Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Εις την ενθρόνισιν του Πάπα δεν ήτο παρούσα η Ορθόδοξος Εκκλησία

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΔΕΝ ΗΤΟ ΠΑΡΟΥΣΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἐπίκαιρον μήνυμα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.

ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ καί πρωτάκουστα, «αἰσχύνης γέμοντα», ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς εἶναι ὅσα ἐτελέσθησαν κατά τήν ἐνθρόνιση τοῦ νέου πάπα Φραγκίσκου Α’, προεξάρχοντος δυστυχῶς τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου Α’, μετά τῆς συνοδείας ἐκπροσώπων τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ὄχι, δέν ἦταν ἐκεῖ παροῦσα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία,

ἡ Ἐκκλησία τῶν μεγάλων ὁμολογητῶν τῆς πίστεως ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ: Τοῦ Μ. Φωτίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, τῶν ἐπί τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου μαρτυρησάντων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, τῶν ὁσιομαρτύρων τῆς ἹερᾶςΜονῆς Καντάρας τῆς Κύπρου, τῶν ἐν τοῖς χρόνοις ἡμῶν σφαγιασθέντων Σέρβων Ὀρθοδόξων ἀπό τούς «Καθολικούς» Οὐστάσι τῇ ὑποκινήσει τοῦ καρδιναλίου, καί τώρα «ἁγίου» τῶν Παπικῶν, Στέπινατς. Εἶναι δυνατόν οἱ σφαγιασθέντες «ὥσπερ ἄρνες» ἀπό τούς παπικούς νά ἔστειλαν ἐκπροσώπους, χαίροντες ἐπί τῇ ἐνθρονίσει τοῦ σφαγέως των; Εἶναι δυνατόν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος πού προειδοποίησε τους Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἐπί τῇ ἀφίξει τῶν παπικῶν και φιλοπαπικῶν ἐπί Βέκκου λέγοντας ὅτι «ἔρχονται οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ μου», νά συμμετεῖχε ἐγκρίνοντας τήν ἐνθρόνιση τῶν ἐχθρῶν τοῦ Υἱοῦ Της, χωρίς μέχρι τώρα ἐπί χίλια ἔτη ἀπό τοῦ σχίσματος νά ὑπάρξη ἴχνος μετανοίας;

Δέν περιμένουμε καμμία θεολογική ἀπάντηση καί δικαιολογία τῶν λεχθέντων καί πραχθέντων ἀπό τούς μεγάλους θεολόγους τῆς Οἰκουμενιστικῆς ἀποστασίας, τόν ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων, τόν μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη (Ζηζιούλα), εἴδαμε στίς τηλεοπτικές καί διαδικτυακές εἰκόνες, δουλικώτερον ὅλων τῶν «Ὀρθοδόξων», νά ἐγγίζει σχεδόν μέ τά χείλη του τήν χεῖρα τοῦ πάπα. Μᾶς ἀρκεῖ ἡ πρός τους παπικούς διαβεβαίωση τοῦ ὄντως μεγάλου Θεολόγου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος στόν πρῶτο λόγο του ἐναντίον τῆς παπικῆς κακοδοξίας περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ ἉγίουΠνεύματος «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (Filioque), καί στηριζόμενος στήν θεόσοφη διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τούς ὁποίους ἀγνοοῦν καί περιφρονοῦν οἱ διάφορες παρασυναγωγές καί φατρίες τῶν μεταπατερικῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν θεολόγων, λέγει ὅτι οὐδέποτε θά τούς δεχθοῦμε σέ κοινωνία τούς παπικούς, μέχρις ὅτου ἐξακολουθοῦν νά διατηροῦν τήν αἵρεση τοῦ Filioque· «Ἀλλ᾽ ἡμεῖς διδαχθέντες ὑπό τῆς θεοσοφίας τῶν Πατέρων αὐτοῦ (=τοῦ Διαβόλου) τά νοήματα μή ἀγνοεῖν, ἀφανῆ τήν ἀρχήν ὡς ἐπίπαν τοῖς πολλοῖς τυγχάνοντα, οὐδέποτ᾽ ἄν ὑμᾶς κοινωνούς δεξαίμεθα μέχρις ἄν καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ τό Πνεῦμα λέγητε»[1]. Ποιούς νά πιστεύσουμε και νά ἀκολουθήσουμε; Τούς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι θεολογοῦντας καί ἐν συμφωνίᾳ πρός τό σύνολο τῶν Ἁγίων Πατέρων διαχρονικῶς ὄντας, ἀφοῦ τό Ἅγιο Πνεῦμα δεν εἶναι δυνατόν νά διαφωνεῖ μέ τον ἑαυτόν του, ἤ τούς ἀπό κοιλίας και ἀπό ἀνθρωπίνων λογισμῶν καί ἀπό φιλοσοφικῆς ἀφετηρίας μετά πολλοῦ παπικοῦ τύφου καί οἰήσεως θολολογοῦντας, ὅπως ἔπραττε και ὁ οὑμανιστής ἀντίπαλος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, δυτικός μοναχός Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός; Ἐδιάβασαν ποτέ οἱ ἀρχιποιμένες μας τά συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων; Ποιούς ἀκολουθοῦν; Τά ὄργανα καί τούς ψιθύρους τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος παρέσυρε σέ πλῆθος αἱρέσεων τήν πλήρη τύφου καί ἀλαζονείας «ἐκκλησία» τῆς Ρώμης; Ὄχι, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δεν ἦταν ἐκεῖ στήν ἐνθρόνιση τοῦ πάπα, ὁ ὁποῖος διά τῶν αἰώνων εἶναι «πειθήνιο» ὄργανο τοῦ Σατανᾶ, κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ[2]. Αὐταπατῶνται ὅσοι ποιμένες καί ἀρχιποιμένες νομίζουν ὅτι ἐκπροσωποῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅταν δέν ἐκπροσωποῦν καί τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως. Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐκεῖ, πού ὑπάρχει ἀλήθεια. Ὅταν δέν ὑπάρχει ἀλήθεια, ἐκεῖ δεν ἐκπροσωπεῖται ἡ Ἐκκλησία. Αὐτά λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀναιρώντας τίς φιλοβαρλααμικές θέσεις τοῦ πατριάρχου Ἀντιοχείας Ἰγνατίου καί δι᾽ αὐτῶν τίς ταυτόσημες θέσεις καί τοῦ δικοῦ του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καί οἰκουμενικοῦ Ἰωάννου Καλέκα, οἱ ὁποῖοι μέ τό κῦρος τοῦ πατριαρχικοῦ ἀξιώματος προσπαθοῦσαν να μειώσουν τήν διδασκαλία καί τις ἀπόψεις ἑνός ἁπλοῦ ἱερομονάχου τότε, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, μέ συκοφαντίες καί διώξεις πού ἔφθασαν μέχρι καί τήν φυλάκισή του ἐπί τέσσερα ἔτη (1343-1347) στίς φυλακές τῶν ἀνακτόρων τῆς Κωνσταντινούπολης. Εἶναι καιρός ἐπί τέλους νά ἀφυπνισθοῦν ὅσοι ἀφιονισμένοι ἀπό ἐπισκοποκεντρικές παποκεντρικές ἐκκλησιολογικές θέσεις διστάζουν νά ὁμιλήσουν και νά ἐλέγξουν τίς καταστροφικές θέσεις τῶν ἐκπροσώπων τῆς μεταπατερικῆς οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως τῶν καιρῶν μας, καί τό χειρότερο ἐγκωμιάζουν καί ἐπαινοῦν ὅσους σέρνουν τήν Ἐκκλησία δουλικά και ἐξευτελιστικά στίς αὐλές τοῦ ἀρχιαιρεσιάρχου πάπα καί ἄλλων ποικίλων αἱρετικῶν, πού τούς τιμοῦν με μίτρες, ποιμαντορικές ράβδους και δισκοπότηρα, ἀναγνωρίζοντας ἔτσι οὐσιαστικά τήν ἱερωσύνη τους και τό κῦρος τῶν μυστηρίων τους. Μαζί μέ τόν τότε ἱερομόναχο Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ἐκφράζοντες και ἐμεῖς τήν γνώμη πολλῶν ἱερομονάχων, πρεσβυτέρων, διακόνων, μοναχῶν καί λαϊκῶν ἐπαναλαμβάνουμε ὅσα εἶπε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀπευθυνόμενος πρός τόν πατριάρχη Ἀντιοχείας καί δι᾽ αὐτοῦ και πρός τόν οἰκουμενικό πατριάρχη, τόν τότε καί τόν τώρα: «Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας  εἰσί· καί τοσοῦτο μᾶλλον ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ᾽ ἀλλήλων καλούμενοι· μηδέ γάρ προσώποις τόν Χριστιανισμόν, ἀλλ᾽ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα»[3]. Μέ ἁπλᾶ λόγια: Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια· ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια, αὐτοί δέν ἀνήκουν στην Ἐκκλησία. Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἐξαπατοῦν τους ἑαυτούς των αὐτοαποκαλούμενοι καί ἀλληλοαποκαλούμενοι ποιμένες καί ἱεροί ἀρχιποιμένες. Γιατί ἔχουμε διδαχθῆ ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν δίνει σημασία στά πρόσωπα, ἀλλά στήν ἀλήθεια καί στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως.

Ὅταν πρίν ἀπό μερικά ἔτη κυκλοφορήσαμε μέ πλῆθος ὑπογραφῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, την γνωστή «Ὁμολογία πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἐνοχλήθηκαν πολλοί μεγαλόσχημοι προστάται καί προωθηταί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι, μεταξύ ἄλλων, γράφαμε ὅτι μέ ὅσα ἀντικανονικά και ἀντορθόδοξα γράφουν καί πράττουν οἱ Οἰκουμενισταί «θέτουν οὐσιαστικῶς ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας». Μᾶς κατηγόρησαν ὅτι τούς «ἐξωεκκλησιάζουμε» καί ἐζήτησαν νά ἀσκηθοῦν διώξεις ἐναντίον μας. Δέν ἐπρόσεξαν ὅμως την διατύπωση· δέν τούς θέτουμε ἐμεῖς ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας· οἱ ἴδιοι θέτουν τούς ἑαυτούς των ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό δέν λέγει και ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς μέ το «οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί»; Σίγουρα θά ζητοῦσαν καί τήν τιμωρία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἄν ζοῦσε σήμερα, ὅπως τον ἐτιμώρησαν ἄλλωστε μέχρι και φυλακῆς οἱ λατινόφρονες τῆς ἐποχῆς του, χωρίς βέβαια νά κάμψουν τό μαρτυρικό καί ὁμολογητικό του φρόνημα.

Ὁ πρόσφατος ἑορτασμός τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἐκτός τῶν ἡσυχαστικῶν και πνευματικῶν μηνυμάτων του, στέλνει καί ἕνα πολύ ἐπίκαιρο και ἀφυπνιστικό μήνυμα. Ἐκεῖνος ἐγκατέλειψε τίς ἡσυχαστικές του ἀναβάσεις καί τό ἀπερίσπαστο τῆς ἀσκήσεως καί τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ καί ἐνεπλάκη στούς ἀγῶνες ἐναντίον τῶν αἱρέσεων τῆς Δύσεως καί τοῦ Βαρλαάμ, πρός χάριν τῆς σωτηρίας τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅπως λέγει τό συναξάρι τῆς Β’ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, ἐνῶ ἐκ χαρακτῆρος ἦταν ἤπιος καί εἰρηνικός, εἰς τήν ὑπεράσπιση τῶν τῆς πίστεως ἀποδείχθηκε μαχητικός καί ἀγωνιστικός, ὥστε κατόρθωσε νά ἐκδιώξει μακρυά ἀπό την Ἐκκλησία τούς αἱρετικούς: Ἦταν «μεθ᾽ ὑπερβολῆς πρᾶος καί ταπεινός, ἔνθα μή περί Θεοῦ καί θείων ὁ λόγος· ἐν γάρ τοῖς τοιούτοις και πάνυ ἦν μαχητής... ἀπ᾽ ἀρχῆς μέχρι τέλους κατά παθῶν καί δαιμόνων ἀθλητικῶς ἀγωνισάμενος καί τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας μακράν τούς αἱρετικούς ἐλάσας καί την Ὀρθόδοξον πίστιν λόγοις τε και συγγράμμασι διατρανώσας».

Αὐτό τό μαρτυρικό καί ὁμολογητικό φρόνημα πού χαρακτηρίζει την ζωή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων πρέπει νά ἐνισχυθεῖ στις ἡμέρες μας μπροστά στήν θύελλα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς ἀμετανοησίας τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος δαιμονικά ἐπιβάλλει νά τόν προσκυνήσουν ὅλοι, ὅπως δυστυχῶς πολλάκις κατά τό παρελθόν καί ἐμφανέστατα τώρα πράττουν πολλοί δικοί μας ἱεράρχες και πρωθιεράρχες, πού προσπαθοῦν να μᾶς φοβερίσουν, νά μᾶς συκοφαντήσουν, νά μᾶς διώξουν, νά μᾶς φιμώσουν. Δέν φοβόμαστε ὅμως και ἐπαναλαμβάνουμε τούς λόγους τοῦ μεγάλου ὁμολογητοῦ τῆς Πίστεως Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ ὁποίου εὐχόμαστε, ἔστω καί κατά μέρος μικρό νά φανοῦμε μιμηταί: «Ἀλλ᾽ ἡμεῖς ὁρῶντες τήν ἔκβασιν τῆς τῶν ἁγίων ἐκείνων ἀναστροφῆς, μιμησόμεθα, σύν Θεῷ δ᾽ ὁ λόγος, τήν ὑπομονήν, τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες. Ἴτω τοίνυν πειραστής, ἴτω δήμιος, καιέσθω τό πῦρ, θηγέσθω τό ξίφος, ὀξυνέσθωσαν ὄνυχες· κἄν πᾶσα βάσανος ἐπ᾽ ἐμέ κινῆται, δέξομαι σύν προθυμίᾳ, μενῶ τήν πληροφορίαν ἀκίνητος ἐν αὐτῷ τῷ πνεύματι στηριζόμενος· τοσοῦτο μᾶλλον χαιρήσω, καθ᾽ ὅσον μᾶλλον ὑποίσω. Και γάρ αὐξήσω μᾶλλον ἐμοί τό θειότατον δῶρον, ὅ σύζυγον ἔχει τήν ἀναφαίρετον εὐφροσύνην, καί χωρητικώτερον ἔσομαι σκεῦος τοῦ πνεύματος καί τήν ὑπόστασιν ἐν ἐμαυτῷ σχήσω τῶν μακαρίων ἐλπίδων, ἀρραβῶνος ἐπιτυχών ἐμφανέστερον. Ἔχω μαρτύρων νέφος, ᾧ συνεπαρθήσομαι πρός τήν ἐπηγγελμένην ὑπάντησιν· ἔχω δικαίων στῖφος, μεθ᾽ ὧν τῆς κρείττονος ἀναστάσεως τεύξομαι· τοῖς ὁμολογηταῖς συνεκκλησιάσω· τῇ πανηγύρει τῶν πρωτοτόκων συναρίθμιος ἔσομαι· γερῶν καί τιμῶν ἀθανάτων μεθέξω. Καί τί μοι πρός ταῦτα λοιδορίαι και συκοφαντίαι καί καταβοήσεις αἱ τούτων, κἄν τι τούτων ἰσχύσωσιν ἐπαχθέστερον ἤ βιαιότερον»[4];

________________________

Ὑποσημειώσεις:

1. Λόγος πρῶτος, ὅτι οὐχί καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, ἀλλ᾽ ἐκ μόνου τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἐν Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Συγγράμματα, Θεσσαλονίκη 1962, τόμ. 1, σελ. 26.

2. Αὐτόθι, σελ. 24.

3. Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, ἐν Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, ἔνθ᾽ ἀνωτ., Θεσσαλονίκη 1966, τόμ. 2, σελ. 627.

4. Πρός τόν τά θεῖα σοφόν Ἀρσένιον μοναχόν τόν Στουδίτην, Αὐτόθι, τόμ. 2, σελ. 323-324.

Ορθόδοξος Τύπος, 5/4/2013