Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Η παραδεισιακή εποχή της Εκκλησίας

Η παραδεισιακή εποχή της Εκκλησίας

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Παραδεισιακή εποχή της Εκκλησίας χαρακτήρισε ο αείμνηστος καθηγητής Παν. Τρεμπέλας αυτή των πρώτων τριών χριστιανικών αιώνων. Στο σχετικό κείμενό του - εισαγωγή στο βιβλίο του Βασ. Μουστάκη «Οι Αποστολικοί Πατέρες» (Εκδ. Αλ. και Ε. Παπαδημητρίου, Β΄ Έκδοση, Αθήναι, 1986) τονίζει: «Δικαίως οι πρώτοι αιώνες της Εκκλησίας εχαρακτηρίσθησαν ως η παραδεισιακή εποχή αυτής, προς την οποίαν ατενές δέον να έχωσι το βλέμμα αι μετέπειτα γενεαί αυτής».

          Είναι παράδοξο να χαρακτηρίζονται οι τρεις πρώτοι χριστιανικοί αιώνες παραδεισιακοί. Στην τότε κατεστημένη κατάσταση ειδωλολατρείας, αυταρχικής εξουσίας και προσωπολατρείας προς τους αυτοκράτορες εκατομμύρια  Χριστιανών οδηγήθηκαν στο μαρτύριο. Το παράδοξο εξηγείται με τη ζωή τους, που ως κύρια στοιχεία είχε  την Πίστη, την Αγία Ζωή και την Αγάπη, ακόμη και σε όσους τους μισούσαν, τους αδικούσαν, και τους οδηγούσαν στον μαρτυρικό θάνατο. Και το θαύμα έγινε: Δώδεκα απλοϊκοί ψαράδες από ένα εδαφικό πολλοστημόριο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κήρυξαν το σωτηριώδες Ευαγγελικό μήνυμα του Αναστάντος Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και υπέστησαν διωγμούς και μαρτυρικό θάνατο. Το Ευαγγελικό μήνυμα όμως διαδόθηκε μέσα από τις κατακόμβες και ο σπόρος του βίου των Μαρτύρων κατέστη γόνιμο λίπασμα για την ανάπτυξη Του στις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων.

          Στην προς Διόγνητο επιστολή, που γράφτηκε στα τέλη του 2^ου αιώνα, ο συγγραφέας της περιγράφει την παραδεισιακή ζωή των Χριστιανών: «Μετέχουν σε όλα ως πολίτες και όλα τα υπομένουν ως ξένοι...Εν σαρκί βρίσκονται, αλλά ζουν όχι κατά σάρκα...Υπακούουν στους νόμους του κράτους, αλλά με τη ζωή τους νικούν τους νόμους. Αγαπούν όλους και όλοι τους καταδιώκουν. Δεν τους ξέρουν και όμως τους καταδικάζουν. Τους θανατώνουν και ζωοποιούνται...Λοιδορούνται και ευλογούν. Υβρίζονται και τιμούν. Αγαθοποιούν και τιμωρούνται ως κακοποιοί...».

          Πάρα κάτω ο ίδιος εξηγεί ότι ο κόσμος μισεί τους Χριστιανούς, όπως η σάρκα μισεί την ψυχή: « Μισεί η σάρκα την ψυχή και την πολεμά ενώ σε τίποτε δεν την αδικεί, μόνο και μόνο γιατί την εμποδίζει να ριφθεί στις ηδονές. Έτσι και ο κόσμος μισεί τους χριστιανούς, ενώ σε τίποτε οι χριστιανοί δεν τον αδικούν, μόνο και μόνο γιατί αντιτάσσονται στις ηδονές». Γι’ αυτό ο κόσμος και στις ημέρες μας επιδιώκει οι Χριστιανοί να συσχηματισθούν μαζί του και να αποδεχθούν τους κανόνες που επιβάλλει, ώστε να μην υπάρχει το παράδειγμα και επομένως ο έλεγχος από την άλλη, την παραδείσια ζωή...

Το θαύμα της ειρηνικής εξάπλωσης του μηνύματος του Ευαγγελίου στους τρεις πρώτους αιώνες, έχει χαώδη διαφορά με τη γέννηση και εξάπλωση του Μωαμεθανισμού. Ο ιδρυτής του δια πυρός και σιδήρου επέβαλε τη θρησκεία του στη Μέκκα. Δια πυρός και σιδήρου την εξάπλωσαν οι διάδοχοί του. Υπέταξαν λαούς πανάρχαιους και ουσιαστικά τους εξαφάνισαν. Οι Χριστιανοί Ασσύριοι, Αραμαίοι, Αιγύπτιοι, Φοίνικες, Καρχηδόνιοι, κάτοικοι όλοι της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, βιαίως εξισλαμίστηκαν. Όσοι από αυτούς επιβίωσαν μέσα τους αιώνες, αφού δοκιμάστηκε η Πίστις τους ως χρυσός σε καμίνι,  σήμερα εξοντώνονται από τους σύγχρονους αιμοδιψείς ισλαμιστές του «Ισλαμικού Κράτους», υπό την ανοχή των λεγομένων χριστιανικών κρατών. Είναι οι σύγχρονοι μάρτυρες.   

 Παράλληλα με την εξόντωση των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή ένα γιγάντιο κύμα μουσουλμάνων εγκαθίσταται στην Ευρώπη, της οποίας οι κάτοικοι παρακμάζουν ως προς τις παραδοσιακές τους αξίες και τα ιδανικά τους. Το αξιοπερίεργο είναι ότι για να φτάσουν στην Ευρώπη οι μουσουλμάνοι  διέρχονται ακωλύτως από μουσουλμανικές χώρες και ειδικότερα, με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, από την αυτοανακηρυσσόμενη ανεπτυγμένη οικονομικά και κοινωνικά Τουρκία, αλλά  δεν εγκαθίστανται εκεί. Oι τουρκικές αρχές όχι μόνο ανέχονται, αλλά διευκολύνουν τους εμπόρους της ανθρώπινης σάρκας να διασχίσουν τη χώρα, περνώντας μαζί με το ανθρώπινο εμπόρευμά τους χωρίς επιπτώσεις χιλιάδες χιλιόμετρα!  Και χωρίς η γειτονική χώρα να έχει οποιαδήποτε επίπτωση από τις θιγόμενες χώρες της Ευρώπης...

Η Ευρώπη συνολικά και η Ελλάδα ειδικότερα επιχειρούν χωρίς επιτυχία να διαχειριστούν το ζήτημα της παράνομης και άναρχης μαζικής μετανάστευσης εκατομμυρίων μουσουλμάνων, αλλά αποτυγχάνουν. Η ριζική λύση θα ήταν να υπάρξουν στις χώρες από τις οποίες προέρχονται τόσο καλές συνθήκες, που να τους κάνουν να μην θέλουν να φύγουν από τις πατρίδες τους.  Όταν όμως οι ίδιες οι δυτικές χώρες προκαλούν, ευνοούν ή ανέχονται την εξαθλίωση αυτών των λαών και τους εμφυλίους πολέμους, που επί δεκαετίες εξελίσσονται με όλη της αγριότητά τους, δυσκολεύονται να μην δέχονται τα θύματα αυτών των καταστάσεων, που διακινδυνεύουν τη ζωή τους και πληρώνουν αδρά τους εκμεταλλευτές εμπόρους για τη διαφυγή τους στην Ευρώπη.

Συνέπεια του ολοένα αυξανόμενου κύματος μουσουλμάνων μεταναστών είναι καθημερινά να αλλάζει η σύνθεση  του πληθυσμού της Ευρώπης. Ένας μουσουλμάνος στοχαστής προβλέπει ότι στο τέλος του 21^ου αιώνα οι μουσουλμάνοι θα είναι περισσότεροι από τους Χριστιανούς στην Ευρώπη και έτσι αυτή θα καταστεί μια μουσουλμανική ήπειρος.  Ήδη υπάρχουν απτά σημεία της έντονης παρουσίας των μουσουλμάνων σε ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη.  Στη Μεγ. Βρετανία λ.χ. Αγγλικανός Επίσκοπος πρότεινε ο Βασιλιάς να ορκίζεται και στο Κοράνιο, για ένδειξη σεβασμού προς τους μουσουλμάνους πολίτες της χώρας...

Η Ευρώπη δέχεται τους μουσουλμάνους στο έδαφός της εφαρμόζοντας τις παραδοσιακές δημοκρατικές αρχές της και σεβόμενη τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θρησκευτικές ελευθερίες των μεταναστών, χωρίς όμως να διατηρεί τα πνευματικά θεμέλια, από τα οποία προήλθαν αυτές οι αξίες.  Από την άλλη πλευρά οι μουσουλμάνοι δεν αφομοιώνονται στους κανόνες ζωής της Ευρώπης και εκμεταλλευόμενοι το Ευρωπαϊκό Δίκαιο διοργανώνουν τη ζωή τους κατά τα δικά τους θρησκευτικά πρότυπα.  Την ώρα λοιπόν που οι όπου γης μουσουλμάνοι έχουν στέρεες απόψεις περί ζωής και περί της τύχης των «απίστων», οι περισσότεροι Ευρωπαίοι έχουν χάσει τη χριστιανική τους πίστη και επιδίδονται μόνο στις σαρκικές ηδονές του σήμερα, που δεν έχει αύριο...

Παραδείσια ήταν η ζωή των χριστιανών των αιώνων των διωγμών, γιατί η Βασιλεία του Θεού ήταν μέσα τους, γιατί ήταν ανεξάρτητη από τους εξωτερικούς παράγοντες.  Σήμερα οι Χριστιανοί ζουν σε μια νεοειδωλολατρική  Ευρώπη, η οποία, σε μεγάλο βαθμό, βρίσκεται σε ηθική, κοινωνική και οικονομική παρακμή, που συνοδεύεται με την είσοδο σ’ αυτήν εκατομμυρίων μουσουλμάνων, με έντονα βιώματα σε μια θρησκεία που εμπνέει φανατισμό.  Και δύσκολα, πλην κάποιων αγίων εξαιρέσεων, μπορούν οι Χριστιανοί να πουν ότι ζουν παραδείσια ζωή και αποτελούν εστίες αντίστασης στην παρακμή της Ευρώπης...

Ο Χάντινγκτον πρόβλεψε ότι ο νέος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι της σύγκρουσης των θρησκειών - πολιτισμών.  Πιθανότατα η πρόβλεψή του να βγει αληθινή, με μια πρόσθετη λεπτομέρεια.  Ο πόλεμος στην  Ευρώπη θα είναι άνισος:  Οι φανατικοί μουσουλμάνοι, εντός και εκτός της γηραιάς ηπείρου, θα αντιμετωπίσουν άχρωμους θρησκευτικά Ευρωπαίους, αποκομμένους από τις ρίζες τους ...