27/3/10

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ο Λυτρωτής των ανθρώπων (Κυριακή των Βαΐων)

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 19/3/2010
Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Οἱ Ἰουδαῖοι ὑποδέχτηκαν τὸν Χριστὸ στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ ζητωκραυγὲς καὶ ἐπευφημίες, γιατὶ τὸν ἔβλεπαν ὡς βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ. Αὐτὸ ἦταν μεγάλη πλάνη. Παρόλο ποὺ ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν μίλησε γιὰ κάτι τέτοιο, ἐκεῖνοι ἔβγαλαν τὸ ἐσφαλμένο τους συμπέρασμα καὶ φυσικὰ μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες ἔβγαλαν καὶ τὴν καταδικαστική τους ἀπόφαση.....
Ὁ Χριστὸς ἀρνήθηκε νὰ εἰσέλθει στὴν πόλη ὡς μελλοντικὸς βασιλέας, ὡς κοσμικὸς ἄρχοντας. Γι᾽ αὐτὸ «καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου» τοὺς ἔδειξε πὼς δὲν ἦταν αὐτὸς ποὺ περίμεναν. Ἦταν κάτι πολὺ ἀνώτερο. Ἦταν ὁ Σωτήρας καὶ
Λυτρωτὴς τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται.Καὶ στὴν ἐποχή μας ὑπάρχουν πολλοί, ποὺ τὸν Χριστὸ τὸν δέχονται μὲ τρόπο αὐθαίρετο και διαστρεβλωτικό. Κάνουν ἕναν δικό τους Χριστό, σύμφωνο μὲ τὶς περιορισμένες σκέψεις τους, τὶς ἁμαρτωλές τους ἐπιθυμίες καὶ τὶς ἐφήμερες ἐπιδιώξεις τους. Ἀλλ᾽ ἀλίμονο γι᾽ αὐτούς, ὁ Χριστὸς εἶναι αὐτό, ποὺ δὲν θέλουν. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτα τὰ ὅσα σημειώνει ἕνας Ἐπίσκοπος σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτό: «Ὁ Χριστὸς στὴν πραγματικότητα δὲν εἶναι αὐτός, ποὺ ἐμεῖς θέλουμε, ἀλλὰ αὐτός, ποὺ ἐμεῖς δὲν θέλουμε καὶ οὔτε κἂν τὸ ὑποψιαζόμαστε. Ὁ Χριστὸς εἶναι «Βασιλεὺς εἰρήνης», ἐνῶ ἐμεῖς τὸν θέλουμε ἄρχοντα τοῦ πολέμου. Ὁ Χριστὸς εἶναι «πρᾶος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», ἐνῶ ἐμεῖς τὸν θέλουμε τιμωρὸ καὶ ἐκδικητή. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ ἀντίθετο ἀπ᾽ ὅ,τι ἐμεῖς νομίζουμε. Ἐκεῖνο, ἑπομένως, ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι ὄχι νὰ κατασκευάζουμε «Χριστοὺς» κατὰ τὶς ἀνάγκες μας καὶ τὶς ἀπόψεις μας, ἀλλὰ νὰ γνωρίσουμε τὸν πραγματικὸ Χριστό, ὅπως αὐτὸς εἶναι».
Ὁ Χριστός, σύμφωνα μὲ τὴν ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος καὶ κάθε ἄλλη ἄποψη εἶναι λαθεμένη, αἱρετικὴ καὶ ἀπορριπτέα.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Ο ΠΑΠΑΣ ΜΑΣ

Αν είναι ενεργητικός, τον θεωρούμε υπερβολικά κουρδισμένο.

Αν είναι ήρεμος, τον θεωρούμε τεμπέλη.

Αν έχει γκρίζα μαλλιά, τον θεωρούμε γέρο.

Αν είναι νέος, λέμε πως δεν έχει εμπειρία.

Αν θέλει να κάνει αλλαγές, τον θεωρούμε επαναστάτη.

Αν δεν θέλει, λέμε πως δεν παίρνει πρωτοβουλίες.

Αν κηρύττει κατά της αμαρτίας, τον θεωρούμε φανατικό.

Αν δεν το κάνει, λέμε πως είναι κοσμικός.

Αν χρησιμοποιεί κινήσεις των χεριών όταν εκφράζεται, τον θεωρούμε ηθοποιό.

Αν παραμένει ακίνητος, τον λέμε ξύλινο.

Αν υψώνει την φωνή του, λέμε πως φωνάζει πολύ.

Αν δεν υψώνει την φωνή του, τον θεωρούμε μονότονο.

Αν είναι στο σπίτι του, λέμε πως πρέπει να είναι έξω, επισκεπτόμενος Ενορίτες.

Αν θεαθεί στον δρόμο, λέμε πως θα πρέπει να είναι κλεισμένος μέσα, ετοιμάζοντας το κήρυγμά του.

Αν επισκέπτεται τους πτωχούς, τον θεωρούμε σοσιαλιστή.

Αν επισκέπτεται πλούσιους, λέμε πως κάνει χατίρια.

Θεέ μου, δώσε στον παπά μας υπομονή!

Ο Αγιορείτης Άγιος Σιλουάνος λέγει για το λειτουργό ιερέα: « Εάν έβλεπαν οι άνθρωποι με ποια δόξα λειτούργει ο ιερέας, θα έπεφταν καταγής μπροστά στο όραμα αυτό. Κι αν ο ίδιος ο ιερέας έβλεπε τον εαυτό του, σε ποια ουράνια δόξα βρίσκεται κατά τηντέλεση του λειτουργήματος, τότε θα γινόταν μεγάλος ασκητής και θα αγωνιζόταν να μην θλίψει με τίποτε τη χάρη του Άγιου Πνεύματος, που ζει μέσα του».


Το παραπάνω κείμενο είναι από το βιβλίο του πρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΝ.

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)