Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Οἱ ἄξιοι ἱερεῖς

Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας

Οἱ ἄξιοι ἱερεῖς

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Πολλοί καλοπροαίρετοι ἱερεῖς συχνά ἐκφράζουν τό παράπονό τους ὅτι δέν µποροῦν νά ἐπικοινωνήσουν µέ τό µητροπολίτη τους, γιά νά τοῦ ἐκθέσουν τά προβλήµατα πού ἀντιµετωπίζουν στή διακονία τους, ἀλλά καί νά τοῦ γνωρίσουν τίς δυσκολίες τους λόγῳ προσωπικῶν ἀδυναµιῶν. ∆υστυχῶς, ἀρκετοί µητροπολίτες εἶναι πολυµέριµνοι καί δέν ἔχουν χρόνο γιά κάτι τέτοιο. Ἡ ἐπικοινωνία µέ τόν κόσµο τούς εἶναι πιό εὐχάριστη, παρά ἡ ἐπικοινωνία µέ τούς ἱερεῖς τους!

Ἀπό τή µιά µεριά ἐκκωφαντικῶς µιλοῦν γιά τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν ἄλλη ἀδιαφοροῦν γιά τούς ἱερεῖς πού τό ὑλοποιοῦν! Ἐπιθυµία τους δέν εἶναι τό ποιµαντικό ἔργο, ἀλλά ἡ ἱκανοποίηση τῶν προσωπικῶν τους ἐπιλογῶν, πού σέ πολλές περιπτώσεις δέν ἔχουν καµιά σχέση µέ τήν κατά Χριστόν διακονία. Εἶναι κοσµικές δραστηριότητες, κενές πνευµατικοῦ περιεχοµένου.

Οἱ ἱερεῖς σ᾿ αὐτές τίς περιπτώσεις δέν πρέπει νά ἀπογοητεύονται. Μποροῦν νά συµβουλεύονται ἄλλους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς τους καί νά συνεχίζουν τή διακονία τους µέ ἱερό ζῆλο καί ἀφοσίωση. Πνευµατική τροφοδοσία µποροῦν νά δέχονται καί µέ τή µελέτη διαφόρων βιβλίων, πού ἀναφέρονται σέ ἐνάρετους κληρικούς καί γέροντες. Ἐκεῖ ὑπάρχουν σπουδαῖες διδαχές καί παραινέσεις, οἱ ὁποῖες µποροῦν νά ἀποτελέσουν ὁδηγό στή διακονία τους.

Ἐνδεικτικά ἀναφέρω µερικές παραινέσεις τοῦ γέροντος Ἱερώνυµου τῆς Αἴγινας µέ τόν ἀπαραίτητο σχολιασµό. Τίς ἀντλῶ ἀπό τό βιβλίο τοῦ ἀρχιµ. Ἠλία Μαστρογιαννόπουλου «Ἅγιες µορφές τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος», Ἀθήνα 1977, σελ. 30- 32. Γιά τό γέροντα Ἱερώνυµο ὁ π. Ἠλίας σηµειώνει τά ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα: «Ἦταν ἄνθρωπος τῆς νήψεως καί τῆς διακρίσεως καί ὅ,τι ἔλεγε, εἶχε µίαν ἰδιαίτερη βαρύτητα, ἐζύγιζε πολύ. Ἡ σοφία, τήν ὁποία εἶχε ἀντλήσει ὑποµονετικά στήν ἱερά µελέτη καί στή νοερά προσευχή, µαζί µέ τό χάρισµα τῆς διακρίσεως πού εἶχε, καθώς καί τό διορατικό του τάλαντο, ἔδιναν στήν ὁµιλία του µιά ξεχωριστή χάρη. Πολλοί πού τόν εἶχαν δεῖ στά σοκάκια τῆς Αἴγινας νά τούς δίνει µιά αὐτοσχέδια συµβουλή, δέν ξεχνοῦσαν ποτέ τό συναπάντηµά του. Καί ὅλα αὐτά τά συγκλονιστικά λόγια ἔβγαιναν ἀπό τό στόµα του, χωρίς καµιά βαρύτητα ἤ σκληράδα, ἀλλά κατά κανόνα µέ τό συνηθισµένο του ἀθῶο χαµόγελο. Τά λόγια τοῦ πατρός Ἱερωνύµου δέν λησµονοῦνται. Ἦταν καρπός ἔργου. Ἔδειχναν τίς βαθιές καπποδοκικές του ρίζες καί τήν ἰσόβια σταύρωσή του».

Ἔλεγε λοιπόν ὁ γέροντας πρός τούς ἱερεῖς: «Τά χέρια καί τό στόµα τοῦ ἱερέως δέν εἶναι δικά του, εἶναι τοῦ Χριστοῦ». Αὐτό σηµαίνει ὅτι χρειάζεται πλήρης ἀφοσίωση στό Θεό. Ὁ ἱερέας πρέπει νά ὑπηρετεῖ µέ ὅλες του τίς δυνάµεις τό Θεό. Νά µή εἶναι ὁ ἐπαγγελµατίας πού ἐκτελεῖ τυπικά τά καθήκoντά του, χωρίς τή συµµετοχή τῆς ψυχῆς του. Νά εἶναι ἱερέας πάντα. Ὄχι µόνο ὅταν εἶναι στό ναό, ἀλλά καί ὅταν ἀποµακρύνεται ἀπ᾿ αὐτόν. ∆ιαφορετικά δέν εἶναι ἄξιος ἱερέας.

Ὁ ἱερέας µοιάζει µέ τή «βελόνα στά χέρια τοῦ Χριστοῦ». Ὅταν εἶναι σκουριασµένη, δέν µπορεῖ νά φανεῖ χρήσιµη. Χρειάζεται ὁ ἱερέας νά ἀγωνίζεται πνευµατικά, νά ἔχει ἐγρήγορση καί νά καταπολεµεῖ τά πάθη του, νά ἀποµακρύνει δηλαδή τή σκουριά ἀπό τή βελόνα.

Ὁ γέροντας Ἱερώνυµος ἔλεγε σέ ἱερέα: «∆ίδασκε αὐτό πού κάνεις. Ἄν δέν δοκιµάσεις ζάχαρη, µή λές ὅτι εἶναι γλυκιά». Ὁ βιωµατικός λόγος εἶναι ἰδιαίτερα πειστικός. ∆έν εἶναι ἄπιαστη θεωρία, ἀλλά πρακτικός λόγος, πού παρακινεῖ στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Ἐπίσης ἔλεγε: «Φόρεσες τό ράσο; Ἔκαµες συνθήκην µέ τό Θεό. Μή τό λησµονεῖς ποτέ. Κοίταζε κάθε µέρα τό ράσο!». Τό ράσο εἶναι ἡ διαρκής ὑπόµνηση ὅτι ὁ ἱερέας ἔχει ὑποχρεώσεις ἀπό τό Θεό. Παράλληλα τό ράσο ἀφυπνίζει καί τούς λαϊκούς. Τούς ὑπενθυµίζει τά θρησκευτικά τους καθήκοντα. Πολλοί κληρικοί ὅµως ἔχουν κοσµικό φρόνηµα δέν τό τιµοῦν. Τό θεωροῦν περιττό ἔνδυµα καί συχνά τό ἀπεκδύονται γιά λόγους πρακτικούς, ὅπως ἐπιπόλαια ἰσχυρίζονται.

Ἡ φιλοχρηµατία εἶναι τό φοβερό πάθος πολλῶν ἱερέων. Θέλουν πάντα ὁ λαός νά τούς προσφέρει. Νά τούς δίνει χρήµατα γιά κάθε ἱεροπραξία. ∆έν λένε ἕνα «Κύριε, ἐλέησον» δωρεάν. Γι᾿ αὐτό καί ἐπιδιώκουν νά βρίσκονται σέ µεγάλες καί πλούσιες ἐνορίες. Ὁ γέροντας Ἱερώνυµος ὅµως θεωροῦσε τή φιλοχρηµατία µεγάλο πειρασµό. Ἔλεγε: «Μή κοιτάζεις ποτέ τό χρῆµα. Εἶναι χειρότερο καί ἀπό τόν διάβολο!».

Γιά τήν ἐπικοινωνία µέ ἄλλους ἀδελφούς ἔλεγε: «∆έν βλάπτει ποτέ ἡ ἐποικοδοµητική συζήτηση. Τό ποτήρι ὅσο τό σκουπίζεις τόσο καλύτερα καθαρίζει!». Συνήθως οἱ κληρικοί µεταξύ τους δέν µιλοῦν γιά πνευµατικά θέµατα. Τό ἐνδιαφέρον τους εἶναι στραµµένο στά ἐφήµερα καί µάταια.

Καί κάτι γιά τήν πνευµατική ἐγρήγορση, ἡ ὁποία στήν ἐποχή µας εἶναι ἰδιαίτερα ἀναγκαία, ἀφοῦ οἱ πειρασµοί εἶναι πολλοί. Ἔλεγε ὁ πολύπειρος γέροντας: «Ἀσφάλιζε καλά τήν πόρτα τῆς ψυχῆς σου. Τόν ἀέρα πού φυσᾶ ἔξω δέν µπορεῖς νά τόν σταµατήσεις. Τήν πόρτα ὅµως µπορεῖς νά τήν κλείσεις.».

Ἡ Ἐκκλησία µας ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἄξιους ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι θά διατηροῦν τόν ἱερό τους ζῆλο καί θά ἐργάζονται µέ ταπείνωση, ὑπερπηδώντας τά προβλήµατα πού πάντα παρουσιάζονται.

Ορθόδοξος Τύπος, 11/03/2016