20/11/14

Αρχιμ. Αρσένιος Κατερέλος, Τα Εισόδια και εμφανίσεις της Παναγίας

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ρχιμανδρίτης ρσένιος Κατερέλος
γούμενος ερς Μονς γίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
Σήμερα, γαπητοί μου δελφοί, θά καταθέσωμε ες τήν γάπη σας κάποιες πατερικές θέσεις, ο ποες ναφέρονται ες τό ερό πρόσωπο τς περαγίας Θεοτόκου. Καί ξεκινμε πό τό περιεχόμενο τς ορτς, πού δ καί λίγες μέρες ορτάζει γία μας κκλησία, κατά τήν ποίαν ορτή πανηγυρίζομε τήν εσοδο τς Παναγίας Μητέρας μας ες τόν ναό το Σολομντος καί μάλιστα σέ ατά τά για τν γίων. Καί ατό, ν προκειμέν, γιά νά φιερωθ πάναγνος Κόρη ες τόν Θεόν σέ λικία τριν τν.

Ο γονες της, ωακείμ καί ννα κατήγοντο πό τήν βασιλική φυλή το Δαυΐδ καί πειδή πί χρόνια πολλά δέν μποροσαν νά τεκνοποιήσουν νειδίζοντο πό τό περιβάλλον τους καί μάλιστα πάρα πολύ. Καί ατό, πειδή κόμη τότε δέν πρχε λπίς θανασίας, φ σον δέν εχε κόμη γίνει νάστασις το Χριστο. Καί γι ατό διαδοχή το νθρωπίνου γένους φαίνετο κάτι τό ναγκαιότατο. ταν δηλαδή, τρόπον τινά, μία παρηγοριά. Τότε, ες τούς σραηλτες τεκνία θεωρετο τόσο μεγάλο κακό, στε κόμη καί ατοί ο δίκαιοι νά μήν παινονται τόσο γιά τήν ρετή τους πό σο βρίζοντο γιά τήν τεκνία τους καί μάλιστα περιφρονοντο πάρα πολύ.
ξ ατίας τς φορήτου πλέον ατς καταστάσεως, ωακείμ καί ννα πεδόθησαν σέ διαρκες καρδιακές καί κατάπαυστες προσευχές καί πολυποίκιλες ν γένει πνευματικές σκήσεις. τσι μως, μέ τόν τρόπον ατόν, ξαγνίσθησαν πλήρως χωρίς καί ο διοι καλά-καλά νά τό καταλάβουν. Καί πάνσοφος Κύριος, μέσα σέ ατό τό παιδαγωγικό, σοφό δυνηρό λλά καί πάντα σωτήριο σχέδιό Του, κατέστησε, μέ ατόν τόν τρόπο, τό ζεγος ωακείμ καί ννα, ξιο, χι πλς νά ποκτήση κάποιο συνηθισμένο τέκνο, λλά τούς ελόγησε σέ βαθμό περθετικό, φο τούς ξίωσε νά γεννήσουν τήν θαυμασιώτερη πό λες τίς θαυμάσιες πού φάνησαν ποτέ. Ατήν δηλαδή τήν Γεννήτρια το Κτίστη, το Δημιουργο τν λων δηλαδή, διά τς ποίας κατόπιν σεσαρκωμένος Λόγος το Πατρός θέωσε τό νθρώπινο γένος καί οράνωσε τήν γ. Ατήν πού κανε τόν μέν Θεό Υό νθρώπου, τούς δέ νθρώπους υούς Θεο.
τσι βλέπομε, τι περαγία Θεοτόκος ταν καρπός χι δονς, λλά καρπός προσευχς, καθ τι, πως επαμε, ο γονες Της σαν πολύ γερασμένοι. Μόλις δέ Ατή πεγαλακτίσθη, τριν χρονν, τότε μέσως ο γονες Της Τήν φιέρωσαν ες τόν Ναό, σύμφωνα μέ τήν πόσχεσι πού ο διοι εχαν δώσει πό πρίν ες τόν Θεόν. τι δηλαδή, άν τελικά τεκνοποιοσαν, τό γεννώμενον τέκνον νά τό φιέρωναν ες τόν Θεόν.
Τηρντας δέ κατά γράμμα τήν πόσχεσί τους, Τήν παρέδωσαν ες τόν τότε ρχιερέα νόματι Ζαχαρία, ποος Τήν παρέλαβε καί Τήν βαλε ες τά νδότατα το Ναο, ες τά για τν γίων, που μόνος ρχιερεύς μία φορά τόν χρόνο εσήρχετο. Ατό βέβαια τό κανε Ζαχαρίας χωρίς καί διος νά καταλαβαίνη τόν βαθύτερο λόγο.
Πολλές φορές, λήθεια, Θεία Πρόνοια χρησιμοποιε νθρώπους καί καταστάσεις γιά τό πνευματικό καί αώνιο συμφέρον μας, πού πολλές φορές μες, δυστυχς, τίς παραθεωρομε, λες ατές τίς θεϊκές εκαιρίες καί ο ποες, ν δέν μετανοήσωμε καί ν δέν τίς κμεταλλευθομε μέ τόν πνευματικό τρόπο σο εναι καιρός, θά μς κρίνουν ν μέρ Κρίσεως.
Ζαχαρίας εσήγαγε τήν Θεοτόκο σέ ατά τά για τν γίων προκειμένου Ατή νά προπαρασκευασθ καί νά καταστ ξία νά γεννήση κατόπιν τόν διο τόν Θεό, ποος δανείσθηκε πό τήν Μητέρα Του μψυχωμένη νθρωπίνη σάρκα. Διότι οτως ηδόκησε Θεός νά θεώση τούς νθρώπους, στε κατόπιν νά μπορον πλέον ο νθρωποι νά γίνωνται ες τό διηνεκές λοένα καί περισσότερο μέτοχοι τς τελευτήτου θείας δόξης το Θεο.
κε λοιπόν, ες τά για τν γίων, μεινε ειπάρθενος Κόρη πί δώδεκα χρόνια τρεφομένη ξενοπρεπς πό τόν ρχάγγελο Γαβριήλ μέ τροφή ορανία. Περιττό νά πομε, τι ξιώθηκε καί τς το Θεο μφανείας μέχρις του λθε καιρός το Εαγγελισμο Της.
Μέ ατήν τήν θεϊκή τροφή, Θεοτόκος δυνάμωσε καλύτερα τήν φύσι Της καί τελειοποιοσε τόν αυτό Της τόσο, στε γινε καθαρωτέρα καί νωτέρα καί πό ατές τίς σώματες γγελικές δυνάμεις. Εχε δέ ς πηρέτες γγέλους. ν θέλωμε λίγο νά μβαθύνωμε, δέν εσλθε πλς καί μόνον ες τά για τν γίων τοπικά, λλά κατά κάποιον τρόπο παρελήφθη πό τόν Θεό σέ συνοίκησι μέ Ατόν. Εναι ατό πού ναφέρει γιος Γρηγόριος Παλαμς λέγοντας '' ν Θε σύγκρασις''.
Περιττόν βέβαια νά διευκρινήσωμε, τι τά πιό πολλά πό ατά πού ναφέραμε δη καί θά ναφέρωμε τά ναλύει ες τό πακρον γιος Γρηγόριος Παλαμς, ες τόν ποον συγκεντρώνεται συνισταμένη τς γνησίας νοθεύτου διαχρονικς ρθοδόξου πνευματικότητος. Γι ατό λλωστε καί τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μετά τήν Κυριακή τς ρθοδοξίας, πού ορτάζομε τήν νίκη τς ρθς πίστεως καί γνώμης γιά τό ποιός εναι ποκαλυφθείς Θεός ες τό νθρώπινο γίγνεσθαι, τήν δευτέρα Κυριακή, το γίου Γρηγορίου το Παλαμ, ορτάζομε τήν ντως ρθόδοξη πνευματικότητα, τόν ρθό καί τέλειο τρόπο το ''ε πνευματικς γωνίζεσθαι'', στε νά καταστ δυνατόν νά μετέχωμε καί μες ες τίς δονικώτατες κτιστες θεϊκές νέργειες.
Τό ''σύν Θε κραθναι'', κατά τόν γιο Γρηγόριο, ατή δυνατότητα νά γίνη Χριστιανός να κρμα μέ τήν θεία δόξα, ατό θά π ρθοδοξία. Καί ατό συνέβη σέ πάρα πολλούς θεόπτες γίους καί γωνιστάς. Εναι κάτι νάλογο μέ ατό πού ναφέρει γιος ωάννης, συγγραφέας τς Κλίμακος, τι δηλαδή ες τήν πραγματική, ληθινή προσευχή χομε ''συνουσία'' μετά το Θεο.
Καί, ν λα ατά σχύουν γιά τούς γίους ες τό πέρασμα τς κκλησιαστικς στορίας, πού βλεπαν οράτως τόν ντως μόνον όρατον, βίωναν δηλαδή τήν δόξαν το Θεο, ποία ξεπερν καί σέ ποιότητα, καί σέ ποσότητα, καί σέ κάθε λλη συντεταγμένη κάθε νόμιμη καί παράνομη πόλαυσι ατς τς ζως, , τότε, κατά μείζονα λόγον σχύουν γιά τήν περαγία Θεοτόκο. Καί γιά νά κυριολεκτήσωμε κόμη πιό πολύ, περαγία Θεοτόκος δέν παιρνε τιμή καί πό ατά τοτα τά για τν γίων, λλά δινε τιμή σέ ατά τά για τν γίων.
Διότι, ες τόν Ναό φυλάσσοντο, μέ κάθε ελάβεια, ο πλάκες τς Διαθήκης πού πρε θεόπτης Μωϋσς πό τόν Θεό Λόγο - ''σαρκο Χριστό'' - πό τόν Χριστό δηλαδή πρίν σαρκωθ... Διότι, κατά τούς γίους Πατέρες, Χριστός, ς τό δεύτερο Πρόσωπο τς γίας Τριάδος, ταν κενος πού νεργοσε τά θαυμάσια ες τό Σιν. μως, Θεοτόκος χώρησε μέσα Της τόν διο τόν Νομοδότη, πού εχε δώσει τίς πλάκες τς Διαθήκης. χώρησε λοιπόν μέσα Της τόν διο τόν Νομοδότη, πού δέν Τόν χωρον τά σύμπαντα. 
Τά Χριστούγεννα, μεταξύ τν λλων, να τροπάριο λέγει: « χώρητος παντί, πς χωρήθη ν γαστρί; ν κόλποις το πατρός, πς ν γκάλαις τς μητρός;». γινε δηλαδή Παναγία Μητέρα μας δοχεο το χωρήτου Θεο, φ σον ες τόν Χριστόν κατοικ λο τό πλήρωμα τς Θεότητος. Καί γι ατό, πολύ εστοχα Παναγία νομάζεται καί ''χώρα το χωρήτου''.
Τό μεγαλεο Της εναι κατανόητο καί προσπέλαστο, χι μόνον ες τήν νθρωπίνη διάνοια, κόμη κι ν ατή εναι γιασμένη, λλά καί σέ ατούς τούς γγελικούς νόες.
Μέ τήν γαθή Της πάντα προαίρεσι καί μέ τόν τέλειο προσωπικό Της γνα, περαγία Θεοτόκος γινε, ξίως καί δικαίως, ατία τς σωτηρίας καί μν τν νθρώπων, καί τν γγέλων, καί τς λόγου κτιστς Δημιουργίας. λλωστε, σύμφωνα μέ τούς γίους Πατέρες δέν εχε διαπράξει καμμία προσωπική μαρτία. Γι ατό καί προγνώστης Θεός Τήν προώρισε. Διότι, Θεός ποτέ δέν προορίζει κάποιον μέ τό ζόρι, φ σον ες τόν Θεόν δέν πάρχη προσωποληψία. πλς, ες τόν Θεόν, πειδή εναι κτός χρόνου, δέν πάρχει παρελθόν, παρόν καί μέλλον. ν μιλήσωμε μέ τά δικά μας νθρώπινα δεδομένα, γιά τόν Θεόν λα εναι σάν νας διαρκής νεσττας. πειδή λοιπόν Θεός προεγνώριζε τήν κουσία Της λαμπρή μοναδική πορεία, γι ατό καί Τήν προώρισε.
Ες τό σημεο ατό, ς σταθομε λίγο ες τήν παντελ γνότητα τς Παναγίας Μητέρας μας. λλά, λήθεια, πς μπορομε, μες, ο μπαθες, ο βουτηγμένοι ες τήν μαρτία, νά ννοήσωμε τήν καθαρότητα τς Παναγίας μας; Εναι σύλληπτη, πως δη επαμε, κόμη καί σ ατά τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ. Νά τήν ρίσωμε καί νά τήν ννοήσωμε, τήν καθαρότητά Της, εναι δύνατον, ες τό βάθος της. πλς, ς προσπαθήσωμε νά συλλάβωμε κάποια λάχιστα χαρακτηριστικά διώματα πού πορρέουν κ τς παντελος καθαρότητός Της. Προφανς, ατά δέν ποτελον παρά να λαχιστώτατο μέρος τν ντως περαρίθμων παραμέτρων πού συνθέτουν τήν παναγιότητα τς περαγίας Θεοτόκου.
Γι ατό λλωστε καί Θεός, πού πό καταβολς κόσμου διψοσε τήν σωτηρία το σύμπαντος κόσμου περίμενε πότε θά μφανιζόταν ατό τό θο πλάσμα - κατά τόν π. Παΐσιο -, Παναγία μας, γιά νά φιλοξενηθ Θεός Λόγος ες τά χραντα σπλάγχνα τς παντάνασσας Κόρης καί νά δανεισθ πό Ατήν νθρωπίνη σάρκα, τήν ποία ποτέ πλέον δέν πρόκειτο νά ποβάλη. Καί χι μόνον δέν πρόκειτο νά πεκδυθ ποτέ, λλά τήν νέβασε, διά τς νδόξου περφυος ναλήψεώς Του, σέ ατό κριβς τό ψος τς γίας Τριάδος.
Λοιπόν, πς Παναγία μενε ντως μόλυντη; Καλά, τόν αυτό Της σφαλς τόν ριζε. λλά, τό περιβάλλον Της ταν τέλειο; Δέν πρχε γύρω Της πολυποίκιλη μαρτία, ες τόν περιβάλλοντα χρο Της; σφαλς καί πρχε. Πς λοιπόν δέν λερώθηκε, στω καί στό λάχιστο, πό τίς θέλητες στω μαρτωλές προσβολές πάσης φύσεως;
''πλούστατα'', εχε μέσα Της καί γύρω Της ναν ''πνευματικό μηχανισμό'', πού ,τιδήποτε μαρτωλό προσέκρουε πάνω Της πάραυτα καθαρίζετο πό Ατήν τήν δία. Ες τήν Παναγία πρχε νας παντοειδής σωτερικός φυσικός πνευματικός καθαριστικός μηχανισμός, πού εχε τήν ατόματη δυνατότητα ,τιδήποτε βρώμικο πεφτε πάνω Της, χι πλ νά μή τό δέχεται, νά μήν εσχωρ μέσα Της, λλά, πί πλέον, νά τό πιστρέφη, καί μάλιστα πεντακάθαρο, καί νά τό κπέμπη, ς πεντακάθαρο, πρός λες τίς κατευθύνσεις. Καί μάλιστα, σο πιό μαρτωλό το, τόσο πιό γιασμένο τό πέστρεφε. Διότι, πως μπαθής νθρωπος, καί περί ρετς νά μιλ, τελικά μπαθς θά μιλ, δέν γίνεται διαφορετικά, τσι σχύει καί τό ντίστροφο μέ πολυσήμαντες δυνατότητες καί φαρμογές...! Γενικώτερα, χων ρετή καί καθαρότητα, καί ''μπαθς'' φαινομενικά νά μιλ, τελικά παθς καί ναρέτως θά μιλ. Φυσικά, ατό συνήθως τό ντιλαμβάνονται ο χοντες γι πνευματικότητα, στω καλή προαίρεσι.
Φυσικά, γιά νά ννοούσαμε πλήρως τήν λη πνευματική κατάστασι τς Παναγίας θά πρεπε παραιτήτως νά μαστε ες τά δικά Της πνευματικά μέτρα, πό τά ποα, οκειοθελς δυστυχς, μς χωρίζει μέγα μαρτωλό προσωπικό χάσμα. Καί, κ τν δίων, δέν μπορομε νά κρίνωμε τά λλότρια κόμη καί ταν χωμε τήν πιό καλή προαίρεσι. Δέν μπορομε δηλαδή νά καταλάβωμε τήν πλήρη καθαρότητα τς Παναγίας. Μόνον Θεός τήν γνωρίζει καί κριβς, πειδή τήν γνωρίζει, γι ατό καί Τήν δόξασε, καί Τήν διάλεξε καί μεγαλύνθη τό πανάγιο νομά Της σέ Ορανό καί γ.
Κατά τόν Εαγγελισμό Της πό τόν ρχάγγελο Γαβριήλ καθαρίσθηκε πό τό προπατορικό μάρτημα καί δάνεισε σάρκα ες τό δεύτερο Πρόσωπο τς γίας Τριάδος γιά νά γίνη νθρωπος. Καί ατό γινε γιά νά μπορέσωμε νά δομε καί νά κούσωμε τόν Θεό. Γιά νά γίνη διος, σαρκωμένος Θεός, προσιτός σέ μς, τύπος καί πογραμμός καί νά μς διδάξη. Διότι διαφορετικά, πως εναι ες τήν φύσι Του Θεός, δέν μπορομε νά Τόν καταλάβωμε, οτε μες, οτε ο γιοι γγελοι, καθ τι θεία φύσις εναι παντελς κοινώνητος καί μέθεκτος.
πως λεγαν ο νδοξοι πρόγονοί μας, ''Θεόν νοσαι χαλεπόν, φρσαι δέ δυνατότερον'', τό ποο βέβαια ντέστρεψαν, κόμη πί τό ρεαλιστικώτερον, ο γιοι θεοφόροι Πατέρες μας, καί συγκεκριμένα γιος Γρηγόριος Θεολόγος.
Λοιπόν, χι μόνον τήν φύσι το Θεο, λλά καί ατήν τήν δόξα Του δέν μπορομε νά δομε, στω καί στό πειροστό της, κτός καί άν διος Θεός εδοκήση, καί μόνον άν εδοκήση καί μς ποκαλύψη λίγο πό τήν γλυκυτάτη Του θεία δόξα.
Τό γιατί συνήθως δέν εδοκ Θεός, εναι να ρώτημα, μλλον εναι να δυστύχημα, πού βαρύνει κατά κανόνα μς καί χι τήν γαθότητα το Θεο τό σχέδιο το Θεο - δέν χει καμμία σχέσι μέ τό σχέδιο το Θεο -, ποος ταπεινώθη ως θανάτου, θανάτου δέ Σταυρο, χάριν μν καί ντί μν.
κτός μως μν τν νθρώπων, περαγία Θεοτόκος εναι καί σωτηρία καί ατο τούτου το γγελικο κόσμου. Ο γγελοι παγιώθησαν καί σταθεροποιήθησαν ες τό γαθόν καί δέν κινδυνεύουν πλέον, παρά μόνον μετά τήν νανθρώπησι το Σωτρος. Ατό δέν σημαίνει, τι ο γιοι γγελοι εναι πό τήν φύσι τους τρεπτοι, ναλλοίωτοι δηλαδή, διότι μόνος Θεός εναι πό τήν φύσι Του τρεπτος. λλά, τί σημαίνει; Σημαίνει, τι, μετά τήν νανθρώπησι ποσς δέν θέλουν πλέον νά ποστον πό το Θεο. ν, πρίν τήν νανθρώπησι κινδύνευαν, άν βέβαια δέν πρόσεχαν. πως γιά παράδειγμα ωσφόρος καί σοι τόν κολούθησαν, κάνοντας κακή χρσι τς λευθερίας τους, κατήντησαν δαίμονες πό πρώην γγελοι.
Κάτι ντίστοιχο, κατ ναλογίαν, θά συμβ καί σέ μς τούς νθρώπους, μετά μως τήν κοίμησί μας, άν σωθομε. Τότε, λοι ο γιοι καί λοι ο σεσωσμένοι, ες τόν Παράδεισον, δέν θά κινδυνεύουν πλέον νά πέσουν. ν ο ζντες πάντα κινδυνεύουν. Ο κεκοιμημένοι φελονται, ως τς Δευτέρας Παρουσίας, πό τίς προσευχές τς στρατευομένης κκλησίας.
περαγία Θεοτόκος εναι καί σωτηρία λοκλήρου τς κτίσεως, φ σον, δυνάμει το ησο Χριστο, πού πρε πλήρη νθρωπίνη φύσι πό τήν Παναγία, πλήν μαρτίας, νευ μως σπέρματος νδρός, λη κτίσις θά μεταβληθ καί θά μετασκευασθ σέ μορφή καί σχμα πού τώρα δέν μπορομε νά σκεφθομε νά φαντασθομε.
Λέγει σχετικά θαυμασιώτατος γιος σαάκ Σρος, τι Χριστός, κατά τήν πρώτη Του μφάνισι, περιέκρυψε τό πρ τς Θεότητός Του, διότι θά πυρπολτο, χι πλς γ, λλά λόκληρη Δημιουργία. Θέλετε παράδειγμα; Ες τό γεγονός τς Μεταμορφώσεως, ν καί μυδρς φανέρωσε τό θεο Του Φς Χριστός, ο Μαθηταί, γοητευμένοι πό ατήν τήν πέρ νον δονή, πεσαν κάτω, χαμαί, '' να μή σύν τ ράσει καί τό ζν πωλέσωσι'', πως λέγη μνογράφος. Γιά νά μή χάσουν δηλαδή, καί τήν ζωή τους, ταυτόχρονα μέ ατήν τήν θεϊκή ρασι, ο τρες πρόκριτοι τν ποστόλων, ο ποοι παρευρέθησαν ες τό γεγονός τς Μεταμορφώσεως.
Γι ατό, ν θέλωμε νά κυριολεκτήσωμε, χομε μέν ποκάλυψι τς Θεότητος σφαλς ες τόν Χριστόν γιά λόγους σωτηριολογικούς, λλά ταυτόχρονα χομε καί συγκάλυψι ατς τς Θεότητός Του γιά λόγους φιλανθρωπικούς, γιά νά μή πυρποληθ τό σύμπαν.
Κατά τήν Δευτέρα μως μφάνισί Του Κύριός μας, Βασιλεύς τν βασιλευόντων, θά κάνη πλέον φανερή τήν δόξα Του, φανερό τοτο τό πρ τς Θεότητός Του, φυσικά χι γιά νά καταστρέψη τήν κτίσι, λλά πως επαμε γιά νά τήν μεταβάλη ες τήν τελική φθαρτη κατάστασί της, , πως λέγωμε πί τό θεολογικώτερον, γιά νά γίνη προσαγωγή τν πάντων ες τόν Θεόν Πατέρα.
τσι λοιπόν περαγία Θεοτόκος εναι τό μεθόριον μεταξύ κτιστο καί κτίστου, φ σον εναι μοναδική γέφυρα πού νώνει τόν κτιστο, πειρο καί κατάληπτο Θεό μέ τά κτιστά δημιουργήματά Του.
Σύμφωνα δέ μέ τήν ρθόδοξη πατερική Γραμματολογία, εναι τό μόνο δημιούργημα πού πό τώρα ερίσκεται ες τήν Βασιλεία το Θεο μέ τό τελικό Της φθαρτο νθρώπινο σμα, πως δηλαδή εναι καί Χριστός μετά τήν νάστασί Του.
Λίγο-πολύ θεωρομε γνωστά τά στορικά γεγονότα τς Κοιμήσεως τς Θεοτόκου, δηλαδή κενα πού συνέβησαν ταν πγε, στερα πό τρες μέρες, πόστολος Θωμς, ποος πουσίαζε, ταν πάνδημος χορός τν γίων ποστόλων κήδευσε τήν περαγία Θεοτόκο. ταν λοιπόν πουσίαζε Θωμς καί ζήτησε ργοπορημένα νά προσκυνήση ες τόν τάφο Της τό τίμιο λείψανό Της, τότε διεπιστώθη τι λειπε τό σμα Της καί πρχε μόνον σχετική σινδόνα μέ τήν ποία το τυλιγμένη περαγία Θεοτόκος.
Βέβαια, κτός πό τήν στορική κατοχύρωσι, πάρχει καί ντίστοιχη προφητική. ρκε μόνο νά ναφέρωμε πό τούς Ψαλμούς το Δαυΐδ τό σημεο κενο πού λέγει Προφητάναξ Δαυΐδ: «νάστηθι, κύριε, ες τήν νάπαυσίν σου, σύ - Κύριε, ννοεται - καί κιβωτός το γιάσματός σου» (Ψαλμ, 131, 8). Τό ''σύ'' ναφέρεται ναμφισβήτητα ες τόν Χριστόν, ες τήν νάστασιν το Χριστο, λλά πως δη προαναφέραμε ''κιβωτός το γιάσματος'' δέν εναι παρά ατή περαγία Θεοτόκος, πού χώρησε μέσα Της, χι πλς τίς πλάκες τς Διαθήκης, λλά τόν διο τόν Νομοδότη.
Τώρα, στηριζόμενοι σέ ατά τά στορικά καί προφητικά δεδομένα, ο γιοι καί θεοκατευθυνόμενοι Πατέρες τς κκλησίας μας κατέθεσαν, κατωχύρωσαν καί διεσαφήνισαν, γραπτά καί ναλυτικά, τήν λόσωμη ες τούς Ορανούς μετάστασι τς Παναγίας μας. Καί ατό τό καναν ο γιοι Πατέρες, πό τούς παλαιοτέρους ως τούς νεωτέρους. Περίτρανα επαν, τι ες τήν παναγία Μητέρα μας χομε λόσωμη μετάστασι, χι ''ς ες ορανόν'', πως ες τόν Προφήτη λία, ποος κόμη χει τό φθαρτό του σμα - καί ατό βέβαια θαμα εναι. Δέν χει γνωρίσει θάνατο. λλά ες τήν περαγία Θεοτόκο χομε λόσωμη μετάστασι ''ες τούς ορανούς'', ες τήν Βασιλεία τν Ορανν.  
Βέβαια, δέν εναι δόγμα τς κκλησίας μας ατό, διότι, πλούστατα, κανείς δέν τό μφισβήτησε ποτέ. πότε, ες τό διάβα, ες τό πέρασμα τς λης διαχρονικς κκλησιαστικς στορίας δέν χρειάσθηκε, γιά τό θέμα ατό, νά συγκληθ κάποια οκουμενική σύνοδος καί νά προκύψη πό ατήν τό ντίστοιχο δόγμα.
περαγία Θεοτόκος εναι πραγματική Μητέρα λων τν Χριστιανν. πως λεγε μακαριστός Γέροντας Παΐσιος, πού πανειλημμένα Τήν εχε δ, '' ποιος δέν χει γευθ τήν νέκφραστη γλυκύτητα καί παρηγοριά τς Παναγίας μοιάζει μέ τά παιδιά το ρφανοτροφείου πού δέν νοιώσαν τήν οκογενειακή ζεστασιά''. Καί ατήν τήν σοφή ρσι το Γέροντα μπορομε νά τήν πεκτείνωμε λέγοντας τι εναι μεγάλη τραγωδία νά χης, ς Χριστιανός, τήν συγκρίτως καλυτέρα λων τν μητέρων, τήν Παναγία, καί νά ασθάνεσαι ρφανός.
Ες τό σημεο ατό, ς ναφέρωμε πιγραμματικά κάποιες τελευταες, γνωστές, ζωντανές, γγυημένες μφανίσεις τς Παναγίας μας σέ γνωστούς σκητάς το αἰῶνα μας.
μφανίσθηκε τρες φορές ες τόν Μικρασιάτη γιο ρσένιο τόν Καππαδόκη, πού κοιμήθη τό 1924, μέ τήν γνωστή νταλλαγή τν πληθυσμν πό τήν Μικρά σία. Τήν πρώτη φορά Τήν εδε νά στράφτη, τό πρόσωπό Της, ν βγαινε γιος ρσένιος πό τόν ναό, καί χάνετο μπροστά στά μάτια του. Τήν δευτέρα φορά, ν γιος ρσένιος εχε πέσει πό ψος πενήντα μέτρων, τόν σωσε περαγία Θεοτόκος. Τόν πρε ες τήν γκάλη Της καί τόν κατέβασε κάτω θαυματουργικά χωρίς νά πάθη τίποτε. Τήν τελευταία φορά, Παναγία εδοποίησε τόν γιο ρσένιο δύο μέρες πρίν τήν κοίμησί του καί τόν ξενάγησε ''δωρεάν'' σέ λο τό γιον ρος, ν ατός τότε ερίσκετο σωματικς ες τήν Κέρκυρα.
Ατά ναφέρει π. Παΐσιος, στό βιβλίο πού γραψε τόν βίο το γίου ρσενίου. διος εχε δ καί τόν γιο ρσένιο σέ πτασία καί τήν δία τήν Θεοτόκο, ποία, μεταξύ τν λλων, τόν προέτρεψε νά δέχεται τόν κόσμο. Βέβαια, π. Παΐσιος καί πολλούς λλους γίους εχε δ.
πίσης, μφάνεια τς Θεοτόκου εχε καί μεγάλος Ρσος σκητής τς Καψάλας το γίου ρους νόματι παπα-Τύχων. κοιμήθη τό 1968. Μάλιστα, παπα-Τύχων εχε μφάνεια τς Παναγίας καί πρίν γίνη μοναχός. Σέ μία του προσκυνηματική περιοδεία ες τήν Ρωσία, πού δέν μποροσε νά φάγη τό ψωμί τς περιοχς πού ταν πό σίκαλη, πεγνωσμένα, μέ τήν τότε παιδική του πλότητα, κανε προσευχή ες τήν Παναγία, λέγοντας: «Παναγία μου, θέλω νά μέ βοηθήσης, γιατί θά πεθάνω στόν δρόμο πρίν γίνω καλόγηρος''. Σημειωτέον δέ τι τρωγε μόνο ψωμί.
Καί ξαφνικά, το παρουσιάζεται μία Κόρη μέ λαμπερό πρόσωπο, το δίνει μία φραντζόλα σπρο ψωμί, χι δηλαδή πό σίκαλη, καί μέσως ξαφανίζεται. Φυσικά, τά χασε παπα-Τύχων - τότε λέγετο Τιμόθεος -, δέν μποροσε νά τό ξηγήση. Καί τσι πέρασε ρκετό διάστημα μέ τήν πορία ατή. λλά, ργότερα, ταν το δωσε νας μοναχός να βιβλίο μέ τίς θαυματουργές εκόνες τς Παναγίας τς Ρωσίας καί εδε τήν Παναγία το Κρεμλίνου, σκίρτησε καρδιά του πό ελάβεια, τά μάτια του πλημμύρισαν πό δάκρυα εγνωμοσύνης καί επε: «Ατή Παναγία μο δωσε σπρο ψωμί». Καί πό τότε πιά Τήν νοιωθε πιό κοντά, πως τό παιδί τήν μάνα του. Ατά τά ναφέρει Γέροντας Παΐσιος στό βιβλίο του μέ τίτλο ''γιορετες πατέρες καί γιορείτικα''. Σημειωτέον, τι Γέροντας Παΐσιος λαβε τό Μέγα γγελικό Σχμα πό τόν παπα-Τύχωνα.
πίσης, περαγία Θεοτόκος μφανίσθηκε ες τόν γιορείτη σκητή Χατζηγιώργη - κοιμήθη τό 1886. νάλογες μπειρίες εχαν γιος Σιλουανός, πού κουσε τήν φωνή Της - κοιμήθη τό 1935 -, ρχιμανδρίτης ωακείμ Σπετσιέρης - κοιμήθη τό 1943. Ατός μάλιστα ες τά εροσόλυμα εχε δ κτιστο θεο Φς νά βγαίνη πό τό πρόσωπο το γίου ρσενίου το Καππαδόκου καί ζητοσε πληροφορίες. λεγε ''Ποιός εναι ατός ερέας;''...!
μπειρία τς Παναγίας εχε Γέρων ωσήφ συχαστής - κοιμήθη τό 1959. Τελευταία δέ γνωστή γγυημένη μφάνεια τς Παναγίας μας εχε προηγούμενος τς ερς Μονς γίου Παύλου το γίου ρους ρχιμανδρίτης νδρέας - κοιμήθη τό 1987 -, πού Παναγία κρατοσε σχετικό βιβλίο πού κατέγραφε ποιοί μοναχοί γωνίζονται καί ποιοί γκαταλείπουν τόν γνα καί φεύγουν πό τό Περιβόλι Της καί πλέον ζον κοσμικά.
ξαιρομε βέβαια τόν Γέροντα Παΐσιο, ποος, πως λεγε, φυσιογνωμία τς Παναγίας μας μοιαζε, πως Τήν εδε, πιό πολύ μέ τήν εκόνα τς Παναγίας τς εροσολυμίτισσας.
ς ναφέρωμε να περιστατικό, ες τό ποο φαίνεται ελάβεια κάποιων Ρουμάνων γιορειτν μοναχν πού γνώριζε π. Παΐσιος. ταν σέ να Κελλί νας Γέροντας καί κάποιος ποτακτικός, μεγάλης λικίας καί ο δύο, καί ποτακτικός ψυχορραγοσε. πότε, καθηκόντως τούς πισκέφθηκε κάποιος λλος μοναχός πού κτελοσε χρέη πρακτικο γιατρο γιά νά προσφέρη στόν ψυχορραγοντα Ρουμνο μοναχό τίς τελευταες νθρώπινες βοήθειες πού ταν δυνατές. Τό νομα το πρακτικο γιατρο ταν Δανιήλ. μέρα δέ πού τό μαθε καί πγε πρακτικός γιατρός ταν νήμερα τς Κοιμήσεως τς Παναγίας. πότε, ταν ξεκίνησε νά προσφέρη τίς πρτες του βοήθειες, τότε, μέ μεγάλη γωνία, παραδοξώτατα γιά τήν δική μας λογική, Γέροντας το μοναχο πού ψυχορραγοσε επε στόν πρακτικό γιατρό: «Μή, μή, Ντανλο - ξερε σπαστά λληνικά -, σήμερα πρέπει πεθάνη. Σήμερα μεγάλη γιορτή στόν ορανό. Γιορτή μεγάλη. Σήμερα ελογία Παναγία''. θεωροσε δηλαδή ναμφισβήτητα προτιμώτερο πνευματικά γιά τόν ποτακτικό του νά πεθάνη νήμερα τς Παναγίας παρά νά το προσέφερε πρακτικός γιατρός κάποιες βοήθειες μέ τίς ποες σως πέθαινε λίγες μέρες ργότερα, πού μως ργότερα δέν θά ταν μεγάλη γιορτή τς Παναγίας. Τί διαφορά φρονήματος καί πνευματικο πιπέδου! Πόσο διαφέρουν πό τά δικά μας δεδομένα, πς μες ντιμετωπίζομε τόν θάνατο!
Καί στό σημεο ατό μο λθε ες τό μυαλό μου περίπτωσις το Γερο-Νικήτα, πού ατός ζοσε ες τήν Καψάλα καί εχε να Κελλί, τί νά πομε;... πό παντο βαζε έρα. πό παντο πεφταν σοβάδες. Μάλιστα, γι ατόν τόν λόγο, πό περβολική ελάβεια, δέν θελε νά κάνη Λειτουργία στό Κελλί του. Πήγαινε δηλαδή λλο νά λειτουργηθ. Καί ταν, κάποια φορά, κανε Λειτουργία, πιεζόμενος πό τόν Γέροντά μου σαάκ τόν Λιβανέζο, Γερο-Νικήτας φοβετο μήπως τήν ρα το φρικτο Μυστηρίου πεφτε πό τήν κόγχη το ερο κανένα κομμάτι σοβ μέσα στό γιο Ποτήριο καί δέν μποροσε νά κάνη κατάλυσι ερέας.
, λοιπόν, ατός Γερο-Νικήτας, ταν φευγε πό τό Κελλί του φηνε τήν πόρτα του νοικτή, δέν τήν κλείδωνε - λλωστε, τέτοια πόρτα πού ταν καί τέτοιο Κελλί, τέλος πάντων... Καί τό μόνο πού εχε ταν μία εκόνα τς Παναγίας θαυματουργή, Παναγία το Καζάν. Καί, ταν το επε νας γνωστός μου '' μά, Γέροντα, νά κλειδώνης, μή σο κλέψουν τήν εκόνα'', παντοσε μέ περίσσεια ελάβεια καί βεβαιότητα: '' κουσε νά σο π, γώ λθα στό γιο ρος γιά νά φυλάγη Παναγία μένα καί χι γώ νά φυλάγω τήν Παναγία»...
Θά μο πτε ''πάτερ, περβολικό''. ναμφισβήτητα, γιά μς εναι περβολικό. Πρέπει νά κάνωμε τά νθρώπινα. λλά, φ σον γίνετο πό τό περίσσευμα τς ελαβείας του καί τς πλς καρδις του πρός τήν Παναγία, χομε τήν ταπεινή γνώμη, σύμφωνα καί μέ τούς Γέροντες, τι καί Παναγία Μητέρα μας προστάτευε καί τήν εκόνα Της, καί τόν διο τόν μοναχό. Νά προσθέσωμε δέ, κλείνοντας γι ατόν τόν μοναχό, τι περπατοσε ξυπόλυτος χειμνα-καλοκαρι. ταν Κρητικός καί μς λεγε: «ταν φυγα γιά τό γιον ρος τήν Κρήτην δέν τήν ξαναεδα οτε ες τόν χάρτην''. Σέ μία φωτογραφία πού χω κουμπάει σέ μία καρέκλα πού ερκε κε, τς ποίας πρχε μόνον σκελετός...
π. Παΐσιος γνώριζε κάποιους χωρικούς, ο ποοι, ταν βλεπαν τά γαϊδουράκια πού κουβαλοσαν τό λάδι γιά τά κανδήλια νός πομεμακρυσμένου Μοναστηριο πού τιμτο πρός τιμήν τς περαγίας Θεοτόκου, πό ελάβεια βαζαν μετάνοια στά γαϊδουράκια, πειδή μόνο καί μόνο σαν φορτωμένα μέ τό λάδι τς Παναγις. Καί συνέχισε λέγοντας σοφός Γέροντας: «Σκεφθετε, ν βαζαν μετάνοια καί τόσο σέβοντο τά γαϊδουράκια, πόσο περισσότερο σέβοντο τήν Παναγία μας καί πόσο περισσότερο τόν διο τόν Θεό»! Διότι, γιά νά μιλήσωμε πατερικά, τελικά, τιμή ''πί τό πρωτότυπον διαβαίνει''. Καί, ταν προσκυνομε μία εκόνα τς Παναγίας, τήν Τιμία Ζώνη Της, κλπ., δέν προσκυνομε τό ξύλο, τό χρμα, τό σχέδιο τό φασμα, λλά τιμή τς προσκυνήσεως πηγαίνει ες τό πρόσωπο πού πεικονίζεται.
Βέβαια, ες τίς εκόνες δέν ρμόζει λατρεία, ποία νήκει ποκλειστικά ες τον Θεόν, λλά τιμή καί σεβασμός. Καί εναι πολύ νόητο, πολύ στοχο, ταν κάποιοι ''προοδευμένοι'' σοκάρωνται πό τήν πηγαία ελάβεια το λαο, ταν βλέπουν τελείωτες ορές πού περιμένουν νά προσκυνήσουν πί παραδείγματι μία εκόνα τς Παναγίας μας καί μιλον δθεν γιά εδωλολατρία. ν εναι ατή εδωλολατρία! Ατοί εναι ο πραγματικοί εδωλολάτρες, γιατί λατρεύουν τόν αυτό τους καί τήν κτίσι καί χι τόν Κτίσαντα.
παρρησία τς περαγίας Θεοτόκου εναι τεραστία, φ σον μέ μία λέξι Θεός Της ταυτόχρονα, ς νθρωπος, εναι καί Υός Της. Γι ατό πρέπει νά Τήν ασθανώμεθα καλύτερα κι πό τήν μάνα μας. Γι ατό καί θαυματουργοσε, θαυματουργε καί θά θαυματουργ ως τς συντελείας το αἰῶνος.
ς μο πιτραπ νά ναφέρω τήν ερά κανδήλα τς Παναγίας τς Πορταϊτίσσης στήν ερά Μονή βήρων το γίου ρους, κείνη πού εναι κρεμασμένη πάνω πό τήν ραία Πύλη το ερο, πού κάποιες φορές κινεται πό μόνη της θαυματουργικά. Μάλιστα, τό 1979, μέρα τς Κοιμήσεώς Της, ξιωθήκαμε, τότε πού γιά πρώτη φορά εχαμε εσέλθει ες τό γιον ρος, νά τό δομε ατό τό θαμα, νάμεσα βέβαια σέ τόσο πλθος, νά κινται πό μόνο του τό κανδλι.
Ο θαυματουργές εκόνες τς Παναγίας μας εναι πάμπολλες. Νά ναφέρω μόνο τήν Παναγία Μαλεβ, πού βγάζει ατό τό ξωτικό μύρο, να μύρο χαρακτηριστικό, θεϊκό, πού δέν μπορον νά συνθέσουν νθρώπινα χέρια. Καί μάλιστα, γνωρίζω νθρώπους πού χουν ντως, γγυημένα, χι κατά φαντασίαν, ασθανθ ατήν τήν συγκεκριμένη εωδία το μύρου τς Παναγίας τς Μαλεβς καί μάλιστα κ το μακρόθεν.
πό λες ατές μως τίς εκόνες, ς ναφέρωμε τήν εκόνα τς Παναγίας τς Παραμυθίας, ποία φυλάσσεται ες τήν ερά Μονή Βατοπαιδίου ες τό γιον ρος. Διά μέσου λοιπόν ατς τς εκόνας, Παναγία εδοποίησε τούς μοναχούς τς Μονς νά σφαλισθον καλά τό βράδυ λόγ περχομένης πειρατικς πιδρομς. Τότε, εκονιζόμενος Χριστός, τς δίας εκόνος, ντέδρασε λέγοντας ες τήν Μητέρα του: ''Μή τούς προστατεύης ατούς τούς μοναχούς. Δέν τό ξίζουν, γιατί χουν παραμελήσει τά καλογερικά τους καθήκοντα''. Καί μέσως τό χέρι το Χριστο λλαξε, κατά θαυματουργικό τρόπο, θέσι καί πγε νά κλείση τό στόμα, τρόπον τινά, τς Παναγίας γιά νά μή μιλήση καί γιά νά μή προστατεύση μέ τήν σειρά της τούς μελες κείνους μοναχούς. Ατόματα, μως καί ταυτόχρονα, καί τό χέρι τς Παναγίας λλαξε θέσι καί πιασε ''βίαια'' τό χέρι το Χριστο καί τό μπόδισε πό το νά Τς κλείση τό στόμα Χριστός.
Τά πράγματα ες τήν εκόνα ατή μιλον πό μόνα τους, φ σον λλοιώτικα τήν πελόγισε σχεδιαστικά τότε γιογράφος Της καί λλοις τελικά διεμορφώθη, θαυματουργικά, σχεδιαστικά μετά πό ατό τό θαμα, μέ τό ποο φαίνεται παρρησία καί προστασία τς περαγίας Θεοτόκου.
Γιά λα ατά λοιπόν κι μες, μέ τήν σειρά μας, ς λέγωμε παντο καί πάντοτε, ψυθιριστά ταν εμεθα μόνοι μας τό ''περαγία Θεοτόκε, σσον με'', καί νοερά, πό μέσα μας, ταν εμεθα σέ δημόσιο χρο. , τό ''περαγία Θεοτόκε, σσον μς'', γιά λους μας, δηλαδή γενικά, καί διαίτερα γιά πρόσωπα συγγενικά, πού χουν κάποια νάγκη, πού τούς χομε κάποια λική πνευματική ποχρέωσι. , νά λέγωμε τό ''περαγία Θεοτόκε, νάπαυσον τούς δούλους Σου'' γιά τούς κεκοιμημένους δελφούς μας. Βέβαια, τό ''περαγία Θεοτόκε, σσον με'' χει τήν ννοια το ''πρέσβευε'', γιατί Παναγία δέν εναι ντολογικός, λλά εναι παμμέγιστος θικός μεσίτης πρός τόν Θεό Πατέρα. Καί λέγομε ''σσον με'', διότι πρεσβεία Της, σέ σχέσι μέ τούς λλους γίους, εναι μοναδική.
Λοιπόν, εχομαι λόψυχα, γαπητοί μου δελφοί, νά γωνιζώμεθα μέ ταπείνωσι καί φιλότιμο χρησιμοποιντας τήν μεσιτεία τς περαγίας Θεοτόκου, Τήν ποία πρέπει νά παρακαλομε δίστακτα καί νά εγνωμονομε αώνια, φ σον Ατή εναι ατία τς τν πάντων θεώσεως, τς ποίας θεώσεως εχομαι λοι μας νά τύχωμε διά τν πρεσβειν Της.
 (μιλία ες τόν ερόν Ναόν Παναγίας Δεσποίνης Λαμίας -  1999)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)