαρακτηρίσουμε, θα παραθέσουμε μόνο λίγα σχόλια. Μας γράφετε:
«Ειδικά για την προσωπική παρέμβαση του π. Παύλου ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την αντίδρασή σας, αφού επί της ουσίας συμφωνεί -σε ηπιώτερο βέβαια τόνο- με την...διακοπή κάθε διαλόγου πριν επέλθει - του Θεού συνεργούντος βέβαια - η πλήρης ένωση των εκκλησιών».
Τα σχόλιά μας:α) Η προσωπική παρέμβαση του π. Παύλου δεν συμφωνεί ούτε επί της ουσίας ούτε επί της διατυπώσεως με τις θέσεις μας, όπως ειρωνικά γράφετε.
β) Δεν διαφωνούμε για τους Διαλόγους∙ ο γραμματέας της Ενώσεως έχει γράψει δύο βιβλία (δεν είναι βέβαια του δικού σας ακαδημαϊκού επιπέδου) με περιεχόμενο τα διαδραματιζόμενα στους διαλόγους(6), και τοποθετείται ως προς το θέμα: Διάλογοι ναι, αλλά με τον τρόπο των Πατέρων και από αγάπη στους ετερόδοξους και όχι με τον τρόπο των οικουμενιστών που αποβαίνει εις βάρος του σώματος της Εκκλησίας, της ακεραιότητος της Πίστεως και των ετεροδόξων, αφού θα τους προσφέρει όχι την αυθεντική πίστη του Χριστού, αλλά μια μπασταρδεμένη πίστη, ένα αχταρμά και μια σύνθεση ορθοδοξίας και ετεροδοξίας.
γ) Δεν ομιλούμε, ασφαλώς, εμείς για Ένωση Εκκλησιών, αλλά για επιστροφή των αιρετικών στη ΜΙΑ Εκκλησία. Εκτος αν, κύριε Βασιλειάδη, αλλάξετε και την ορθόδοξη Εκκλησιολογία, αν δηλαδή δέχεστε ότι υπάρχουν πολλές Εκκλησίες. Σας παραπέμπουμε πρόχειρα στους μεγάλους (αν δεν έχετε αντίρρηση) θεολόγους του 20ου αιώνος π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, τον π. Ιουστίνος Πόποβιτς, και τον λόγιο Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο και τον Νικοπόλεως Μελέτιο, για να μη αναφέρουμε άλλους σύγχρονους ορθόδοξους θεολόγους και πρωτοπρεσβυτέρους, που πιθανόν το όνομά τους να σας προκαλεί αλεργία, ως αντι-οικουμενιστών.
δ) Τέλος, δεν πιστεύουμε σε μια «μαγική» ένωση των Εκκλησιών (αν ερμηνεύουμε καλά την ειρωνική φράση σας) «με την...διακοπή κάθε διαλόγου πριν επέλθει -του Θεού συνεργούντος βέβαια- η πλήρης ένωση των εκκλησιών», αλλά σ’ ένα διάλογο θεοπρεπή και θεοκίνητο, που θα φέρει σε συναίσθηση τους ετερόδοξους και αν θέλουν εν ελευθερία και μετανοία θα επιστρέψουν στην ΜΙΑ Εκκλησία. Η έμμονη ιδέα, της «σώνει και καλά» Ενώσεως δια των Διαλόγων, παρά την καταστρατήγηση (κατά την διεξαγωγή των Διαλόγων αυτών) δεκάδων Ιερών κανόνων, δεν βρίσκει ερείσματα ούτε στην Πατερική Παράδοση ούτε στην Αγία Γραφή, αντίθετα απαγορεύεται από τον ίδιο το Χριστό και τους Αποστόλους. Έχει δε φτάσει στο σημείο να καταργεί -κάτω από τις συμφωνίες που έχουν συναφθεί- την ουσιαστικότερη αποστολή της Εκκλησίας που είναι η ιεραποστολή, αφού την απαγορεύει, υπό την απατηλή προσδοκία μιας ανυπόστατης «Ενώσεως».

28 ΝΟΕ 2009



Για την «Φιλορθόδοξη Ένωση “Κοσμάς Φλαμιάτος”»
Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
Ο Γραμματέας Παναγιώτης Σημάτης

Υποσημειώσεις:
(1) Στο κείμενό μας εκείνο, παρουσιάζαμε αποσπάσματα από όσα «αντιεπιστημονικά» και «βάναυσα» για την πίστη μας είπε ο π. Παύλος, αφού έρχονταν σε φανερή αντίθεση με τους δικούς μας “επιστήμονες” και τα δικά μας “Πανεπιστημιακά κέντρα”, που δεν είναι παρά οι άγιοι της Εκκλησίας και οι Οικουμενικές Σύνοδοι και όχι υποχρεωτικά και οι καθηγητές, απόφοιτοι ή θαυμαστές των αιρετικών παπικών-προτεσταντικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Ο π. Παύλος, λοιπόν, είχε πει τα εξής εξωφρενικά: «Θα ήθελα να κάνω μια απλή ερώτηση σε προέκταση της ερωτήσεως και της θέσεως που διετύπωσε ο κ. Μιλτ. Κωνσταντίνου… Ο Διάλογος είναι πάντα γόνιμος, όταν αποκατασταθεί η ενότητα... Λοιπόν, σαν κληρικός και σαν ορθόδοξος χριστιανός, σκέπτομαι μερικές φορές μήπως θα ήτανε φρόνιμο, η επόμενη φάση του Διαλόγου να είναι αφού αποκατασταθεί η ενότητα και όχι πλέον στο χώρο του χωρισμού. Μήπως δηλαδή, θάχουνε κι οι δύο Εκκλησίες, αφού αναγνωρίσανε η μία την εκκλησιαστική και ευχαριστιακή υπόσταση της άλλης, και την πραγματικότητα της άλλης, ότι αποτελούμε δύο κακώς χωρισμένα κομμάτια του σώματος του Χριστού, να προχωρούσαμε στην αποκατάσταση της ενότητας και να συνεχίζαμε τον Διάλογο μετά. Θάτανε πιο γόνιμο. Άλλωστε διαφορές έχουμε και μεταξύ μας οι Ορθόδοξοι»!
(2) Και ο Walter Kasper σε συνέντευξη που έδωσε (30/12/08) και στην ερώτηση: «Είναι εφικτός ο στόχος της αποκατάστασης της ενότητας Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας;», απάντησε τα εξής ανατριχιαστικά: «Δεν μιλάμε για ένωση Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών. Δεν πρόκειται περί μείξεως των δύο, αλλά περί της ακεραίας αποκαταστάσεως της κοινωνίας μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Ενότητα, διατηρώντας την διαφορετικότητά μας. Δεν πρόκειται περί ενωμένης Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θα διατηρήσει την παράδοσή της».
(3) Ο Αρχιεπίσκοπος μπορεί να αρνήθηκε ότι ο π. Παύλος ήταν εκπρόσωπός του, αλλά -δυστυχώς- δεν αποδοκίμασε τις ουνιτικές τοποθετήσεις του «εκπροσώπου» του! Γι’ αυτό αδίκως χαίρεται ο «Ορθόδ. Τύπος» όταν τιτλοφορεί τη σχετική Δήλωση του Αρχιεπισκόπου: «Διαφωνεί ο Αρχιεπίσκοπος με θέσεις Οικουμενιστικάς». Εκτός αυτού, είναι νωπές οι κριτικές που δέχτηκε ο Αρχιεπίσκοπος για την συνέντευξη που παραχώρησε στην Παπική εφημερίδα “Avennire”, 15-04-2009. «Ερώτηση: Στις απομακρυσμένες περιοχές στην ελληνική Εκκλησία παραμένει ισχυρότατη η αντικαθολική προκατάληψη …σχετικά με την αναγνώριση των ιερών Μυστηρίων (των Παπικών). Τι μπορείτε να πείτε σχετικά; Αρχιεπ. Ιερώνυμος: … Κάποιες μεμονωμένες απόψεις ή ακραίες αντιδράσεις, δεν εκφράζουν τις επίσημες θέσεις της Εκκλησίας… Ερώτ.: Πως κρίνετε τις προόδους που έγιναν στο θεολογικό διάλογο…; Αρχιεπ.: Είναι ένας διάλογος που χαρακτηρίστηκε εξαρχής από την σοβαρότητα, τη σοφία …μια επιβεβαίωση της θετικής του πορείας. Ειδικότερα σε ότι αφορά το κείμενο της Ραβέννας, εκείνο που θέλει να επιτύχει η θεολογική επιτροπή, είναι να προσδιορίσει το ρόλο και την εφαρμογή του πρωτείου (του Πάπα). Ως αναγκαίας προϋπόθεσης στη δομή και τη λειτουργία της Εκκλησίας, με σεβασμό προς την αρχή της πενταρχίας των Πατριαρχών. Είναι ένα θετικό βήμα, που τώρα περιμένει να συνεχιστεί. …με άλλα λόγια είναι ένας δρόμος δίχως γυρισμό». Όπως βλέπετε, ο κ. Ιερώνυμος είναι θετικός στον όπως γίνεται Θεολογικό Διάλογο και θεωρεί ότι η μη αναγνώριση των Παπικών μυστηρίων είναι άποψη «μεμονωμένων» κύκλων ή «ακραίες αντιδράσεις», πάντως όχι «επίσημη θέση της Εκκλησίας». Και όπως σχολιάζουν και οι ίδιοι οι Παπικοί: «Σχετικά με την αναγνώριση των ιερών Μυστηρίων ο Μακαριότατος δεν απαντά» (εφημ. Παπικών "Ενοριακές Καμπάνες" 10/05/09, αρ. 708). Και ερωτάμε: Η επίσημη θέση της Εκκλησίας, καθορίζεται μόνο από τον Αρχιεπίσκοπο και την Ι. Σύνοδο, ή από τις Οικουμενικές Συνόδους και τους Αγίους Πατέρες, στις οποίες οφείλουμε όλοι, ως Σώμα Χριστού, υπακοή;
(4) Παραθέτουμε το συμβάν, κατά το οποίο υβρισθήκαμε πεζοδρομιακά από το Προεδρείο: Τα λεγόμενα του καρδινάλιου Κάσπερ (κατά την δευτερολογία του) προκάλεσαν την παρέμβαση του προέδρου της Ενώσεώς μας κ. Ντετζιόρτζιο, ο οποίος είπε: Το συμπέρασμα αυτών που λέτε είναι, πως «οι Ορθόδοξες Εκκλησίες θα γίνουν ουνιτικές Εκκλησίες».
Το ακροατήριο επιδοκιμάζει την παρέμβαση με ηχηρά χειροκροτήματα, αποδοκιμάζοντας ταυτόχρονα τον Καρδινάλιο.
Ντετζιόρτζιο: «Αυτό δεν θα γίνει ποτέ…να χτυπιέστε. Κάντε ό,τι θέλετε, μιλάτε, διαλέγεσθε, αυτό ποτέ δεν θα γίνει…». Βασιλειάδης: «Σας παρακαλώ, σας ανεχθήκαμε, σας ανεχτήκαμε αρκετά…». Ντετζιόρτζιο: «Μας καλέσατε και …ελευθέρως, και σεις πρέπει να μας ακούσετε…». Βασιλειάδης: «Αυτά στα πεζοδρόμια μόνο». Ντετζιόρτζιο: (Διαμαρτύρεται έντονα) «γιατί ο κ. Κάσπερ (μ’ αυτά που λέει) μιλάει για ουνιτική Εκκλησία. Αυτό θέλει». Από το ακροατήριο: «Να γίνουμε ουνίτες, ε;…». Από προεδρείο: «Αυτό καταλάβατε σεις;». Ντετζιόρτζιο: «Βεβαίως αυτό καταλάβαμε». Από το ακροατήριο: «Κι εμείς αυτό καταλάβαμε». Από προεδρείο (Μαρτζέλος;): «Λυπούμαι πάρα πολύ». Από προεδρείο: «Δεν καταλάβατε τίποτα, αν συμπεριφέρεσθε με τέτοιο τρόπο...». Από το ακροατήριο εντονότατες φωνές: «Ντροπή σας… Αίσχος…». Μαρτζέλος (Ειρωνικά): «Αυτό είναι αγάπη!». Από προεδρείο: «Ευχαριστούμε…». Βασιλειάδης: «Σας παρακαλώ πάρα πολύ, μπορείτε να απέλθετε;». Μαρτζέλος: «Σας παρακαλώ πάρα πολύ. Ως πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής θα παρακαλούσα τους πάντες να μη μεταβάλλουν το Πανεπιστήμιο σε φρενοκομείο… Σας παρακαλώ πάρα πολύ, εδώ είναι Πανεπιστήμιο και ως Πανεπιστήμιο είμαστε υποχρεωμένοι να διακονήσουμε τον ακαδημαϊκό λόγο και τις διαφορετικές απόψεις… Σας παρακαλώ ένα επίπεδο να υπάρχει…». Από το ακροατήριο εντονότατες φωνές. Ακούγετε: «Μας λέτε φρενοκομείο, εσείς είστε…». Μαρτζέλος: «Νομίζω πως απευθυνόμαστε σε λογικούς ανθρώπους και όχι σε κουκουλοφόρους, ε». Από το ακροατήριο: Εντονότατες φωνές. «Ποιοί (που) είναι κουκουλοφόροι;…». Βλέτσης: «Θεωρώ ότι η διαμαρτυρίες του κυρίου (Ντετζιόρτζιο) είναι απόλυτα δικαιολογημένες… Πιστέψτε με…». Από το ακροατήριο: «Να ανακαλέσει ο κ. Μαρτζέλος ότι οι λαϊκοί που παρακολουθούν εδώ είναι κουκουλοφόροι…». Βασιλειάδης: «Σας παρακαλώ πάρα πολύ… Λάθος καταλάβατε…». Μαρτζέλος: «Δεν είπα αυτό το πράγμα. Εάν καταλαβαίνετε ωρισμένα πράγματα με τη δική σας λογική είναι δικό σας πρόβλημα. Εγώ δεν είπα αυτό το πράγμα. Σας παρακαλώ πολύ να καταλαβαίνουμε τι λέω». (Από το ακροατήριο): Διαμαρτυρίες… Μαρτζέλος: «Όχι αυτά που θέλετε εσείς, αυτά που λέμε εμείς να καταλάβετε». Βλέτσης: «Θεωρώ ότι η διαμαρτυρίες του κυρίου (Ντετζιόρτζιο) είναι απόλυτα δικαιολογημένες», αλλά δεν νομίζω πως ο καρδινάλιος εννοούσε αυτό που προκάλεσε την δίκαιη αντίδρασή του…
(5) Να τι γράφει και ένας μη ορθόδοξος, ο Αρχιεπίσκοπος της Παλαιάς ΡΚαθολικής Εκκλησίας, Γ. Παπαθανασίου, στο http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com (7/7/2009): «Σ' αυτό το αστείο θέατρο που το αποκαλούν και επιστημονική μερίδα στο ΑΠΘ, ουσιαστικά ποιοι έλαβαν μέρος; 1. Ο καρδινάλιος Κάσπερ. Είναι αυτός που συνομιλεί οικουμενικά με σέκτες, με εκκλησίες της γυναικείας ιερωσύνης … 2. Ο Έξαρχος Ουνίτης Δ. Σαλάχας. Ένας εκπρόσωπος μιας προβληματικής Εκκλησίας που δεν είναι ούτε Ορθόδοξη - ούτε καθολική και που "ιερείς του" συκοφαντούν και υβρίζουν Ιεράρχες άλλων Εκκλησιών που δεν συμπλέουν με την δική τους τακτική και πίστη. Έχω προσωπική εμπειρία και τα στοιχεία όλα είναι στην διάθεσή σας. 3. Ο "Σεβασμιώτατος" κ. Ιωάννης Σπιτέρης, του ιδίου φυράματος με τον Έξαρχο Σαλάχα… 4. Ο Συμπρόεδρος Σεβ/τος κ. Ι. Ζηζιούλας. Ενας σεβαστός γέροντας με ακαδημαϊκό πνεύμα και ευρεία μόρφωση, γεμάτος λάθη από τις κακές του συμμαχίες με τα άτομα ως ανωτέρω.
(6) «Διαχριστιανικοί και Διαθρησκειακοί Διάλογοι» (Εκδ. ΤΗΝΟΣ) και «Η Πατερική στάση στους Θεολογικούς Διαλόγους και ο Οικουμ. Πατριάρχης Βαρθολομαίος» (Πρότυπες Θεσσαλικές Εκδόσεις).

Η επιστολή που μας έστειλε ο κ. Βασιλειάδης (οι υπογραμμίσεις δικές μας):

«Αγαπητέ κ. Ντετζιόρτζιο,
Πήρα το ηλεκτρονικό σας μήνυμα με τίτλο "Εξωφρενικές θέσεις από εκπρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών!" και σας ευχαριστώ.
Προς αποκατάσταση όμως της αλήθειας -η οποία βάναυσα κακοποιείται από ορισμένους ομοϊδεάτες σας- οφείλω ως Πρόεδρος του τμήματος που διοργάνωσε την εν λόγω ημερίδα να σημειώσω τα ακόλουθα:
α. Η ημερίδα την οποία διοργάνωσε τον περασμένο μήνα το Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ ήταν καθαρά επιστημονική και είχε στόχο να ανταλλάξουν απόψεις και να υποβάλουν κριτικά ερωτήματα οι συνάδελφοι καθηγητές προς τους άμεσα εμπλεκομένους συντελεστές του επίσημου θεολογικού διαλόγου της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας με την αντίστοιχη Ρωμαιοκαθολική. Δεν υπήρχαν "εκπρόσωποι" ούτε Εκκλησιών, ούτε ιδρυμάτων. Απλώς χαιρέτησαν την ημερίδα, όπως άλλωστε σημειώνεται και στο επίσημο πρόγραμμα, ο οικοδεσπότης του εκπαιδευτικού ιδρύματος στο οποίο έλαβε χώρα, Πρύτανης του ΑΠΘ καθ. κ. Αναστάσιος Μάνθος, και η διοργανούσα αρχή, ο Πρόεδρος δηλ. του Τμήματος (και συντάκτης αυτού του σημειώματος) καθ. κ. Πέτρος Βασιλειάδης. Αρκετοί ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος έστειλαν ευχετήριες επιστολές, ή επικοινώνησαν μαζί μου δηλώνοντας με λύπη ότι αδυνατούν να παρευρίσκονται στις εργασίες της, ευχόμενοι παράλληλα ευόδωση των εργασιών της. Κρίναμε ότι δεν θα έπρεπε να τις αναγνώσουμε, γιατί έτσι θα χαλούσαμε τον αυστηρά επιστημονικό χαρακτήρα της ημερίδας, μετατρέποντάς την σε κοσμικό-επικοινωνιακό γεγονός. Αυτό δεν το σεβάστηκαν - πάλι ορισμένοι από τους ομοϊδεάτες σας - επιχειρώντας να μετατρέψουν την αίθουσα από ακαδημαϊκό εργαστήρι σε...πολιτική συγκέντρωση, εν ονόματι μάλιστα της ... υπεράσπισης της Ορθοδοξίας. Γι' αυτό απευθύνθηκα σε σας για την επαναφορά τους στην αρμόζουσα σε ...Ορθοδόξους διαλεγομένους τάξη. Μάλιστα σας ευχαρίστησα για την παρέμβασή σας.
β. Ο π. Παύλος Κουμαριανός απλώς "χαιρέτησε" την ημερίδα εκ προσώπου του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Μάλιστα, επειδή δεν ήταν προγραμματισμένη καμιά επιπλέον προσφώνηση, ως πρόεδρος έκρινα ότι θα έπρεπε να ενημερώσω τους συμμετέχοντας συναδέλφους στην ημερίδα - πράγμα που έπραξα - και έπειτα να του δώσω κατ' εξαίρεση για ένα λεπτό το λόγο.
γ. Ό,τι ελέχθη στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια δηλ. της ημερίδας, ήταν ευθύνη αποκλειστικά των ιδίων. Ειδικά για την προσωπική παρέμβαση του π. Παύλου ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την αντίδρασή σας, αφού επί της ουσίας συμφωνεί - σε ηπιώτερο βέβαια τόνο - με την...διακοπή κάθε διαλόγου πριν επέλθει - του Θεού συνεργούντος βέβαια - η πλήρης ένωση των εκκλησιών. Ευτυχώς που υπάρχει το απομαγνητοφωνημένο κείμενο, το οποίο μας στείλατε, και αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Τα περί intercommunion κλπ. που προβοκατόρικα ακούστηκαν από τους φωνασκούντες, που όπως θα διαπιστώσατε και εσείς δεν ήρθαν για να εκφράσουν την αγωνία τους για τα συζητούμενα (όπως εσείς και ορισμένες μοναχές), αλλά για να επιβάλουν ετσιθελικά την άποψή τους, και όπως ομολόγησαν ορισμένοι σε δημοσιογράφους για να διαλύσουν την εκδήλωση, αποδεικνύουν το επίπεδο διαλόγου εκ μέρους των.
δ. Επειδή, με αφορμή την ημερίδα, ήρθαν στην ηλεκτρονική (και όχι μόνο) επικαιρότητα φαινόμενα τα οποία υποκρύπτουν μια έντονα "μεσσαλιανική" νοοτροπία, και μάλιστα με την μορφή ατομικής υπογραφής (και δή ...από επισκόπους) "ομολογίας" πίστεως, πρακτική όλως αμάρτυρη στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική μας παράδοση, με την οποία μάλιστα επιδιώκεται "γυμνή τη κεφαλή" απείθεια, όχι σε άτομα, όσο υψηλά και αν ίστανται στην εκκλησιαστική ιεραρχία (αυτό μπορεί να είναι με προϋποθέσεις συγγνωστό), αλλά στους βασικούς εκκλησιαστικούς θεσμούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας (πράγμα που υπό ορισμένες πρϋποθέσεις επισύρει ακόμη και καθαίρεση)(*), σας επισυνάπτω ολόκληρη την απόφαση της Γ΄ Προσυνοδικής σχετικά με τα υπό ... ηλεκτρονική συζήτηση θέματα. Να υπενθυμίσω ότι υπάρχει και άλλο κείμενο για τους διάφορους διμερείς διαλόγους της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.
Η απόφαση αυτή της Γ΄ Πανορθόδοξης Προσυνοδικής Διάσκεψης, αν και δεν έχει ακόμη «κανονική ισχύ», μέχρι την ψήφισή της από την μέλλουσα να συνέλθει Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έχουν εντούτοις, λόγω της φύσεως των θεμάτων, «άμεση εφαρμογή» (βλ. Επίσκεψις, 15.12.86, σελ. 9 υπ.).
______________________________

(*) Απάντησαν σ’ αυτό το σημείο οι συντάκτες της ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ. Όσο για την απειλή περί καθαίρεσης, αυτό και μόνο αποδεικνύει την υψηλή «δημοκρατική» υφή της επιστημονικής και εκκλησιαστικής σας συνείδησης, αποδεικνύει την ποιότητα του «φιλελεύθερου» και «προοδευτικού» κατά τα άλλα ακαδημαϊκού δασκάλου, όταν δεν μπορεί να κρύψει την οργή, επειδή χάλασαν τα σχέδια και όλος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός που φαίνεται πως είχε στηθεί με το πρόσχημα της Ημερίδας.

Ορκωμοσία αποφοίτων Ανωτ. Εκκλ. Ακαδημίας Αθηνών

πηγή: romfea
Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης
Με την καθιερωμένη τάξη, χθες Παρασκευή 27 Νοεμβρίου και ώρα 11:00 το πρωί, τελέστηκε η ορκωμοσία των αποφοίτων της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών, στο Φιλιππείδιο ίδρυμα που στεγάζεται, στην Νέα Κηφισιά.
Η ορκωμοσία τελέστηκε, παρουσία του Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωροθέου, προέδρου της Εκκλησιαστικής Εστίας, του Πρωτοσυγκέλου του Τοποτηρητή της Μητροπόλεως Αττικής, Αρχιμανδρίτου κ. Ιεροθέου Καλογερόπουλου, του Προέδρου της Σχολής Αρχιμανδρίτη κ. Νικολάου Ιωαννίδη, των καθηγητών και φοιτητών........
Να σημειωθεί, ότι οι απόφοιτοι της χρονιάς 2008-2009 και όσοι από τις παλαιότερες χρονιές έκαναν εξομοίωση του πτυχίου τους, έδωσαν τον νενομισμένο όρκο τω πτυχιούχων.
Προηγούμενος είχε γίνει ειδική δέηση από τον Μητροπολίτη Σύρου κ Δωρόθεο, ο οποίος ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία στους αποφοιτήσαντες, επίσης αναγνώστηκε μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου από τον πρόεδρο της Σχολής.
Τέλος, σύμφωνα με πληροφορίες της «Romfea.gr» ακούγεται ότι επικρατεί ανησυχία ανάμεσα σε σπουδαστές και αποφοίτους, από την φερόμενη ως πρόταση της Πολιτείας προς την Εκκλησία, να μην χειροτονούνται νέοι Ιερείς λόγω των οικονομικών προβλημάτων της χώρας.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής 29 Νοεμβρίου (και σε ρουμανική μετάφραση)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
(Εφεσίους δ΄ 1-7)

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Η προς Εφεσίους επιστολή, είναι και αυτή επιστολή της αιχμαλωσίας. Είναι δηλαδή επιστολή Θεόπνευστη, που ο κήρυκας της Οικουμένης την έγραψε κλεισμένος μέσα στην φυλακή της Ρώμης για την αγάπη και την δόξα του Κυρίου Ιησού.
Ως γνήσιος Απόστολος και αυθεντικός εργάτης του Ιερού Ευαγγελίου, αγωνιά ώστε οι πιστοί στους οποίους κήρυξε και μόρφωσε τον Χριστό, να μην επιτρέψουν ανάμεσά τους να υπάρξουν ταραχές και σχίσματα, αλλά «να σπουδάσουν, να τηρούν την ενότητα του Πνεύματος, εν τω συνδέσμω της ειρήνης» (Εφεσ. δ’, 3).......
Τούτο είναι το πρώτιστο, η ενότητα του Πνεύματος. Και όλα τα χαρίσματα αυτόν τον κύριο σκοπό εξυπηρετούν, όταν βέβαια λειτουργούν σωστά και όχι «ανταγωνιστικά». Όταν λειτουργούν προς οικοδομήν του σώματος της Εκκλησίας και όχι εγωιστικά. Διότι πράγματι όλοι αποτελούμε, πρέπει να αποτελούμε, «ένα σώμα». Ένα «Πνεύμα» να ζωοποιεί και να συντηρεί το ηθικό αυτό σώμα. «Μια ελπίδα» να έχουμε όλοι όσοι έχουμε κληθεί από τον Θεό. Την ελπίδα της κατακτήσεως της Βασιλείας του, που δεν είναι άλλη από τη θριαμβεύουσα Εκκλησία του. Και φυσικά δεν μπορεί κανείς να αποτελέσει μέλος της θριαμβεύουσας Εκκλησίας στην άλλη ζωή, αν πρώτα δεν αποτελεί γνήσιο και συνειδητό μέλος της στρατευομένης Εκκλησίας μας σε αυτήν τη ζωή.
Εξάλλου Ένας και μοναδικός είναι ο Κύριος. Μια η Πίστις που μας ενώνει. Ένα το βάπτισμα που έχουμε λάβει. Ένας είναι ο Θεός και Πατήρ μας, που κυριαρχεί επάνω σε όλους τους πιστούς και του οποίου η δύναμις διαχύνεται δια μέσω των μελών της Εκκλησίας και ο οποίος κατοικεί μέσα σε όλους μας. Για αυτό λοιπόν, πρέπει να είμαστε όλοι ένα.
Και φυσικά όλα αυτά κατορθώνονται με την χάρη του Θεού πρωτίστως, αλλά και όταν οι πιστοί περιπατούμε «αξίως της κλήσεως». Κατά τρόπο δηλαδή άξιο της υψηλής κλήσεως, στην οποία προσκληθήκαμε από τον Θεό.
Οπωσδήποτε η ευλογημένη αυτή κατάσταση συνεπάγεται συνειδητό και έντονο πνευματικό αγώνα. Αγώνα και καλλιέργεια των αρετών της ταπεινοφροσύνης, της πραότητας, της μακροθυμίας και κυρίως με την δύναμη της αγάπης, ο ένας να ανέχεται τα ελαττώματα του άλλου.
Και ενώ έτσι πρέπει να έχουν τα πράγματα και έτσι να γίνεται, δυστυχώς όμως, επάνω στα πράγματα και μέσα στην πολύπλοκη καθημερινότητα που ζούμε, με πίκρα διαπιστώνουμε να συμβαίνει κάτι το διαφορετικό.
Βλέπουμε την ενότητα, που όταν επικρατεί, σκορπίζει τόσες ευλογίες, ορισμένες φορές να φυγαδεύεται, ίσως ανεπιστρεπτί, διότι ξεχνούμε την κλήση μας. Λησμονούμε ότι η ενότητα δεν έρχεται «ως δια μαγείας», αλλά απαιτεί τον παραμερισμό των παθών μας. Χρειάζεται το ξεκαθάρισμα των αγκαθιών και των κακιών μας και επιβάλλεται να θέσουμε ως βάση της συμπεριφοράς μας και γενικότερα της πολιτείας μας την αρετή της ταπεινοφροσύνης, η οποία θα κάνει την ψυχή μας υποχωρητική και κυρίως δεκτική της Θείας Χάριτος.
Αρκετές φορές απαιτούμε από τους «μεγάλους» των εθνών να δείξουν στην πράξη αυτό που εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε να εφαρμόσουμε μέσα στην ίδια την οικογένειά μας ή στον περιορισμένο χώρο της εργασίας μας. Πόσο όμορφα όμως θα ήταν τα πράγματα εάν παραλλήλως με τις «υψηλές μας απαιτήσεις», «σκάβαμε» μέσα στη συνείδησή μας και αρχίζαμε να σφυρηλατήσουμε τον κακό εαυτό μας.
Να τονίσουμε τώρα ότι και σε αυτά τα θέματα της Εκκλησίας, κυρίως στο χώρο αυτό, χρειάζεται η αυτή διαγωγή που μας περιγράφει ο θείος Παύλος; Πράγματι, αν ρίξουμε μια σύντομη ματιά στις ενδοεκκλησιαστικές ταραχές και αγωνίες, αν μελετήσουμε κατόπιν τις αιτίες των δραματικών σχισμάτων και των δαιμονικών αιρέσεων, θα διαπιστώσουμε ότι όλα προκλήθηκαν διότι κάποιοι από υπέρμετρο εγωισμό δεν βάδισαν «αξίως της κλήσεως, ης εκλήθησαν» με αποτέλεσμα να συμπαρασύρουν μαζί και τους οπαδούς τους και έτσι να αποκοπούν από την ενότητα της Εκκλησίας και τον σύνδεσμο της ειρήνης, που εκφράζεται φυσικά ο σύνδεσμος αυτός κυρίως στην λειτουργική και λατρευτική μας ενότητα.
Αδελφοί μου• αποτελεί όντως μεγάλη αλήθεια η φράση ενός συγχρόνου Αγίου, ο οποίος ερμηνεύοντας το σημερινό αποστολικό μας ανάγνωσμα, μεταξύ των άλλων, τόνισε: «Η Εκκλησία δεν φοβάται την αμαρτία (το σφάλλειν ανθρώπινον). Η Εκκλησία φοβάται τις διαιρέσεις και τα σχίσματα, τα οποία βάση τους έχουν τον δαιμονικό εγωισμό».
Άλλωστε η χρυσή σάλπιγγα της Εκκλησίας μας, ο ιερός Χρυσόστομος, εσάλπισε σε ανάλογη ομιλία του: «Προσοχή, διότι το σχίσμα ούτε και αυτό το αίμα του μαρτυρίου δεν δύναται να το ξεπλύνει».
Είθε να δώσει ο Θείος Δωμήτωρ της Εκκλησίας μας να παραμένουμε ασάλευτοι στην ενότητα του Πνεύματος, εν τω συνδέσμω της ειρήνης, αλλά και όσοι βρίσκονται σε σχησματικές και αιρετικές καταστάσεις, σύντομα να επιστρέψουν στην μοναδική, στην στρατευομένη Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Αμήν.
_____________________________________________
Arhimandritul Ioil Konstantaros,
Predicator al Sfintei Mitropolii de Driinupole, Pogoniani şi Koniţa:

Lectura apostolică din Duminica a XXX-a după Rusalii
(Efeseni 4,1-7)

Epistola către Efeseni este şi ea o epistolă a captivităţii. Adică este o epistolă de Dumnezeu insuflată pe care predicatorul lumii a scris-o fiind închis în temniţa din Roma pentru iubirea şi slava Domnului Iisus.
Ca un adevărat apostol şi autentic lucrător al Sfintei Evanghelii, se nelinişteşte ca nu cumva credincioşii, cărora le-a propovăduit şi L-a predat pe Hristos, să îngăduie să existe între ei tulburări şi schisme, ci “să se nevoiască a păzi unitatea Duhului, întru legătura păcii”( Efeseni 4, 3).
Aceasta este cea mai mare prioritate: unitatea Duhului. Toate harismele slujesc acestui scop principal, când desigur funcţionează corect şi nu “antagonist”. Când funcţionează spre zidirea Trupului Bisericii, iar nu egoist. Deoarece într-adevăr toţi constituim, trebuie să constituim, “un singur trup”. Un singur “Duh” să dăruiască viaţă şi să conserve acest trup duhovnicesc. “O singură nădejde” să avem toţi cei care am fost chemaţi de Dumnezeu. Nădejdea cuceririi Împărăţiei Lui, care nu este alta decât Biserica Lui Triumfătoare. Şi, fireşte, nimeni nu poate să devină membru al Bisericii Triumfătoare în cealaltă viaţă, dacă mai întâi nu este un adevărat şi conştient membru al Bisericii noastre Luptătoare în această viaţă.
De altfel, Unul singur este Domnul. Una singură este credinţa care ne uneşte. Unul singur este Botezul pe care l-am primit. Unul singur este Dumnezeu şi Tatăl nostru, care stăpâneşte peste toţi credincioşii şi a Cărui putere se revarsă prin intermediul membrilor Bisericii şi Care locuieşte în noi toţi. De aceea, deci, trebuie să fim cu toţii una.
Şi, fireşte, toate acestea se dobândesc prin harul lui Dumnezeu mai înainte de toate, dar şi atunci când noi credincioşii păşim “în chip vrednic de chemarea noastră”. Adică într-un mod vrednic de înalta chemare cu care am fost chemaţi de către Dumnezeu.
Această stare binecuvântată presupune numaidecât o luptă duhovnicească conştientă şi susţinută. Luptă şi cultivarea virtuţii smeritei cugetări, blândeţea, răbdarea, iar în mod deosebit prin puterea iubirii, unul să poarte neputinţele celuilalt.
Şi dacă astfel trebuie să stea lucrurile şi astfel să se întâmple, din nefericire însă, în astfel de lucruri şi în complexa viaţa de zi cu zi pe care trăim, ne încredinţăm cu amărăciune că se întâmplă ceva diferit. Vedem că atunci când domneşte unitatea se împart atâtea binecuvântări, dar uneori noi o gonim, poate ireversibil, deoarece uităm de chemarea noastră. Uităm că unitatea nu vine “ca prin magie”, ci presupune împuţinarea patimilor noastre. Este nevoie de curăţirea spinilor şi a răutăţilor noastre şi este necesar să punem ca bază a comportamentului nostru şi în genere a vieţuirii noastre virtutea smeritei cugetări, care va face sufletul nostru mai îngăduitor şi în principal mai capabil să primească harul dumnezeiesc.
De foarte multe ori pretindem de la cei “mari” ai popoarelor să arate prin fapte ceea ce noi înşine refuzăm să împlinim înăuntrul familiei noastre sau în spaţiul limitat al activităţii noastre. Cât de minunat ar fi însă, dacă în paralel cu “înaltele noastre pretenţii”, “am săpa” înăuntrul conştiinţei noastre şi am începe să forjăm eul nostru cel rău.
Să subliniem acum că în aceste teme ale Bisericii, în principal în acest domeniu, este nevoie de această îndrumare pe care ne-o descrie dumnezeiescul Pavel? Într-adevăr, dacă aruncăm o scurtă privire asupra tulburărilor şi neliniştilor din interiorul Bisericii, dacă vom studia apoi pricinile dramaticelor schisme şi ale demonicelor erezii, ne vom încredinţa că toate au fost provocate pentru că unii dintr-un egoism fără măsură nu au păşit “în chip vrednic de chemarea cu care au fost chemaţi”, cu consecinţa de a trage după ei şi pe partizanii lor şi de a se despărţi în felul acesta de unitatea Bisericii şi de legătura păcii, care se exprimă atât de natural în unitatea noastră liturgică şi cultică în mod deosebit.
Fraţii mei, într-adevăr constituie un mare adevăr expresia unui sfânt contemporan, care tâlcuind lectura noastră apostolică de astăzi, printre altele sublinia: “Biserica nu se teme de păcat (a greşi este omeneşte). Biserica se teme de dezbinări şi de schisme, care au ca bază demonicul egoism”.
De altfel, trâmbiţa de aur a Bisericii noastre, Sfântul Ioan Gură de Aur, a trâmbiţat într-o omilie asemănătoare: “Atenţie! Schisma nu o poate spăla nici chiar sângele mucenicesc”.
Să dea Dumnezeiescul Întemeietor al Bisericii noastre să rămânem neclintiţi în unitatea Duhului, întru legătura păcii, dar şi ca toţi cei care se află în stări de schismă şi de erezie, adică schismaticii şi ereticii, să se întoarcă repede în unica noastră Biserică Ortodoxă Luptătoare. Amin.

(traducere din elină de monahul Leontie)

Ομιλίες της Πανελληνίου Ορθοδόξου Ενώσεως (ΠΟΕ)

Συνεχίζονται μὲ ἐπιτυχίαν αἱ ὁμιλίαι τῆς "Πανελληνίου ᾿Ορθοδόξου ῾Ενώσεως" (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος).
Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 30 Νοεμβρίου καὶ ὥραν 7–8 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ κ. Κων/νος Χολέβας, πολιτικὸς ἐπιστήμων, μὲ θέμα: “Ὁ Ἐσταυρωμένος, ἡ Εὐρώπη καὶ ἡ ἀντίστασις τῶν Ἑλλήνων”.
Τὴν ἑπομένην Δευτέραν 7 Δεκεμβρίου θὰ ὁμιλήση ὁ κ. Ἱ. Ἀγγελόπουλος, Δρ. Θεολογίας, μὲ θέμα: “Ἡ περὶ Ἀγγέλων διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας”.

27/11/09

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του ανθρώπου ζητά τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε θρησκειολογικό

Στην συντονισμένη προσπάθεια αποχριστιανοποίησης της ελληνικής παιδείας μαζί με το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι και το Συνήγορο του Πολίτη συντάσσεται ξεκάθαρα και η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Συγκεκριμένα η Ένωση με Επιστολή της προς την Υπουργό Παιδείας (16/11/2009) την οποία κοινοποιεί και στον πρωθυπουργό ζητά:
α) Σαφέστερη οριοθέτηση των σχέσεων κράτους και εκκλησίας.
β)
Για το μάθημα των Θρησκευτικών, τη σταδιακή μετατροπή του μαθήματος από ομολογιακό σε θρησκειολογικό.
γ) Αλλαγές σε θέματα σχετικά με τις μαθητικές παρελάσεις και τον «εθνικά εσωστρεφή» χαρακτήρα των σχολικών εκδηλώσεων.

Αναφέρεται επίσης στην εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών , στην πληθώρα προβλημάτων ένταξης και φοίτησης μαθητών από άλλες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες αλλά και στην εκπαίδευση των παιδιών που ανήκουν στην μειονότητα της Θράκης.
Ολόκληρο το κείμενο της Επιστολής έχει ως εξής:.......

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Βαλαωρίτου 12, 10671, Αθήνα, τηλ. 210 3613117, φαξ. 210 3634437, e-mail: hlhr@hlhr.gr, www.hlhr.gr


Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 2009

Προς : Υπουργό Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων κυρία Άννα Διαμαντοπούλου

Αξιότιμη κ. Υπουργέ,
Το διοικητικό συμβούλιο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου σας συγχαίρει για την ανάληψη των καθηκόντων σας και επιθυμεί με την παρούσα επιστολή να θέσει υπόψη σας την οπτική της Ένωσής μας σε θέματα αρμοδιότητας του Υπουργείου σας. Εν συνέχεια, εφόσον αυτό κριθεί ανά περίπτωση χρήσιμο από εσάς, η Ένωση μας δύναται να παρέχει με οποιονδήποτε τρόπο κριθεί αναγκαίος τη συνδρομή της για επιμέρους ζητήματα δικαιωμάτων του ανθρώπου που εμπίπτουν στον τομέα ευθύνης σας. Η Ένωσή μας είναι η πρώτη οργάνωση που ιδρύθηκε στην Ελλάδα με αντικείμενο την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Από το 1953 έως και σήμερα (με το αναγκαστικό διάλειμμα της δικτατορίας) επιδιώκουμε, με τεκμηριωμένες δημόσιες παρεμβάσεις, να προάγουμε τις εγγυήσεις του Δημοκρατικού Κράτους Δικαίου στη χώρα μας σε όλους τους τομείς, με ιδιαίτερη βέβαια ευαισθησία στα θέματα της αρμοδιότητάς σας.

Πολλά από τα ζητήματα αυτά άπτονται της ανάγκης σαφέστερης οριοθέτησης των σχέσεων κράτους και εκκλησίας. Είναι γνωστό εξάλλου ότι η Ελληνική Ένωση έχει καταθέσει ολοκληρωμένο σχέδιο νόμου για το θέμα αυτό, σχέδιο που συζητήθηκε και στη Βουλή. Συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι η μη ρύθμιση του θέματος αποτελεί πηγή προβλημάτων για θεμελιώδη δικαιώματα και θέτει σε αμφισβήτηση την κατοχύρωση της πλήρους θρησκευτικής ελευθερίας.
Θα θέλαμε επιπλέον να αναφερθούμε σε ειδικότερα ζητήματα εκπαίδευσης που χρήζουν βραχυπρόθεσμης επίλυσης. Το πρώτο αφορά στο μάθημα των Θρησκευτικών. Φρονούμε ότι επιβάλλεται η σταδιακή μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών, έτσι όπως αυτό διδάσκεται σήμερα στην δημοτική και την μέση εκπαίδευση, από ομολογιακό σε θρησκειολογικό. Το ζήτημα συναρτάται με υποχρεώσεις της πολιτείας για σεβασμό των δικαιωμάτων και της συνείδησης όλων των μαθητών, ιδίως δεδομένης της αλλαγής που έχει επισυμβεί στη σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού τα τελευταία χρόνια. Τούτο άλλωστε αναδεικνύεται και από την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σχετικά με τα θρησκευτικά σύμβολα στις σχολικές αίθουσες. Επισημαίνεται ότι τόσο στο εξωτερικό (Ιταλία-Φινλανδία) όσο και στην Ελλάδα (αναφορές στο Συνήγορο του Πολίτη) οι πολίτες που διαμαρτύρονται σε ανάλογες πρακτικές (πχ. απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών) ανήκουν στην εθνική πλειοψηφία και δεν αυτοπροσδιορίζονται ως ετερόδοξοι, παρά μόνον ζητούν τη μεταρρύθμιση ενός σύγχρονου σχολείου στο πλαίσιο του σεβασμού της συνείδησης, του δικαιώματος των γονέων στην ελεύθερη διαπαιδαγώγηση για τη διαμόρφωση ςτης προσωπικής συνείδησης και των αξιών των τέκνων τους.
Συναφής είναι άλλωστε η ανάγκη προσανατολισμού της εκπαίδευσης στην κατεύθυνση της προβολής σύγχρονων οικουμενικών αξιών. Η ανάγκη αυτή ουδόλως εξυπηρετείται από μια σειρά πρακτικών όπως είναι οι μαθητικές παρελάσεις και ο «εθνικά εσωστρεφής» χαρακτήρας των σχολικών εκδηλώσεων αλλά και από την πλημμελή ένταξη της εκπαίδευσης στα ανθρώπινα δικαιώματα και των διαπολιτισμικών επικοινωνιακών δεξιοτήτων των παιδιών στο σχολικό πρόγραμμα. Μόνο με έναν τέτοιο αναπροσανατολισμό της εκπαίδευσης μπορούμε να ελπίζουμε σε καταπολέμηση φαινομένων ξενοφοβίας και ρατσισμού.
Το δεύτερο ζήτημα αφορά την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών, θέμα κομβικής σημασίας. Ενδεικτικά θα θέλαμε να επισημάνουμε και το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου 2/4/2009 σχετικά με την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών που ζητεί από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών να διασφαλίσουν την εκπαίδευση για τα παιδιά των μεταναστών, συμπεριλαμβανομένης της διδασκαλίας των επίσημων γλωσσών της χώρας υποδοχής και της προώθησης των μητρικών τους γλωσσών και πολιτισμών. Τα παιδιά των μεταναστών πρέπει να μην αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην εγγραφή τους στο σχολείο ενώ πρέπει να αποφεύγεται η δημιουργία σχολείων-γκέτο ή ειδικών τάξεων για παιδιά μεταναστών. Θεωρούμε ότι επιβάλλεται μια εκπαιδευτική πολιτική χωρίς αποκλεισμούς, στο πλαίσιο της οποίας τα παιδιά θα κατανέμονται στις τάξεις ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο και τις ατομικές ανάγκες τους και η οποία θα περιορίσει το υψηλό ποσοστό σχολικής διαρροής από τα παιδιά των μεταναστών.
Σύμφωνα με τις Κοινές Βασικές Αρχές για την Ένταξη των Μεταναστών της ΕΕ (Γρόνιγκεν 2004) η Ένταξη αποτελεί μια διαδικασία αμοιβαίας προσαρμογής. Ως εκ τούτου μια εκπαίδευση που είναι απαλλαγμένη από παρωχημένους μισαλλόδοξους εθνοκεντρισμούς μπορεί να υπηρετήσει την οικοδόμηση ενός σύγχρονου πολυπολιτισμικού και πολυσθενούς σχολείου. Αυτό είναι εφικτό όταν ολόκληρο το εκπαιδευτικό αναλυτικό πρόγραμμα και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης διαπερνάται από τις αξίες του σεβασμού της διαφοράς, των εθνικών και κοινωνικών μειονοτήτων, αλλά και αποβλέπει εστιασμένο στις κοινές συνταγματικές αξίες της δημοκρατικής οργάνωσης, της ελευθερίας λόγου και έκφρασης του σεβασμού των δικαιωμάτων και της καταπολέμησης των ανισοτήτων.
Εξάλλου, πολλές εκθέσεις εθνικών και διεθνών οργάνων επισημαίνουν πληθώρα προβλημάτων ένταξης και φοίτησης μαθητών από άλλες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Απαιτούνται λοιπόν ουσιαστικές παρεμβάσεις τόσο στο πεδίο της Ειδικής Αγωγής όσο και της εκπαίδευσης πληθυσμών όπως οι Ρομά με βάση την αρχή των ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση, διασφαλίζοντας ισότιμη πρόσβαση σε ποιοτική εκπαίδευση. Αυτό σημαίνει ότι ειδικές ομάδες (Ρομά, μετανάστες-πρόσφυγες, παιδιά με αναπηρίες) δικαιούνται ειδικά θετικά μέτρα έτσι ώστε να μπορούν να απολαύσουν ισότιμη πρόσβαση και ίσης ποιότητας εκπαίδευση. Επιπλέον, τα ειδικά αυτά μέτρα δεν μπορούν να συνιστούν ή να οδηγούν σε αρνητικές διακρίσεις (πχ.σχολεία γκέτο), αλλά νομιμοποιούνται μόνον εφόσον αποβλέπουν στην πλήρη ισότιμη ένταξη των μαθητών αυτών στο ίδιο δημοκρατικό και ποιοτικό σχολείο με όλα τα παιδιά. Για ορισμένες ομάδες που υφίστανται χρόνιο και απόλυτο αποκλεισμό, όπως οι Ρομά, η ισότιμη ένταξη στο σχολείο έχει αποδειχθεί ευχολόγιο και χίμαιρα όσο η απόλυτη έλλειψη κοινωνικού, μορφωτικού κεφαλαίου των γονέων δεν αναπληρώνεται από ισχυρά διαρκή και βιώσιμα δίκτυα ιατροκοινωνικής υποστήριξης, όπως εκείνα των Ιατροκοινωνικών κέτρων, αλλά και από ουσιαστικές, βιώσιμες και κατάλληλες λύσεις στέγασης.
Θα θέλαμε τέλος να αναφερθούμε στα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει η εκπαίδευση των παιδιών που ανήκουν στην μειονότητα της Θράκης και ειδικότερα τα μειονοτικά σχολεία, ως προς τα μαθήματα που διδάσκονται ανά γλώσσα, την κατάρτιση των δασκάλων και την διάκριση μαθητών και δασκάλων/ καθηγητών με βάση την θρησκεία. Απαιτούνται δραστικές αλλαγές για την ανύψωση του επιπέδου και την δημιουργία προϋποθέσεων ένταξης στην ελληνική κοινωνία. Παρεμπιπτόντως πολλά άλλα θέματα που αφορούν θρησκευτικές ελευθερίες της μειονότητας παραμένουν εγκλωβισμένα σε αγκυλώσεις του παρελθόντος και χρήζουν άμεσης παρέμβασης (Μουφτήδες, ιμάμηδες, βακούφια). Επίσης, ειδική μέριμνα απαιτείται για την στήριξη των σχολείων ελληνόφωνης μειονοτικής εκπαίδευσης στην Αλβανία και την Τουρκία τα προβλήματα των οποίων επίσης χρονίζουν.
Για όλα τα παραπάνω η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και στο πλαίσιο της υλοποίησης του Εθνικού Παρατηρητηρίου του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας έχει διατυπώσει προτάσεις και συντάξει Εθνικές Εκθέσεις. www.hlhr.gr
Αξιότιμη κ.Υπουργέ, σας ευχόμαστε καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο σας και ευελπιστούμε σε μια δημιουργική συνεργασία με σκοπό την προώθηση θεμάτων δικαιωμάτων του ανθρώπου και είμαστε στη διάθεσή σας για διεξοδικότερη συζήτηση.

Με τιμή
Το διοικητικό συμβούλιο
Αλιβιζάτος Νίκος, Ιωαννίδης Γιάννης, Καμπύλης Τάκης, Κωνσταντίνου Γιάννης, Παπαπαντολέοντος Κλειώ, Παπαϊωάννου Κωστής, Παρασκευόπουλος Νίκος, Τσιτσελίκης Κωνσταντίνος, Χριστόπουλος Δημήτρης

Κοινοποίηση στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας Γεώργιο Α.Παπανδρέου
Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)