31/8/14

"Έχει ο Θεός": Η παγίδα του διαβόλου

"ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ": Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
Ὑπάρχει μία σημαντική μερίς ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἀρέσκονται νά ζοῦν μέσα εἰς μίαν ἀτμόσφαιραν αἰσιοδοξίας καί ὑπεραισιοδοξίας δίχως βεβαίως νά στηρίζουν τήν νοοτροπίαν των αὐτήν εἰς ὀρθήν μετάνοιαν καί ἀντικειμενικήν βάσιν.
Βεβαίως, ὅπως ὅλοι γνωρίζωμε καί παραδεχώμεθα, ἡ αἰσιοδοξία εἰς τήν σωστήν της μορφήν ἀποτελεῖ ἀρετήν καί εἶναι ἀνάγκη νά ὑπάρχῃ εἰς τόν ἄνθρωπον. Ἀλλοίμονον δέ, ἐάν ἡ αἰσιοδοξία χαθῇ ἀπό τήν ζωήν μας.
Ἄλλωστε, ἕνας πιστός εἰς τόν Χριστόν ἄνθρωπος, δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ἀπαισιόδοξος καί νά τόν κατακλύζουν μαῦρα σύννεφα, ζοφερές σκέψεις, ἀλλά καί φόβοι, πού σχεδόν ποτέ δέν θά ἀντιμετωπίσῃ. Ἄλλο εἶναι ὅμως αὐτό καί ἐντελῶς διαφορετικό εἶναι τό νά ζῇ κανείς εἰς τά νέφη καί νά πιστεύῃ ὅτι ὅλα τά θέματα τῆς ζοφερῆς πραγματικότητος, ἀπό μόνα των, δίχως ἀγῶνα καί μάλιστα δίχως Θεόν, θά ἔχουν αἴσιον πέρας καί θά καταλήξουν καλά, ὅπως ὁ ἴδιος νομίζει τό "πέρας" καί θεωρεῖ τό "καλόν".  Ατήν δυστυχς τήν νοοτροπίαν τήν ερίσκει κανείς ες λους τούς χώρους καί τήν συναντ ες λα τά πίπεδα.
ς ξεκινήσωμε πό τόν χρον τς κκλησίας καί ες τήν συνέχειαν θά συναντήσωμε μπρός μας ατήν τήν στάσιν ζως καί ες λλους τομες. Ες τήν περίπτωσιν ατήν, χωρίς βεβαίως πόλυτα στεγανά, περιλαμβάνονται σοι πιστοί χουν παύσει νά γωνίζωνται τόν ερόν γνα τς Πίστεως μέ τίς προδιαγραφές τν γίων καί κρατον τήν πίστιν πλς γκεφαλικά. Γνωρίζουν βεβαίως ρκετά κ τς  Δογματικς διδασκαλίας τς κκλησίας, χουν γνσιν σελίδων τς κκλησιαστικς στορίας, διαθέτουν κατά τόν πόστολον «μόρφωσιν εσεβείας» (Β´ Τιμόθ. γ´, 5), πί τς οσίας μως ρνονται τήν δύναμιν τς Χάριτος το γίου Πνεύματος, ες τήν ποίαν φείλονται δυναμισμός καί γώνας ες θέματα ρθοδόξου Πίστεως καί ρθοπραξίας.
μως εναι νάγκη νά γνωρίζωμε, τι ρθόδοξος Πίστις δέν εναι οτε δεολογία, οτε φιλοσοφία, οτε βεβαίως να πλό συναίσθημα. ρθόδοξος Πίστις καλύπτει λόκληρον τήν παρξιν τς νθρωπίνης προσωπικότητος καί καταρτίζει τόν πιστόν διά πολυμετώπους γνας καί διά θυσίας. Δι γνας καί διά θυσίας, πού ξεκινον πό τήν πάλην μέ τήν δίαν τήν καρδίαν το πιστο καί φθάνουν ως ατούς τούς κκλησιαστικούς γνας. μπρός μως ες τόν λοκληρωτικόν γνα τς πνευματικς καθάρσεως καί τς σορροπημένης καί ελογημένης κκλησιαστικς παρουσίας καί μαρτυρίας, πού κφράζεται διά τν λόγων καί διά τν ργων τν πιστν, μπρός ες ατόν τόν κόπον καί τάς θυσίας, μή συνειδητοποιημένος Χριστιανός προτιμ τήν "κάλυψιν", τήν ''πόκρυψιν'' καί τήν "παραλλαγήν". τσι, τόν λόγον λαμβάνουν τά «προπετάσματα καπνο», πού μεταφράζονται πί τς θεωρίας καί κυρίως τς "πράξεως", ς "χει Θεός", "μες εναι δύνατον νά κάνωμε κάτι", "θά μιλήσ Θεός" καί πίσης τό ντελς ξοργιστικόν "ο ποχές εναι πάντοτε ο διες καί ατά συνέβαιναν πάντοτε", κλπ.
Τό νά κούωνται τά λόγια ατά πό τούς γωνιζομένους πιστούς, φο πρτα χουν κάμει ",τι περν πό τό χέρι των", δηλαδή τό καθκον των, ατό ποτελε ντως παύγασμα Πίστεως ζωντανς καί πιφέρει ερήνην καί νάπαυσιν ες τήν καρδίαν, συμφώνως πρός τό «συχάσαμεν επόντες· τό θέλημα το Κυρίου γινέσθω» (Πράξ. π. κα´, 14). λλά τό νά κούωνται ο παραπάνω φράσεις πό νθρώπους ο ποοι εναι παντελς γευστοι γώνων πρός προσωπικήν πνευματικήν κάθαρσιν, πρός διόρθωσιν κοινωνικήν καί λευθερίαν κκλησιαστικήν, τοτο χι μόνον προξενε σκάνδαλον καί θυμίαν ες τούς πιστούς, λλά φανερώνει συνέπειαν χριστιανικς ζως, δειλίαν, καιροσκοπισμόν καί ες κάποιες τν περιπτώσεων, ποκαλύπτει τακτικήν  ''Δουρείου ππου".
πως γίνεται κατανοητόν, πρόκειται περί τν νθρώπων ατν, ο ποοι χουν καταστήσει τούς αυτούς των καί μαζί των σους τούς κολουθον, ντελς νικάνους ες τό νά κφέρουν φωνήν στω καί πλς διαμαρτυρίας. Πο νά κάμ κανείς ες ατούς λόγον περί θεμάτων Πίστεως καί ζως πού παιτον θυσίας; Ες τήν σκέψιν τι νδεχομένως καί διά τς λαχίστης διαμαρτυρίας, χι θά χαθ, λλά πλς θά σεισθ θκος των, τρέμουν ς «κάλαμοι πό νέμων σαλευόμενοι». ντί δέ νά παναστατήσουν κατά το κακο καί ναντίον σων κ πεποιθήσεως καί συστηματικς ργάζονται ες ατό, θυμώνουν, ξοργίζονται καί προσπαθον νά ταπεινώσουν σους χουν καί δείχνουν διάθεσιν ρωϊκήν καί χριστιανικήν. Καί ατά μέν δι σους κατέχουν κάποιαν θέσιν καί ποδεικνύονται "καρεκλοκένταυροι", ετε ες τόν πολιτικόν, ετε ες κάποιον λλον, ετε κυρίως ες τόν κκλησιαστικόν τομέα.
Διά δέ τούς πλούς πιστούς, ο ποοι χουν πνιγε πό τήν μούχλαν το φόβου καί χουν βραχυκυκλωθ νεκεν ρρωστημένης πνευματικότητος, ταν Πίστις εναι τό κινδυνευόμενον, ατοί τί κάμνουν; Συγχύζονται, τά χάνουν καί κλονίζονται «ς φύλλα ξ μπέλου καί ς πίπτει φύλλα πό συκς» (σ. λδ´, 4). Δηλαδή, πως πίπτουν τά μαραμένα φύλλα πό τήν μπελον καί πως πίπτουν τά φύλλα πό τήν συκήν. Παρουσιάζουν θέαμα ξιοθρήνητον ες τήν σκέψιν καί μόνον, τι σως χρειασθ νά θέσουν τήν πογραφήν των κάτωθεν νός πλο κειμένου διαμαρτυρίας. Βαυκαλίζουν αυτούς καί λλήλους, τι εναι δθεν «πραες καί σύχιοι» καί τι δέν χάνουν τήν ερηνικήν των διάθεσιν, φο "χει Θεός''. Μάλιστα, πάρχουν καί ρισμένοι, ο ποοι θεωρον τόν πιβεβλημένον λεγχον ς κατηγορίαν, κατάκρισιν, κλπ. ταν μως κάποιος τολμήσ νά θίξ τήν προβοσκίδα το γωϊσμο των, τότε στραπιαίως ξαφανίζονται καί ο πραότητες καί ο κροστες τς ταραξίας καί ν τ μα μεταβάλλονται ς "ταροι ν αλοπωλεί". ταν θίγεται γωϊσμός των καί δίως τό οκονομικόν των συμφέρον, κε βεβαίως "δέν χει λόγον Θεός". κε χον ο σάλπιγγες πρός "κατά μέτωπον πίθεσιν". λλά καί μόνον στάσις των ατή ξεσκεπάζει καί ποκαλύπτει τό ρηχόν τς πνευματικότητός των, τήν εσεβιστικήν πικάλυψιν τς κατεργάστου ψυχς των καί τό λλοπρόσαλλον τς συμπεριφορς των. Δυστυχς, θά πρέπ νά παραδεχθομε ες τό σημεον ατό, τι ατο το εδους συμπεριφορά χει κάμει μέγα κακόν ες τόν ρθόδοξον χριστιανικόν κόσμον καί χει παγιώσει "σταλακττες καί σταλαγμτες", πού δυσκόλως καθαρίζονται πό τήν "κκλησιαστικοευσεβιστικήν" νοοτροπίαν.
Ατό τό "χει Θεός", ν εναι κφρασις πίστεως γωνιστικς καί παύγασμα μεταθέτου λπίδος, κατώρθωσε Διάβολος, διά τν φελν καί δειλν πιστν, νά τό σερβίρ ς παγίδα καί νά τό περάσ ς τρόπον ζως, μετατρέποντάς το ες πυροσβεστρα κατά το γνο ζήλου καί τς λογικς.
Ατήν κριβς τήν νόθον καί πνευματικς μετηλλαγμένην νοοτροπίαν κφράζει δυναμικός Προφητικός λόγος το μώς. Προφήτης μώς ντιμετώπισε ατήν τήν νόθον κατάστασιν, ατό τό  κλμα το ψεύδους, φο ζησεν ες ποχήν φοβεράν καί δύσκολην διά τό Βασίλειον το Ισραήλ. Πλήν τν λλων δεινν, τό θνος του εχε διαιρεθ ες δύο Βασίλεια. Ες τό Βασίλειον το Νότου, το ούδα, μέ πρωτεύουσαν τά εροσόλυμα, καί ες ατό το Βορρ, το σραήλ, μέ πρωτεύουσαν τήν Σαμάρειαν. Βασιλεύς το ούδα το ζίας καί το σραήλ εροβοάμ Β´ (794-754 π.Χ.).
Τήν ποχήν κείνην συνέβαιναν φοβερές δικίες καί νομολόγητα ασχη. σέβεια καί τό κακόν εχαν φθάσει ες τό ποκορύφωμα. λαός μιμούμενος τούς κακούς του ρχοντας καί τούς μεγιστάνας, ντέγραφε τήν συμπεριφοράν των ατήν, ποία κατατάσσει τό πλάσμα το Θεο, τόν νθρωπον, ες τό ζωϊκόν βασίλειον... Ο δέ καθ λην ρμόδιοι, ντί νά λέγξουν τήν λην κατάστασιν καί νά παναφέρουν τό σκάφος τς κοινωνίας ες τήν σωστήν του πλεσιν, νά κηρύξουν δηλαδή μετάνοιαν καί νά λέγξουν τό κακόν καί τήν νομίαν, πελάμβαναν τήν συχίαν των μέ λα βεβαίως τά προνόμια πού προέβλεπε Νόμος το Μωϋσέως.
 Πο φωνή διαμαρτυρίας; Πο κήρυγμα φυπνιστικόν; Πο λεγχος πιβεβλημένος καί λόγος ποικοδομητικός; λοι πελάμβαναν τήν συχίαν των. Μίαν συχίαν μως παράδοξον, σάν τήν συχίαν πού πικρατε πρίν ξεσπάσ τό φαίστειον καί πυρίνη λάβα του κατακαύσ τά πάντα. τσι τώρα καί ες τήν περίπτωσιν ατήν, λιποψυχία, ναισθησία, διαφορία, κλπ., σαν προάγγελος τς ργς πού θά ρχετο. Δέν θά μενε τίποτε ρθιον. λλοίμονον ες σους νεργον παρανόμως καί ες σους ναισθήτως καί παχυδερμικς νέχονται τήν κακίαν, τό δικον καί τήν παρανομίαν, στω καί ν ο διοι "πέχουν" πό τά τεκταινόμενα.
Μέσα λοιπόν ες τό κλμα ατό τς ψευδος ταραξίας, τς πνευματικς καί κοινωνικς ρτηριοσκληρύνσεως, ξεσπ ς κεραυνός ν αθρί Προφητικός κεραυνός. Τάδε λέγει Κύριος: «ρχεται ργή το Θεο». Πολλές θά εναι ο τιμωρίες. Θά ρχωνται μία κατόπιν τς λλης, θά ρχωνται πάνω μας. Διαρκς θά κούωνται «οαί». «Λέων ρεύξεται, καί τίς ο φοβηθήσεται;» (μώς γ´, 8).
Προφήτης μώς, το ποίου τό νομα σημαίνει «φορτίον» καί παινίσσεται  μλλον τι λόγος του εχε βαρύτητα καί τό κήρυγμά του το «τό φορτίον το Κυρίου», κηρύσσει ες ατούς πού μερίμνως καί μέσα ες τό πνεμα τς ραθυμίας νέμεναν τήν «μέραν Κυρίου». Τήν μέραν δηλαδή κατά τήν ποίαν θά λθ Κύριος ατεπαγγέλτως διά νά δώσ λύσεις ες τά προβλήματα πού ο διοι γίνονται ατία νά δημιουργονται καί νά πισωρεύωνται.
Ο σραηλται νέμεναν τήν «μέραν Κυρίου» ς μέραν δόξης διά τό θνος των καί λαχταροσαν μέ μίαν διαιτέραν περηφάνειαν τό πότε ατή θά λθ. πως δέ βλέπομε καί ες λλας περιπτώσεις το περιουσίου λαο, ο ψευδοπροφται πεδαύλιζαν ατές τίς θνικιστικές τάσεις καί δοξασίες, θωπεύοντας τόν ποστάτην λαόν καί προσφέροντας ταπεινήν κδούλευσιν ες τούς πολιτικούς καί θρησκευτικούς ρχοντας (πάντοτε βεβαίως μέ τό ζημίωτον).
μως γνήσιος Προφήτης καί κέραιος νθρωπος το Θεο,   μώς, θρυμματίζει ατήν τήν ψεύτικην λπίδα καί διασαλπίζει  ες τόν νομον λαόν, τι «μέρα Κυρίου» δέν θά εναι πως ατοί τήν νομίζουν, λλά θά εναι μέρα τιμωρίας, συμφορς καί φρίκης διά τίς τόσες καί τόσες νομίες καί μαρτίες. Μέ μίαν πολύ ντονην καί δυνατήν εκόνα παρουσιάζει τήν κατάστασιν καί φανερώνει τι εναι δύνατον νά ξεφύγ κανείς πό τήν τιμωρίαν πού διος, διά τν λόγων καί ργων του, παρασκευάζει διά τόν αυτόν του. κόμη καί δία οκία παύει νά ποτελ συλον καί σφαλές καταφύγιον διά τόν οκοδεσπότην.
Λέγει Προφήτης: «λλοίμονον ες τούς θρασες καί αθάδεις κείνους, ο ποοι ντιλέγουν ες τάς προρρήσεις τν προφητν καί ζητον καί πιθυμον νά λθ μέρα το Κυρίου! λλά, τί νομίζετε τι θά σημαίν δι σς μέρα το Κυρίου! Θά σημαίν σκοτάδι καί χι φς. ξ ατίας τν πολλν καί φοβερν δεινν, τά ποα κατά τήν μέραν κείνην θά λθουν, μέρα το Κυρίου θά εναι μέρα χωρίς δυνατότητα σωτηρίας. Θά εσθε πως νθρωπος κενος πού μόλις ξέφυγε πό τούς δόντας το πεινασμένου λέοντος, πεσε πάνω ες τήν ρκούδα. Καί μόλις κατώρθωσε νά σωθ πό τήν ρκούδα καί πγε ες τήν οκίαν του, ν κουμβ βιαστικά τό χέρι του ες τόν τοχον, φίδι φαρμακερόν πετάχθηκε καί τόν δάγκωσε. Δέν εναι λοιπόν σκοτάδι μέρα το Κυρίου καί χι φς; Σκοτάδι βαθύ, δίχως τήν λαχίστην κτνα φωτός, μέρα ατή; Ατά τά φοβερά προφητεύει καί κηρύσσει Προφήτης μώς δι ατούς πού δέν γωνίζονται πως πρέπ καί περιμένουν τήν μέραν Κυρίου» (μώς ε´, 18-20).
Τί νά προσθέσωμε τώρα; τι μελετντας κάποιος τόν συμβίβαστον μέ τήν νομίαν μώς, ποος δρασε κτώ αἰῶνας πρό Χριστο, ασθάνεται τι Προφήτης ζε ες τάς μέρας μας καί κινεται νάμεσά μας; Ο νθρωποι, παρά τάς χρονικάς ποστάσεις τν αώνων καί τάς χιλιετίας πού χάνονται ες τά βάθη το πανδαμάτορος χρόνου, παραμένουν πί τς οσίας ο διοι, δίως ες τέτοια ζητήματα. άν φαιρεθ πό τόν νθρωπον διάστασις το χρόνου, νομίζει κανείς πώς λες ο γενεές κινονται ες τό διον στορικόν πλαίσιον ες παγκόσμιον πίπεδον. στορία ντιγράφει καί σήμερον τάς σελίδας της, χι πλς δραματικς, λλά τραγικς, φο κόμη καί μεγάλο ποσοστόν ξ σων μολογον τι ποδέχονται τήν πίστιν ες τόν Χριστόν, δέν θέλουν νά παραδειγματίζωνται πό τάς τραγικάς παραμέτρους τς κοινωνικς πορείας.
Τό ποτέλεσμα λης ατς τς καταστάσεως εναι τι, παρά τά ξωτερικά σχήματα καί τά διάφορα «πνευματικά μορφώματα», δέν φαίνεται νά πάρχ κ μέρους τν νθρώπων ατν διάθεσις  ες τό νά πιτρέψουν ες τήν Χάριν το Θεο νά τούς δηγήσ ες τήν δόν το ξαγιασμο. Δέν δέχονται τήν νακαίνισιν το νοός, τήν κάθαρσιν τς καρδίας καί γενικς τήν πορείαν πρός τήν θέωσιν. πουσιάζει γνησία, μπρακτος μετάνοια καί φυσικά τό θάρρος τς μολογίας καί τό πνεμα το λέγχου λων τν κακς κειμένων, κάτι δηλαδή τό ποον εναι πολύτως ναγκαον διά τόν νθρωπον καί τό κοινωνικόν σύνολον. λλά καί ο ξουσίες πού δι ατόν τόν σκοπόν φίστανται καί βεβαίως ατή κκλησιαστική, ποία δέν εναι μία πλ ξουσία πως ο λλες μέ τούς πυλνας των, πού συγκροτον μίαν δθεν ενομουμένην ες τήν πραγματικότητα μως μίαν νάπηρον καί ξαθλιωμένην πολιτείαν, διαφορον, σιωπον καί θελοτυφλον μπρός ες τό πολύμορφον κακόν πού ς μολυσματική νόσος χει πλωθ παντο. χι μόνον δέν λέγχουν, δέν ντιδρον, δέν διαμαρτύρονται κατά το κακο καί τς νομίας, λλά σχύει τό ''εσέλθετε κνες καί λήθετε...''.
τσι τό  ποτέλεσμα εναι, ετε νά πάρχ πλήρης διαφορία, ετε μέσα ες τό πνεμα τς δρανείας πού μαστίζει τό σύνολον τν πιστν, "μοιρολατρικς" λα νά ναμένωνται "νωθεν". ς προσέξωμε τά προφητικά κηρύγματα, λλά καί τίς στορικές ξελίξεις…
πάρχουν δυστυχς καί κάποιοι Πνευματικοί, πού θέτουν  πιτίμιον ες τήν νησυχίαν τν πιστν, θεωροντες τόν πιβεβλημένον λεγχον, τήν διαμαρτυρίαν, τήν μολογίαν… ς κατακρίσεις, κατηγορίες, κλπ. 
Καί εναι νάγκη νά προστεθ, τι νοοτροπία ατή, τι δηλαδή «λα θά τά τακτοποιήσ Θεός» καί μες ς μήν κινομε οτε τό δακτυλάκι μας, τελικς καταντ βλασφημία ναντίον το Θεο μέ ποτέλεσμα νά λειτουργον ο πνευματικοί νόμοι καί τελικς τά πράγματα νά ρχωνται καί νά λθουν ντελς ντίθετα πό ,τι φαντάζονται ο «καπνοι» πιστοί καί μαζί των σοι τό «ελογητός Κύριος» τό χουν ναποσπάστως συνδεδεμένον μέ τό «καί πεπλουτήκαμεν» (Ζαχ. ια´, 5).
πίσης, σμα κατατεθέν τν καιρν ποτελε τό τι ες πολλούς πλοϊκούς νθρώπους, ντί νά κηρύσσεται πνεμα μετανοίας καί μολογίας, καλλιεργονται φροδες λπίδες μέ ποτέλεσμα νά λλοιώνεται ατή δία οσία τς πίστεως ες πολλά καίρια σημεα της καί μάλιστα ες τό εαίσθητον κεφάλαιον τς σχατολογίας μέ ,τι ατό συνεπάγεται διά τήν πνευματικήν καί χι μόνον ζωήν.
τσι λοιπόν φθάνει κανείς ες τάς μέρας μας, κριβς λόγ ατν τν παραδόξων ντιλήψεων, νά κού σχατολογικές πόψεις πού παραπέμπουν κόμη καί ες Χιλιαστικο τύπου σχατολογικές καί πεπλανημένες δοξασίες… Δέν χρειάζεται νά ψάξ κάποιος πολύ διά νά νακαλύψ τέτοιες περιπτώσεις, πού ξεκινον πό δθεν προρρήσεις Γερόντων καί ωλες προφητεες πού κτρέφουν λλοπρόσαλλες  "πνευματικές" καταστάσεις. Δυστυχς, νας νόθος νθουσιασμός μέ να πίχρισμα "πνευματικότητος", ποος δέν δράζεται ες τήν Πατερικήν Παράδοσιν, δηγε ες τήν λισθηράν δόν τς πλάνης μέ λέθρια ποτελέσματα.
γιος ωάννης Θεολόγος μς λέγει: «γαπητοί, μή παντί πνεύματι πιστεύετε, λλά δοκιμάζετε τά πνεύματα ε κ το Θεο στίν, τι πολλοί ψευδοπροφται ξεληλύθασιν ες τόν κόσμον» (Α´ ωάν. δ´, 1-2).  Βεβαίως, ντολή ατή το Θεο διά το Εαγγελιστο ωάννου σχύει διά κάθε ποχήν, λλά κυρίως διά τάς μέρας μας, καθ ,τι πολλοί  ψευδοπροφται, πλανοερμηνευταί γίων Γερόντων, κλπ., κυκλοφορον καί  μάλιστα ρισμένοι μέ τό κάλυμμα τς αθεντίας καί μέ τό νομα το «Γέροντος». πομένως, κάθε νας πού μιλε δέν εναι καί Προφήτης. Δηλαδή, δέν κφράζει τό θέλημα το Θεο καί ρα λόγος του δέν εναι ληθινός. Καί ες τό σημεον ατό, νέκαθεν τό Σμα τς κκλησίας το διαιτέρως προσεκτικόν. Μέ τάς προϋποθέσεις τς γνησιότητος καί το φωτισμο, θά πρέπ νά γίνεται ποδεκτός λόγος καί τό κήρυγμα, ς λόγος ληθείας.
Ες τήν ποχήν μας, μαρτία χει πιά κατακλύσει τά πάντα: Αμομεκτες, παιδεραστές, μοφυλόφιλοι, πόρνοι, μοιχοί, γκληματίες, δολοφόνοι, μποροι ναρκωτικν... μπορία καί μεταμοσχεύσεις ζωτικν ργάνων πό «γκεφαλικά νεκρούς», δηλαδή πό ζντες, πειρες φόνισσες μητέρες τν τέκνων των διά τν μβλώσεων... κοινωνία τς διαφθορς καί τς παρανομίας. νθρωποι χωρίς πρότυπα καί δανικά.
Τόν νθρωπον, λέγει ριστοτέλης, τόν ξεχωρίζουν πό τό ζον, δύο πράγματα, « γέλως καί αδώς», δηλαδή τό γέλιον καί ντροπή. Τό ζον δέν γελάει ποτέ καί δέν ντρέπεται διά τίποτε. νθρωπος μως, πού δέν γελάει ποτέ, ρέπει πρός τήν ψυχοπάθειαν, πως πίσης καί ατοί πού γελον χωρίς λόγον... Καί κενος πού δέν ντρέπεται διά τίποτε, ρέπει πρός τήν ποκτήνωσιν. τσι καί μες χομε καταντήσει μία κοινωνία πού παρτίζεται πό λλόκοτα μασκαρεμένα πρόσωπα καί σώματα νθρώπων δίχως ντροπήν, μέ συμπεριφορές ψυχοπαθητικές, μέ δυσεύρετα τά γι χαμόγελα καί ν κάπου-κάπου κανείς ντικρύσ κάποιο χαμόγελο, θά εναι νευρικό δίχως ατία χαμόγελο-γέλιο, δηλαδή ρρωστο. πειροι νθρωποι συνοφρυωμένοι, μελαγχολικοί, καταθλιπτικοί... κόμη καί ρκετά μικρά παιδάκια - τά καημένα δίχως γνότητα - γριεμένα, νίοτε προχωρημένα πρίν τήν ραν των ες λους τούς τομες. Εναι τά δικα πρώϊμα ''χαϊβάνια''...
«Στρατεύματα κατοχς», θνοκτονία, φελληνισμός, ποδόμησις τς παιδείας, τν παραδόσεων, τς στορίας, τς γλώσσης, οκογενειοκτονία, κοινωνική ξαθλίωσις, οκονομική ξαθλίωσις, καί ντί φειλομένων ποζημιώσεων, πιβάλλονται φόροι πί φόρων... Τά νειρα διά μίαν καλυτέραν ζωήν παγορεύονται αστηρς. Νόμοι ντιρατσιστικοί, νεκεν δθεν νθρωπίνων δικαιωμάτων, ξαιρουμένων μως τν λληνορθοδόξων δικαιωμάτων… Θεατές σταυρωμένων, ποκεφαλισμένων κλπ. συνανθρώπων μας, Χριστιανν καί μή.  θλιότης! Προώθησις λαθρομεταναστν καί δή το σλάμ ες τήν λλάδα.
Καί μέσα ες λα ατά, κάποιοι νειρεύονται τήν Πόλιν. Ο Τζιχαντιστές ραματίζονται  τήν Δύσιν καί κάποιοι λληνες τήν... Πόλιν. Διδασκαλία το ντιχρίστου σλάμ μέσα ες τά ρθόδοξα θεολογικά σπουδαστήρια, νέγερσις τζαμιν, ναργιλέδες καί μύρια λλα.  λα ατά αξάνονται καί πληθύνονται καί κατακυριεύουν, πειδή προστατεύονται, προωθονται καί νομιμοποιονται διά νθελληνικν καί ντιχρίστων νόμων, νευ διαματυρίας, λέγχου, περασπίσεως τς Πίστεως καί τς Πατρίδος...
μεγάλος, πιό φοβερός χθρός εναι Οκουμενισμός, παναίρεσις τν αώνων, τό σύνολο τν αρέσεων πού σκοπόν χει νά λλοιώσ καί τελικς νά ξαφανίσ τήν ρθοδοξίαν. Οκουμενισμός,  ποος ποσκοπε ες τήν πνευματικήν μας σταύρωσιν καί ες τόν πνευματικόν μας ποκεφαλισμόν, καί χι μόνον. Πληγή δέ μεγάλη εναι Σιγονταρο-οικουμενισμός, δηλαδή τό ''ρθόδοξον Οκουμενιστικόν Χαλιφτον'', μέ τούς «ρθοδόξους Τζιχαντιστάς», τοτέστιν τούς ρθοδόξους Οκουμενιστάς.
Καί τό ποκορύφωμα εναι κρως πικίνδυνη αρεσις καί πλάνη,   Παπισμός. Παπισμός πού μμένει μετανόητος ες τάς αρετικάς πλάνας του καί μέ «Βατικανίζουσαν» πολιτικήν καί διπλωματίαν προβάλλει καί χρησιμοποιε ς ''Δουρείους ππους" τίς παγίδες πού εναι δθεν «θεολογικός διάλογος», διάλογος τς «γάπης», οκουμενική κίνησις διά τήν «νωσιν» τν «κκλησιν», κλπ.
Καί μετά πό λα ατά, κούγεται πωδός: '' χει Θεός''!  
Τό πνεμα κείνων τν νθρώπων πού λεγχε Θεός διά το Προφήτου μώς, τό βλέπομε καί σήμερον λονέν καί περισσότερον νά ξαπλοται. Εμεθα μία δικαιολόγητη, μετανόητη καί ναπολόγητη γενεά.
Καί ν θά νέμενε κανείς, στερα πό τίς αστηρές προφητεες το μώς, λαός το σραήλ νά μετανοήσ, δυστυχς παρέμενε μετανόητος. Καί χι μόνον παρέμεινε μετανόητος, λλά καί θέλησε νά πιβάλλ σιωπήν ες τόν μώς καί κδίωξιν. Βλέπομε λοιπόν διασυρμός καί κδίωξις νά εναι τό τίμημα κείνων πού κηρύσσουν τήν λήθειαν. κείνων πού γνωρίζουν, διά το φωτισμο το Θεο, νά βλέπουν πέραν τν γεγονότων καί νά διαβάζουν κάτωθεν τν γραμμάτων.  Προφήτης μως δέν σιώπησεν. Συνέχισε νά κηρύττ τήν λήθειαν. Ες τό τέλος, φονεύθη πό τούς ερες διά ροπάλου, πογράφοντας τό κήρυγμα τς  ληθείας μέ τήν δίαν του τήν ζωήν!
λήθεια θά πρέπ πάντοτε νά διακηρύσσεται. δέ Χάρις πικυρώνει τήν λήθειαν, δικαιώνει τούς γωνιστάς καί καταισχύνει τά φερέφωνα τς πλάνης καί το ψεύδους. ς τό συνειδητοποιήσουν λοι, τι « λόγος το Θεο ο δέδεται» (Β´ Τιμόθ. β´, 9).
Δόξα τ Θε πού πάρχουν λίγες μέν, λλά δυνατές φωνές γωνιστν καί μολογητν πατέρων, τόσον κτός, σον καί ντός το γίου ρους, πως πίσης καί ρισμένων λαϊκν, θεολόγων, κλπ. λλά, πρέπει καί πιβάλλεται λοι μας, πρωτίστως κλρος, λλά καί λαός, ν μετανοί, στω καί τήν στάτην στιγμήν, τώρα δηλαδή, νά ψώσωμε, φωνήν διαμαρτυρίας καί μολογίας, πρωτίστως διά τήν Πίστιν μας. Διότι, ν εχαμε μετάνοιαν καί κρατούσαμε τήν Πίστιν γερά, θά στεκαν καί τά πόλοιπα ες τήν σωστήν των βάσιν.
ννοεται δέ, πώς γών διαμαρτυρίας δι λων τν κφάνσεών του, πάντοτε θά πρέπ νά διεξάγεται καί νά λοκληρώνεται ντός καί μόνον ντός τς Μίας, γίας, Καθολικς καί ποστολικς κκλησίας.


1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ΜΠΡΑΒΟ!!!!

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)